Vísir - 12.04.1936, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAD
Hulduskipið.
Æfintýri eftir Huldn.
Framli.
„Jú, — ekki segi eg það, að
hann sé ekki hóti utar en í
gær. Og þá er mér farið að
|föfrlafst, e*f draumurinn minn
í nótt liefir ekki verið fyrir
sunnanátt og það hvassri, sagði
Arnviður gamli við sjálfan sig
og var fastmæltur.
Björn litli, yngsti sonur Þór-
is bónda, kom lilaupandi út úr
bæjardyrunum. Hann stað-
næmdist á járnhellunni, staklc
höndum í buxnavasana og
horfði á afa sinn. Svo lioppaði
hann eins og kiðlingur til hans.
„Heyrðu, afi,“ sagði hann ljúf-
lega og tók í trevjulaf gamla
mannsins. „Á livað ertu að
horfa?“ „Á livað — nema ís-
inn og ísaþokuna, svaraði Arn-
viður hálfönugur; „livað ætli
að sé annað að sjá en þau
meinvætti! En nú er þeirra
tími bráðum á enda. Eg er þá
illa svikinn, ef það fer ekki
bráðum að lilána.“ -— Það var
eins og öldungurinn segði þetta
fremur við sjálfan sig en
drenginn. Svo staulaðist hann
til balca heim að bænum og
settist á gildan viðarkubb, er
stóð upp á endann úti fyrir
bæjardyrunum, greiddi skegg-
ið með fingrunum og reri ofur
hægt.
„Segðu mér, Bjössi minn,
sást þú nolckra hreyfingu á ísn-
um? — eg er nú farinn að sjá
svo illa.“
„Isnum? — nei, en eg skal
hlaupa aftur fram á bæjarhól-
inn og horfa vel eftir því“ svar-
aði Björn litli og þaut tindil-
fættur til baka austur á liól-
inn og liorfði til hafs. — Sól-
in vermdi liin mörgu þil
Svörtuvholfabæjar; þau vissu
í hásuður, og var sem hver
rúða þeirra brosti við geislun-
um. Norðan að bænum lá
snjór, en hinir vel grónu vegg-
ir virtust ekki vita af lionum,
fremur en af byljum og brim-
hljóði. Það var eins og þeir
væru ómóttækilegir fyrir öllu.
Jafnvel þegar miðnætursólin
skein glaðast, voru þeir hinir
sömu, þykkir og óumbreytan-
legir. Þessi stóxá útskagabær
setti óslitinn, jarðfaslan kamix
torfs og stórra steina í norðan-
áttina. Það var sem hann fyrir-
liti alla og segði: Þið getið rétt
reynt að bifa mér!
Gamli maðurinn á viðar-
kubbnum var hættur að róa.
Hann horfði austur á bæjar-
hólinn, ]xar sem Björn litli stóð
og bar hönd fyrir augu. Alt í
einu tók drengurinn á liólnum
snögt viðbragð og' þaut lieim
til bæjar. „Afi -—- afi!“ kallaði
hann. „Já, já — livaða ósköp
ganga á?“ „ísinn hreyfist, liann
er að fara! Eg sá eins og lilið
í gegnum hann. Ivomdu aftur
og sjáðu.“
„O, eg sé nú svo illa,“ mælti
Arnviður gamli, en stóð þó á
fætur og staulaðist austur með
þilinu og' fram á liólinn á ný.
„Hvar er nú þetta hlið, sem þú
sást?“
„Hérna, sjáðu til, — hérna
rétt í miðjum ísnum.“ „Já, —
það er ekki ólíkt því,“ svaraði
Ai'nviður og liorfði uns renna
tók úr augum hans. „Enda er
nú mál til komið,“ bætti liann
við og lagði af stað heim til
bæjar með Björn litla við liönd
sér.
Daginn eftir var komin asa-
hláka. ísinn var horfinn norð-
ur í hafsauga. Bæjarhóllinn var
auður og á gömlum hryggjar-
lið úr hval sat öldungurinn
Ai'nviður efst uppi á liólnum,
en Björn litli stóð við hlið
lians.
„Ætlar þú eldci að fara að
koma lieim, afi minn?“ spurði
drengurinn. „Jú — ég kem nú
bráðum“, svaraði afi hans, en
Iiélt þó áfram að stara til liafs
og bar hönd fyrir augu. „Á
hvað ertu alt af að horfa, afi
minn?“
„0, ég er nú svona að gæta
út á sjóinn“.
„ísinn er alveg horfinn, afi“.
„Já, liann er því betur horf-
inn og kemur ekki aflur þetta
vorið, svo mikið veit ég“, svar-
aði Arnviður gamli og reri
hægl á livalshryggjarliðnum.
„ég var nú að gæta að ofur-
litlu öðru, Bjössi minn“.
„Það er ekkert skip á sjón-
um“, mælti drengurinn. „Ekki
það — ekki það!“ svaraði afi
ixans, brosti ibygginn og fylgdi
með augunum einliverju úti á
hafinu.
„Komdu liérna undir liand-
legg minn, stúfurinn. Vittu
hvort þú sér þá ekkert á sjón-
um“.
Björn litli smeigði sér liðlega
undir hönd afa síns, er liann
hélt á lofli yfir höfði sveinsins.
„Nei —- afi, livað er þetta?“
kallaði Björn litli upp og horfði
augunum, kringlóttum af
undrun úl á sjó.
„Það er skip, eins og þú
sérð“, svaraði gamli maðurinn,
og hélt handleggnum beint út
frá sér.
„Hvaða —• livaða skip er
þetta, afi, Ætlar það bara lxing-
að?“ sþurði drengurinn og var
mikið niðri fyrir.
„Hingað og ekki hingað —
það er hulduskip. Það er að
koma til nágranna okkar
hérna i liömrunum hinum meg-
in við Dyravíkina. Eg er nú bú-
inn að sjá það alla mina æfi
siðan ég liófst á legg og það
kemur æfinlega einni viku á
undan Vogakaupstaðarskipinu.
Það Jxregst aldrei“.
„Ó, livað það er fallegt. En
afi — sér enginn þetta skip
nema þú?“ „Ójú —- allir þeir,
senx eru skygnir. Það lield ég
að hún Þoi-gerður gamla í
Rekavík þurfi ekki að láta
segja sér hvenær Vogaskipið
kemur á vorin“.
„En afi — liversvegna sé ég
þá skipið þegar þú tekur mig
undir liandlegginn. Hversvegna
sé ég það bara þá?“
„Já, það er nú svona, barn
mitt, og liefir altaf verið, að
þegar skygn manneskja tekur
einhvern undir liönd sér, þá sér
sá liið sama sem hinn skygni.
Það er að segja, ef hann liefir
einhvern snefil af liæfileika til
að sjá meira en aðrir. Það er
eins og skygnigáfan leiðist ein-
hvernveginn yfir á þann, sem
fer undir hönd þess skygna. En
])að eru ekki nema sumir sem
hægt er að gefa þannig með sér
það sem maður sér. Þú ert nú
einn af þeim sem hægt er að
láta sjá með sér, Bjössi minn.
Eg vissi það nú reyndar fyrir
löngu, því einu sinni þegar eg
gekk hérna úti á liólinn með
þig á handleggnum til að
skygnast um eftir hulduskipinu
kallaðir þú og bentir og varst
að reyna að l)abla eitthvað um
stórt skip. Eg hafði sest með
þig á linén hérna á hryggjalið-
inn og þú liallaðir þér upp und-
ir handlegg' minn. — Og þegar
stóra enska skipið strandaði
hérna um veturinn, þá sást þú
svipi ensku mannanna, sem
druknuðu ef þú sast fast við
hliðina á mér á kvöldin. Þú
hélst bara a'ð þettu væru lif-
andi menn, eins og þeir sem
björguðust og varst ekkert
hræddur við þá — enda þurfti
þess nú ekki. Vertu aldrei
hræddur við dánarsvipi, Bjössi
minn. Þeir gera engum mein,
sem ekki á beinlínis sökótt við
þá. Og Guði sé lof — eg liefi
aldrei þurft að óttast dána
menn.“
Gamli Svörtulivolfa-bóndinn
stóð á fætur, sleptmlrengum og
slrauk skeggið. „Það er nú rétt
að segja komið inn að skerja-
garðinum, eins og þú sást. Nú
verður glatt á hjalla hjá liuldu-
fólkinu í kveld. Og bráðuin geta
Skagabúar farið í kaupstaðar-
ferð sína, því lilákan lielst og
eftir viku kemur vorsiglingin í
Vogakaupstað.“
„Eg sé ekkert slcip nú“, mælti
Bjössi litli og leit við um leið og
þeir gengu vestur af hólnum.
„Ó, ekki.“ svaraði afi hans og
lirosti. „Máske að þú hafir gam-
an af þvi að eg gangi með þér
iiérna fram á Höfðabrúnina
seinna í dag. Það er nú ekki að
vita livað lengi eg á eftir að
labba úti við með þér.“
„Æ, já góði afi sýndu mér
jrfir um til huldufólksins. Eg
skal vera stiltur og þegja alveg,
svo það reiðist ekki við okkur.“
„Já — stillur og stiltur. Það
er rétt, Björn litli. Einhvern-
tíma verður ]hi húsbóndi hér
eða annarsstðar — ef þú lifir —
sjáðu þá til þess að enginn á
bæ þínum styggi huldufólkið,
sem býr alstaðar í klettum og
hólum. Svo vegnar mönnunum
best að þeir lifi 1 friði við alt,
sýnilegt og ósýnilegt.“
Þegar sól var í miðaftans-
stað þennan saina dag gengu
þeir Arnviður gamli og Björn
sonarsonur hans út á Höfða-
brún. Túnið var orðið autt að
mestu, en snjór norðan í Ijrekk-
unni sem lá ofan að Dyravík.
Sjálf víkin var eins og fegursta
skuggsjá, blælygn, og sólgylt
framan til, en slcuggi undir
liömrum að vestanverðu og
inst að norðanverðu. Endur-
spegluðust hamrarnir og livolf-
in ]iar fagurlega.
Frainliald.