Vísir - 13.01.1945, Side 7

Laugardaginn 13. janúar 1945
VISIR
7
(L
<s
Sfé/oi/d C>. SÖoup/as :

c7ij/rí/ll/nn

■0
20
„Rómverski örninn,“ svaraði Manius. „Þeir
komu í stórhópum og hugðust gæða sér a beiu-
unum, en margir þcirra sem eftir lifðu ætluðu
sér ekki að láta kroppa bein sin. Þess vegna,“
greip liann svo fram í fyrir sjálfum sér, „misst-
um við tuttugu og þrjár þúsundir manna. Okkur
lék svo mikill hugur á að ná í saltsleikjuna.“
„Þetta er mjög fröðlég saga,“ sagði Marsellus
iiugsi, því að honum hafði aldrei verið sagt frá
þessum atburðúm á þenna liátt.
„Já, satt er það,“ svaraði Manius og kinkaði
kolli. „En þó er fróðlegast að kynna sér þau
áhrif, sem allar þessar orustur hafa haft á Gaza.
Þegar liver innrás var á enda, varð alltaf nokkur
hluti hermannanna um kyrrt. Sumir voru lið-
hlaupar, en aðrir örkumlamenn, sem gálu ekki
komizt 'heim til sin aftur. Þeir settust að í Gaza
menn af tiu cða tólf mismunandi þjóðum —
og héldu áfram deilum sínum og erjum.“ Skip-
stjóri hristi höfuðið og gretti sig. „Margir menn
munu kunna að segja yður fjölda sagna um
hinar sífelldu deilur og óeirðir í hafnarborgum
eins og Rhodos eða Alexandriu, þar sem ægir
saman mönnum af öllum þjóðum og með öllum
mögulegum litarliætli. Sumir liafa það fyrir
salt, að hvergi sé þetta verra en í Joppu. En eg
fullyrði það, að Gaza er sú borg, sem enginn
níaður með heilbrigða skynsemi vill búa i.“
„Ef til vill ættu Rómverjar að hreinsa til á
nýjan leik,“ sagði Marsellus.
„Það er vonlaust verk! Og það cr líka von-
lausl um að hægt sé að hreinsa lil i öðrúin borg-
um eða héruðum landsins, allt norður til Dam-
askus. Eeisafinn gæli sent allar þær hersveitir,
sem veldi lians liefir yfir að ráða og hann gæli
stofnað iil meira blóðhaðs en dæmi eru til, en
hann mundi ekki vinna sigur, sem yrði til lang-
frama. Það er ekki hægt að sigra Sýrlending.
Og hvað Gyðinguni viðkemur, ])á er nú hægt
að drepa þá og grafa, en þeir munu skríða úr
gröf sinni samt!“ Manius sá_ að Marsellusi var
skemmt, svo að hann glotti og bælti við til frek-
ari skýringar: „Já, lierra minn — hann mun
klifra upp skaftið á rekunni, sem notuð var til
að moka yfir hann og selja yður ábreiðuna, sem
höfð var fvrir líkklæði hans!“
„En,“ sagði Marsellus, því að hann langaði til
að forvitnast méira um starfa sinn, „heldur
ekki selulið okkar i Minou — eða Gaza -—
upipi reglu í borginni?“
„Þvi fer f jarri! Borgin er algerlega utan
starfssviðs þess. Það hefir einu sinni ekki her-
mannaskála i horginni, heldur skammt fvrir
austan hana innan um sandhóla. kletta og ber-
ar klappir. Þarna búa aðeins um fimm hundruð
menn, þóll heila eigi, að setuliðið sé heil her-
deild. Hlutverlc hennar er að draga kjark úr
bedúinsku ræningjunum. Vopnaðar sveilir frá
virkinu fara með hverri lest, til þess að ræn-
ingjarnir láti þær afskiptalausar. Nú, en stund-
um kemur það fyrir,“ — bætti Manius við og
geispaði letilega — „þó ekki mjög oft, að lest
leggur upp og svo spyrst aldrei til liennar fram-
ar.“
„Hversu oft á það sér slað?“ spurði Marsellus
og vonaðisl til þess, að hann talaði eðlilega.
„Nú, sjáuín til,“ tautaði Manius, dró annað
augað i pung og taldi á fingrum sér. „Eg' hefi
nú aðeins frétt um fjórar lestir_ sem þannig
' liefir farið fyrir á þessu ári.“
„Aðeins fjórar.“ endurtók Mai’sellus íbvgg-
inn. „Eg geri ráð fvrir því, að hermannasveitin
frá vlrkinu fari þá sömu leiðina og áburðar-
Iestin.“
„Það gefur að skilja,“ rumdi í Manusi.
„Og þeir eru allir lmepptir i þrældóm?“
„Nei, heldur er það ósennilegt. Bedúinarnir
hafa elcki þörf fyrir þræla, þeim þykir of mik-
ið umstang við þá. Bedúininn er nefnilega villi-
maður, herra minn. Hann er villtur eins og ref-
urinn og slægur eins og sjakali. Þegar hann ger-
ir atlögu, ræðsl hann hljóðlega aftan að mönn-
um og rekur linif á milli lierðablaðanna á fórn-
arlambinu.“
„En — hefnir setuliðið ekki morðanna?“
spurði Marsellus undrandi.
Manius hristi liöfuðið og glotli illilega.
„Eg vona, að þér fvrtist ekki, þótt eg segi það
blátt áfram, að setuliðið er ekki á marga fiska.
Þeim er öllum rétt sama, hvað verður um þá,
sem koma ekki aflur. Aginn er litill, foringj-
arnir mannleysur og hirða ckkert um hva'ú
gerist. \Tið og við er gerð uppreist og þá er ein-
hver .drepinn. Það er ekki hægt að búast við
miklum afrekum af sétuliði, sem nær eingöngu
iðkar blóðsútliellingar á æfingasvæðinu.“
—o—•
Þegar Marsellus var kominn undir þiljur
þetta kveld, fann hann til löngunar til að trúa
Demelríusi fvrir þvi, sem honum hafði verið
sagt um daginn. Þegar þeir voru lagztir fyrir
um kveldið sag'ði hann Korintumanninum frá
þvi, sem þeir máltu vænta á áfangaslað sinum.
Hann talaði svo opinskátt og hreinskilm'slega
við þræl sinn, að.það var eins og hann ætti 'að
vera með i ráðum um þá stefnu, sem honum
bæri að taka i þessu máli.
Demetríus hlýddi þegjandi á sögn húsbóiula
sin's og þegar Marsellus hafði lokið frásögn
sinni, sagði hann blátt áfram:
„Húsbóndi minn verður að stjórna þessifl
virki.“
„Auðvitað,“ svaraði Marsellus. „Eg hefi líka
fengið skipun um það. Hvað heldur þú —ann-
að?“ Demetríus svaraði ekki strax, svo að Mar-
sellus bætti við gremjulega: „Við livað áttu eig-
inlega?"
„Eg á við það, herra, að ef setuliðið reynist
óhlýðið og mótþróagjarnt, þá verðið þér að sýna
því í tvo heimana þegar í stað og kenna því að
hlýða. Það situr ekki á þræli að segja til um
það, Iiyernig fara skuli að þessu, en ] að mun
revnast affarasælast fyrir liúsbónda minn, ef
liann lekur stjórn virkisins i sínar hendur þeg-
ar í slað —méð liarðri hendi!“
Marsellus reis upp við dogg og reyndi a<S
horfast í augu við Grikkjann í dimmunni í ká-
etunni.
Um hundrað þusund stórar stálstengur þarf til
hyggja og útbúa citt orustuskip.
Til að ganga úr skugga uni, live malbikaðar flug- ..
rennibrautir gætu orðið heitar, þegar sem lieitast er
uli, settu nokkrir fluginenn 12 egg á rennibrautin^
o geftir 10 niinútur var hægt að borða þau fullstéikj,
Ef Finnland lief'ði verið sigrað i stríðsbyrjun, hefðu
Þjóðverjar misst helminginn af ölölu því nikkeli, sem.
þeir þurftu að nota.
Rakarinn: Hefi eg ekki rakað yður áður?
Viðskiptavinurinn: Nei, eg fékk þetta ör i Frakk-
landi.
Fyrstu fjóra mánuði ársins 1944 framleiddu Banda-
ríkin eina flugvél á finim mínútna fresti með 24 klst.
vinnudegi, að sunnudögum frátöldum.
Lögregluþjónninn: Heyrðirðu ekki þegar eg kall-’
aði til þín að stanza.
Bílstjórinn: Nei.
Lögregluþj.: Heyrðirðu ekki þegar eg flautaði?
Bilstjórinn: Nei.
Lögregluþj.: Sástu ekki þegar cg gaf þér merkið?
Bilstjórinn: Nei.
Lögregluþj.: Þá held eg, að það sé bezt fyrir mig
að lialda lieim, hér lief ég ekki meira að gera.
Herniaðurin'n: Eg er svo hungraður, að eg gæti
étið hest. —
Liðþjálfinn: Það er einmitt það, sem við fáun\;
eftir 10 mínútur.
Lögfræðingurinn: Þegar eg var strákur, var það.
min heitasta ósk, að verða ræningi.
Viðskiptavinurinn: Þér hafið verið heppinn. Það
eru ekki allir, sem fá brenskudrauma sína uppfylta,'
Það er mjög auðvelt að horða morgunverð í Japaiij
og kvöldverð í Kanada. Báðir staðirnir eru litil sveit-
arfélög vestarlega í Norður-Carolínu. j
Maður nokkur, scm var tannlaus var fyrir skömmn
sektaður um 100 kr. fyrir að bíta lögregluþjón.
A KVÖlWÖKVNN!
173
Á
FLÓTTA
Eftir
Ethel Vance
gæti gerzt, hún hafði þegar séð
fyrir liugskotsaugum sínum, er
þau lentu. Það var eins og jörð-
in komi á móti þeim með út-
breiddan faðminn.
Og hún vissi hve mjög þau
fundu til smæðar sinnar, er
fætur þeirra snertu jörðina, er
þau tóku_ liikandi, óstyrk fyrstu
skrefin.
Um hvað voru þau að hugsa?
hvað sögðu þau ?
„Við verðum að senda skeyt-
ið f rst af öllu. Erum við áreið-
a ’ ga komin til Svisslands?
Eríu viss um að þetta sé Zurich?
■ ívar getum við sent skeytið?
ar get eg fengið keyptan
bursta? Við skulum aka til
tibúss. Svo skulum við setj-
ast þar, sólar megin, og hressa
okkur á góðu víni. Við skulum
tala við fólk eins og gamla
kunningja. Ættum við ekki að
halda áfram_ til Italíu, Afriku?
Halda áfram að fljúga .... ?“
En hún var komin langt á
undan þeim. Klukkan var aðeins
8.15 og nú var það listinn.
Klukkan, og svo ....
Hún leit út um gluggánn.
Sumar stúlkurnar gengu fjn’ir
gluggann með skiði um öxl. —
•lú yar.enginn niðri.
Hún fór njður. Þar var alll
kyrt, nema einhver var að leika
á píanó. Það var Sully, sem var
a ðleika ksógarlag eftir Sclni-
mann.
Hún settist i lesstofu sinni og
beið eftir slieytinu. Biðin gat
ekki orðið löng úr þessu. —
Allt var kyrrt, þar til gullklukk-
an lilla sló níu högg. En greif-
vnjan heyrði það ekki. Hún
Íiafði sofnað.
Hún vaknaði ekki, þótt dyra-
bjöllunni væri hringt skömmu
siðar. Júlia varð að snerta við
öxl hennar til þess að vekja
hana.
„Hershöfðinginn er kominn,“
sagði hún.
„Vitanlega,‘“hálfstamaði hún.
„Eg er að koma.“
Iiún fór inn i setustofuna.
Ivurt stóð þar við gluggann.
Hann sneri sér ekki-við fvrr
en liún sagði:
„Kurt!“
Þegar liann hafði snúið sér
við las hún þeg’ar úr svip hans,
að hann vissi allt.
„Sezlu niður Kurt,“ sagði hún.
Hún settist á legubekk og
studdi olnbogunum á lítið borð,
þar sem var postulinsstytta af
blómagyðjunni Flóru. Kurt
gekk í áltina til hennar, hægt,
svo hægt, að hún var í vafa um
Iivort liann væri' hikandi, eða
hann gengi svona hægt af ásettu
ráði. Það var eins og hann væri
að gefa þeim báðum dálitinn
frest — og hún notaði hann til
að hrista af sér svcfnmókið og
brynja sig gegn átökunum_ sem
fyrir liöndum voru.
Og nú biðu þau. Milli þcirra
var vcikbyggt borð með dálítilli
postulinsstyttu á, sem liann
kynni að mola, ef reiðin næði
tökum á honum, eins og stund-
um áður. Og enn var liún hrædd
— ekki við Kurt eins og hún
þekkti liann — heldur við hann,
eins og liún ekki þekkti hann,
eftir öll þessi ár.
„Ertu tílbúimi að koma,“
sagði hún. „Þú sérð að eg hefi
búist i skemmtiferð?“
„Við förum ekkert,“ sagði
hann. Hann horfði á hana, en
hún gat ekki horft i augu hans.
Og þó var eins og þetta væri
skárra af þvi að þögninni var
lokið og þau’voru farin að tala
saman. Hún handlék, styttuna,
eins og það væri í fyrsta sinn,
ISem hún skoðaði hana.
„Hvað hvggstu þá fyrir?“
„Við þurfum að tala saman.“
„Gott og vcl. Um hvað eigum
við að spj^llqit?“ ■ }(
„Það er sitt af hverju, sem eg
verð að segja þér, og svo er sitt
af hverju, sem þú verður að
segja uiér.“
„Hvað ?“
Ilann settist gegnt henni,
þannig að hann gat horft á hana
frá hlið. Allt í einu stundi liann
þungan, vegna þess að hann var'-
sér þess meðvitandi, að hann var
í eins óþægilegri aðslöðu og
hugsast gat.
Hún bjóst við liinu versta af
hans hálfu.
„Eg verð að segja þér,“ sagði
hann þunglega, „að i morgun
hringdi eg til borgarinnar, og
komst að því að frú Ritter lést
skyndilega i fangelsinu aðfara-
nótl miðvikudags.“
„Hve sorglegt,“ jsvaraði liún.
„Já, fyrir son hennar skyldi
maður ætla. En ]iað var enginn
sorgarsvipur á honum daginn
eftir.“
„Kannske vissi liann eklq
hvað gerst hafði.“
„Hann var sjálfur við útför-
ina.“
„Ó, þá hlýtur liann að hafa
ályktað, að þelta liafi verið fyr-
ir beztu.“
„Iþgttp þp^sum lygu]p,,Rubyj
Þú| íji'ppðiiv pkkcpt ,á | þpipi; J .M
veist allt, sem eg er að segja þév