Vísir - 27.02.1946, Blaðsíða 7

JNIiðvikudaginn 27. febrúar 1946
V I S I R
tfytu ftt. fiíteÁ :
■ » ns = ‘í* :- jjjfc %K,. ,
Þær
13
'U.
áíwv.* <n.-;

hann allar
Það, sem á undan er gengið: ] út úr sér. „Og hver veit nema ]>að liefði verið
Patrick Hcffron er kominn heim eftir langa fjar-! xii. f : heztn “
vcru. Hann hafði verið rekinn úr skóla fyrir að j ‘ ,/ ", V,. . . ..x ,
kyssa dóttur skólastjórans, Dorothy Graham. Þegar »1 etta mattu ekki segja, barmð nntt, sagði
Pat kemur heim fær bezti vinur hans, John Morland,
hann til að vera svaramaður við brúðkaup sitt og
Dorothy. Pat verður þess þá var, að hann er ekki
húinn að gleyma henni né hún honum. Hann reynir
að standast freistinguna, en hún ásakar hann fyrir að
vilja ekki umgangast sig. Hanp er lengi um kyrrt og
hittir liana við og við. Loks keniur að þvi að Dorothy
er þunguð af hans völdum. En hann þráir að njóta
huggunar Mollic Daw ....
Hann hafði, sjálfur soðið hlekki sína, en liann
nefndi ósjálfrátt nafn hennar, hvislaði j)að,
eins og í bæn:
„Mollie, góða, litla Mollie.“ Y
ðrissi hún, að hann stóð þarna.jf|Qnum, .'Íjkujg,
ekki í hug, að svo væri, en jafnvel þegar hún'
hafði aftur dregið tjöldin fýrir glúggann, ,og
prestsselrið gamla var aftur hulið myrkri, stóð
Patriek Ileffron þarna enn langa hríð og horfði
upp í gluggann, sem Mollie hafði staðið við, i
birtu ljóssins, sem var horfið, eins og hún.
frú Morland angistarlega.
„0, jæja, ætli eg hafi tekið of djúpt í áfinni.
Hann er einn af þessu karlmönnum, sem vill
að konur séu fjörugar og skemmtilegar. Hann
hefði aldrei lagt það á sig til lengdar, að búa
með konu, sem þjáðist af geðæsingu.“
Hún fékk sér nýjan þráðarspotta og glotti
meinlega.
„Eg hefi nú raunar tekið eftir því,“ sagði hún
dálítið liikandi, „að það liggur aldrei eins vel
á llénni og þegar Heffron er nálægur.“
Frú Morland brosti .
„O, Palrick Heffron er hið mesta glæsi-
menni.“
Dóltir hennar skipli litum. ,
„Það eru eigingjarnir menn oft.“
Það var vottur af ásökun í svip.frú Morlands,
þegar hún hQrfði á dóttur sína og sagði:
„Ætlarðu að halda því fram, að hann sé eig-
Frá mönnum og merkum atburðum:
mgjarn
?“■
V.
Móðir Jolms Morlands hagræddi sér í hæg-
indastól og lagði fætur sína, sem voru í gild-
nra lagi, á skemil. Svo, tók hún sér bók í hönd.
„Vesalings Jolm,“ sagði hún og andvarpaði.
Systir Jolm sat þarna skammt frá og var
að sauma bárnaföf úr silki, nieð blúndum og
lcggingum. Hún horfði uj)p og kenndi óþolin-
inæði í svipnum.
„John er bjálfi,“ sagði hún.
Frú Morland stundi þungan.
„Meinið er, að hann tignar hana um of,“ sagði
hún, því að þótt hún ávalt bæri blak af syni
•sinuin, gal liún ekki neitað þvi, að hann dekr-
aði um of við konu sina. „Honum finnst liún
gallalaus, en vitanlega er hún alltaf lasin nú.“
Isabel greip fram í fýrir lineni:
„Lasin, og hvað er svo sem um að tala. Er
það ekki alveg eins og vera ber, að konur eigi
börn, eða hvað? Framkoma Dorothy er þannig,
að hún er búin að missa alía þolinmæði. Ef
hún er ekki grátandi, er hún síkvartandi, og
svo geðill, að engu tali tekur.“
Frú Morland stundi enn. Hún var góðviljinn
sjálfur, en frekar ósjálfstæð, dáðist mjög að
syiii sinum og hafði næstum beyg af tengda-
dólturinni.
„Maður má nú ekki vera of kröfuharður á
svona tímum,“ sagði hún eins ákveðin og frek-
ast gat verið. „Dorothy er alls ekki lieilsu-
hrausí.“ f
„Og liún verður það aldrei, ef þessu fer fram,“
syaraði Isabel. „Jolin dekrar svo við liana, að
úr hófi keyrir. Hann leitast við að verða við
öllum hennar kröfum Og kenjum, og ef liann
gétur það eklci sjálfur, ætlast hann lil að aðrir
lilaupi þar undir bagga, Hún giflisl áreiðanlega
ckki þeim rélta, þegar hún-giftist John. "Hún
])arf eiginmann, sem segir lienni til syndanna,
og anzar ekki kenjum hennar.“
„Iýannske þu liafir rélt fyrir þér,“ sagði frú
Morland og lagði frá- sér bókina, scm hún var
búin að opna, en var eklci farin að lesa i.
„Eg liefi nú alllaf hallazt að þvi,‘‘ sagði hún
djarflegar en við mátti búast af lienni, „að
Dorolhy og herra Heffron hefðu áll að verða
lijón. Hann h’efði verið henni góður, en jafn-
framt ákveðinn, en vesalings John, hann er
alveg eins og eg. Hann gelur ekki verið ein-
beittur og ákveðinn.“
Isabel hnyklaði brúnir.
„Patrick Ileffron hefði gengið af henni Já, herra, svaraöi hérmaðurinn. En á eg aö blásr
dauðri eftir skammar Sánivistir,“ .í h^na|á lerðihni upp eða þegar eg kem niðuú jiftur i
„Vitanlega — það er svo sem augljóst hver
afslaða hans er gagnvart konum,“ svaraði Isa-
bel og lét sér hvergi bregða. „Hann veit svo sem
ósköp vel, að við erum allar lirifnar af honum.
Það væri annars fróðlegt að vita, hve margar
konur bera harm í lijarta hans vegna.“
„Svona áttu eklvi að taka barnið mitt. Það er
hættuleg.“
„Hættulegt,“ sagði Isabel og liló. „Þetta cr nú
samt blákaldur sannleikurinn.“
Ilúii stóð uj)j) og hristi flíkina lillu, sem liún
hafði saumað af mikilli nákvæmni.
„Jæja, þá er þessu lokið,“ s.agði hún, eins og
henni hefði létt. „En eg efast um að Dorothv
verði ánægð með verkið. IJún er aldrei ánægð
með neitt.“
,Þú hefir saumað ])ella j)rýðis vel,“ sagði frú
Morland hlýlega. „Ó, Isabel, cg vona, að það
verði drengur.“
„Það vona eg lík.a, Jolms vegna, en ])að væri
svo sem ekki nema eftir öðru, ef Dorothy eign-
aðist stelpu, til þess að gera okkur öllum gramt
geði.“
Frú Morland gafst upp við að tala um fyrir
dóttur sinni og mændi til himins. Hún hneyksl-
aðist mjög á tali dóttur sinnar.
„Eg verð fcgin,“ sagði.hún, og g.at vart dulið
hversu óróleg hún var, „þegar þetta er um garð
gengið, þólt mér þyki gaman að vera liér hjá
drengnuin mínum, verður sem steini af mér
létt þegar eg er komin heim aftur.“
’A KVÖlWÖKVmi
Jón Iitli var aö sj)yrja j)abl)a sinn um alla heima
og geiina eins og börn eru vön aö gera. Meöal ann-
ars sagöi hann: Er þaö ekki fjölkvæni, aö eiga
einni lconu of mikið?
Það þarf ekki endilega aö vera, sagöi faöir hans.
Maöuf getur átt einni konu of mikið án þass að
•vera fjölkvænismaöur.
Bill, sagöi liðsforingi nokkur viö óbreyttan her
mann. Þú átt að vakta þessa brú og láta mig vit;
þegar hún sj)ringur í loft upj). Eg held nefnilega a-
það hafi verið sétt tímaspi’engja undir hana.,
Já, herra liðsforingi, svaraöi hermaöuripn. Ei
hvernig á eg að láta yður vita?
Hérna er flauta. Blástu í hana þegar.brúir
spnngur.
svaraði liðsforinginn.
Fyrsti leiðangur Japana til
Bandaríkjanna.
anna farin ekki koddann sinn eitt kvöldið. Leitaði
hann að honum hátt og lágt, en án árangurs. 1 leit
sinni að koddanum rakst liann á krukku, sem stóð
undir rúminu. Tók hann hana og notaði sem kodda.
Svaf hann prýðilega um nóttina. Um morguninn,
þegar þjónustan kom til þess að húa um, var hún
mjög hissa, er hún sá krukkuna uppi í rúmi. Vinur
minni spurði hana, hvað undraði hana svo mjög,
og svaraði hún þá, að þar sem þetta gistihús væri
mjog stórt og langt væri fyrir gestina að faraú
salernin á næturnar, þá væru krukkur þessar hafð-
ar í herbcrgjunum, gestunum til þæginda. Við urð-
um mjög undrandi, er við heyrðum þetta, og okk-
ur fannst það jafnvel liálfhlægilegt. j
12. xnarz. I San Francisco sáum við hunda, semj
voru meira en 3 fet á hæð og afar feitir. Um kl. 11!
fórum við áleiðis til flotahafnarinnar og komum
þangað rétt fyrir kl. 3. Þar er enginn brunnur, ogj
er því fignirigarvátn notað við .matartilbúning. Umí
nóttina komst stór rotta inn í herbergið okkai’, eni
við drápum hana. Sjómaður, sem kom til þess að-
taka rottuna, gaf hana litlum hundi til þess að éta.i
Við vorum steinhissa á þessu framferði.
5. apríl. Ivlukkan um sex næsta morgun komurn
við til Panama, og um klukkan tvö var farangur
okkar fluttur um borð í annað skip. Um kvöldið.
svéimuðu eldflugur allt i kring urn skipið. Oklair
héppnaðist að handsama nokkrar þcirra og kom-'
ust að raun um, að þær eru sömu tegundar og þær,
er við þekkjum að heiman.
G. apríl. Urn kl. 9 morguninn cftir stigum yið;
inn í járnbrautarlest, sem beið eftir okkur. Lengd
hvers vagns var um 48 fet og breiddin um 12 fet.:
Sæti voru beggja megin i vagninum og gangur eft-i
ir honum miðjunx. Rúm var fyrir 48 menn í hverj-j
um vagni og voru átta vagnar í hverri lest. Fremsfc
var cimvagn, er dróg alla hina vagnana. Hver vagn
er á fjórum hjólum, sem gerð eru úr járni. Anicr-
íkumaður nokkur sá um lagningu þessarar braut-
ar og kostaði hún 4 milljónir dollara. Farmiþi, sem
gildir frá Panama til Aspinwall, en það er 57 rnílná
löng leið, kostar 24 dollara. Með okkur voru sendiif
40”vopnaðir hermenn.
Ibúarnir liér eru brúnir á hörund og lirokkinf
hærðir. Þcir ganga berir og framköma þeirra er í
lakara lagi. Finni þeir eitthvað, sem verðmætt er
í farangri þeim, sem þeir bera, stela þeir því og
hlaupast síðan á brott. Ameríkanarnir, sem eru
hyggjufullir vegna framferðis hinna innfæddu, geta
ekkert að gert, vegna þcss að þetta er sjiænsk ný-
lenda.
Lestiri lagði nú af stað. Fór hún svo hratt, að
ckki var hægt að greina sundur trén, senx stóðri
meðfram brautinni. Hávaðinn var svo mikill, að
eltki var hægt að tala saman, hversu liátt sem mað-
ur hrópaði. Vagnarnir voru mjög stöðugir, þrátjt
fyrir hinn mikla hraða, scm á þéirii var.
Göng voru grafin í gegnum fjöllin og brýr yfir
árnar, þannig að lestin var alltaf í sömu hæð yfif
sjávarmáli. Klukkan ellefu var staðnæmzt við mjög
fallegt þriggja hæða hús og þar snæddum við há-
degisverð. Við fengum hrauð, ávöxt, senx líkist
ferskjum, rúsínur og nautasteik. Síðan var haldið
áfram til Aspimvall, og komutíi við þangað klukku-
tíma síðar. Getur þú, kærí lesandi gert þér í Iuig-
'arlund þann gevpilega liráða, sem þessi farartæki
þjóta áfram mcð. ,
7. apríl. Klukkan um 10 f. h. héldum við sjóij
leiðis frá Aspinwall lil Porto Bello, cn það er uiri
tuttugu mílna löng leið. Komurn við þangað um
kl. 12. Vorum við nú komnir til Columbíu. Land
þetta er lieitið í höluðið á manni þeim, cr fann það.
Hét sá Kolumbus og var frakkneskur að ælt.
"21. aprll. Við Ivöfíium til Sandy Hook í dag. Um
tvö-leytið kom yfirmaður setuliðsins í Ncw York
um borð' í Roanoke: Hafði hann heyrt, að Japari-
arnir lxefðu nwja tegunil af rifflum meðíerðis, o|»
var nú kominn til þess að skoða þá. Eftir að liafa
skoðað þá, kvaddi harin okkur með virktum og
lxélt til lands.
■ 'A i i i . i • i • r
i