Vísir - 15.01.1946, Blaðsíða 7

Þi’iðjiulaginn 15. janúar 1946
VlSIR
„Komdu með mér upp á þiljur,“ sagði hann.
„Það er dásamlegt sólskin og mikið af höfr-
ungum allt í kring.“
Húh hi'isti‘höfuðið.
„Eg var húin að sjá höfrunga, áður en þú
fæddist.“
„Vertu ekki með þessi merkilegheit. Það
getur líka meira en verið, að þelta sé ný tegund.
Auk þess sést til skips.“
„Hvað annað ætti maður að sjá úti á regin-
liafi?“
„Það nálgast okkur óðfluga. Það virðist vcra
frá Frakklandi.“
„Jæja.“
„Þú verður fölleit og veikluleg af að móka
hérna niðri. Eg er viss um, að frænda minum
mundi mislíka þetta. Það síðasta, sem hann
sagði við mig, var „Littu eftir henni.“ Komdu
nú með mér.“
„Hvar er Denisé?“
„Iiún er að reyna að veiða. Skipstjórinn er
hjá henni.“
„Eg liélt að það væri einhver ástæða fvrir
þvi, að þú fórst að snúa þér að mér á nýjan
leik.“
Hann roðnaði út undir eyru, en hún rélti
honum höndina.
„Fyrirgefðu mór, Raoul.“
Hann tók í hönd hennar og har liana að vör-
um scr og virti liana fyrir sér.
„Þú ætlar þá að koma?“ sagði liann og hún
mótmælti ekki framar. llún tók þykka yfirhöfn
unn Stauq .iija pjp[ So jos Jug.iaq v: ipptajq fi'o
fór á eftir honum upp stigann, sem lá upp úr
iðrum skipsins.
í sannleika sagt var sjórinn dásamlega fagur.
Sjávarloftið var mjög liressandi. Það var haust
og .vetrarkul i vindinurn. Segl Fálkans þöndust
út í golunni, sem har skipið óðfluga áfram. Frú
de Freneuse andaði djúpt að sér. Hún liafði allt-
af elskað hafið. Hún hugsaði um það, sem hluta
af Pierre, þvi á þvi hafð’i hann eytt miklum
hluta ævi sinnar. En það var einnig hrífandi
sjálft, jafnvel þó að það væri ólgandi, jafnvel
þcgar það kom æðandi í áttina til manns og
reyndi að þrífa mann með sér.
Raoul stóð við lilið liennar og steig bárurnar,
orðinn vel sjóaður. Þau stóðu lilið við hlið,
héldu sér i reiðann og horfðu fram á við.
„Ilvar sást til skips?“ kallaði frú de Freneuse.
„Beint framundan á hakborða!“
Hún starði i þá átt, sem hann bcnti og sá hvíta
þústu út við sjóndeildarliringinn.
„Ætli það sé ensld?“
„Það sjást á því engin merki ennþá.“
„Ef barizt verður,“ hún komst ekki lengra.
„Sjáðu Raoul, sjáðu.“
Heljarstór hvalur blés nokkra faðma frá
skipinu. Nokkuð af vatninu gusaðist uppá þal-
farið.
„Hann var stór þessi,“ sagði Raoul með sem-
ingi. Það var i fyrsta sinn, sem hann hafði séð
hval blása og hann varð hálf-óttasleginn. Staf-
aði skipinu hætta af hvölum? Hann Ieitaði með
augunum að Denise. Hans staður var við hlið
Iiennar, ef liætta var í nánd, því að hún átti að
verða móðir barna hans.
Frú de Freneuse geklc frá Raoul að sjómarini,
sem var á verði og bað hann að lána sér sjón-
auka. ,
Skyndilega missti hún allan áliuga fyrir því,
sem hún ætlaði að fara að gera, snéri við og
gekk hægt í áttjng að. dyrunum, sem lágu nið-
ur að káelunni, þar seiíi hún gat legið-iíáreitt-
með hugsanir sinar.
Allt i einu hcyrðist kall frá varðmönnunum.
Varðmaðurinn æpti:
„Hæ! Það er Profond."
„Vitleysa,“ sagði frú de Freneuse reiðilega
— hálfvegis við sjálfan sig, — hálf-undrandi
yfir kallinu. IIúii var nærri dotlin. Hún leit upp
til varðmannsins og sagði með vandlætingar-
hreim í röddinni: „Þér getið ómögulega sagl
hvaða skip það er i þessari fjarlægð.“
En það var Profond. Klukkustund síðar sáu
varðmcnnirnir á Fálkanum greinilega þjóðar-
einkenni skjpsins.
„Það Iiefir fánann í hálfa stöng,“ sagði skip-
sljórinn. ,,‘Keljið merki iq)]i,“ skipaði hann.
>»Spyrjist fyrir um hvcr sé látinn. Það getur
varla verið konungurinn.“ Raoul og Denise
liéldust í liendur er skijiin nálguðust hvort ann-
að. Eftir langa hið sigldi Profond framlijá.
„Landstjórinn. Það er landstjórinn. Þeir hafa
lik lians innanborðs. Herra de Brouillan and-
aðist fyrir tveim dögum.“
Þessi fregn flaug sem eldur í sinu um alll
skipið. Rauol fór til þess að hitla frú dc Fren-
eusc.
„Gráttu nokkrum tárum í viðhót. f þotta
sinn fyrir vini okkar,“ sagði hann um leið og
Iiann kom inn og sá liana hálfgrálandi.
Hún leit undrandi upp. ,
„Herra de Broillan er látinn. Hann liggur á
líkbörunum á Profond. Lík hans verður látið
síga í vota gröf á morgun, undan la Plaisance.“
„De BrouilIan,“ sagði hún spvrjandi. „Skvldi
hann hafa unnið í málaferlum sínum?“
„Nú á liann að ganga fyrir annan dóniara,“
sagði Raoul.
’AKVÖlWðfflm
Bandarrkjamenn drekka um 500—600 milljónir
lítra af léttiun vínum á ári hverju.
Gas til
árið 1815
London.
ljósa var
var búiö
fyrst
aS reisa
írainleitt
þrjár
áriS 1797 og
g-asstöðvar í
í Nevada-fylk-i í Bandaríkjunum eru fjárhættu-
spil, hverju nafni sem nefnast, leyfileg, en þaS er
inóti lögum aS veSja um úrslit kosninga.
Flugfiskar fljúga ekki. Þeir synda upp fyrir yfir-
borS sjávar, láta sig svífa lítiS eitt á eyruggunum
og detta svo aftur niSur.
Sjö virSist vera happatala J. L. Wortons, sem á
heima i Tennessee-fylki í Bandaríkjunum. FaSir
hans var einn af sjö systkinum og sama er um
móSur hans aS segja. Hann á sjálfur sjö bræSur
og sjö systur — sjö mága og sjö mágkonur. Kona
lians á sjö systkini og sjálfur á hann sjö börn og
sjö barnabörn.
- Bandaríkin keyptu land þaS, sem ini er fylkiS
Florida, af Spáni árið 1819 og gáfu fyrir þaS fimni
milljónir dollara.
Varir, sem hafa bragBaS áfengi, sagSi reglusama
stúlkan, skulu aldrei snerta mínar.
Er hún hafSi lokiS stúdentsprófi varS hún
kennslukona þaS, sem eftir var æfinnár.
Fcúin (sem var aS ráSa nýja vinnukonu): Og
í jrvaSa sókn ert Jiýj^ji^Idrar þínir? ,
-nSttilken: Mamma'-'er—f'-kaþólskn* kirkjunjii Og"
pabbi í þjóSkirkjunni, en eg hlusta bara á útvarpiS.
JAPANAR I BANDARÍKJUNUM.
einni liafa lijálparstofnanir orðið að taka við 2000
manns, og munu margir fleiri á eftir koma.
Japanar, sem hafa farið til. annarra ríkja, hafa
ekki sömu sögu að segja og á vesturströndinni.
Þeim liefir ekki verið tekið vel, en heldur ekki illa.
Sumstaðar búa þeir í beztu hverfum borganna. Og
það er ekki amazt við þeim. En margir Japanar,
sem áður lifðu ánægjulegu lífi á vesturströndinni,
sakna hennar og mæna þangað augum útlagans.
„BLACK TOir-MALIÐ
Klukkan 8 mínútur yfir tvö aðfaranótt sunnu-
dagsins 30. júli 1916 varð svo ægileg hprenging
við höfnina i New York, að tjónið af .brotnum
gluggarúðum aðcins í New York og Jersey City (ein
mesta úthorg New York) nam ylir milljón dollur-
um. Hver einasta bygging á allri Manhattan-ey (sem
aðalborg Ncw York stendur á) lék á reiðiskjálfi.
Fólk hentist til á götunni, eins og eitthvert dular-
fullt, geigvænlegt afl kippti því til. Svo var eins og
dauðakyrrð ríkti um stund og allir væri sem i leiðslu.
Og svo — éftir fáein andartök — var <4'>s og
æði gripi menn, allt komst á flug og ferð. Lög-
regluþjónar blésu flautur sínar, slökkviliðið fór um
göturnar með bifreiðar sínar og var án afláts sleg-
ið í klukkur og gelin önnur hljóðmerki, svo að all-
ir hcntust upp að húsveggjum í dauðans angist,
enda var fólk, sem annars lét aldrei æðrast, eins og
móðursjúkt kvcniolk. A suðurhimni var eldrauður
bjarmi.
Seytján mínútum eftir að fyrsta sprengingin varð'
kom önnur. Glcrbrotum rigndi yfir fólkið á götun-
um, auglýsingaspjöld hentust i allar áttir, sjúkra-
bifreiðir voru á flcygifcrð, og hvarvetna var vcriN
að hirða þá, sem meiðzt höfðu.
Hver orðrómurinn af öðrum komst á kreik —
sumir liinir fáránlegustu. Sprenging hafði orðið í
oliustöð Standard Oil, erlendur her liafði ráðizt inn
í landið og þar fram eftir götunum. En niðri yiS
höfnina var mönnum ljóst, hvað gerzt hafði. Þai"
kvað við stöðug skothríð — þ. e. a. s. það var ekld
skotið úr byssum, en eldur hafði komið upp í skot-
lYerahirgðum á „Black Tom“ (Svarta Tom). Svarti
Tom er höfði á Jersey-ströndinni, sem skagar fram.
gegn Frelsisstyttunni, og á höfðanum voru geymd-
ar óhemjumiklar skotfærabirgðir, sem framleiddar
voru í Bandaríkjunum handa bandamönnum. Þarna
var dynamit, TNT (sprcngiefni), fallbyssukúlur og
önnur skotfæri. Allt beið þetta útflutnings.
Klukkustundum saman. stóðu mcnn í hópum á
Manliattan og horfðu á eldglæringarnar og eldsúl-
urnar og ‘111118111011 á hávaðann og hvellina. Bygg-
ingar á Ellis-ey skammt frá hrundu til grunna, og
600 innflytjendur (Ellis-ey ér innflytjendastöð New
York) voru fluttir á brott í skyndi. Voru innflytj-
endurnir nær dauða en lífi af hræðslu sumir hverjir.
Hugrakkúr dráttarbáts-skipstjóri tók tvo stóra
flutningapramma, hlaðna skotfærum, sem voru í
rauninni fljótandi vopnabúr, er eldur hafði komið
upp í. Arinar sprakk í loft upp, hinn losnaði úr
tengslum og rak klukknstundum saman, og kváðu'
stöðugt við skothvellirnir frá honum.
Aður en seinustu fallbyssukúlurnar höfðú sprung-
ið voru leynilögreglumenn rikis- og bæjaryfirvalda
farnir að rannsaka hverjar orsakir spenginganna
væru. Rannsókn var liafin, sem stóð óslitið að kalla:
í 23 ár, með aðstoð leynilögreglu í að minnsta kosti!
6 löndum. Það var ekki fyrr en í júní 1939 sem
málarekstrinum lauk, þ. e. Svarta Tom-málinu og
Kingsland, N.J.-málinu, en þar kom upp eldur í
sko tf æraverksmiðj um.
Það var þá, sem nýjar sannanir voru lagðar fyrir
þýzk-amerísku skaðabótanefndina, sem lagði í rusla-.
körfuna, ef svo mætti segja, fyrri ákvörðun, sem
var Þýzkalandi i hag, og féllst þar með á réttmæti'
krafna Bandaríkjanna og ameriskra þegna, senq
héldu því fram, að sprengingarnar hefðu orðið af'
völdum njósnara og leynierindreka og flugumanna
þýzku stjórnarinnar. Ákveðið var, að Þýzkaland
skyldi greiða skaðabætur að uppliæð 50 milljónir
dollara, sem greiðast skyldu af eignum Þjóðverja,(
hhitabrélTTm-Tig-TÖ'ðriT7'i-TTnTfSjÚ'r1kissjÓðs 'BTUrd'áríkj-
anna. •