Vísir - 06.05.1946, Page 7

Mánudaginn 6. maí 1946
V 1 S I R
7
gufof tfi. $ifpe<6i
Þær eBskuðu hann allar
54
„Deyi liann dey eg líka!“
IÝvalastuna barst að eyrum hennar og Mollie
reri fram og aftur, eins og hún fyndi til eins
mikils sársauka og hann, sem lá þarna inni
milli lieims og' helju. — Það var eins og stund-
irnar ætluðu aldrei að líða og það var farið að
bregða birtu, þegar dyrnar loks opnuðust, og
snjótitlingstíst kvað við úr garðinum. Það lá
við, að Westwood læknir dytti um Mollie, þegar
hann kom út úr setustofunni. Hann beygði sig
niður og reyndi að lyfta lienni upp.
„Vesalings barn!“
Ilún horfði á hann með ólta í augum og svo
á hinn lækninn, sem stóð fyrir aflan hann.
„Er hann — dáínn?“ hvíslaði hún og var sem
hún sjálf væri dauðans matur.
Það var skurðlæknirinn, scm svaraði, glaðlega
og hressilega:
„Langt í frá, — tvö skammbyssuskot nægja
livergi nærri til þess að ríða að fullu manni jafn-
hraustum og þessum Patrick Heffron. Ham-
ingjan góða, hvað er þetta?“
Seinustu orðin lutu að Mollie, því að hún hafði
hnigið í yfirlið við fætur læknisins.
Það var dag nokkurn rúmlega mánuði siðar.
Slater var í eldhúsinu í liúsi síra Daw og var að
bursta föt sín og skó, þegar Mollie kom inn.
„Hann er reiðubúinn, Slater, og þér væntan-
lega lika,“ sagði hún.
„Eg er reiðubúinn, frú,“ sag'ði hann.
Slaíer fór á eftir henni, mjög virðulegur á
svip, og liann kreppti hnefann um eitthvað í
jakkavasa sínum.
Patriclc var úr allri liættu. .Tólin voru liðin og
gröf Pats litla i kirkjugarðinum var mjöllu
hulin. Á morgun var gamlársdagur.
„Og við skulum vona,“ hafði Slater sagt fyr-
ir nokkrum mínútum við ráðskonu síra Daw,
„að nýja árið færi okkur öllum meiri glcði en
það, sem er að liða.“
Hann stóð dálítið kindarlegur við dyrnar í
lierbergi Patricks þar til Mollie var farin út.
Því næst gekk hann að rúmi hans.
„Gleður mig, að þér eruð að liressast, herra!“
„Já, þakka yður fyrir, Slater. Gleður mig að
sjá yður.“
Ilann rétti honum liönd sína.
Það var þögn um stund. Svo lók Slater sam-
anbögglað bréf upp úr vasa sínum, og rétti
lionum.
„Eg bið afsökunar, lierra, en cg taldi rétt aö
afhenda yður þetta. Það var i samankrepptum
Iinefa .Tohns Morlands, þegar eg fann hann.“
„Jolms . . . . “
Það var auðheyrt, að þetta vakti mikla furðu
Patrícks, og irmn fölnaði, er hann leit á bréfið.
Það var hréf. :m hana sjálfur hafði skrifað, og
það var dagset! fyrir meira en sex árum. Það
var bréf til Ðorothy, scinasta bréfið,' sem hann
hafði skrif;<ð Iierini skömmu áður en Pat litli
fæddist. — Ilún liafði alllaf gætt þess vand-
lega, að brenna bréfum hans eða rífa þau í tætl-
ur, en þettn bréf Iiafði hún varðveitt. Og John
hafði korni ir það. En hvernig? Hann hallaði
sér aftm- á ; ‘filinn. Patrick var orðinn eld-
rauðu i fr: man. Hann átti þá ekki heldur að
komast Jij þvi að !a vitneskju um livað það
var, sem haíði næstum gert vin lians að morð-
ingja og komið liónum til að fremja sjálfsmorð.
„Svikari, Júdas!“
Nú skildi hann æði Jolms og lieiftarlega á-
sökun, sem fólsl í þéssum orðum.
Slater var farinn að ók-yrrast og hóstaði, til
þess að vekja athvgli Patricks á, að hann vært
þarna enn. Patrick leit npp.
Eg spyr eleki
sjálfs míh vcgha?“
Slater roðnaði og rétti úr sér.
„Eg hefi verið þjónn ættarinnar siðan eg
man eftir mér,“ sagði hann.
Patrick rélti honum bréfið.
„Eyðið því i eldi.“
„Já, herra,“ og Slater gekk að opnu eldstónni
og lagði bréfið á eldinn, og horfði á það eyðast.
„Eg er viss um, að það liður elvki á löngu þar
til þér náið yður að fullu, herra,“ sagði hann.
„Þökk, Slater.“
„Og eg óska yður allrar hamingju.“
Patrick brosti veiklulega. Hann var mjög
þreytulegur.
Skuggar liins liðna voru ekki horfnir. Það
var eins og' þeir liefðu veitt honum eftirför og
náð honum, er liann átti i vændum hina miklu
hamingju hfs síns.
„Biðjið ungfrú Mollie að koma til min,“ sagði
íiann. Hatm gat ekki fengið af sér að nefna hana
frú Morland.
Slater fór kyrrlátlega, og Mollie kom brátt.
Hún gekk að rúmi lians, lagðist á knén við
höfðalag lians og vafði hann örmum.
„Þú baðst mig að koma?“
Patrick sneri sér að henni og faldi andlit sitt
við brjóst hennar.
„Elskarðu mig í raun og veru, Mollie? Er
þetta ekki draumur? Ert þú min — stúlkan
min ?“
„Eg hefi alllaf verið stúlkan þin, alla tið sið-
an er þú gafst mér heiðarblómið bvita, sem eg
hefi æ varðveitt — og' eg ber það enn.“
„Eg er ekki verður ástar þinnar, Mollie. Ein-
Iivern tíma kemstu að raun um það, og þá sérðu
cftir öllu saman.“
Hún lagði hendur sínar á kinnar hans og
kyssti hann.
„Ef þú hefðir dáið hefði eg' dáið líka,“ sagði
liún hrærð. „Sannfærir slik játning þig ekki um
ást mína?“
En svo virlist ekki vera, þvi að hann svaraði:
„Eg hefði aldrei átt að koma inn í líf þitt.
Þegar eg lít um öxl skammast eg min fyrir
framkomu mína meira en eg fæ með orðum
lýst.“
„Nú ællirðu að skammast þin,“ sagði hún,
„sjáðu, eg er farin að vatna músum, og það er
þcr að kenna.“
„Eg er það víst lika,“ sagði hann, „en líklega
\æri bczl að þú færir, og létir mig sigla minn
sjó, eg er einskis verður.“
. „Já, eg er að fara,“ sagði Mollie, en hún veitti
enga mótspyrnu, fcr .hann dró hana til sin og
’afði hana örmum. Og varir þeirra mættust.
[S ö g u 1 o k]
Lögregluþjónninn: Uss, ekki þessi læti. Segiö
mér skýrt og greinilega frá þvi, hvernig slysiö vildi
til.
Bílstjórinn: Nú, eg nam staöar til þess aö maö-
urinn gæti gengiö yfir götuna, en þá varð hann svo
iorviöa, að þaö leiö yfir hannT
♦
Eíni munurinn á yöur og belju, sagöi örg hús-
móðir við mjólkurpóstinn, er aö hún mjólkar.
Já, svaraöi mjólkurpósturinn, en eg er hræddur
Ura, aö beljan myndi vera ófáanleg til þess að skrifa
lijá ykkur.
Móöirin: Hann Siggi verður áreiöanlega upp-
toö'shaldari, þegar hann verður stór.
FaÖirihn:. Hversvegna álítur þú það?.
MóÖirin: íVegna þess, að hann er þegar búinn að
setja úrið þitt undir hamarinn. ■
Frá mönnum og merkum atbnrSum:
Hayes-moiðið.
Er hún raknaði úr yfirliðinu, var byrjað að yfir-
heyra hana. Á meðan á yfiheyrslunni stóð, var kall-
að á dómarann og liann beðinn að koma inn í næsta
herbergi. Var þar fyrir maður nokkur, er skýrði
dómaranum svo frá, að hann hafi verið á leið til
London ásamt þjóni sínum. Skammt frá London
hafi þeir farið fram hjá sýki nokkru og séð úttroð-
inn poka, er stóð að hálfu leyti upp úr sýkinu. Fyrir
forvitnissakir drógu þeir pokann á þurrt og hvoldu
úr honum. Þeim til mestu skelfingar valt bolur af
mannslíkama úr pokanum. Sagðist maðurinn þá
strax hafa sent þjóninn eftir aðstoð. Náði hann í
bónda nokkurn, er var við vinnu sína eigi allfjarri.
Slæddu þeir sýkið og höfðu, eftir langa leit, fundið.
allt nema höfuðið. Bentu allar líkur til að þetta væru
leifar Hayes, manns Chatarine,
Var yfirheyrslum nú haldið áfram, en skötuhjúin
neituðu algcrlega að hafa verið viðriðin hvarf Hayes.
Næsta dag kom Woods í hcimsókn til Chatarine..
Vissi hann augsýnilega ekkert um handtöku hennar,
Ekki áræddi fólkið í nágrenninu að handtaka hann,
því að hann var vopnaður. Tók það heldur það ráð,
að narra hann á öruggan stað og loka hann inni,
þar til lögreglan kæmi á vettvang. Er hann kom
út úr húsi Chatarine, vék hann sér að náungum
nokkrum, er höfðu stillt sér upp við tröppur næsta
húss, og spurði hvort þeir vissu nokkuð um hana.
Sögðu þeir, að hún hefði farið niður i „Græna drek-
ann“, en þar bjuggu þcir Longmore og lögreglu-
þjónninn, bróðir hans.
Er Wood kom þangað, tóku þeir bræður á móti
honum, afvopnuðu hann og færðu hann til Lambert
dómara.
I fyrstu neitaði hann algerlega að liafa nokkra
vítneskju um hvarf Hayes. En er honum var sagt,
að.allt líkið væri fundið, bauðst hann til þess að
verða aðalvitni saksóknara, í þeirri von að honiun
mundi verða sleppt við alla hegningu.
Thomas Billings og Chatarine var strax skýrt frá
ákvörðun Woods. Brast hann þá einnig hugrekki til
frekari mótspyrnu og játaði á sig glæpinn. Skal hér
rakinn æfiferill Chatarine Hayes að nokkiai:
Hún var dóttir fátæks verkamanns, Hall að nafni.
Var hún fædd í Birmingham og dvaldist hjá for-
eldrum sínum lil 15 ára aldurs. Lenti hún þá dag
einn í rifrildi við móður sína og strauk að heiman.
Hélt hún áleiðis til London. Chatarine var bráð-
þroska stúlka og frekar lagleg. Á leiðinni til London
hitti hún nokkra liðsforingja. Buðu þeir henni að
búa hjá þeim, og þekktist hún boð þeirra.
Dvaldi hún þar all-lengi, en þó kom að því að
þeir urðu leiðir á henni og ráku hana á brott. Þvæld-
ist hún nú víðsvegar um landið, en fékk að lokum
lasta stöðu sem þjónustustúlka hjá bónda nokkr- ■
um, er Hayes hét. Bjó hann í Warwickshire. Sonur
bóndans varð bálskotinn i Chatarine, og er hún
hafði gefið honum jáyrði við bónorði hans, ákváðu
þau að gifta sig strax og án samþykkis foreldra hans.
Morgun einn skömmu seinna fór Chatarine árla
að heiman, og er ungi Hayes „fór til vinnu sinnar“,
tók hami með sér peninga „fyrir smíðatólum“, eins
og hann sagði. Mættust þau síðan á járnbrautar-.
stöðinni, fóru með lestinni til Worcester og létuj
gefa sig saman.
Svo cinkennilega vildi til, að nokkrir af liðsfor-j
ingjum þeim, cr Chatarine liafði búið hjá, voru’
staddir í bænum um þessar mundir. Er þeir heyrðiij
um giftinguna, héldu þeir rakleitt til gistihúss þess,!
er hjónin bjuggu í, tóku Hayes fastan og kærðu.
hann fyrir liðhlaup. |
Er Hayes var færður fyrir dómarann, þvertók
hann fyrir að hafa nokkurntíma verið í hernum og
sagði dómaranum ástæðuna fyrir dvöl sinni í bæn-
um. Var íoður hans tilkynnt þetta og brá hann skjótt
við og fékk son sinn leystan úr fangelsinu.
Þó að Hayes gamli væri ekki allskostar ánægður
með þessa giftingu, sá hann þó, að úr þessu værp
ekkert hægt að gera annað en að hjálpa ungu hjón-I
unum. Gaf hann því yngra Hayes næga peninga tilj
þess að setja á stofn eigið verkstæði.
Lifðu þau nú rólegu lífi í nokkurn tíma. En Adam|
var ekki lengi í Paradís. Chatarine var ekki mikjði
’AKVdlWÖKVNM
. .4 í-ltó