Vísir - 10.02.1939, Blaðsíða 6

«
VISI ft
Föstudaignn 10. febrúar 1939.
iilulverk. Fögnuði áliorfenda
ætiaSi aldrei að linna. Þá sté
Sram dr. nied. Haildór Hansen
<og talaði uni áhrif almennra
gþrófta á heilsu manna. Hann
lag'ði ríkt á það við menn og
ikonur, að stunda íþróttir af ein-
Itægni ,og áliuga, til þess að gera
sig sterka og hrausta, og þar
mieS ómóttækilega fyrir ýmsa
Irvilla sem ásæktu flesta menn.
En það hefði sýnt sig að þeir
væru skæðastir við þá sem væru
ekki nögu líkamlega hraustir til
þess að slanda á móti smitunar-
hættum eða smitberanum. Væri
Bkamlegur hreinleiki og líkam-
leg brey'sti það eina vopn sem
dngði til þess að forðast lasleika,
cn lasleiki gæti oft leitt af sér
Kneirí veikindi og alvarlegri.
Ekkert væri dýrmætara fyrir
menn, en fallega þjálfaður,
sterkur, hraustur líkami o. s.
frv. Honum var þakkað erindið
mjög vel.
Þá gekk fram Karlakór Iðn-
aðarmanna undir stjórn Páls
MaHdörssonar og söng nokkur
lög af mikilli prýði, er var þakk-
að mjög af áheyrendum, enda
nrðu þeir að endurtaka sum
Sögín.
l»á kom inn i salinn liópur
vel vaxinna glímumanna og
gengu þeir rösklega fram, undir
sínum fána, heilsuðu og gengu
til fangbragða. Flestir voru hér
binir sumu og á Skjaldar-
glmrnrmi, 1. febr., en nokkurir
voru nýir en þ<) gamlir og
þektir glimukappar, m. a. Ágúst
Kristjánsson, sem altaf er til
ánægju og sóma á glímuvellin-
nm. Gliman hafði nú annan blæ
en áður, var þó glímt af nokkru
kappi. Sérstaka hrifingu vakti
glíma Skúia Þorleifssonar og
Ingimundar Guðmundssonar,
sem nú glímdu hæði af list og
bragðfimi, sama iná segja um
glímu Skula og Ágústar o. fl.
Öll gliman för vel fram og þökk-
uðu áhorfendur glímumönnum
Icoinuna i salinn.
Sjöunda og síðasta skernti-
atriðið kom nú fram. Það voru
drenglr, undir stjórn Vignis
Andréssonar leikfimiskennara,
framganga þeirra har þess strax
merki, að hér, er kennari sem
kann að stjórna, enda hefir
Vignír í mörg ár haft á liendi
leikfimiskenslu og sérstaklega
lagt sig eftir að kenna drengj-
um 12—16 ára, og liefir liann
sýnt það að hann hefir bæði
vít og þekkingu á því ábyrgðar-
mfkla starfi. Hann hefir vand-
að síg' og sett sig inn í sálarlíf
drengjanna og fengið þá til þess
að lifa sig inn i starfið, inn í
þjálfunina, svo að þeir Iiafa
lifað í samræmi við þann
þroska er þeir liafa fengið und-
ír stjórn VignLs og árangurinn
Jiefir orðið ágætur. Þessir
drengir gerðu sínar æfingar
svo vel að það var án nokkurra
mistaka. Standandi æfingarnar
voru vel samstiltar og fallegar.
Áhaldaæfingarnar sömuleiðis,
en mesla ánægju vöktu æfing-
arnar á mottunni. Eg sat við
lilið einnar mömmunnar og liún
fékk tár í augun af hrifningu
yfir þvi að sjá soninn sinn fara
i loftinu aftur á bak og heilan
hring án þess að koma við
mottuna. Þetta geta ekki nema
inni. Hann sagði að bæjarfélagið
væri í mikilli þakkarskuld við
Glímufélagið Ármann. Hann
endaði sitt mál með því að bera
fram heitustu óskir allra góðra
Reykvíkinga til Ármanns um
farsælt og heillaríkt slarf í
framtíðinni til eflingar líkam-
legri ment með liinni ísl þjóð.
Þessu erindi var fagnað af
miklum innileik allra við-
staddra.
Sigurður Hallbjörnsson.
hreinir snillingar, sagði eg.
Þetta eru mjög efnilegir upp-
rennandi synir. Þeir verða dug-
legir menn þegar þeir stækka.
Áhorfendurnir voru afar hrifn-
ir, þökkuðu drengjunum hjart-
ánlega fyrir dugnaðinn og ósk-
uðu kennaranum og Ármann
til liamingju. — Þetta er leiðin
til lífsins.
Þá kemnr 3 dagnr afmælis-
hátíðarinnar. — Dagskráin fór
fram á sama stað, i íþróttahúsi
Jóns Þorsteinssonar.
Hann byrjar með því að fim-
leikaflokkur telpna úr Ármann
kom fram, undir stjórn Fríðu
Stefánsdóttur. Þær sýndu léttar
og fallegar æfingar, fyrst
áhaldalausar og svo með áhöld-
um (kistu), allar æfingarnar
voru af kennarans liálfu lnigs-
aðar til þess að fá meiri mýkt í
likamann, enda var léttur stíll
vfir öllum æfingunnm og var
ánægja að sjá livað stúlkunum
tókst vel. Þær fengu vel afgreitl
lófaklapp er þær gengu út.
Að þessari sýningu lokinni
gekk fram Jakob Möller, forseti
bæjarstjórnar Rejkjavíkur, og
ávarpaði glímufélagið Ármann.
Þakkaði félaginu fvrir allan
þann íþróttaáhuga er ]iað hefði
vakið hér í þessum hæ s. I. 50
ár og þá forustu í íþróttamálum
er það hefði heitt á sama tíma.
Hann mintist á mörg afrek er
Ármann hefði gert og þakkaði
hvað hann hefði gert mikið til
þess að efla líkanilega ment og
líkamlega hreysti með ísl. þjóð-
_.~r
Þá kom fram karlakórinn
„Fóstbræður“, undir stjórn Jóns
Halldórssonar, og sungu nokk-
ur lög við hina mestu hrifningu
áhorfenda; slrax eftir anhað
lagið urðu fagnaðarlætin svo
mikil að þeir urðu að éndnrtáka
það og svo fór með hin, lirifn-
ingin jókst eftir því sem þeir
sungu fleiri lög, enda voru þau
bæði falleg og vel sungin. —
Fóstbæðrum var þakkað af al-
hug fyrir komuna,
Þá sýndu 4 Ármenningar
hnefaleik og þótti ölluin karl-
mönnum að því nokkuð gaman,
en konum ekki. Hinir yngri
voru afar lirifnir. Þeir fengu
líka þakkir.
Þá talaði Jóhann Sæmunds-
son læknir um líkamsbygging-
una, hvernig að vöðvakerfið
samanstæði í likama mannsins
og hvernig að vöðvarnir störf-
uðu við hina ýmsu mismnn-
andi áreynslu. Hann skýrði og
frá því livað mikið gagn það
væri fyrir vöðvakerfi manns-
ins að menn stunduðu iþróttir
við það fengju vöðvarnir nær-
ingu, yrðu stærri, sterkari,
mýkri og þar með betur til þess
fallnir en ella, að hyggja upp
líkamann. Hann mælti fast með
því að menn æfðu íþróttir til
þess að geta staðið betur í bar-
áttu lífsins og orðið hraustari
menn. Honum var þakkað er-
indið að verðleikum.
Þá kom Vignir Andrésson
fram með annan drengjaflokk,
yngri en daginn áður, og sýndu
þessir drengir allar hinar sömu
æfingar og voru hinir dugleg-
ustu, vel samtaka og ákveðnir,
hrifning áhorfenda jókst með
hverri þrekraun er þeir gerðu,
en mest er þeir komu á mott-
una. Þá undruðust menn hvað
þeir voru fimir og duglegir.
Það var auðséð að liér var dug-
mikill kennari við stjórn sem
er ákveðinn við sitt verk, enda
var honnm og drengjunum
þakkað af miklum vinarhug.
Þá fór fram kappglíma um
Stefnishornið. 6 menn gengu til
glímu og tók hver við af öðrnm.
Glíman var hin verklegasta, án
fjörs og tilþrifa, hér voru samt
sýnd nokknr falleg brögð. Má
þar nefna Iír, Rlöndal og Þor
kel Þorkelsson. Verðlaun voru
aflient af forseta í. S. í. og
fengu þessir verðlaun:
I. Kristján Blöndal Guð-
mundsson.
II. Sigurður Hallbjörnsson.
III. Þorkell Þorkelsson.
Hornið vann Sigurður Hall-
björnsson.
Nú konl síðasta skémtiatriði
þessa dags, seni vár úrvalsflokk-
urÁrmaiU18,karlar, úndir stjórn
Jóns Þorsteinssöiiat*. Taktfast-
ir gengu þeir fram undir fána
og heilsuðu. Þá aflienti Jón
Þorsteinsson Glímúfél. Ár-
mann fánastöng frá fyrsta
flokk Ármanns, Jens Guð-
björnsson form. tók við og
þakkaði hina veglegu gjöf og
þakkaði bæjarstjórn Reykja-
HRÓI HÖTTUR og menn hans.— Sögur í myndum fyrir börn.
— Hrólfur riddari og hinir svik-
ararnir voru aÖvara'Öir. Þorparar!
—• Það er til eitt ráð, aÖ lokka
þá hingað. — Talaðu! Eg vona, að
það takist.
víkur hinn fallega fána er á '
hékk og liún gaf Ármann er
þeir fóru til Svíþjóðar. Hann ■
bað Jakob Möller forseta bæj-
arstjórnar, að skila þakklætinu.
Áhorfendur fögnuðu þessnm
kveðjum.
Þá liófst leikfimissýningin,
með taktföstum og ákveðnum
skipnnum J. Þ. Standandi æf-
ingarnar voru auðsjáanlega vel
liugsaðar. Þær byrjuðu með
nokkuð léttnm æfingunt, en
brátt komu erfiðari og erfiðari
æfingar, liér komu nokkrar
nýjar, mjög fallegar og allar
voru æfingarnar svo vel útfærð-
ar, að ekki var á blettur eða
lirukka, samstillingin og sam-
æfingin.var svo góð sem frekast
var á kosið. Svo komu áhalda-
æfingarnar með þehn hraða, að
þeir voru 3 á lofti í einu þegar
þeir stukku yfir hestinn og 4
stóðu í einu á höndunum á kist-
unni. Menn stóðu á öndinni og
biðu eftir því hvað kæmi naist.
Sláin var ágæt, alveg nýjar æf-
ingar mjög vandasamar en fóru
vel og að lokum mottan, þá
urðu andlit manna að augum,
mennirnir komu í loftinu og
fóru heilan liring án þess að
koma við mottnna o. m. fl.
Áhorfendur klöppnðu af hrifn-
ingu. Það var líka hér um að
ræða einhverja þá albestu leik-
fimissýningu sem hér hefir sést
á þessu landi. Eg fullyrði að
enginn flokkur sem hér hefir
sýnt er betri en þessi leikfimis-
flokkur Ármanns undir stjórn
J. Þ„ mér finst hann hafa skap-
að hér svo fagurt listaverk, í
líkamlegri þróun meðal Islend-
inga, að við niegum vera stolt-
ir af. Hér er náð lengra en áður
var, já lengra en við gátum bú-
ist við, Sérstaklega þar eð við
vitUnl livað Ulldirbúningstíminn
hefir verið stuttvlí', Hér niá
þakká kennára ög úeitléiidum
sem háfá Sólt æfingar skitið
starfið, og íágt síg fram af Iíf
og sál, og þegar það er af ein-
lægi og samhug, þá vinst sigur.
Áfram Ármenningar, áfram
með þetta glæsilega starf, þið
vinnið sigur fyrir land og þjóð,
IRADDIR
frá lesöndunum.
Utvarpifl.
Mér þótti vænt um að sjá
grein þá er birtist í Vísi fjTÍr
stuttu um auglýsingastarfsemi
Útvarpsins. Öllnm útvarpsnot-
endum mun koma saman um,
að hinn mikli lestur Úlvarpsins
á auglýsingum kvölds og morg-
uns, sé orðin hin mesta plága.
Eg loka oftast fyrir Útvarpið
illur í skapi þegar auglýsinga-
lesturinn byrjar.
Þótt auglýsingamar kunni að
gefa útvarpinu einhverjar tekj-
ur, hlýtnr það að vera varhuga-
vert að gera útvarpsnotendur
alment óánægða vegna auglýs-
inganna. Manni finst að nógur
styr liafi staðið um Útvarpið og
forstjóra þess, þótt ekki bættist
þar við víðtækar óvinsældir
meðal hlustenda vegna þess
liversu þeim er misboðið með
lestri auglýsinga á þeim tima
sem menn vilja hafa eitthvað til
fræðslu og skemtunar. Flestir
munu óska þess að engar aug-
lýsingar séu lesnar í Útvarpið.
Hvar er nú Útvarpsnotenda-
félagið? Þetta er mál sem það
á að láta til sín taka.
Eg vil hér með skora á stjórn
þess félags að taka þetta mál til
athugunar og halda um það al-
mennan fund meðal útvarpsnot-
enda í bænum. Ef stjóm Út-
varpsins sér ekki sóma sinn í
því að nema burtu auglýsinga-
farganið, verða útvarpsnotenð-
tir að faka málið í sínar hendur.
Hlustandi.
én inest fyrir vkkur sjálfa. —•
Um leið og flokkurinn kvaddi
skaíf liúsið af fagnaðarlátum
áhorfendaima, sem voru ánægð-
ir yfir því að eiga svona ágæta
iþróttamenn.
Þökk sé þér Ármann — Þetta
er leiðin áfram.
Dr. X.
Þrír af þorpurunum eru í fangelsi.
Láttu berast út,að þeir verði hengd-
ir á morgun.
fWWIMI llll IIHBHWIIH'WWHIIIW
290. DÆMDIR.
— Ágætt ráð: Tipp, Todd og Tóm-
as verða hengdir vegna óknytta
sinna.
(SESTÚRINN GÆFUSAMI. 92
og það var að hverfa aftur til Ardrington hið
fyrsta.
Hairn las bréf Blanche á ný. Já! hvers vegna
skyldi liann ekki fara þangað aftur?
Darna var nú margt gesta og samvera lians
og Eauritu mundi verða auðveldari.
Hann fór að hugsa um, að gaman væri að
Scorma þangað öllum óvænt — og það hlakkaði
a lionnm af tilhugsuninni. En — hafði hann í
raunínni ekki verið að blekkja sjálfan sig, frá
þvi er honum liafði hlotnast happið mikla?
Hann gerði sér fyllilega grein fyrir þvi nú, að
hann hafði ekki komið sér fyrir á traustum
grundvelli. Happið hafði losað liann við daglegt
strít, við störf, sem hann hafði engan áhuga
fyrir. Og áður en liann liafði fengið tækifæri til
g>ess að komast að niðurstöðu um hvernig hann
^æti notað gæða lífsins þannig, að honum yrði
sem mest ánægja að, liafði hann bundist bönd-
um — kannske með þeirri afleiðingu, að hann
yrði að neita sér um framtíðarhamingju um
langt skeið.
Á leiðinni til Bamstaple hugsaði hann um
þetta alt saman — og með þakklátum huga fyr-
ir það, að happ það, sem hnum hafði lilotnast
hafði haft ýmsar breytingar í för með sér, sem
voru til bóta, að því er hann sjálfan snerti.
Sjálfsvirðing hans liafði aukist. Honum flaug
aldrei í hug, að nota sér það á nokkurn hátt, að
hann liafði fé handa á milli og átti bíl, til þess
að koma sér í mjúkinn hjá öðrum, og honum
flaug ekki í hug að nota þau tækifæri, sem buð-
ust til þess að daðra vi?j,ungar meyjar. En fram-
koma hans var vinsamleg og að sama skapi
virðúleg. Hann hafði enga löngun til þess að
taka þátt í „næturlífinu“ í London. Næturgikla-
skálamir og gleðimeyjar borgarinnar freistuðu
lians ekki. Hann hafði enga löngun til þess að
„slá sér út“ með Percy Quilland og fyrri fé-
lögum, eins og hann hafði gert endrum og eins
áður. Hánn hafði öðlast þroska, betri smekk
og það var afleiðing happsins, sem hann hafði
hlotnast.
Næstu nótt gisti liann í Wells. Varð hann
stórhrifinn af þessari gömlu, sérkennilegu borg
og það vár komið fram yfir hádegi, þegar liann
gat slitið sig þaðan. Þegar til London kom fann
hann skeyti á borðinu í setustofu sinni. Það var
svar við skeyti, sem hann hafði sent Ardring-
ton:
„Vissulega. Gleður mig að sjá yður — hvenær
sem er. — Ardrington.“
2. KAPÍTUU.
Þegar Martin ók að Ardringtonliöll í ]ietta
skifti þurfti hann ekki að bíða við lokað hlið og
spjalla við dyravörð, sem ekki vildi Ideypa hon-
um inn, nema hann liefði slcilríki í hÖndunum,
undirskrifað af Ardrington sjálfum. Hliðið var
opið. Fáni blakti við liún á höllinni. Og á gras-
flötunnm í garðinum var margt nngt fólk. Alt
hið þyngjandi, leyndardómslega var liorfið. Það
var bragur léttleika, gleði og æslcu á öllu. En
hvernig sem á því stóð fagnaði Martin ekki
þeirri breytingn, sem liann sá að hér var orðin
á öllu.
Honúm var vel tekið, en ekki af neinum inn-
leik. Laurita og Ardrington lávarður voru bæði
í tennisleik. Þau veifuðu til hans, er hann ók
að húsinu, en þau hættu ekki tennisleiknum.
En Blanche sagði skilið við hóp þann, sem liún
var í — en hópurinn sá sat að tedrykkju — og
gekk til Martins er þjónninn var að taka far-
angur hans af bílnum.
„Hvað þér eruð brúnir og hraustlegir,“ sagði
Blanclie, er þau tókust í hendur. „Eg býst við,
að yður finnist alt breytt hér.“
„Það geri eg — það er víst um það,“ sagði
hann og leit í kríngúm sig.
„Þér ættuð að húa yður til þátttöku í tennis-
leik. Við erum öll áfjáð í tennisleik um þessar
mundir. Mallowes visar yður í herbergi yðar.“
Hún kinkaði kolli og fór. Martin gekk á eftir
þjóninum, sem bar farangur lians. Það var
ósköp eðlilegt, sagði hann við sjálfan sig, að
hann fékk ekki sitt gamla herbergi — þvi að
einhver gestanna, sem fyrir var, liafði vafalaust
fengið það til ibúðar, en vonbrigði voru honum
það samt, að hann fekk fremur lítið herbergi
til notkunar á baklið hallarinnár.
„Gerald Garnham liefir lierbergi það, sem
þér höfðuð, herra Barnes,“ sagði þjónninn.
„Hér vcrður margt gesta fram yfir næstu helgi
er mér sagt.“
Martin liafði fataskifti, fór í tennisskyrtu og
hvitar bnxur og skó, og fór því næst út í garð-
inn til þess að heilsa upp iá Ardrington lávarð.