Vísir

Dagsetning
  • fyrri mánuðurjanúar 1946næsti mánuður
    SuÞrMiFiLa
    303112345
    6789101112
    13141516171819
    20212223242526
    272829303112
    3456789

Vísir - 04.01.1946, Blaðsíða 7

Vísir - 04.01.1946, Blaðsíða 7
Föstudaginn 4. janúar 1946 V 1 g I R 7 ^sdótir fmml?ijCýCjian.na EFTIR EVELYN EATDN m Ætti eg þess kost að mega bera fram ein- hverja ósk í þessu salnbandi, þá mundi hún vera sú, að þér, vðar ágæti, létuð mig vita, livernig í málinu liggur í raun og veru. Eg inundi jafnvel gera kröfu til þess, að yðar á- gæli geri þetta, ef eg óttaðist ekki, að eg mundi móðga yður með slíkri ósk, þar sem þér liafið verið mér ákaflega góður allt til þessa, en liefði eg ekki notið verndar yðar, mundi eg hiklaust óska eftir þvi, að liingað yrði send nefnd óvil- hallra manna til þess að rannsaka málið til lilít- ar. De Brouillan landstjóri mun tilkynna yður hvaða ráðstafanir hann hefir gert með tilliti til frú de Freneuse og hvernig eg hefi hegðað mér i því máli. Hvað iiefi eg gert á hluta andlegu stéttarinnar og lögmannsins, sem lætur mig verðskulda ádrepu? Var það eg, sem stjórnaði liér? Iiefir de Brouillan ekki ávallt verið nær- staddur til að koma í veg fyrir jrfirtroðslur mínar? Hefi eg gerl nokkuð slíkt á hluta þess- arra tveggja aðila, að eg eigi skilið aðra eins meðferð? Nei, og yðar ágæti mun sannfærast um hið gagnstæða, ef þér viljið gera mér þann grciða að kynna yður málin nánar.“ De Brouillan bætti þessu við bréfið: „De Bonaventure þykir svo mikil lineysa, að annað eins skuli liafa verið borið á hann, að hann telur sig neyddan til að biðja um leyfi til að lialda heim til Frakklands til að verja liend- ur sínar, nema hans liátign álíti að hann geti komið að meira gagni hér. Reynist svo, þá bið- ur hann um leyfi til þess að kona lians og fjöl- skylda fari vestur um haf til lians. En liánn óskar í þvi sambandi að benda á það, að tekjur Iians lirökkva ekki til þess að sjá fjölskvldu hans farborða hér.“ De Bonavenlure vissi ekki, livernig hann ætti að laka þessari siðustu setningu. „Hafið engar áhyggjur,“ mælti landstjórinn. „Þér fáið enga launaliækkun og fjölskylda vðar mun ekki verða send hingað. En þetta litur vel ut á pappírnum.“ hefði Iiún minnzt Pierres sífellt, þótt drengurinn hefði verið livergi nærri. Hann fór aldrei úr liuga henni. Hún lokaði augunum og sá þau í anda í lilla húsinu hennar. í fyrstu gat hún ekki fcngið sig til að trúa þvi, að hann mundi ekki koma í heimsókn til hennar, en þegar hver dag- urinn leið af öðrum og síðan liver vikan á fætur annarri og það eitl gerðist, að Indíánar komu með einhver skilaboð eða bréf frá honum — skrifað i mesta flýti — þá fór hún að gefa upp alla von. Það var bersýnilegt, sagði liún við Denise, að hún hefði verið útlæg gerð af fleiri sviðum en þorjnnu niður við sjóinn. „Eg hefi verið gerð úllæg úr lijarla hans.“ „Vitleysa!“ sagði Denise og var ekki laust við, að hún væri liöstug við frænku sína. „Hann þjáist mikið af að geta ekki lieimsótt þig, en hann getur bara ekki komið. Ef hann kæmi hingað, ])á myndi allir erfiðleikarnir byrja áft- ur — jafnvel margfaldir." „Pierre, á hinum gömlu dögum, myndi ekki liafa haft á móti að lenda í smávandræðum," muldraði frú de Frcneuse í barm sér um leið og liún strauk kollinn á Antoine, sem nam við hné hennar. Drcngurinn horfði upp til hennar. Hann lirosti og nagaði Iiné hennar í leilc. „Sjáum til,“ sagði hún, „liann bítur líka. Ivarlmennirnir eru allir eins.“ Denise fór að skellihlæja. „Frænka mín, þú ert ennþá barnalegri en Antoine. De Bonaventure óskar cflir því, að þú flytjir í húsið þitt og búir þar eins og áður. Ilann verður sjálfur að dvelja í bækistöð sinni til þess að fullnægja kröfum ráðherra konungs- ins. Ilann verður einnig að bíða þar til um- kvartanirnar hér í landnáminu vegna lians hafa þagnað.“ „Það ætti að sjóða þá alla og gefa villimönn- unum þá að ela,“ muldraði frú de Freneuse. „Það ælti að byrja á séra Francis.“ „Eg er lirædd um, að hann sé nokkuð seigur undir tönn.“ ) „Og de Goutinshjónin myndi verða eintóm- .gr sinar.“ SEXTUGASTI OG SJöUNDI KAFLI. De Bonavenlure og de Perrichet fara með frú <Ie Freneuse lil liins nýja dvalarstaðar hennar, áður en landstjórinn siglir af stað með Afríku- sólinni. Þeir fara með liana þrjátíu og fimm kilómetra upp eftir Daupliin-ánni, til lítils þorps, sem heitir Bcaulieu. Þangað var hægt að kom- ast á báti alla leið og þarna skildu þeir liana eflir ásamt Denise, Daliindu og tveimur Indí- ánum, sem áttu að vera sendiljoðar hennar, ef liún þyrfti að koma einhverjum boðum lil þorpsins. Síðan snéru þeir aftur, til þess að hjálpa landstjóranum að ferðbúast. Raoul liélt til skógar með köppum sínum, til þess að hafa umsjón með málefnum þeirra, en hann hafði ekki sinnt þeim um langt skeið. De Bonaven- ture hinsvegar t.ók til við að stjórna nýlendunni, svo að ráðherrar konungs gætu orðið ánægðir með störf hans og fallið frá úllegðardóminum yfir hjákonu hans. Frú de Freneuse var fengið svcfnherhergi sveitafjölskyldunnar til umráða. Bóndinn og allt fólk lians lél sér nægja eldhúsið eitt. Frú de Freneuse bjó sig undir langan og leiðinlegan vetur og reyndi að lirista af sér slenið. Það var golt fólk, ejn ún bjó lijá. Henni til skemmtunar var Denise bjá lienni, svo að ékld sé minnzt á litla drenginn, sem hljóp um allt og var aldrei kyrr allan daginn. Þegar hann datt, kpmu hrukkur í ennið og hann varð svo líkur föður sínum, að móður lians lá við gráti. En annars „Og frú de St Vincent myndi verða að einni spikklessu!“ " A KVÖlWðKVm Hestur ferðamannsins. í þorpi nokkru var einu sinni markaSur og rnarg- ir ferðamenn voru þar nærstaddir í verzlunarer- indum. I þorpinu var aöeins eitt veitingahús og höfðust ílestir aökomumenn þar við um kvöldið, Meðal þeirra var maður að nafni Smith. Hann var svo þrætugjarn log önuglyndur, að hinir urðu leiðir á honum, og fundu þeir upp á bragði til að losna við hann. Einn þeirra fór út, og tók hestinn hans úr hcsthúsinu, kom siðan inn aftur og sagði, að bú- ið væri að stela hestinum. Smith þaut út, og er hann gat hvergi fundið hestinn hélt hann að þessu væri þaitnig varið. Þá bauðst einn þeirra til að ljá honum hest, til þess að elta þjófinn. Það þótti hon- um auðvitað vænt um; hann steig á bak og reið alla nóttina um í grendinni en fann ekki hestinn. þegar dagaði, varð liann þess var að það var hans eigin hestur sem hann hafði riðið. Betlarinn: Þér eigið víst ekki peninga fyrir kaffibolla? ■ ! U : ^ •>’?! • • «é\j °'f • ■ Stúdentinn: Nei, þakka yður fyrir. En eg kemst af einhvernveginn. Frá mönnum og merkum atburðum: Þegar Noregur varð írjáls — Eftir Demaree Bess. hafa þrek lil þess að þrauka og vona, hugsál hátt — og flestum okkar tókst það, og þetta var það, sem bjargaði okkur“, sagði þessi kona. Sænski Rauði krossinn bjargaði föngunum í þessum fangabúðum skömmu fyrir hrunið í Þýzka- landi, og konurnar fengu nokkurra vikna hvíld i Svíþjóð. Undir eins og konan, sem eg komst í kynni við, var orðin sæipilega liress tók hún að gér lijálpai’4 störf rneðal rússneskra fanga, en hún talar rúss- nesku vel. Nú vinnur hún í kyrþei ásamt vinum sínum að undirbúningi ýmissa framfaramála í Noregi. Eg spurði hana hvað hún héldi um framtíð Noregs og hún svaraði: „Noregur er aðeins lítill hluti Evrópu,“ svaraði hún, „og eg held, að í rauninni viti enginn hvað gérast muni i Evrópu. Eg held, að flestar Evrópu- ])jóðir hugsi um það framar öðru nú, að rejna.að ná sér, alveg eins og við gerum hér. Reynsla okkar hefir kennt okkar að hugsa ráð okkar betur en við áður gerðum. Ef til vill éru menn ekki eins áfjáðir í breytingar hér í landi nú, og þeir áður voru. Að því cr okkur snertir að m'innsta kosti, hafa áhrifin frá Þjóðverjum orðið þessi.“ Ef til vill cru aðrir norskir kommúnistar ekki eins rólegir og þessi kona, en þcir hafa verið að jafna sig, eins og hún, og eins og öll norska þjóðin, og það er víst um það, að öll þjóðin virðist forðast að nokkurt mál verði til þess að valda æsingum. BANDARÍKEN OG GRÆNLAND. Einn af öldungadeildarþingmönnum Banda- ríkjanna, Ovven Brevvster frá Maine, komst svo að orði eigi alls fyrir löngu, að Bandaríkin yrðu að eignast Grænland. Hann minnti á hversu heimsku- leg ráðstöfurt það hefði verið talin, að Bandaríkin keyptu Alaska 1867 fyrir 7 milljónir 'og 200.000 dollara, en að því slej)ptu hversu menn nú skilja miklu betun en þá hve mikil landgæði séu þár, hafi Bandaríkjamenn haft hin mikilvægustu hern- aðarnot af ýmsum stöðvum þar í heimsstyrjöldinni síðari. — Ilann minnir á, að frá Seattle á vestur- strönd Bandaríkjanna til Dutch Harbour flotastöðv- aririnar, scm tekin var í notkun 1941, sé lciðin hálfnuð til Tokio. Og eins. og Alaska sé Banda- ríkjunum mikilvægt með tilliti til landvarna, eins sé Grænland það Atlantshafsmegin. I augum flug- mannsins cru jöklar Grænlands yzta virkjaröð Bandaríkjanna í norðri og austri. Brewster bendir á mikilvægi Grænlands vcgna legu þess á norður flug- leiðum og til öflunar veðurfregna. Þjóðverjar hafi vel skilið hvei’su rnikilvægt það var að hafa þar veðurstöðvar, enda hafi þeir reynt að lialda í þær I eins lcngi og frekast var unnt — sumum næstuift til styrjaldarloka. Ef ckki hefði verið unnt að afla veðurfregna frá Grænlandi hefði ef til vill ékki verið unnt, að ákveða hve nær hinar mikilvægustu árásir skyldu hcfjast — svo sem Ardannasókn Þjóðverja. Þá bendir Brewster á, að Rússar liafi fyrir löngu komið sér upp veðurstöðvum á „norðurslóðum“. Athafnaleysi Bandaríkjamanna í þessa átt sýnir ])roskaleysi þeirra á al])jóða mælikvarða, segir hann að lokum. I kunnu tímariti er grein, sem nefnist „Sliould Greenland be American?“, eftir Charles J. Hubbard. Ilann segir í grein sinni, að Bandaríkjunum hafi orðið ómetanleg stoð í Grænlandi sem flugstöð og með tilliti til veðuratliugana í styrjöldinni, og notin muni vcrða mikil, eða jafnvel mikilvægari á þeirri flugöld, sem framundan er. Nokkurra atriða úr grein Hubbards verður hér getið. Hubbard minnist á það i upphafi greinar sinnar, að það hafi verið algengt meðal amerískra her- | manna, serif urðu áð hafast við í fásinninu í Græn- j landi styrjaldarárin, að þvi fyrr sem Bandarildn

x

Vísir

Gerð af titli:
Flokkur:
Gegnir:
ISSN:
1670-0872
Tungumál:
Árgangar:
72
Fjöldi tölublaða/hefta:
22953
Gefið út:
1910-1981
Myndað til:
25.11.1981
Útgáfustaðir:
Efnisorð:
Lýsing:
Dagblað. Fréttir, greinar um innlend sem erlend málefni
Styrktaraðili:
Fylgirit:
Síðar útgefið sem:

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað: 2. tölublað (04.01.1946)
https://timarit.is/issue/80131

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.

2. tölublað (04.01.1946)

Aðgerðir: