Vísir - 03.02.1945, Blaðsíða 7

Lnugardaginn 3. fehrúar 1945.
VISIR%
5£/oi/d r(o. DDouglao.'
D^ji/i /íl/ínn
38
ÁGRIP ÞESS, SEM Á UNDAN ER GENGIÐ: .
MARICÚS LÚKAN GALLÍó, senator i Rómaborg, fer
liörðum orðum á þingfundi um meðfer'ðina á
fjármálum ríkisins, en stjórnin er i liöndum
GAJUSAR prins, sem fer með völdin i umboði stjúp-
föður sins,
TíBERíUSAR kéisara, sem er að hcita má lagztur í kör.
Um líkt' leyti er
MARSELLUS GALLíó, herforingi, i vcizlu, sem liald-
in er til heiðurs prinsinum og þar gerir hann sig
sekan um að skellihlæja að Iofkvæði, sem kveðið
hefir verið til Gajusar. Prinsinn hcfnir sín með
því að skipa Marscllus virkistjóra i Minóu (Gaza)
i Landinu helga. Til Minóu eru nefnilega sendir
þeir menn, sem stjórnin i Róm vill losna við,
en vill ekki lögsækja opinberlega, þar sem það
numdi vekja óþægilega eftirtekt ahnennings. Þeg-
ar Marsellus hefir kvatt foreldra sína, systur og
ástmey sina, Diönu Gallus, leggur hann af stað
til Minóu og er í för með honuin þræll hans,
DEMETRÍUS. Hann er ættaður frá Koríntu á Grikk-
lasdi og var gefinn Marsellusi, er hann varð
fullveðja. Eru þeir góðir vinir og talast oft við
sem jafningjar. — Þegar til Minóu kemur, er
virkinu stjórnað að nafninu til af
PÁLUSI, hundraðshöfðingja, sem stendur frekar slæ-
lega í stöðu sinni, en tekur þvi illa, að Marséllus
á að taka við af honum. En Demetrius liafði ráðið
Marsellusi til að sýna setuliðinu þegar í stað, að
hann væri ekkert lamb að leika við. Gerir Mars-
ellus liað, berst við Pálus fyrsta kveldið, sem
hann er í virkinu og sigrar. En síðar verða þeir
vinir og Marsellus ávinnur sér allra hylli. Iin
páskarnir nálgast og herflokkur fer frá Minóu tíl
Jerúsalem, til að halda uppi reglu, því að uin
allar hátíðir er mikil ólga i fólkinu, sem talar um
hið glataða konungsríki sitt og Messias. Þegar
herflökkurinn er kominn i augsýn við Jerúsaleip,
kemst allt i uppnám á veginum. Þar er einhver
á ferð, sem fólkið hýllir. Demetrius lileypur inn
i mannþröngina, til að sjá hvað um er að vera.
Hann sér þá Mcssias, sem fólkið þráir svo mjög.
Hann er að visu hylltur, en tekur vart eftir
fögnuði fólksins. Demetrius fcr að hugleiða hlut-
skipti sitt ....
Nú voru þrir dagar liðnir, hver öðruni líkur.
Melas liafði næstum þvi verið of áfram um að
sýna honuni það, sem markvert var i borginni.
Það gat ekki hjá þvi farið, að þeir yrðu talsvert
saman þessa daga. Skvldur þeirra voru fáar og
uuðveldlega af hendi leystar. Eins og Melas
hafði sagt Demetríusi höfðu þeir ekki annaö að
gera en þjóna húsbónda sínum um matmáls-
timana, hirða einkennisbúninga þeirra, hjálpa
þeim i herklæðiji á morgnana og úr þeim á
kveldin. Annars gálu þeir gert það, sem þeim
þóknaðist.
Morgunverður var fram borinn við sólarupp-
rás, en síðan var hersveitunum fylkt á æfinga-
svæðinu og Jiðskönnun fór fram. Síðan var
nokkurum hluta hverrar deildar skipað að snúa
al tur lil skála sinna og vera þar til taks, cf á
þyrfti að halda, meðan aðalsvéitirnar gengu út
um borgina. Voru þeir undir stjórn hinna yngri
forirígja, en fremst fór hersveit landshöfðingj-
ans, sem var að visu stærst, en ekki glæsilegar
búin en hinar.
Þetta var hrifandi og Demetríus hafði gaman
af að liorfa á fylkingarnar á göngu þeirra, þegar
hann hafði lokið störfum á morgnana. Hermenn-
irnir gengu fjórir hlið við hlið, prýðilega búnir,
fóru fyrir hornið á larídshöfðingjabústaðnum
og námu sem snöggvast staðar, meðan lieilsað
var mcð fánanum. Síðan var haldið niður göt-
una að musterinu, en á leiðinni þangað var far-
ið framhjá lrínni slórfenglegu marmarahöll
Kaifasar, æðsta prestsins. Hersveitirnar heilsuðu
ekki bústað Kaifasar og ekki heldur musterinu.
Tvisvar fór Demetríus i humáttina á eftir
fylkingunni. Melas slósl i för með honum og
sagði honum óbeðinn frá öllu,- sem fyrir augu
bar. Við slikt tækifæri i Rómaborg mundu
Inmdruð borgarbúa hafa elt fylkinguna. Iiér var
öðru máli að gegna. Ef lil vill var fólkið of geð-
stirt eða það lagði svona mikið hatur á Róm-
verja. Það gat lika átt sér stað, að það skorti
framtakssemi til að greikka sporið, svo að ])að
gæti fylgzt með hinum skreflöngu rómversku
hermönnum. Demetrius hafði um ævina séð
marga tötrum klædda menn, blinda bctlara, ó-
sjálfbjarga örkumlamenn, en aldrei í eins stór-
um hóp og þarna. Margskonar eymd hafði að
visu þrifizt i fæðingarborg hans, Ivorintu-
borg, en vesalingarnir þar héldu sig að mestu
við höfnina. Einu sinni hafði hann farið til
Ajænuborgar með föður sinum og bræðrum —
hann var þá lólf ára — og þar hafði hann einnig
séð ýmislega vesöld, en borgin hafði verið
glæsileg og fögur að öðru leyti. En þessi Jerú-
salemsborg, sem kallaðist heilög, var blátt áfram
hryllileg. Á hverri gölu úði og grúðj af sjúkum
vesalingum, krvpplingum og sóðum. Aðrar
borgir höfðu sina galla — jafnvel mikla galla.
En Jerúsalem? Það var svo sem ekki að furða,
þótt maðurinn á hvita asnanum hefði verið ein-
mana!
Þegar herflokkarnir snéru aftur til lands-
höfðingjabústaðarins, lögðu þeir lykkju á leið
sina, svo að þeir fóru i gegnum markaðshverfið,
þar sem kaupahéðnar og viðskiptavinir þeirra
hrukku fyrir hermönnunum eins og flugur, þvi
að hermennirnir gengu drembilega, eins og j>eir
vildu segja, að ekki mætti tefja fyrir Tiberiusi
keisara. Ef úlfaldi lá á götunni og liafði ekki vit
á að fara úr vegi fyrir fylkingunni, þá fór
Rómaveldi ekki að stæla við hann um það,
hvort hann æiti að liggja kyrr eða færa sig, lield-
ur opnuðu hermennirnir raðir sinar og gengu
framhjá honum, báðum megin við hann, rétl
eins og hann væri eyja eða fjall, sem væri ó-
kleift. Allir aðrir forðuðu sér hið skjótasla, þeg-
ar hergangan nálgaðist.
Á þessari leið herfylkingarinnar var gengið
framhjá bústöðum ræðismanna rómverska rík-
isins. Þótt þetta væri opinberar byggirígar, voru
þær á engan hátt glæsilegar, en staðnæmzt var
fyrir framan þær sem snöggvast, til þess að
timi gæfist lil að heilsa skjaldarmerki kcisarans
á hyggingunum — ekki hinum opinberu full-
trúum fýrir Samariu, Dekapolis og Galileu.
„Taktu vel eftir,“ sagði Melas, „þegar þeir
heilsa fyrir framan hús Herodesar. Þá verður
gaman að sjá.“
Það reyndist sanmnæli. Ilerodes hafði með
höndum sljórnmálaviðskipti Rómaveldis við
Galileu. Þau viðskipti voru hvorki merkileg né
umfangsmikil, en liann hafði auðgazt vel i em-
bætti sinu. Kveðja sú, sem framkvæmd var við
hús hans, var svo stuttaraleg, að það gekk móðg-
un næst.
„Eg hefi heyrl þvi fleygt,“ sagði Melas lil
skýringar, „að þessi Herodes langi lil að verða
landshöfðingi. Það er af þeirri ástæðu, sem her-
sveit Pílatusar heilsar með þvi að gefa húsinu
langt nef. Henni er ef til vill skipað að gera það.
Eg veit það ekki.“
Þegar komið var aflur á æfingasvæðið, höfðu
hersveilirnar ekki meira að gera, það sem eftir
var dagsins. Mennirnir fóru i smáhópum niður
i viðskiptahverfið og voru hinir hreyknustu af
þvi að sjá hina feiirínislegu aðdáun stúlknanna
og liatrið, sem skein úr augum kaupmannanna,
þvi að hermennirnir stálu frá þeim, ef þeim
bauð svo við að horfa.
Á KWíWðKVm
Ameriskur hermaður einn, seni verið hefir í Evröpu
í prjá mánuði, hefir skrifað konu sinni 600 bréf.
Einn maður af liverjum fjörum, sem deyja i Banda-
rikjunum, deyr af hjarfabilun. Af 1,394,915 manns,
sem dóu árið 1942, dóu 394,915 manns úr hjartasjúk-
dómum.
Framleiðsla fil harnaðarins i Indlandi er orðinn
9—27 sinnum meiri en fyrir strið. Framleiðslan á
skotfærum er 27 sinnum meiri en fyrir strið, á byssu-
stingjum 17 sinnum meiri, á léttum vélbyssum 12
sinnum meiri, á rifflum 10 sinrtum meiri, á fallbyss-
um og fallbyssuvögnum 9 sinnum og öðrum skotfær-
um 4 sinnum meiri.
Tréskór (klossar) hafa verið settir á markaðinn i
írlandi, vegna skorts á leðri, og kunna báðir illa
við þá, neytendur?? og framleiðcndur.
Hefir þú tekið eftir siðustu tízku i karlmannafötum?
Já, það er kvenfólk.
Frá mönnum og merkum atburðum:
Boxarauppreistin í Kína.
komu hans „í guðlegri návist“ sinni. Skipaði hÚH(
Yuan Ghang að fara út úr salnum. Mátti hann þakkal
sínum sæla, að slepjia við að verða hálshöggvinnH
Þegar hann var farinn, áræddi enginn að mæla íi
móti drottningunni.
Þótt ckki væri alger eining milli stórveldanna^
varð her þeirra allvel ágengt, þrátt fyrir vasklegal
vörn verjenda Tientsin.
Skiljanleg er hin mikla gremja Þjóðverja yfir að?
sendiherra þeirra var myrtur.
Þegar þýzká liðið var búið til brottferðar, fóij
keisarinn sjálfur til flotastöðvarinnar til að kveðjal
það. Komið var fyrir ræðustól og keisarinn steig %
stól þennan og ávarpaði liðið. Minnti hann það á!
afrek Húna, og mætti ekki sýna Kínverjum neinai
miskunn. Kanzlari Þýzkalands gerði tilraun til a<$
draga úr stóryrðum keisarans, og ræðan kom með|
allmiklu mildara orðalagi en hún var flutt í flestum!
blöðum landsins, en fréttaritari nokkur náði ræð->,
unni orðréttri, og var hún birt, og kannske er þaiS
vegna hinna ógætilegu orða keisarans, að Þjóðverj-j
ar voru jafnan í heimsstyrjöldinni 1914—18 kallað*
ir Húnar.
Það voru Japanir, sem veittu Þjóðverjum aðstoo^
til þess að hafa hendur í hári morðingja sendiherr ■
ans. Þeir voru að gera húsrannsókn hjá veðlánaral
í Peking og fundu þar gullúr, með miða, sem á varí
letrað: En Hei. Á gullúrið voru letraðir einkennis-<
stafir sendiherrans. Þeir leiluðu upjrí undirforingj-
ann, og hann játaði af mikilli hreykni, að hann liefði
drýgt þessa dáð. Hann kvaðst hafa hlýtt gefnuní
fyrirskipunum. Hann var spurður, hvort hann hefðí
verið drukkinn. IJann svaraði með því að reka upgj
hlátur. Hann kvaðst liafa vcrið ódrukkinn og alvegj
með réttu ráði. liann var hreykinn af því, sem hann!
hafði gert fyrir land sitt. „Og nú getið |>ið háls-*
höggvið mig.“
Japanar afhentu úndirforingjann ]) ýzkuin liér-.
mönnum, sem fóru með hann á staðinn, þar seni
sendiherrann var myrtur, og þar var morðingi Jians)
hálshöggvinn.
Þegar hersveitir handamanna komu til Peking var|
enn verið að myrða trúboða hingað og þangað um|
landið, þótt sumir fylkisstjórar reyndu að koma I
veg fyrir slík hermdarverk. Einn þeirra var svij)t-
ur öllum heiðursmerkjum á l'lótta droltningarinnart
frá höfuðborginni.
I Chaochang var mandaríni nokkur, sem gerði tií-
raun til að bjargá mörgum kristnum mönnum frá!
illum örlögum og tókst það, ])ótt sumir vildu ekki!
fara að ráðum hans. Hann beitti sérkennilegri kín-<
v.erskri aðferð. Hann vissi, að hinir kristnu meniK
mundu aldrei ganga af trú sinni, og útbjó handaj
þeim íuiða, sem á var letrað á kínversku „að hand-
hafi lofaði iðrurí“. Mandaríninn kvað sérhvern krisí-
inn mann geta lýst yfir slíku, en Boxararnir mundií
skilja þetta svo, að ])eir hel'ðu horfið frá villutriG
og þannig mundu þeir sleppa. En margir vildnl
ekki nota sér þetta. Þeir vildu ekki grípa fram fyrir;
hendur forsjónarinnar og sættu sig við að deyjÁ
sem píslarvottar. Sumir trúboðanna létu ekki jiyndal
sig og hálshöggva, án þess að veita mótsj)yrnu, þvi
að margir þeiri'a voru hugrakkir menn. Trúboðarn-
ir voru misjöfnu vanir og Iiöfðu löngum húið við]
hættui', þvi að andúð hafði jafnan verið megn gegrt
þeim, ])ótt ekki hrytist hún út jafn stói'kostlega og
þegar öllu taumhaldi var slej)j)t á Boxurunum.
Grimmdai'æði drottningai'innar var nú komið A1
])að stig, að hún hél 50 dala verðlaunum fyrir hveriý
erlendan kai'lmann, sem veginn vai', 40 fyrir hverjal
konu og 80 fyrir hvert bam.
Jung Lu hafði áhyggjur af þessu og spui’ði drottn-
inguna, hvort hún héldi að vegur Kína mundi A
nokkurn hátt verða meii'i, ])ótt hún færi þannig að*
Hún mundi verða að athlægi um heim allan, ef húinj
héldi uppteknum hætti, og taj)a áliti sínu sem sanii-
gjai'n og umburðarlyndur ríkisstjórnandi.
„Já,“ sagði drottningin, „en þessir litlendingai^
sem þér bei'ið svo mjög fyrir brjósti, vilja svipta!
mig völdunum, og eg er að jafna reikningana. Og
cg vil að yður vérði Ijóst, hver það er, sem ræður/'’
Boxai'arnir alneituðu Jung Lu sem föðurlands-*
svikara og % herliðs hans gekk i lið með þeimj