Vísir - 27.09.1936, Blaðsíða 3

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
Fornar ástir.
Eftip Topa Randal.
Þau voru bæði fædd í Upp-
sölum, háskólabænum fræga,
og voru bæði betri borgara
börn.
Þau sáust i fyrsta sinn á
dansæfingu hjá frú Pirelli, þeg-
ar þau voru smákrakkar. Frú
Pirelb, sem einu sinni hafði
verið dansmær við konunglega
dansleikliúsið i Stokkhólmi var
ákaflega góð kona, en nú kendi
hún bara börnum „sporið“
eftir brjmjandanum í tónverk-
um Mosartz. Betty litla, sem hér
skal frá skýrt, dansaði langoft-
ast við Axel, og honum fanst
liann skilja vel hlutverk sitt og
lagði sig allan fram til að geðj-
ast Betty sinni í dansinum.
Þau urðu bæði fullorðin og
Axel tók stúdentspróf, en hún
nam liljómlist að barnaskóla-
náminu loknu. Og þegar hann
tók heimspekisprófið, eftir
fyrsta árið i háskólanum, dó
borgarstjórinn, faðir Betty litlu.
Hann, sem einu sinni hafði
verið borgarstjóri i Uppsölum,
var við dauða sinn, ekki betur
efnum búinn en það, að hann
átti ekkert nema réttinn á eftir-
launum fyrir konuna sina —
það var alt og sumt. Þetta þýddi
auðvitað það, að nú yrðu þær
mæðgur að breyta um lifnaðar-
háttu og heyja þindarlausa lifs-
baráttu eins og alt efnalaust
'fólk verður altaf að gera. Frú
Körner tók sér ferð á hendur
til höfuðborgarinnar og reyndi,
og hepnaðist það líka, að koma
svo málum sínum við hið kon-
unglega úrskurðarvald, áð dótt-
ir hennar yrði veittur ríflegur
námsstyrkur, svo henni mætti
auðnast að ljúka við Mjómlist-
arnám sitt.
Það var nú afráðið að Betty
litla borgarstjóx-adóttir slcyldi
fara til Dresden og fullnuma
sig þar við hljómlistaháskól-
ann. En áður en hún lagði Iand
undir fót hélt hún hljómleilca
heima í fæðingarstað sínurn og
mætti þar styrktarmaður henn-
ar frá liirðinni og fleira stór-
menni. Illjómleikamir tókust
vonum fremur og var Betty
litlu, borgarstjóra, óspart
klappað lof í lófa. En þegar hún
var i þann veginn að fara heim
til sín, að hljómleikunum lokn-
um, kom Axel' von Staal til
hennar og óskaði henni til
hamingju með kvöldið.
„Nú skiljast vist leiðir okk-
ar, Betty mín,“ sagði liann
lijartanlega og hélt um granna
og veiklulega liönd hennar. Nú
ferð þú til Dresden og eg hefi
ákveðið að gefa mig við stjórn-
málum, og er því ekki óliklegt
að eg eigi fyrir að fara nokkuö
viða. Vonandi eigum við eftir
að liittast einliverntíma seinna
á lífsleiðinni — og þá er það
undir þér komið livort við skilj-
um eftir það.
„Góði Axel minn“, sagði hún
og brosti til hans stórum, tár-
votum augunum. „Þú munt á-
valt vera eini maðurinn og eini
vinurinn, sem eg gegt hugsað
mér að eiga. En við skulum
bíða og sjá hvort þú átt ekki
eftir að gleyma leiksystir þinni
litlu og bernskuvinu, við að
fara víða og kynnast heimin-
um. Ef þú þrátt fyrir alt skiftir
ekki um skoðun, þá mun síst
standa á mér að fylgja þér eftir
það, hvert sem vera skal.“
Axel laut fram, lcysti liönd
vinkonu sinnar og hvíslaði:
„Þakka þér fyrir, Betty mín,
og liði þér vel. Og svo sjáumst
við seinna!“ —---------
Árin liðu og Axel von Staal
fór land úr landi í erindum
þjóðar sinnar. Á meðan vann
Betty Körner sig áfram með
elju og ástundarsemi, uns hún
stóð framarlega meðal hinlia
fremstu tónlistasnillinga.
Við og við heimsótti hún
móður sína til Uppsala og
dvaldi heima nokkra daga, en
þá hélt hún altaf liljómleika til
ágóða fyrir prkumla fólk og
gamalmenni, þar í borginni. En
eftir að móðir hennar dó hætti
Betty að koma til æskustöðv-
anna, því nú var liún á stöðugu
ferðalagi unx lieiminn til að
leika listir sinar fyrir stórþjóð-
irnar.
Stundum kom það fyrir, að
|xau hittust út i heimi, Betty og
Axel, og jafnan var hann sjálf-
hoðinn gestur á alla hljómleika
liennar, hvar i heiminum, sem
fundum þeirra bar saman. Að
hljómleikunum loknum hittust
þau svo á bak við tjöldin. En
aldrei mintist hann á það, sem
lionum lá þyngst á hjarta, því
hann óttaðist, að hún hefði lagt
alt í sölurnar fyrir listina, og
liann var of stoltur til þess að
ympra á gömlu loforði!
Betty leit aftur svo á málið,
að Axel liefði skift um skoðun,
hvað þessi mál snerti, eftir að
liann var kominn i svo ábyrgð-
armikla stöðu. Þess vegna sátu
þau hljóð, ræddu urn málshætti,
réttu livort öðru höndina og
skildu.
Á listamanns-leiðangri sínum
land úr landi og álfu úr álfu,
lentiBetty cinu sinni til Egypta-
lands og átti að lialda tvo
hljómleika í Kairo. En þegar til
Iíairo kom lienti hana það ó-
liapp, að handtösku hennar var
stolið með vegabréfi liennar,
samningabréfi og nauðlsynleg-
um ferðapeningum. Af þessu
leiddi, að henni tókst ekki að
gera grein fyrir sér og var því
litið á liana sem venjulegt æf-
intýrakvendi og farið með hana
eftir þvi.
í þessum lúalegu vandræð-
um og misskilningi greip hana
svo mikil geðshræring, að hún
var flutt á spítala til að sefast
þar. Eftir tveggja daga legu var
lxún aftur komin til sjálfs sin,
en aftur "kváldi liana óvissan
um það, hvernig alt mundi fara.
Með - aðstoð hjúlcrunarkonu
einnar heppnaðist henni þó að
koma boðum til sænsku sendi-
sveitarinnar í Kairo, og þegar
Betty vaknaði morguninn eftir
tilkynti lijúkrunarkonan, að úti
biði maður, sem langaði til að
ná tali af henni. Ungur maður
i hvítum fötum kom i dyrnar
op Betty sá, að það var enginn
annar en æskuvinur hennar,
Axel.
„Elsku, litla Betty mín“,
sagði hann brosandi og greip
um báðar hendur hennar. —
„Ósköp var leiðinlegt fyrir þig
að falla í ræningja liendur!“
„Axel, Axel“, kjökraði hún.
Frh. á 7. siðu.
Flóðbrúin'
sem Danir eru að láta reisa milli Yordinborg og Masnedeyjar á Suður-Sjá
landi. Þetta er mesta mannvirki, sem Danir láta gera á þessu ári.