Vísir - 20.06.1945, Qupperneq 7

Miðvikudaginn 20. júní 1945
V ISIR

<r
-9
2pfoyd c'(o. <2öouglas.'

S
146
Gajusar, sem lá við hlið hennar, og kjassaði
liann sem mest hún mátti.
Enginn hinna fimmtíu smjaðrara, sem teygðu
úr sér*) allt í kringum borðið þorðu svo mikið
sem að brosa eða kinka kolli hver til annars
þótt erfitt væri að stilla sig þar sem keisarinn lá
þar hálfsofandi og keisaradrottningin fitlaði við
liina gullsaumuðu ermi prinsins, en hann gaf
því engan gaum og var að reyna að vera ást-
úðlegur á svipinn við Díönu hinum megin við
keis.arann og mældi allan líkamá hennar út
með augum sínum sem líktust augum í froski,
en liún leit á hann á móti með kulda og tilfinn-
ingaleysi eins og maður, sem les áletran á
gömlum minnisvai’ða.
Allir höfðu skemmt sér við þessa sjón iueð
sjálfum sér nema Selía, hin fagra en heimska
eiginkona Kvintusar og frændkona Sejanusar,
sem lengi liafði vei’ið vinur og ráðgafi Tibei’í-
usar. Selía var frá sér af afhrýði, sem liún gat
með engu móti dulið. Hún skyldi drepa Díönu,
ef hún gæfi Gajusi hið minnsta undir fótinn,
en samt vai-ð henni gramt í geðx við þetta ís-
kalda kæi-uleysi Díönu gagnvart prinsinum.
Hverja liélt hún sig eiginlega vera þessi dóttir
Gallusar að vera svona hrokafuíl? .Henni væri
vænlegi’a að haga sér betur! Yeslings gamli
lcarlinn, sem hún teymdi um allar trissur eins
og hund i bandi, ætti v.arla langt eftir ólifað;
og hvað ýrði þá svo sem um hana?
Dapui’Ieg hafði þessi vika verið fyrir Selíu.
Alltaf síðan Kvintus var sendur utan í erinda-
gerðum keisaraveldisins, hafði hún verið mið-
depillinn í öífúm veizlum prinsins, skemmt
gestunum sem liúsfreyja og notið liinna heitu
og klunnalegu atlota lians. I fyrstu höfðu menn
talið, að Gajus gæfi sig sérstaklega að henni
til að vinna hylli Sejanusar gamla, sem réði
miklu um fjárútlát keisarasjóðsins. En þegar
timinn leið og Gajus fór að heimsækja hana
dag'lega i höll liennar fór þetta smjaður lians
að stiga lienni til höfuðs og gerði liún þá skyssu
að snupra ýmsa vini sína. Menn höfðu móðg-
azt við hana fyrir þessar sakir, í kurteisisskyni
látið, sem ekkert hefði í skorizt, en á bak við
tjöldin undirhjuggu þeir hefnd á hendur Selíú,
þegar hið rétta augnablik kæmi. Selía liafði von-
azt til, að prinsinn fyndi eittlivert annað starf
handa eiginmanni liennar erlendis, en nú liafði
það verið tilkynnt, að brátt kæmi Kvintus heim
aftur. Og svo hafði prinsinn bætt gráu ofan á
svart með þvi að gefa sig að Diönu einni.
Síðasta daginn, sem Gajus ætlaði að dveljast
lijá keisaranum að þessu sinni liafði Selía kom-
ið þvi í kring, að þau hiltust einslega, þótt fátt
væri það, er mönnum fór á milíi, sem allir á
eynni vissu ekki að kvöldi. Og þá talaði hún
tárfellandi um fyrir lionum, livað liann hefði
vtrið rótarlegur við sig um kvöldið.
„Og eg sem hélt þú elskaðir mig,“ kjökraði
liún.
„Ekki þegar þú ert með fýlusvíp," tautaði
liann. „Þú ættir að liætta því að gera þig lilægi-
lega.“
„Geturðu ekki sent Kvintus burt?“ þrábað
hún.
„Þann hölvaðan asna?“ svaraði prinsinn. „Við
gerum hann að sendim.anni rikisins og svo lætur
liann óvopnaðan þræl lúberja sig á krá í Grikk-
landi!“
„Eg trúi þvi ekki!“ skrikti Selía. „Einhver
liefir logið þéssari sögu upp til að sverta liann!
Eg hélt að þú værir vinur Kvintusar."
„Ja, svei! Eini vinur Kvintusar er spegillinn
lians. Heldurðu, að mér standi ekki á sama um
Kvintus, úr því að eg liefi verið að daðra við
þig?“
Selia fékk ákafa grátliviðu.
„Þú elskaðir mig,“ snökti hún, — „þangað
til þú rakst augun í þessa dóttur G.allusar! Og
sjá má nú minna, hvað hún fyrirlítur þig! Hún
er sú ósvifnasta skepna, ton eg.hefi þekkt!“
„Láttu haiia sámt í friði, kelli mín. Mér er
að mæta, éf þ»ú ætlar nokkurt mein að ger.á
lienni!“ urraði Gajus og greip fast um liand-
legg hennar. „Það er bezt fyrir þig að gleyma
þessu nú og láta þér nægja eiginmann þinn,
þegar liann kemiir.“ Hann flissaði móðgaður.
„Þið Kvintus liæfið líka svo dásamlega livort
öðru!“
„Mikið geturðu verið andstyggilegur við mig!“
hróp.aði hún bálreið. „Hvað heldurðu að Sejan-
us segi, þegar eg segi honum, að þú hafir farið
með mig eins ög druslu?“
Gajus ynnti öxlum.
„Já, hvað heldurðu að hann segi um þig, þeg-
ar þú segir honum þetta?“ sagði liann liæðnis-
íega.
Selía þóttist nú eiga keisaradrottningunni
lieimsókn að gjalda, þótt allir aðrir gleymdu
slíku í ringulreiðini, sem varð af brottför Gaj-
usar.
Júha hafði verið undarlega lijartanleg við
liana og spurt hana niargs af sarnúð, þar sem
Selía var rauðeygð og rytjuleg.
„Veslipgs Gajus!“ andvarpaði Júlía gamla.
„Hann er svo næmur fyrir öllum áhrifum!
Hann er svo einmana! Og svo fullur af allskon-
ar áformum. Þú verður að skilja hann rétt,
væna min. Og hann er áreiðanlega ástfanginn í
dóttur Gallusar. Ekki er nema gott eitt að segja
um þann ráðaliag. Gallus er mjög vinsæll með-
al liermanna, heima og heiman. Já, Gallus
er herinn! Og ef sonur minn á ,að taka við völd-
um, þá þarf hann að eiga hylli liersveita okkar.
Svo sérðu líka, livað keisarinn er hálskotinn í
Díönu, og ef Gajus gengi að.eiga liana, myndi
það tryggja liag b.ans að fullu um alla framtíð!“
,En Díana hatar hánn!“ sagði Selía. „Það
sjá allir!“
„Það er nú bara vegna þess, að hún heldur
sig ástf.angna í hinum hálfgeggjaða syni Gallí-
ós.“ Júlia brosti, eins og hún vissi allt milli
himins og jarðar. „Hún kemst yfir það. Og ef-
til yill langar þig til að jafna reikningana við
hina fögru Díönu. Þá skaltu ekki ver.a að liafa
fyrir þvi að neita þeim orðrómi, að Marsellus
,sé vitlaus!“ Og þar með lét keisaradroltningin
Selíu frá.sér fara.
Selia gekk út að Júpítershöll og þerraði sér um
munninn. Þar voru menn og konur að safr.ast
saman og biðu eftir þvi að láta flytja sig niður
fjallið út að hinni keisaralegu skemmtisnekkju.
Enn vonaði liún, að Gajus myndi iðrast eftir
ókurteisina við liana, þegar liann kæmi aftur,
og taka liana í sátt við sig.
„Ilvar er prinsinn ?“ spurði hún af uppgerðar
gleði frænku sína Lavillu Sejanus, þegar menn
voru að stíga upp í burðarstólana, sem þrælar
báru.
„Hann fer ekki til horgarinnar með okkur,“
svaraði Lavilla illgjarnlega. „Eg má segja liann
ætli að vera í næði hjá Díönu.“
„Sama er mér,“ svaraði Selía reiðilega.
„Ertu svo viss um það?“ gall við Minía, yngri
systir Lavillu, sem menn höfðu haldið vera nið-
ursokkiia í samtalið við Olavíu Varus, sem sat
í næsta stól.
„Díana er að bíða eftir Marsellusi Gallíó,“
skaut ölavia inn i.
„Verði lienni það að góðu,“ fussaði Selía.
„Marsellus er geggjaður. Þess vegna var liann
sendur hurt.“
„Vitleysa er þetta!“ sagði Lavilla. „Keisarinn
sendi hann í hurtu til að rannsaka eitthvað í
Aþenu, eða einhvers staðar. Heldurðu, að liann
hefði sent geggjaðan mann?“
„Af hverju ekki?“ sagði Minia flissandi.
„Ilver sagði þér þetta, Selía?“ spurði ólavia.
„Keisaradrottningin!“' 'sagði Selía liátignar-
lega. „Eg lield það sé ekki leyndarmál.“
„Ekki eg heldur,“ sagði Lavilla. „Það h'efir
kanske verið leyndarmál, en er það varla leng-
ur.“
„Ilvað ert þú að liugsa um þetta?“ spurði
Minía lelilega.
„Nú, mér hefir alltaf geðjast að Marsellusi,“
svaraði Lavilla, — „og Diönu líka. Það á alls
ekki við að vera að breiða svona sögur út. Svo
trúi eg jiessu lieldur ekki!“
„En keisaradrottningin sagði mér "þetta!“
sagði Selía reið og móðgpð.
Lavilla sperrti upp hrúnirn.ar, kipraði var-
irnar og yppti öxlum.
„Hvers vegna ætti hún að hafa sagt það?“
sagði liún.
Frá mönnum og merkum atburðum;
*) Rómverjar sátu ekki til borðs heldur lágu
á annari liliðinni á legubekk.
Það var um niiðjan dag, þégár Ivleó tók að
nálgast eyna, ög eftir klukkustund var skipið
lagzt við bryggju. Veðrið var unaðslegt. Már-
sellus hafði aldrei séð Napólíflóann svo fagur-
„Við eram til írásagnar".
féklc, dróst hann áfram, blár og marinn. Eftir þetta
var hann eins og allri orku sviptur. Og þegar fanga-
skipinu var sökkt, hafði hann vart orku til að synda
til lands.
Misþyrmingarnar voru aðeins upphaf
hegningarinnar.
Þetta var aðeins byrjun — eins konar forleikur.
Þegar misþyrmingunum lauk, setti Hashi rétt svona
til málamynda, og Jim var dæmdur til þess að vera
21 dag í varðhúsinu. Varðhúsið var skúr, sem vant-
aði annan gaflinn í. Þar voru aðeins rimlar. Þarna
varð hann að liafast við alls nakinn í þrjár vikur.
Hann fékk ekki einu sinni ábreiðu. Varðmennirnir
skemmtu sér við að gefa homium fyrirskipanr. Þ>eir
létu liann standa klukkustund í liermanns stöðu,
þvi næst knjúpa á kné í hálfa klukkustund, og svo
létu þeir hann standa liálfboginn. Þannig var hann
leikinn í átján klukkustundir á dag. Hann var lát-
inn tæma salerni Japana, en fötuna, sem hann sjálf-.
ur fékk i stað salernis, mátti- hann ekki tæma.
Hann fékk eina máltíð á dag. Einn varðmann-
anna rétti honum skál með lirísgrjónamáuki gegn-
um rimlana. Oft var skálin íekin frá honum, áður
en hann hafði lokið úr henni, eða þ@ir heltu helm-
ingnum úr henni áður en hann fékk hana.
En hér var ekki allt talið. Ilann var daglega bar-
inn. Hashi fékk sér neðan í því á kvöldin og tók
þá til að æfa sig á honum al'tur og beitti þá judo-
brögðunum óspart. Jim var svo liólginn i andliti,
að vart sá í augun. Og hann var orðinn ruglaður.
Eitt kvöldið, þegar Hashi var að misþyrma honum,
tók hann á móti og sló Cæsar litla, sem varð lost-
inn skelfingu og kallaði á varðliðið. Lét hann þací
slá hring um varðhúsið með brugðna byssustingi.
Svo fór hann inn aftur? og að ljótum leik loknum,
skildi hann við Jim meðvitundarlausan.
Hann átti að vera þarna í ö vikur, sem f.yrr var
getið, en þeir bættu við einum degi, af því að hann
hafði framið afbrot sitt eftir kl. 6 að kvöldi.
Á 22. degi kom Cæsar litli sjálfur og flut.ti Jim til
herbúðanna, gaf honuin góðan mat og mjúkt rúm
til að hvílast í, og’gerði að meiðslum hans.
Það var ekki gott að átta sig á Cæsar litla. Eitt
sinn kom hann til læknisins okkar og leitaði ráða
hans. Cæsar iitli fékk ncfnilega útbrot á fæturna
við og við. Læknirinn okkar komst að raun um, að
Cæsar litli hefði fengið syfilis. Vafalaust var hanri
svo langt leiddur, að hann var á leið til brjálsemi.
Hann varð æ geðstirðari og vildi æ tíðar svala sér.
með því að misþyrma föngunum, en það var fram-
koma pilts eins og Jims, sem barði frá sér, sem
hafði þau áhrif, að við vorum stoltari af þvi en
áður að vera Bandaríkjamenn.
Aldrei fundum við betur en kvöldið, er við fór-
um frá Davao, hve við urinum landi okkar. Einhver
hafði smyglað Bandaríkjafána inn í fangabúðirnar
— enginn vissi hvernig.
Við höfðum eins konar skemmtun þetta kvöld.
Skemmtiatriðin voru söngur, töfrabrögð og ýmsir
skrípaleikir. Skemmtunin fór fram undir skálavegg.
Japönsku varðmennirnir kunnu ekki að meta
skemmtiatriðin og fóru að rangla frá. Þegar þeir
voru farnir, gættuiii við þess að athuga, að engir
njósnarar væru í hópnum. Þarná voru því dólitla
stund aðeins Bandarikjamenn. Skemmtistjórinn lyfti
upp hönd sinni og dró upp stjörnufánan ameríska.
Hefir það ekki stundum komið fyrir yður að þér
hafið orðið að bíðá langan tíma, þar til þér fenguð
augum litið fána lands yðar—- ef til vill liafið jiér
orðið að bíða eftir þeirri stund í mörg ár, að líta
hann augum? Og jiótt sú bið væri við önnur og
betri skilyrði en við áttum við að búa, fangarnir,
þá munduð þér skilja hvernig okkur leið á þessari
stund, er hann birtist okkur óvænt í fangabúðunum,
þar sem fjendur okkar og varðmenn voru á næstu
grösum. Minnist þess, að við höfðum ekki séð fána
lands vor frá því, er hann var niður dreginn á Ba-
taan fyrir tveimur árum. Þctta var ekki stói’, fáni.
Hann var fremur lítill, máður og rifinn. Það var
varla hægt að greina sundur hvítu og rauðu rend-
urnar, þær voru næstum samrunnar, v en það var
eitthvað hið innra með oss, Sem liófst á flug', mik-
ill ylur streymdi um hug og .hjarta okkar allra. Við
skipuðum okkur í hermann stöðu og við sungum