Vísir - 06.11.1945, Blaðsíða 7

Þriðjiulaginn 6. ndvcmber 1945
V I S I R
7
EFTIR EVELYN - EATDN
65
„Reynið ekki að sýna mér áreitni," sagði ná-
unginn illilega, „og ekki þér lieldur," sagði
liann við séra Franeis, sem bograði yfir Paul-
Marie og var að hjálpa honum á fætur. „Eg er
bæði slátrari og járnsmiður. Eg bciti Eticnne.
Engin reynir að ráða niðurlögum mínum.“
Allt í einu breyttist látbragð hans.
„Þarna kemur landstjórinn. Revndu að hafa
þig á fætur, þú þarna. Ef þú eða nokkur ykkar
segir aukatekið orð lil að kæra mig' fyrir land-
stjóranum eða nokkuru af fylgdarliði hans,
skal eg skera úr ykkur lifrina. Munið það pilt-
ar.“
Slátrarinn hypjaði sig burtu að þessum les.lri
loknum. PauIGVÍarie skjögraði á fætur. Iiann
stóð og litaðist um litla stund og nuddaði auman
kjálkann á meðan. Það umlaði eitllivað i séra
Francis um leið og hann lagði handlegginn á
öxl Paul—Maries.
Fámennur hópur af fólki hafði komið þarna
að. Hinn liái, rauðbirkni maður með hinar
skörpu og svipmiklu augnabrúnir hlaut að vera
landstjórinn. Paul-Marie hafði aldrei séð liann.
Með honuin var annar maður, sem hélt á hatti
sínum í hendinni, undirgefinn á svip. Senni-
lega yfirumsjónarmaður við hygginguna eða
að minnsta kosti einn smiðanna. Hann var í
verkamannafötum. Yið hliðina á landstjóran-
um stóð kona, og snéri andlitinu frá þeim fé-
lögum, en horfði í áttina til hússins. Paul-Marie
gat ekki séð framan i hana, en liin skrautlegu
klæði er liún bar, voru lionum framandi. Vítt
pilsið og svört yfirhöfnin voru nýstárleg í hans
augum. En einhver eðlisávísun djúpt í meðvit-
und hans sagði lionum, að þetta væri frú de
Fréneuse, móðir hans, áður en hún hafði snúið
sér að þeim, svo að hann gæti séð framan í
hana.
Hún snéri sér við og augu hennar mætlu
augum sonar hennar. Hún hljóðaði upp vfir
sig og liljóp til hans með útbreiddan faðminn.
„Paul-Marie, hvað ert þú að gera á þessum
slóðum ?“
Ilún signdi sig i áttina til prestsins og snéri
sér svo aftur að syni sínum.
„Eg hafði enga hugmynd um, að þú hefðir
svona mikið frjálsræði. Hvað hefir verið gerl
við andlitið á þér? Hefirðu verið að berjast,
litli presturinn minn? Hinn æruverðugi faðir
hér mun segja þér, að þannig megir þú ekki
hága þér.“
Hún hörfaði undari liinu illilega augnatilliti
prestsins, sem horfði reiðilegá til hennar, með
vándlætingarsvip. Síðan snéri hún í áttina til
landstjórans og brosti dálítið þrjózkulega.
„Herra landstjóri. Þér hafði ekki enn verið
kynntur fyrir yngsta syni mínum, Paul-Marie
de Freneuse. Hann er að læra til prests. Hann
fær sjaldan að vera mikið úti við.“
Paul-Marie heilsaði landstjóranum tómlát-
lega. Landstjórinn hneigði sig með dálitið ein-
kennilegum svipbrigðum í andlitinu. Síðan leit
hann spyrjandi til séra Francis, sem blessaði
liann án þess að brosa.
Paul-Marie leit af einum á annan. Allt í einu
slé hann áfram og tók í hönd móður sinnar.
Hann tyllti sér á tá og hvislaði einhverju i eyra
henni. Hún fölnaði. Augu hennar mættu aug-
um préstsins. Hann horfði í gegn um hana og
ógurleg fyrirlitning skein úr andliti lians. Hún
leit niður fyrir sig. Paul-Marie hörfaði frá
henni og gekk til pi’estsins. Séra Francis tók í
liönd honum og leiddi hann burtu.
i »- #
Frú de Freneuse liorfði á eflir þeim og hlust-
aði varla á það, sem landstjórinn var að segja
við hana og stóð hann þó við hlið hennar. Kald-
bæðnisbros lék um varir hénnar. Hún kreisíi
Iafið á yfirhöfn sinni, meðan landstjórinn og
byggingameistarinn voru að bollnleggja um
ýmislegt viðvíkjandi húsinu og gerð dyranna
og er þcir tóku að tala um liæð glugganna,
snéri liún á broll frá þeim. Snögg tilfinning
bylgja yfir liana.
„Svo þetta er fólkið
liún. „Það er þá þetla,
dægrastytlingar núna.“
hugsaði
að tala um,
sem það hefir sér til
Frá mönnum og merkum atburðum:
Við tolcum þýzkan kafkát herlangi.
Efíir D. V. Gallery kaptein í Bandaríkjaflotanum.
og virðingarmerkjum. Eg reyndi að hressa hann
upp með því að segja, að hann hefði vissulega gcrt
það sem í hans valdi stóð. Eg sagði honum einnig,
að það væri engum blöðum um það að fletla, að
Þýzkaland myndi biða ósigur í styrjöldinni, og þar
af leiðandi yrðu nazistar ekki við völd, þegar hann
fengi að fara heim til ættjarðar sinnar. En hann hélt
því fram, aðlivaða þýzk stjórn sein væri mundi telja
hamp ábvrgan fyrir því, að kafbáturinn var her-
tekinn.
Mér virtist Lange þessi heiðarlegur maður í hví-
velna. Hann virtist ekki í neinu ciga sammerkt með
i___ , • junkurum og nazistum. Þegar við skildum í Ber-
obærilegs emstæðingsskapar kom ems og floð- J ° 8 ■
FERTÖGASTI OG NÍUNDI KAFLI.
Þegar Denise de Chauffours vaknaði i klaustr-
inu, var hún bæði glöð og eftirvæntingarfull.
Dagurinn, sem franxundan var, var fimmtudag-
ur og liálfur belgidagur. í klaUstrinu var allt
komið á annan cndann sökum undirbúnings
undir bátíðahöldin, cn i raun og veru var ]iað
ekki vegna þess, að á eftir guðsþjónustunni,
myndi verða gleðileikir, eða börnin fá sykur-
kökur, og síðanTnyndu þau leika sér eða jafn-
vel dansa, að Denise settist áköf upp í rúmi
sínu. Heldur muldraði hún i sífellu:
„Við fáum að sjá frænku. Yið fáum að liitta
frænku.“
Frá næsta rúmi heyrðist óánægjuhljóð uiidan
sænginni. Denise teygði út handlegginn og
kippti í sængina.
„Vaknáðu! Dagurinn er kominn! í dag fáum
við að hitta frænku okkar!“
í næsta rúmi sást vera setjast upp og nudda
stirurnar úr augunum. Jeanne var yngri cn
Denise. Hún var dökkhærð, dökkeyg og að þvi
leyti ólik systur sinni, sem var með rauðleitt
hár og grá augu. Ilún geispaði og teygði úr sér
og var um það bil að leggjast aftur til svefns,
en Denise greip i lxana, og sagði:
„Þarna kemur mððir Margrét. Flýttu þér nú,
gerðu ekkert, sem kemur þér í ónáð hjá henni.
Hugsaðu þér bara, ef þú gætir nú ekki komið
með mér og borðað hjá frænku okkar. Svona,
rcyndu að flýta þér!“
muda þakkaði hann mér fyrir veilta læknisaðstoð
og hjúkrun og kvaddi mig með liandabandi og ósk-
aði mér allra heilla.
Á leiðinni til Bermuda vorum við oft að bolla-
leggja um það okkur^jil gamans Iivað gera skyldi
við U-505. Ein hugmyndin var að fá þjálfaða kaf-
bátsáhöfn i Bermuda og sigla kafbátnum til Evrópu,.
gefa Þjóðverjum merki um að kafbáturinn væri á
heimleið — til þess höfðum við nú öll skilyrði —
og balda svo til Altenfjarðar og skjóta sex tundur-
skevtum á Tirpilz. — Sem margreyndur .sjóliðs-
foringi veit eg, að margt hefði verið erfiðleikum
bundið við framkvæmd sliks áformss, en eg mun
nú bugsa mig um tvisvar, áður en eg segi, að eitt-
hverT hlutverk sé flota vorum um megn.
Það var þ. 19. júní, scm við afhentum kafbátinn
í flotastöðinni i Bermuda. Það var reynt að láta
sem miniist á komu okkar bera, en það voru svo
margir þarna, sem vissu hvernig þýzkur kafbátur
leit út, svo að fregnin barst um allt eins og eldur
i sinu. Allir vissu hið mikla leyndarmál — en okk-
ur var stranglega bannað að skýra frá neinu þessu
viðvíkjandi.
A lejðinni til Bermuda fórum við að glugga i sjó-
hernaðarsögu Bandarikjanna, til þess að gæla að
því hvað langt væri síðan er sjóliðar af amerísku
heYskipi hefðu farið út i herskip annarar þjóðar
og hertekið það, og við urðum að fara allt aflur
til ársins 1815, en þann 30. júní það ár hertók her-
skipið Peacock briggskipið Nautilius úr brezka flot-
anum. Gerðist þetta í Sunda-sundi, Austur-Indíum,
— fvrir 129 árum. — Og eg held, að það sé engum
blöðum um það að fletta, að sjólið BandaríkjaTma
nú'hafi staðið sig eins vel og sjólið Bandaríkjanna
jafnan fyrr í sjóhernaðarsögunni. — (Stytt).
'AKVdlWÖKVmi
HvaS er að þér vipur minn. Ert þú að villast?
Nei, eg er ekki villtur, eg er; hérna, en manima
og pabbi hljóta aö hafa ranglaS eitthvaö frá.
Drenguiv minn, þegar þú ert oröinn fullorðinn,
þá vil eg aö þú verðir eins og „sjentilmaöur“.
Eg vil þaö ekki pabbi, eg vil véra eins og þú.
•*
Hvaö heitir hann litli bróöir þinn?
Eg veit þaö ekki ennþá. Við getum ekki skiliö
eitt einasta orö, sem liann segir.
Ræninginn: Búið yðtir undir dauöann. Eg ætla
aö skjóta yður„
Fórnardýriö: Hversvegna ætlið þér aö skjóta
mig?
Ræninginn: Eg hefi strengt þess heit, að skjóta
hvern, sem líkist mér.
Fórnardýriö: Líkist eg yöur ?
Ræninginn: Já.
Fórnardýrið: Skjótið mig þá undir eins.
■♦
Heldur þú að tunglsljósið geri menn heimska,
Georg? spuröi fallega brúðurin eítir að þau voru
komin heim úr brúökaupsferöinni.
Ætli það ekki, kæra mín, sagöi eiginmaöurinn
upp úr blaðinu, sem hann var að' lesa. Að minnsta
kosti bað eg þig um að kvænast mér í tunglsljósi.
Gg svo stökk eg —
Efíir JOHN WESTON herlækr.i.
(Læknir úr Iandher Bandaríkjanna gerir grein fyrir
því æfintýri sínu, er hann varpaði sér niður í fall-
hlíf úr flugvél í fyrsta skipti, — þar sem eldspúandi
gígur óg ísiþaktar gjár göptu við honum).
Flugmenn í leitarflugvélum höfðu komið auga á
skrokk flutningaflugvélarinnar, sem leitað var, og
fannst flugvélarskrokkurinn næstum yzt á Alaska-
fjallgarðinum. Flugmennirnir munu hafa flogið svo-
nefnt blindflug og komið. niður á snævi þaktri há-
sléttu. Flugu þeir þá sennilega með 600’ kílómetra
hraða. Flugvélin hentist áfram eftir sköflunum og
nam staðar við gilbrún, þar sem hyldýpi var fyrir
framan, við jaðar Dómkirkjudalsins svonefnda.
Eg sá flugvélarskrokldnn úr herflutningaflugvél,
á flugi milli Dómkirkjudalsins og Pavlov-eldfjalls-
ins. Hann var 2000 fet yfir sjávarmál. Við sáum
ræfil af öðrum væng flugvélarinnar og hreyfilinrt
i noltkurri fjarlægð frá skrokknum. Flugvélin, sem
var af svonefndri C-47 gerð, hafði steypzt kollhnýs.
Anriar vængurinn var enn fastur við skrokkinrt.
Maður nokkur hallaði sér upp að skrokknum.
Hann hreyfðist ekki. Hann gqrði ekki neina lilraun
til þess að veifa til okkar. Af þvi að eg er læknir,
vissi eg, að liann hafði fengið .taugaáfall, — ef hann
Iiafði ]>á ekki farið enn ver út úr því. Og kuldinn
þarna á þessum norðurslóðum mundi brátt ganga