Vísir - 03.04.1946, Side 7

Miðvikudaginn 3. apríl 1946
7
V I S I R
föutnf )fl. flifteÁi
36
Þær elskuðu hann allar
Um sinn ríkti þögn. Og Mollie fannst eins og
fargi liefði verið af sér létt. Hún hafði aldrei
alið þrá um að gefa sig alla nema þeim manni,
sem þún elskaði, að eins honum, en þetta bón-
orð Joims, framborið án tilraunar til þess að
setja á það blæ fegurðar og hlýju, var þó fyrir-
lieit um örugga framtíð, en svo var þó komið
áður að bún var hætt að gera sér nokkrar vonir
um komandi. daga, allt bafði verið svo auðnar-
legt.
„Ef þú erl ánægð með það, sem eg liefi upp
á að bjóða, Mollie,“ sagði Jolin kuldalega.
Hún leit upp, og brosti, en augu bennar voru
rök af tárum.
„Eg er fyllilega ánægð, John,“ sagði bún.
XIV.
Patrick Heffron kostaði frá sér bálfreyktum
beldur bafa bann með sem einskonar siðameist-
ara?“
„O, sei, sei, nei,“ sagði hún og brosti. Gleðin
Ijómaði í augum liennar.
Eins og liún liafði sagt fyrir fáum mínútum
liafði bún verið að liugsa um liann. Hún liafði
óskað sér þess, af allri sál sinni, að bann væri
kominn, til þess að sýna lienni allt sem dásam-
legt var í Egiptalandi, kynna benni allt.bið dul-
arfulla, og benni bafði orðið að ósk sinni, þvi
að bann gekk nú við hlið bennar. Ilún var heít
og rjóð og bamingjusamari en bún liafði nokk-
Lirn tíma'áður verið. Ivöld og eigingjörn var
bún talin, cn í fylgsnum lijarta hennar var blýtt
og bún ól sína fögru ástardrauma, og bann
einan leiddi bún inn i þessa hugarheiina sína.
„Það er dásamlegt að bafa bitt þig — og
svona,“ sagði bún af nokkurri liugaræsingu.
„Hvenær komstu og livað ætlarðu að vera bér
vindli og stóð upp um leið og Isabella Morland
gekk upp þrepin, sem lágu frá götunni að
Sbeplieard-gistihúsi.
Það var óvanalega beitt í veðri, og' miklu
lieitara en vanalega í nóvemberlok, og ferða-
mennirnir, sem konmir voru til Kairo, sátu á
gang- og setusvölum, til þess að njóta kvöld-
svalans.
Patrick Heffron liafði neytt miðdegisverðar
úli í garðinum og kveikti sér svo í vindli, og
sat letilega á svölunum, og liorfði á fólkið, sem
var á ferli á götunum. Hann bafði staðið upp
i þeim tilgangi að skreppa í skemmtigarð þar
skammt frá, en þar var lúðrasveit að skemmta
mönnum, og mættust þau þarna, bann og Isa-
bella Morland. Hún liorfði á liann næsla föl,
og hló svo allmóð af göngunni:
„Þú hérna — Pat — og eg sem var að bugsa
um þig rétt áðan.“
„Þetta er það vinsamlegasta, sem eg liefi
heyrt um mig sagt í tvö ár,“ sagði Patrick og
tók í hönd bennar, sem bún rétti lionum. Hann
bafði svo oft rekist á gamla kunningja á ólík-
legustu stöðum, að liann var ekkert liissa á því
að rekast þarna á Isabellu Morland.
„Þú ert þó ekki ein á ferð bér í landi?“ spurði
bann.
Isabella ldó og sagði:
„Eg' er ein eins og sakir standa, þótt það eigi
að beita svo, að eg sé á ferðalagi með vina-
fólki. En þessir vinir mínir búa sem stendur i
tjöldum úti í sandauðninni. Einliver leiðsögu-
maður taldi þeim trúú um, að með því eina
móti að sofa i sandi og innan um skorkvikindi,
kynntust þau þvi rétta Austurlandalífi.“
„Og þú félst eklci á þetta.“
„Alls ekki. Eg kýs þægindi — og mýflugna-
net á nóttunni — og það gat jafnvel ekki freist-
að mín, að láta spá fyrir mér undir „Spliinx-
inum“ á tunglskinsnóttu. Og er eg þó aðdáandi
lians og pýramídanna.“
„Eg held að þú ættir að ganga með mér út í
garðinn. Það er svalara þar en hér.“
Hún blýddi án þess að svara og svo gengu
þau niður þrepin saman og út á götuna, þar
sem þarlendur maður, klæddur bvítri skikkju
með sandala á fótum, steig fram úr skuggan-
um, og heilsaði þeim.
„Ileiðursmaðurinn mun nú veita vesalings
Mosesi tækifæri til að sýna honum og lieiðurs-
frúnni fegurð Kairo i tungsklini," sagði hann
mjúklega, og frekar söng <>n. talaci. „Yesaling:
MÓses getur'sýnt —“
„Yesalings Móses getur liypjað sig burt,“
sagði Palrick hranalega, „eg hefi séð allar dá-
semdir Kairo.“
„Ilann er farinn að;farn í taugarnar á mér
þessi náungi,“ sagði Patrick og bló um leið ol
liann borfði á Isabellu. „Eða.vildir þú kannske
,'A.yf G1 rnm bl /i)5rin f.l jín i í j Y.---— -—-
lengi?“
„Eg liefi verið liér tíu daga og' fer á laugar-
daginn.“
A laugardaginn, bugsaði bún. Farnbam-fólk-
ið, vinir bennar mundu ekki koma aftur til
Kairo fyrr en á laugardag. I tvo daga gat bún
óhindrað notið félagsskaparins við Patrick.
Þau gengu inn í garðinn, þar sem karlar,
konur og , börn liöfðu þyrpzt kringum hljóð-
færaleikarana. Fólkið var alll klætt að þar-
lcndum sið með túrbana og feza á böfði, og
bið dökkeyga fólk borfði af forvitni á bávaxna
Englendinginn og konuna sem gekk við lilið
bans.
Patriek gekk með Isabellu að kyrrlátu liorni
í garðinum þar sem gosbrunnur var, og stór
gulleit blónx skörtuðu í skjóli trjánna.
„Hefii’ðu aldrei lcomið til Egiptalands fyrr?“
spurði Patrick frekar kuldalega. Hann fagnaði
ekki yfir því, að fundum þeirra liafði borið
saman, nema vegna þess, að liann gerði sér
vonir um, að fá íxú fregnir af Mollie Daw, eix
minningarnar uixi liana, seixi bann bafði bælt
niður liarðri liendi, vöknuðu nú i öllu siixu
veldi.
„Nei, ekki fyrr en nú. En eg á eftir að koma
liingað oftar, það veit eg. Finnst þér ekki allt
fagurt bér, Pat?“
Hann liló að ákafa bennar.
„Eg er Austui-löndum vanari en þú. Hvað
befir þú verið lengi á ferðalaginu?“
„Yið fórunx frá Englandi fyrir sex vikum.
Voruixi mánuð á Italíu og fórum svo um Grikk-
landseyjar til Alexandríu.“
Kennarinn (seni var aS vara nemndur sína
vi'ð því, að vera illa klæddir úti í kulda) : — „Og
eg átti sjö ára gamlan bró'Sur, sem dag nokkurn
tók út sleðann sinn og fór að renna sér. í sleSa-
ferSinni varS honunx svo kalt, aS hann fékk inflú-
enzu og lagSist í rúmiS. Eftir þrjá daga var hann
dáinn.“
Þögn í nokkurar mínútur.
Rödd úr stofunni: En hvar er sleSinn hans?
■*
Borgin Santa Fe í Bandaríkjunum er næst elzta
borg hvitra manna í Y'esturálfu. Hún var stofnuS
áriS 1608.
Árni: Systir mín hefir líka tvo lækna.
Bjarni: ÞaS er nú ekki mikiS. Systir mín hefir tvo
lögíræSinga.
Árni: ÞaS á líka aS fara aS skera upp systir
mína.
Bjarni: ÞaS er nú ekki mikiS. Systir mín ætlar
aS fara að skilja.
AKV&lWðKl/m
'Av
»•
w
Frá mönnum og merkum atburðum:
HINIR 6SIGRANDL
Við gerðum nú harðar árásir á mikinn liluta
þeirra húsa í borginni, sem Þjóðverjai’nir höfðu séi’-
staklega útbúið sem vii’ki. Slógu hei’menn vorir
bring uixx hús þessi og lokuðu fyrir raf-, vatns- og
gasleiðslur þeirra. Þjóðverjar gerðu örvæntingai’-
fullar tilraunir til þess að koma vistum og skotfær-
um til þeirra, sem innilokaðir lxöfðu vei’ið og not-
xiðu til þess stóra skriðdreka. Á þennan hótt ui’ðu
þeir fyrir mesta skriðdrekatjóninu.
Vegna hins ógurlega skriðdrekatjóns, hófu þeir
nú tilraunir til þess að koma vopnum í fallhlífum
til manna sinna, en þar sem svæði þau, er lxitta
þurfti, voru svo lítil að flatai’ixiáli, lentu bylkin
sem kastað var oft útfyrir og í okkar hendur. —
Ekki höfðu rússnesku flugvélarnar látið sjá sig enn-
]xá og því síður rauði hei’inn.
11. ágúst. Þjóðverjarnir eru nú farnir að nota
„Golíata“ en það eru litlir skriðdrekar, sem stjórn-
að er þráðlaust. Við árekstur sprungu þeir. Hennemi
vorir komust brátt að þvi að hægt var að taka þessæ
skriðdreka lxerfangi. Köstuðu þeir lxansdprengju á
loftnet skriðdrekans og eyðilögðu það, en unx leið
og það var ónýtt slitnaði saixxbandið nxilli ski’ið-
drekans og stöðvar þeirrar, sem lionunx var stjórnað
frá. Tókst hermönnunum að ná á sitt vald fjölmörg-
unx ski’iðdi’ekum, en i hverjum þeiii’a var 500 pund
af spi’engjuefni.
Þýzkar leyniskyttur svikust inn á svæði þau, er
Iieimaherinn hafði á valdi sínu, dulbúnir sem flótta-
menn. Kallaði fólk þá dúfurnar, vegna þess að þeir
konxu sér fyrir á búsþökum og skulu þaðan aftan
að mönnunx okkar. Voru þetta afbi’agðs skyttur og
böfðu sjónaukamið á rifflum sínum.
Unx eftirmiðdaginn vai’ð eg var ’við uppþot á
torginu, og er eg aðgætti þetta betui’, sá eg að
það, sem uppþotinu olli, var skriðdreki, senx hei’-
menn vorir böfðu náð á sitt vald.
Fólkið bópaðist i kring unx skriðdi’ekann og
hyllti þá, er höfðu náð lxonunx á sitt vald. Allt í
eiixu svipti ógurlegur loftþrýstingur mér um koll.
Byggingin lék öll á reiðiskjálfi og gler- og stein-
steypubrotum rigndi yfir nxig. Eg koixist brátt aft-
ur á fætur, og er ég leit út unx gluggann, sá eg
hvar bornbús hrxmdu sanxaix eins og spilaborg.
Eftir að reykjarmökkurinn, er sprengingin hafði
oi’sakað, var borfinn, gaf að líta hryllilega sýn.
Lík og hlutar af líkum lágu um allt toi’gið og
jafnvel uppi á húsþökununx. Skriðdrckinn og áhöfn
bans vorix liorfin. Við nánari athugun kom í ljós,
að um áttatíu manns lxöfðu farizt og lxundrað manna
meira og minna særzt. Þetta voru fyrstu kynni
okkar af þýzku gildrusprengjunum. Ski’iðdrekinu
bafði verið nær fylltur með sprengiefni, vítisvél
sett í samband við kveikinn og síðan bafði skrið-
drekinn verið skilinn eftir þar, sem axiðvelt var
fyrir okkur að ná í bann.
Við fallið hafði eg lilotið einbvern áverka á höfði.
Olli áverki þessi óþolandi verkjum og gat eg ekki
gert nokkurn blut svo tínxum skipti. Uppskurð var
ekki hægt að gera vegna alli’a aðstæðna og vai’ð
eg því að fá deyfilyfjaskamnxt nxeð stuttu nxillibili,
til þess að hafa viðþol.
Þennan dag, sem var ellefti dagur uppreistarinn-
ar, var sprengjuregnið frá stórskotaliði Þjóðverja
orðið svo magnað, að xitverðir okkar í Stare Mi-
asto héldust ekki lengur við á stöðvxim sínxxm og
voru neyddir til þess að liörfa nokkur hundruð
metra inn í borgarhlutamx.
Þó héldu hersveitir vorar meirihluta Stare Miasto
og öllum þj’ðingarmestu stöðunxxm, eins og útvarps-
stöðinni og í’afstöðinni. Ekki lxafði neitt svar kom-
ið frá Rússunuxxi ennþá, en um hádegi útvarpaði
B.B.C. lagi því, sem þýddi að flugvélar yrðxx send-
ar nxeð vopn og vistir inn yfir Pólland um kvöldið.
Flugvélai’nar komu um miðnættið inn yfir Var-
sjá. Sti’ax og þeirra varð vart lýstu leitarljós Þjóð-
verja upp hiixxininn yfir boi’gbini og loftvarnabyss-
ur þeirra mynduðu varnarvegg um borgina með
skothrið siimi. En þó tókst þeim ekkf xxð hrekja
ensku flugvélamar á brott. Fiixxmtán stúlkur úr
herdeild þeirri, er átti að sjá um móttöku sendjf