Vísir - 15.04.1946, Blaðsíða 7

Mánudaginn 15. apríl 1946
7
V I S I R

tisÚÍHf M. /hjfeA:
44
Þær elskuðu hann allar
„Vitanlega er liann það. Við fórum i opnu
hifreiðinni og það fór að rigna. .1 hamingju
ljænum stattu ekki þarna og gláptu á barnið.
Farðu með drenginn upp og sjáðu um, að liann
fái þurr föt.“
„John!“
„Slattu ekki þarna eins og álfur og gerðu
cins og eg sagði.“
Ifann talaði við hana eins og þernu eða þjón,
sem liafði reitt hann til reiði. Patrick lcreppti
linefana. Jolin var þá orðinn að nöldussegg.
Honum þótti vænt um, að liann fékk tíma til
að jafna sig, því að smástund leið þangað til
hann kom inn. Jolin opnaði dyrnar liranalega.
„Herra trúr, þú! Því í skollanum sagði Mollie
íiiér ekki, að þú værir kominn?“
„Ivannske liún liafi ekki komizt að. Afsalc-
aðu, en eg gat ekki komizt lijá að heyra til ykk-
ar. Jæja, hvernig er líðan ykkar?“
Þetta var tilraun til þess að komast á greiða
braut og það glaðnaði yfir Jolin, og hann varð
næstum eins hlýlegur og forðum daga.
„Það gleður mig að þú ert kominn. Eg sé, að
þú lítur vel út, og það er víst meira en hægt er
um mig að segja. Það hefir allt gengið á tré-
fótum þessi seinustu tvö ár.“
„Það er leitt að lieyra.“
„Já.“
John hellti sér tei í bolla, dreypti á því og
gretti sig.
„Hálfvolgt gutl, allt nógu gott i mig, að
Mollie finnst.“
Ilann studdi fingri á bjöllulmappinn þar til
þernan kom. Hann skipaði lienni að koma með
lieitt te. Patrick reyndi að láta sem ekkert væri.
Allt í einu spurði John, eins og grimmd liefði
kviknað í brjósti lians:
„Af hverju komstu heim? Til þess að vera
vilni að því hvaða glópur eg var?“
„Eg veit ekki livað þú ert að fara, Jolni.“
„0 — þú kemst að því fljótlega, ef þú gi'stir
bjá okkur. Eg mátti vita livernig fara myndi.
Allt hefir gengið mér i móti síðan Dorotliy
lézt.“
Jolin var sannast að segja fremur aumingja-
legur, þólt liann væri gildur orðinn. Og hann
\ar orðinn nærri alsköllóttur. — „Við erum
gamlir vinir,“ sagði Patriclc, „og það verð eg
að reyna að muna tivað sem gerist.“
„Jæja, livað er að,“ sagði liann eins glaðlega
og liann gat.
„Jæja, livað er að?“ sagði hann svo eins glað-
lega og hann gat.
Jolin var að hella í holla sinn á nýjan leik.
„Það var kórvilla lífs míns, er eg kvæntist
aftur,“ sagði hann. „Gerði eg það þó í bezta til-
gangi. En eg hefði átt að vita, að eg mundi
aldrei geta þolað að sjá neina konu þar sem
Dorothy áður var. Eg segi þér eins og er, Pat,
að stundum hefi eg næstum hatað Mollie, af
því að hún sat í stól Dorothy, af því að hún
ber liennar nafn — stunduin liefi eg vart getað
haft vald á mér —“
Jolin virlist eiga erfitt með andardrátt. Hann
var kominn í mikla liugaræsingu.
Patrick gætti þess að standa þannig, að John
sæi ekki framan í hann.
„Heldurðu, að þú gerir ekki allt of mikið úr
þessu, John, — og finnst þér þetta ekki ósann-
gjarnt í garð Mollie?“
„Eg veit. Eg hefi reynt að lita þannig á, en
eg get ekki hrundið þessum hugsunum frá
mér. Mér geðjaðist að Mollie — eg hélt, að við
niundum geta orðið góðir vinir, að við gætum
búið ánægð saman sem vinir. En við getum það
ekki. Seinustu tvö árin hafa verið eins og i víti
— og lienni hefir kannske ekki liðið betur en
mér.“
,á?iu C1 /tco í i
„Er hún ekki góð við drenginn?“
„Elur upp í honum óþekkt með dekri. Eg
kem engu tauti við strákinn, þegar liún er
nærri.“
„Það sýnir þó, að honum þvkir vænt um
hana,“ sagði Patrick hásum rómi og minntist
þess, er hann sá Pat í faðmi Mollie daginn, sem
liann fór frá Englandi.
„Já. Honum þykir vænt um hana. Kannslce
hata eg liana þess vegna. Drengurinn ann henni
meira en mér.“
„Fyrir guðs skuld, Jolin, þú lilýtur að tala
þvert um hug þér, er þú segir, að þú hatir
Mollie.“
„Eg geri það livað sem hver heldur. Eg geri
það, vegna þess að drengurinn leitar æ til lienn-
ar, þegar liann kemur inn, af þvl að hann vill
allt af að liún konii til þess að kyssa liann áður
en hann fer að sofa, lienni trúir hann fyrir öllu,
sem á bjátar ,og liann vill hana eina þegar liann
er lasinn.“
„En þú giftist Mollie, af því að þú sást, að
þú yrðir að fá konu, sem gengi drengnum i
móður stað, yrði honum góð.“
„Já, cg bjóst ekki við, að hann vrði tekinn
frá mér. Það er eins og liér liafi verið gert sam-
særi til að taka drenginn frá mér. í dag, er eg
fór með liann út í bifreiðinni var hann allt af
að biðja mig um, að koma lieim til Mollie. Þetta
fer í taugarnar á mér.“
Eftir langa þögn sagði Patrick:
„Ilvað ætlarðu að gera? Ekki getur þetta svo
tiJ gengið áfram, ef Jjetta liefir svona áhrif á
þig-“
Morland yppti öxlum.
„Það verður svo að vera. Það er engin önnur
leið. Pat mundi aldrei fá afborið það, ef hún
færi.“
„John, eg trúi því ekki, að þú gætir komið
svona niðingslega fram.“
„Jæja? Mér er sama þótt eg segi þér, að
stundum liefi eg næstum vonað, að hún færi
fiá mér. Stundum liefi eg næstum reynt að
hrekja liana á brott. Eg mundi fúslega greiða
henni riflegan lífeyri. En hún mundi sjálf aldrei
lallast á það. Henni þykir of vænt um drenginn
lil þess að fara frá lionum.“
Það var eitthvað á bak við orð Jolins, sem
vakti illan beyg í brjósti Patricks. Það lagðist
i hann, að liér væri meðfram um þrjózku að
ræða, þrjózku, sem stappaði nærri, að væri
geðbilun. •
Um daginn var haldinn útifundur í Tjarnar-
hólmanum. Þar tóku margir menn til máls og voru
misjafnlega undirbúnir. Er líSa tók á fundinn, tók
ungur, óframfærinn maöur til máls. Honum fórust
orö á þessa leiö: V-V-V Vinir m-m-mínir. Þegar
t-eg kotn h-hingað í dag, vissi aöeins g-guö og
e-eg hvaö e-e-eg ætlaöi aö s-s-segja — og núna er
þ-það aöeins g-guð sem veit það.
*
Gyðingurinn: Hvað er að sjá þessi föt, sem þú
hefir keypt þér? Þau eru að minnsta kosti þrem
númerum of stór.
Sonurinn: En pabbi, þau kostuðu samt ekkert
meira.
♦
Fallega stúlkan: Þér hljótið að vera mjög
hugrakkur fyrst þér lögðttð líf yðar í hættu til
þess að bjarga mér.
Bruanliðsmaðurinn: Þér eigið kollgátuna! Eg
þurfti hvorki meira né minna en að slá þrjá thenn
niður, setn ætluðu áð bjarga yður,
i j i
Frá mönnum og merkum atburðum:
HINIR ÓSIGRANDL
lögð og þar með var útilokað, að við gætum haft
nokkur not af útvarpsstöðinni framar. Einnig stöðv-
uðust rafmagnsvélarnar í verkstæðum okkar.
Vélfræðingum tókst þó að gera við gamla olíu-
stöð og gátum við þá lialdið áfram framleiðslu hand-
sprengja og annarar vopna í nokkurn tíma. Einnig
tókst okkur að koma nokkrum senditækja okkar
af stað nokkrum dögum eftir að rafstöðin var
eyðilögð.
Ástandið í borginni fór sífellt versnandi og fólk-
ið lirundi niður úr liungri og vosbiið. Þrátt fyrir
það var baráttuhugur hermanna minna engu minni
en hina fvrstu daga uppreistarinnar. Þrátt fyrir
þreytumerkin á andlitum þeirra lýsti úr augum
þeirra ósveigjanleg ákvörðun um að gefast ekki
upp fvrir óvinunum. En þrátt fyrir það lilaut liver
skynsamur maður að gera sér grein fyrir endalok-
um þessa hildarleiks.
Eina vonin var nú, að Rússarnir kæmu okkur til
hjálpar, og á hverjum degi sagði eg við sjálfan mig:
„Á morgun hefja Rússarnir sókn“, en ekkert skeði.
Snemma morguns liinn 5. september liófu Þjóðverj-
arnir stórskotahríð ó Powisle, en sá borgarhluti lá
með ánni Vistúlu. Var augljóst, að þeir voru stað-
ráðnir í því að brjóta sér leið niður að ánni. I tvo
daga liélt skothríðin áfram og Powisle var þann
tíma sannkallað víti. Hinn 7. september söfnuðu svo
Þjóðverjarnir saman pólskum konum, hörnum og
gamalmennum og ráku þau á undan fótgönguliði
sínu, er það hóf úrslitasóknina á Powisle.
Er pólsku hermennirnir sáu þetta, gátu þeir ekki
fengið af sér að skjóta og létu undan síga. Um
kvöldið tókst her okkar að stöðva sókn Þjóðverj-
anna, en þá höfðu þeir náð Powisle á sitt vald.
Að morgni lnns 10. septemher rann að loktim
upp sú stund, sem eg liafði heðið undanfarna daga.
Ómurinn af stórskotahríð Rússa barst íbú-
um Varsjár til eyrna snemma þennan dag, ,og
skömmu seinna komu rússneskar orustuflugvélar
inn yfir horgina.
Þar sem eg þóttist fullviss um að allshérjarsökn
Rússa væri hafin, sendi eg Rokosovsky skeyti og
hauð honum alla þá aðstoð, sem her minn gæti
veitt. öll Ijorgin var í uppnámi, borgarbúarnir grétd
af fögnuði. Eg hefi aldrei fyrr séð svo skjóta breyt-
ingu á sálarástandi fólks.
Sókn Þjóðverja gegn okkur fór síharðnandi. Það
var auðséð, að þeir gerðu sér ljóst, að þau svæði,
sem enn voru á okkar valdi, mundu verða Rúss-
um afar mikilsverð, er þeir hæfu sókn yfir ána.
Gerðu þeir nú allt, sem í þeirra valdi stóð til þess
að yfirbuga varnir okkar áður en Rússunum tæk-
ist að brjótast vestur að ánni.
Eg sendi eins mikið af handsprengjum og mögu-
legt var til Czerniakow-svæðisins og einnig lióp
beztu hermanna, sem völ var ó. Urðu þeir að fara
um skolpræsin, en umferð um þau var orðin all-
erfið vegna sífelldra árása óvinanna.
Eg scndi enn eitt skeyti til London og endaði
I það á þessa leið: „1 12 daga liöfum við verið brauð-
laus.“ Eg fékk skeyti um það, að Rússarnir liefðu
gefið Bandaríkjamönnum leyfi til þess að nota flug-
velli í Vestur-Rússlandi, og að við mættum vænta
hjálpar innan fárra daga.
Eg bað til guðs, að hjálpin kæmi ekki of seint.
Hver stund var dýnnæt og nú máttum við ekki
gefast upp.
Allt benti til þess, að sókn Rússanna gengi að
óskum. Að kvöldi 12. dags september voru þeir
komnir iiin í Praga og létu nú skothríðina dynja
á stöðvum Þjóðverja vestan árinnar.
Hinn 13. september flugu rússneskar flugvélar
inn yfir stöðvar okkar og vörpuðu niður flugmið-
um. Tilkynntu þeir, að ákveðið væri að senda okk-
ur birgðir loftleiðis, og báðu um að flugmönnum
þeirra yrði leiðbeint með ljósum, sem mynduðu
stjörnu.
Um kvöldið gekk allt samkvæmt áætlun. Flugvcl-
araar komu, ljósin voru tendruð og birgðum var
kastað niður til okkar. Eyðilagðist mest af mat- i
vælunum, sem öðrum birgðum, vegna þess að hylkj-
unum var varpað niður án fallhlífa.