Vísir - 26.02.1946, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 26. febrúar 1946
VISIR
til. AfreA t
Þær elsk
12
m-

„Vertu mér góður, aðeins' núna í kvöld. Það
er meira en vika frá því við hittumst og mér
finnst það sem eilifð. Eg veit, að eg lofaði að
vera góð og vera þér ekki til ama ... . “
„Taiaðu ekki þannig,“ greip liann fram í
f'yrir lienni, „talaðu ekki þannig. Þú veizt ekki
hvernig mér liður, er þú mælir svo.. Eg hefi
aldrei sakað þig um neitt. Eg einn ber sökina.“
Það mátti hún ekki heyra. Hún neitaði þv
ákaft.
„Það var mér að kenna. Eg freistaði þin.
Eg veit, að þú hefðir ekki . .. . ef eg hefði látið
þig í friði. En frá fyrstu stund þráði eg þig —
allt frá þvi er eg sá þig í kirkjunni. Manstu?“
„Já, vel mundi hann það. Það var óþarft að
minna liann á það að*liann liafði hugsað um
hana sem fagurt hlóm, og að liann hafði Tyllzt
afhPýðisemi í garð vinar sins.
„En þetía getur ekki svo til gengið lengur,“
sagði hann æstur mjög. „Hvernig ætli að vera
unnt að halda þessu áfram lengúr? Það hlýtur
að reka að því, að einhver komist á snoðir um
þetta, og livað getum við þá gert? Láttu mig
fara mína leið, Dorothy. Við skulum revna að
hæta fyrir þetta við John einlivern veginn —
fyrir allar þessar mótgerðir
Hann þagnaði, eins og hann væri að leita
orða.
„Eg fer af landi hurt og þú gleymir mér.
Ekki strax, en einhvern tíma, og þá verður þú
glöð, við bæði, og Jolin er svo góður drengur.
Við skulum snúa við hlaði og reyna að koma
drengilega fram, eins drengilega og á okkar
valdi er nú, gera það áður en það er of seint.
Við verðum að skilja.“
Hún stóð fast við hann, hélt enn í liönd lians.
Hún var þögul, og Patrick hafði á tilfinning-
unni, að hún ætti í miklu sáLarstríði, vildi mæla,
en gæti ekki komið orðum að því, sem liún
vildi segja.
Og allt í einu hærðust varir hennar. Það var
eins og vindhlær, sem kemur á nóttu, eins og
hvísl, en þó lieyrði hann livert orð eins glögt i
alkyrrðinni, og hún liefði kallað svo liátt, að
lieyrast mætti um alla jörð.
„Pat ..... eg get ekki...............eg get
ekki sleppt þér, ekki núna, ó, Pat skilurðu ekki
hvers vegna, geturðu ekki gizkað á það?“
Og nú hneig hún niður við fætur lionum,
greip í hann i æði, grét hástöfum.
„Knúðu mig eklci til að segja það —y knúðu
mig ekki til þess. Vertu mér ekki reiður. IJat-
aðu mig ekki.“
Ilann heyrði hvert orð. Hann lilustaði á hana
eins og í leiðslu og þó var eins og það, sem hún
sagði, færi fram hjá honum
Og allt í einu fannst honum, að alkyrrðin,
scm i kringum þau var, væri rofin, og að kallað
væri hvarvetna háðulega:
„Frjáls skallu aldrei verða. Sjálfur sauðstu
hlekkina og aldrei skal þér lakast að brjóta þó.“
„Pat, ó, Pat, hataðu mig ekki.“
Tár liennar féllu á handarbak lian. Hann
beygði sig niður og lyfti henni upp.
„Gráltu ekki, gráttu ekld!“
Honum fannst heimskulegt að segja þetta,
en ’nonum gat ekki dollið neitt annað í hug.
Hún vafði örmum sinum um háls hans og
hið gulhnlokkaða höfuð hennar hvíldi við barm
hans.
„Eg málti til að segja þér það. Eg hefi verið
svo lirædd .... eg hefi dregið það á langinn, en
i lcvöld varð eg að gera það. Hvað sem öllu líður
þá elskum við hvort annað.
Munnsvipúr, Palricks Ileffrons varð hörku-
legur:
aldrei fá .’iciít utn það að vita,“
.Lofaðu mér þvi, h iaðu mér því.
segja
en
„Hann má
veinaði hún.
Kyrr miindi eg fyrirfara mér
frá þvi!“
Og svo endurtók ! ún. huglaus sem áður
„Eg gæti aldrei afborið að vem snauð.“
——o-----------------------
honum
Frá mönnum og merkum atburðum:
Mollie lauk við að bursla liár silt og lagði fr:
sér burstann. Svo lyfti hún höndum þreytuleg;
og teygði úr sér. — Hún hafði verið að stopp:
sokka fram eftir kvöldinu, og hún var löngi
dauðlúin orðin, en allt i einu fór hjarta hennai
að slá hraðara, því að lnin hafði heyrt fótatal
úti á þjóðveginum. Oft hafði hún liugsað á þ:
leið, að þótt hún lægi dauð í gröf sinni, mundi
hún þekkja þelta fótatak, ef sá, sem átti það.
legði leið sína að eða framhjá hinzta livíldar-
stáð hennar. Glugginn vai- oþinn, en tjöld drcg-
in fyrir liann. Nú dró hún þau lítið eitt til lilið-
ar og gægðisl út. Hún hafði ákafan hjartslátt
og dró andann ótt og titt.
Héffron gekk liægt. Hann hélt á hattinum sín-
um í hendinni. Hann var niðurlútur, axlirnar
sígnar, eins og hann væri dauðþreyttur, en er
hann nálgaðist prestssetrið veitti hann athygli
ljósinu í glugga Mollie og liann leit upp.
Það var svo dimmt úti, að hún gat ekki séð
liann, en hann sá hana greinilega, hið fagra
höfuð hennar, í birtunni frá lampanum, sá hið
hrynjandi lokkaflóð. Ósjálfrátt nam hann slað-
ar, og hprfði í átina til gluggans, og hann gat
fekki varizt þvi að hugsa um það, sem hún
hafði sagt við hann:,
„Eg vildi, að eg gæli hjálpað þér.“
Ilversu heitt liann óskaði þess nú, að liún
vari þess megnug að hjálpa honum. Það hefði
hafl sömu áhrif og græðandi smyrsl sem borið
er i opið sár, að lieyra rödd hennar, að finra
snertingu mjúkra, smárra handa liennar. En
liann — liann var þar, sem hún gat ekki náð
til lians, lil þess að hjálpa honum. Hann var i
fangelsi, sem hann- gal ekki losnað úr.
En hann stóð þarna lengi, lengi og horfði á
hana, hina fögru, góðu mær, umvafða hirt-
unni, og honum fannst, að það sem fyrir augu
hans bar, þessi' sjón, táknaði von, æsku, liam-
ingju, allt það sem hann hafði þráð og þráði,
en nú var honum glatað, af því að liann hafði
ekki haft vald á ástríðu sinni. Allt var þelta
glatað — glalað honum að eilífu.
A KV&lWðKl/NM
Fyfsfi teiðangar Japana til
Bandaríkjanna.
• osin '; i , . x
Pessi grein er tekin úr dagbók Y. Masakito, en
hann var einn þeirra, sem sendir voru til Banda-
rfkjanna, til þess að koma á verzlunarviðskiptum
og athuga hvað Japanar gætu lært af menningu
hvítu mannanna. Var þessi för farin árið 1860, en
þá hafði japanska stjómin ákveðið að víkja frá
innilokunarstefnu þeirri, sem ríkt hafði þar í landi
um aldaraðir.
íyndiii sýnir japönsku sendinefndina, er fór för
öáj sem sagt er frá hér í blaðinu. Myndin er tekin
Washington.
Kennarinn var að ségja nemöndum síriiun frá hve
ótrúlegur hraði ljóssins væri. Finnst ykkur ekk:
hraði sólarljóssins alveg ótrúlegur?
Ekki svo mjög, svaraöi einn nemandanna. Þa
fer niiSur á móti alla leiðina.
27. jan., 1860. Veðrið hcfir verið afar slæmt í
lag. öþlurnar ríða hvað eftir ánnað yfir sldpið og
hávaðinn er ógurlegur. öldurnar eru eins og stærð-
ar fjöll og þegar skipið rennur niður öldudalina,
fer alt lauslegt af stað. Rafvélin bilaði í dag og
svarta myrkur grúfði yfir skipinu. Tveggja feta
breitt gat var cftir annari síðu skipsins og sjórinn
streymdi þar inn i farþegáklefana. Við vorum svo
sjóveikir, að við höfðum ekki dug til þess að gera
við þessar skemmdir.
9. marz. Rétt eftir klukkan sex, cygðum við
höfnina í San Fransisco. Um kl. hálf sjö kom lóðs-
báiurinn. Lóðsgjaldið er 60 dollafar. Kalifornia var
áður mcxikanskt landsvæði, cn er nú citt af sam-
handsríkjum Bandaríkjanna.
Borgin er hyggð á hæðóttu landi og eru göturnar
þvi mjög brattar. Frá vestri lil austurs eru 46;
götur, en frá norðri til suðurs eru 25. Eftir skamma
'viðdvöl í aðalhöfninni, sigldum við til hafnar þeirr-
ar, er sjóherinn liefir til umráða.
11. marz. Kvöldverður var tilkynntur á þann
hátt, að bjöllu, sem líkist brunabjöllum okkar, var
hringt, og söfnuðust þá allir í stóran borðsal, sem
er á fyrstu hæð. Borðsalurinn ei*á að gizka 200x100
fct á stærð. Þar inni voru langborð, og konurnar
horðuðu mcð karlmönnunum. Við fórum einnig inn
i þennan sal og snæddum vestrænan kvöldverð.
Próféssorinn: Nú, ef þér væruS kallaöir til
sjúklings, sem heföi gleypt pening, hvaöa aöferS
mynduð þér viðhafa til þess aS nápeningnum?
Læknaneminn: Eg myndi ná í .hjálpræSisher-
mann ; þeir geta haft peninga út úr hverjum sem er.
ViSskiptavinurinn: Mér hefir veriS sagt aS sonur
minn hafSi skuldaS ySur föt í þrjú ár?
KlæSskerinn: Já. ÆtliS þér aS greiSa þau upp ?
Viöskiptavinurinn: Nei, en
kaupa föt meö þeim skilmálum.
vildi gjarnan
usn! utíioí i'ioit
Hvers vegna réöstu þennan mann til þin? Hann
sem er meS eldrautt nef, útstæö eyru og er holgóma
í þokkabót.
Af því, aö iþaS mun veitast auövelt aS hafa upp á
lionum, ef hann stingur afuneS kassaUn. 1!
«e lv<(„ .lU'. -ia : -ii'íiík eliu ; w! Jiind ... inniniicn -h
Fyrst var súpan borin fram. Var það kjúklingasúpá
með þurrkuðum fiskstykkjum í. Mér fannst súpa
þcssi ckki Ijúffeng. Með súpunni var borið fram
hrauð, sem skorið var í litlar sneiðar. Þessu næst
fengum við steikta kjúklinga og mikið af hrísgrjón-
um með. Hrísgrjón þessi eru ræktuð í Suður-Am-
eríku, og þó þau séu hvit að lit, cru þau ekki
bragðgóð. Helzt líkjast þau hrísgrjónum þeim, scm
ræktuð eru í fjallahéruðum Japans. Næst fengum
við saltað nautakjöt, kál og hvítar haunir, þá tvær
tegundir af sveppum með einhverri ídýfu. Síðan
soðinn lax og loks kaffi, cn ckki te. Kaffið er svo
rammt, að ógerningur er að drekka það, nema lát-
inn sé sykur út í það. Með kaffinu voru kexkökur.
Hjá hverjum disk stóð vatnsglas og kryddkrukkum
hafði verið komið fyrir hér og þar á borðinu. Okk-
ur var sagt, að þetta væri sérlcga íburðarmikill
matur og færi langur tími i undirbúning réttanna,
en okkur fannst hánn ekki sérlega bragðgóður, þót'f
við, vegna þess hve lmngraðir við vorum, brögð-
uðum hvern rétt, sem fram var borinn.
1 hverju svefnherbegi var rúm, níu feta langt.
Yoru þau ýmist ein- cða tvibreið. Yfir hverju rúmi
var flugnanet, og eru þau af líkri gerð og þau, sem
við höfum hcima. Rúmin voru höfð inni i herbcrg-
inu allan sólarhringinn og þjónustustúlkur konm
kvölds og morgna, til þess að húa um. Koddarnir
voi'u meira en fef á breidd. Einn sendiuefndaVmann-
Iav
,/i.l/í 81 «iól cí .av t:r ,grol! .aOJUOOÍl