Vísir - 13.03.1946, Qupperneq 7

Miðvikudaginn 13. marz 1946
V I S I R
7
(Zubif fy. flireAt
Þær elskuðu hann allar
23
Frá mönnum og merkum atburðum:
Á hernámssvæði Rússa
í Austurríki.
Eftir EDGAR SNOW.
Hánn kraup á kné við lilið licnnar, eins og i
draumi, bejrg‘ði sig yfir liana og sagði:
„Dorotliy!“
Hönd licnnar lireyfðist ekki frekara, en hún
sneri höfði sínu að lionum, og það var sem hún
lcgði við hlustirnar, í von um að heyra aflur
þessa rödd.
.,Dorolhj’,“ sagði liann aftur, og bætti við
aftur svo lágt, að aðeins hún gat heyrt það,
„vina mín“.
Hún brosti skyndilega, svo fagurlega, að eng-
inn þeirra er viðstaddur var, mundi nokkurn
timann gleyma því, og lagði aftur augun,
Alger þögn ríkti aftur, en aðeins stutta stund,
þvi að bifreið var ekið hratt að liúsinu. Læknir-J
inn var að koma.
John Morland leit upp, þreytulegur og á-
hyggjufullur á svip, en það var eins og örlítill
vonárneisti liefði kviknað í hug lians. Hann
horfði á Patrick. •
Læknirinn kom inn í þessum svifum.
„Mér þykir leitt, að eg gat ekki komið f-yrr.“
Hann ki'aup niður við hlið hinnai' grann-
vöxnu, fögi'U konu, tók varfærnislega i liönd
heiinai’jOg lagði hina á hjartastað liennar.Nokk-
ur augnablik liðu. Það var alkyrrt. Allir héldu
niðri í sér andanum. Svo reis hann hægt á fæt-
ur.
„Það hryggir mig, meira en eg get með orð-
um lýst, — Morland, kæri vinur minn, — en
eg get ekkert gert .... hún er dáiii . . . .“
1 X.
Mollie geklc sem i leiðslu allan daginn. Hún
gat ekki — vildi ekki trúa því, að þetta gæti
vei'ið rétt, — það var eins og liún væri að revna
að líta á þetta sem illan draum, en smátt og
smált varð breyting á, og kaldur virkileilcinn
blasli við lienni. Dorotliy var dáin.
Allan daginn, við og við, er hún var við störf
sin, vöknuðu minningarnar um hana', þær komu
liver af annari'i, og liryggð hénnar var djúp og
sár.
m
Mollie, prestsdóttii’in, hafði oft verið þar ná-
læg, sem dauðinn knúði á dyr. En það liafði
aldrei vakið neina skclfingu eða ótta i liug
lieiinar. Hún hafði ekki enn reynt það, að missa
neinn ástvina sinna, eða neinn, sem hún hafðl
þekkt eins vel og Dorothy. Ilún lxafði oft verið
viðslödd útfai'ir, er faðir liennar jarðsöng gam-
alt fólk, sem lálist liafði í þorpinu, og stundum
höfðu lítil börn dáið, kannske nýfædd, cins og
þau iiefðu verið í þennan lieim boi'in aðcins lil
þes's að opna augun og deyja. En þetta hafði
ekki haft vai'anleg' áhrif á Mollie, aðyins vakið
djúpa samúð eða meðaumkvun.
Það var allt öðru máli að gegixa nú, fannst
tienni. Dorolhy var svo ung og fögur, og liafði
hlotið það bezta, sem lifið hafði að bjóða, en
lienni var burtu kippt í skyndi, miskunarlaust.
IIví lét guð annað eins og þetta gerast? Hvers
vegna? Ilvers vegna?
Fyi’ir fáum klukkustundum liafði hún rætt
við Dorotliy, þær höfðu gert að gamni sínu, og
:nú, nú var lxún dáin, John Morland var beygður
maður, og barnið litla ....
Mollie gat ekki varizt því að tái’fella, er hún
hugsaði til litla, móðurlausa drengsins, sonar
Dorothy.
Nokkui'u síðar kom frú Daw inn í hcrbcrg-
ið og fór það ekki fi'am hjá henni, að Mollie
Iiafði vei'ið að gi'áta.
„Af hverju ertu að væla,“ spui'ði hún. „Vegna
Dorothy geri eg ráð fyrir. Jæja, sorglegt er
það, cn engum var um að kenna nema lienni
sjálfri hvernig fór.“
„Segðu þetta ékki,! mamma.“
„Eg geri ]xað nú, livað senx þú segir. Hvað
þui-fti lxún að vera að hendast um allt á hést-
baki, alein?“
„Hún hefir oft faiið út að ríða ein,“ sagði
Mollie og reyndi af veikunx mætti að verja vin-
konu sína. „Þetta var hræðilegt slys.“
Frú Daw seltist i hægindastól óg lagði svæf-
il undir liöfuð sér.
„John Morland kvongast vitanlega aftui',“
sagði hún rólega. „Já, sú verður heppiri, sem
fær hann.“
„Mamma!“
Mollie gat ekki dulið undrun sína og fyi'ii'-
litningu. „Hvernig geturðu talað um þetta á
þessu stigi?“
Frú Daw liló kuldalega.
„Talaðu ekki svona barnalega, Mollie. Eg'
þekki heiminn og karlmennina líka, og veit
hve reikulir þeir eru. Eftir svo sem ár eða svo
fer Jolxn að Svipast um eftir konuefni.“
Mollie lagði frá sé.r vinnu sina og.. gekk út.
I fyi’sta skipti var það henni til þyngsla hve
miskunnai'leysi og ói’éttlæti mannanna var
rnikið.
Hún rakst á Biin í forstofunni.
„Það er kona að koma,“ sagði Bim.
Mollie flýtti sér að strjúka sér um augun og
er hún opnaði dyrnar var ísabella Morland að
ganga upp þrepin. Hún var náföl og útgrátin.
Þær hoi'fðu hvor á aði;a um stund án þess að
mæla oi'ð af vörum, þar til Mollie sagði lcjökr-
andi:
„Ó, ísabella,“ sagði liún, „þetta er eins og
ljótur draumur. Mér finnst, að eflir skamma
slund muni eg vakna af honum, og konxast að
raun unx, að þetta liafi ekki gerzt“
„Tilfinningum mínunx er eitthvað svipað
varj,ð.“
Þær lókust i hendur.
„Eg lxefði kannske átt að konia,“ sagði Mol-
lie, „en eg var svo lii-ædd uni, að eg yrði fyrir,
xxg svo var visl ekkert, sem eg gat gert.“
ísabella greip franx i fyrir lienni:
„Það er nú sanxl svo, að þú ein getur oi'ðið
að liði, og þess vegna er eg hingað komin. Það
er John. Hann liefir ekki nxælt orð af vörunx
siðan þetta konx .fyrir. Ef liann aðeins-gæti
gi’átið, en liann getur það ekki. Yið getum ekki
haft nein áhi’if á liann. Hann situr bara og
.slarii: framundan sér. Það er næstu eins og það
sé þara líkanxi lxans, sem er þarna, liann sjálf-
Uit sál lians, sé einhvers staðar viðs fjarri, og
við getum ekki náð til hennar. Mamma er alveg
að láta hugfallast og' læknirinn veit ekki sitt
rjúkandi í'áð. Hann segii', að eitthvað verði að
gerast, til að vekja liann af dvalanum, ef liann
aðeins gæti grátið væi’i það breyting, senx yrði
til liugsvölunar.“
„Er hann — er liann einn?“
koma franx i kosningunum, lxvort það gerir Bússa
vinsæla eða ekki. (KÓsningarnar eru nú fyrir nokkru
um garð gengnar, og reyndist fylgi kommúnista
hverfandi lítið.)
„Þetta er mjög einfalt mál,“ sagði rússneskur foi’-
ingi við mig. „Þjóðverjar stálu öllu í Husslandi, cn
nú tökum \ið frá þeinx i staðinn.“
Þnngaiðnaðurinn austurríski jókst mjög undir
stjói’n nazista, en dr. Renner leizt þó ekki á þetta
framferði Rússa, svo að liann mótmælti því við
Tolbukin. .
„Vei'ið alveg rólcgur,“ svai'aði hann. „Þegar við
verðunx búnir að fá nægju okkai’. verður jafn mik-
ið eftir og til var, þegar nazistar komu. Og þá koma
Bandaríkjamenn og gefa ykkur enn meira en við
tökum frá ykkur.“
Það kann að vera satt, því að Bandaríkjamenn
hafa elckert að gera við hinar stóru Hermann Gör-
ing-stálsmiðjur hjá Linz. Ef Austurríkisnxenn fá þæi*
framleiða þær helmingi nxeira stál en Austurríkis-
nxenn þurftu á að halda fyrir stríð, nxeðan allt var
með eðlilegum liætti þar í landi.
Margir Austurríkismenn mundu með glöðu gcði
leggja sér til munns hræ af liesti, ef þeir ættu ]iess
kost. Rússar lögðu liald á aUar matvælabirgðir i
Vínarborg og minnkuðu matarskammtinn niður í
einn brauðhleif á viku. Jafnvel Enslein, senx er
einn aðstoðarráðherranna í kennslumálai'áðuneytinii,
sagði nxér frá því, að hann og kona hans hefðu orð-
ið að draga fx'am lífið á tveim brauðlxleifunx á viku
í meira en tvo mánuði. Þau gátu ekki tára bundizt
þegar við Jack Bell gáfunx þeinx hluta af matar-
skammtinum okkar.
I sjúkrahúsi háslcólans í Vín rakst eg á þrjá anx-
eríska flugmenn, er voru fangar. Þeir voru grind-
horaðir af langvarandi svelti. Við fluttum þá í
Ford-inum til okkar hernámssvæðis, þar sem þeir
fengu góða aðhlynningu. Þeir sögðu okkur, að jafn-
vel starfslið sjúkrahússins í Vín fengi svo lítinn
nxat, að það gæti varla unnið.
Fyx'ir stríð framl'eiddi Austurriki um þrjá fjórðu
hluta allra 'matvæla, senx þörf var í landinu. Nú
í'íkir hungur í borgunum, vegna þess að landinu
liefur verið skipt í þrjú hernámssvæði, senx ekki
mega hafa viðskipti innhyrðis né við önnur lönd
Evrópu, og sakir þess að Rússar flvtja öll matvæli
af sínu svæði austur á bóginn. Sulturinn cr ckki
eina vofan, sem að þeim sækir, því að kuldinn hrjá-
ir fólkið* líka.
Austui'ríki hefur aldrei- unnið nokkurt stríð, en
veldi þess óx á tímum Habsborgaranna með mægð-
um og tengdum við aðrar konungaættir. Nú hefur
Austurríki enn orðið undir i stríði, en sá cr mun-
urinn, að ekki er lengur liægt að rétta lxag sinn
með hagkvæmum hjúsköpum.
AKViUWðmw

V-
Kennari nokkur var atS enda við aS segja nenx-
ndurn sínuni frá því er Columbus fann Anxeríku
g endaöi frásögn sína með þessunx oröuni: „Og
myndiS ykkur, börnin góS, aS þetta skeöi fyrir
öeins 400 árunx.“
Drenghnokki, senx hafSi horft hugfanginn á
:ennanrann á meöan á frásögninni stóö, spurSi:
Og þér muniö þetta allt ennþá.“
Hvernig getur þú ekiS án þess aö hafa hraSa-
ixælinn í sanxbandi?'
O, þaS er ósköp auSvelt. Þegar eg er kominn á
15 km. hraöa, byrja aurbrettin aö hristast, þegar eg
r kominn á 35 km. hraSa byrja rúðurnar aö nötra
ig þegar eg er kominn á 45 knx. byrjar vélin aö
úksta og þá veit eg, aS ég nxá ekki aka liraðar.
MITA HARI STALINS.
Eftir Breman Torris.
Olga Tschechova — grönn, brúneyg, jarphærð
og nxeð lostafullan svip — er hin rússneska- „Mata
Hai'i“. Nú býr liún í glæsilegu einbýlishúsi í cinu
af úthverfunx Berlínar og heldur samkvæmi fyrir
rússneska liðsforingja. A dragtarjakka sínum bei'
hún demantslagða orðu. Er það þakklætisvottur
rússnesku þjóðarinnar, fyrir störf þau, er hún vann
á stríðsárunum.
Þessi frásaga byrjar kvöld eitt, 1939. Kanslara-
höllin í Berlin lá böðuð í ljóshafi. Þar voru saman-
konxnir meira en þúsund gestir, og það stirndi á
gimsteinadjásn og o.rður gestanna. Þeir skáluðu,
töluðu og hlóu, en þrátt fyrir glaðværð þeirraj
var auðséð að þeir biðu eftir einhverju sérstök.u;
1 huganum voru þeir allir í Lessinge leikhúsinuj
en þar var sýningu að verða lokið og uppáhalds-
léikkona állra Beríínarbúa stóð á leiksviðiuu og tólc