Vísir - 21.05.1946, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 21. maí 1946
V 1 S I R
7
llllbT M. Ayres
PriHAeAAan
Hún liafði öft liugsað um Jónatan Corbie.
Henni geðjaðist mæta vel að honum,tillU augna
iians var vinsamlegt og bar trausti vitni, en liún
málti ekki til þess liugsa að giftasl honum, af
því að hún elskaði annan mann.
Hugh liafði komið með tillögu sína varðandí
Jónatan Corbie jafn rólega og liann liefði rétt
henni nýjan liatt, sem liann legði til að liún
fengi sér. Og hann hafði sagt, að flestar konur
væru orðnar leiðar á eiginmönnum sínum eftir
tveggja mánaða lijónaband. Yoru þá einskis
metnar lengur liinar fornu dyggðir, ást og heið-
arleiki.
Ilenni var þungt i hug og vonbrigði hennar
sár. Allt i einu kom liún auga á bréfberann,
sem kom lijólandi í áttina til hússins. Hann var
að blistra fjörugt lag, eins og HUgli hafði gert
og hann hafði stungið rós í húfuna sína. Það
var auðsjáanlegt, að liann var hæst ánægður
með lífið og tilveruna, þótt hann ælti aðeins
smáhús og liefði fremúr lágar tekjur.
Hún andvarpaði og hjóst til að ganga inn .
forstofuna, til þess að athuga póstinn, en þar
lagði hann liann frá sér.
Það var aðeins eitl bréf, sem var stilað til
hennar og liún þekkti ritliöndina. Þegar liún sá
það varð hún rjóð í kinnum.
Hún fór með bréfið út i garð til þess að lesa
það þar í ró og næði i skugga gamalla eiki-
trjáa.. Þar las liún fyrsla bréfið, sem Clive
Weston skrifaði henni, og fyrsta bréfið lians,
sem var eilthvað i áttina að vera áslarbréf.
Bréfið var svohljóðandi:
Kæra Priscilla!
Þér verðið sennilega hissa, er þér allt i einu
f'áið bréf frá mér, en mér finnst einhvern veg-
inn, að eg verði að segja yður á undan öllum
frá heppni minni. Þér hafið svo oft sagt við
mig, að þér væruð sannfærðar um, að lán mundi
falla mér i skaut, og þér gátuð rétt til. Eg hefi
fengið lilboð um starf hjá verzlunarfyrirtæki í
Auslur-Afríku. Byrjunarlaunin eru ekki há, en
þarna er um mikla möguleika að ræða fyrir
mann, sem hefir vilja lil að brjótast áfram til
að vinna sér fé og frama. Eg legg af stað í næstu
viku. Fyrirvarinn er'stultur, en eg hefi mikjnn
úhuga fyrir að byrja sem fyrst. Eg veit ekki
hvernig kjör konur ciga við að húa á þessum
slóðum, en eg hefi heyrt, að margir sem vinna
lijá þessu fyrirtæki, liafi farið þangað með lcon-
ur sínar. Gaman væri að vita livernig yður
mundi lilast á að búa i Austur-Afríku. Má eg
koma einlivern daginn áður en eg fer, til þess
að kveðja yður? Mér finnst, að eg hafi svo margt
við yður að ræða nú, þegar eg er á förum til
annarar hcimsálfu og verð fyrirsjáanlega lengi
að heiman.
Sendið þér línu um það sem fyrst, hvenær eg
má koma. Eg er önnum kafinn við að búa mig
til fararinnar.
Yðar einlægur,
C 1 i v e W e s t o n.
Til Austur-Afriku!
Henni fannsl það svo óra langt í burlu, en
þrátt fyrir það og að þess var skammt að bíða,
að Clivc legði af slað, var Priscilla hamingju-
Samari cn orð fá lýst.
Hún líafði álítaf verið sannfærð um, að Clive
inundi vegna vel. Það var hún, sem hafði livatt
hann til dáða, þegar hann eftir andlát föður
síns, neyddist til að hverfa úr yfirforingjastöðu
sinni í hernum, og taka sér starf í skrifstofu
vixlara. Og nú hafði hann allt i einu fengið til-
boð um framtíðarstöðu!
Hún las bréf hans hvað eftir annað, þar til
hún næslum kunnf það utan að.
„Eg veit ekki hvernig kjör konur eiga við að
búa á þessum slóðum, en eg hefi heyrt að marg-
ir, sem vinna lijá þessu fvrirtæki hafi farið
þangað með konur sínar.“
Sagði hann ekki í rauninni með þessum orð-
um:
„Eg elska þig. Yiltu fara þangað mcð mér?“
Fögnuður ríkti í hjarta liennar og liún kyssti
nafnið, sem undir bréfinu stóð.
Þegar hann kæmi mundi hann játa lienni ást
sína, og þegar hann væri húinn að afla sér
trausts og álits í liinni nýju stöðu, mundi hún
fax-a til lians og verða lconan lians, og þau yrðu
ákaflega liamingj usöm.
Iíún hafði gleymt öllum áhyggjúm. Það var
bara einn maður í ölluin heiminum, sem máli
skipti, máðui'inn, sem hún elskaði, maðurinn,
sem liafði skrifað þetta bi'éf.
Ilún hoi'fði upp í trjálimið vfir höfði sér og
hvíslaði:
„Eg liefi alltaf elskað liann.“
„Mai'gir þeirra, sem vinna lijá fyrirtækinu
hafa tekið konur sínar með séi'.“
Henni stóð hjartanlega á sama þótl liún yi'ði
eina livíta konan í allri Austur-Afriku, ef hún
aðeins væri lijá Clive.
Hún skildi ekkert í því, að fyrir skammyi
stundu liafði hún verið mædd og buguð. Allar
ábyggjur liennar voru roknar burtu og liún var
svo hamingjusöm, að hana langaði til að syngja
hátt, en i sömu svifum var kallað af óþolin-
mæði:
„Pi'iscilla, hvar ertu, Priscilla?“
Það var Ilugh, sem kallaði á hana.
Það var eins og liún liefði verið snert kaldri
hönd — hrifsuð af vengi fagurs draums. Og
Priscilla var næsta föl, er hún gekk lieim nð
húsinu til móts við bróður sinn.
3. KAPITULI.
Þegar Jónatan Corbie var á heimleið hugsaði
hann einvörðungu um Priscillu. Hún var enn
fegurri og viðmótsþýðari en liann liafði ætlað.
Aldrei hafði liann litið jafn augnfagra konu.
Tilliti þeirra var svo frjálslegt. Honum fannst,
að lesa mætti í augum hennar:
„Mér geðjast mæta vel að yður. Eigum við að
vera viuir?“
Hún hafði sagt, að liann væri vaskur, liug7
rakkur, og það var auðséð, að hún dáðist að
Iiugdjörfum mönnum.
A KVÖlVltöKVmi
Prestur nokkur var að hætta prestsskap. Hann
kvaddi söfriuöinn meö þessum oröum: „Þiö virö-
ist ekki elska mig', þar senr þér borgið mér eigi laun
mín, þiö viröist ekki elska hvert ailnaö, þar sem
hér fara aklrci fram neinar giftingar og guö virö-
ist ekki elska ykkur, þar sem enginn ykkar deyr.“
♦
Konttr eru vanar aö byrja að dýrka guö, þegar
djöfullinn vill ekki meira með þær liafa að gera.
Sophie Arnould.
Umferöarsalinn var að monta sig af því viö for-
stjórann hjá stóru fyrirtæki, aö hann ’gæti sagt
hverjir starfsmanna hans væru kvæntir og hverjir
ókvæntir. Er starfsfólkiö kom úr mat, stillti hann
sér upp við dyrnar og horföi á það um leiö og þaö
gekk inn. Honum skeikaöi ekki. Er allir voru komn-
ir inn, spurði forstjórinn hann, hvernig hann gæti
séö þetta. j
„Af því,“ svaraði maöurinn, „að kvæntir menn
þurrka alltaf af skólnum sínum áöur en þeir ganga
inn, eu ókvæntir ekki.“
Tokyo undii sprengjuregni
Bandaríkjamanna.
Eftir Lars Tillitse, fyrrv. sendiherra Dana í Japan.
hljóðið. Eg var staddúr heima hjá mér, ásarnt fjór-
um hjúum mínum og tveimur lögregluþjónum, sem
sendir höfðu verið úr aðalbækistöðvunum mér til
öryggis. Yið lieyrðum drunurnar í hreyflunum og
okkur fannst flugvélarnar fljúga rétt vfir húsaþök-
unum. Allt í einu barst okkur til eyrna einkenni-
legur gnýr af einhverju, sem virtist falla til jarðar
þar í nágrenninu. Ösjálfrátt fleygðum við okkur til
jarðar, en risum þó brátt á fætur aftur. Ekkert varð
okkur að meini, en í um 600 metra fjarlægð hafði
„Molotov-kokkteill" fallið á húsaþyrpingu eina og
kviknuðu þar miklir eldar samstundis. Margir elds-
voðar brutust út víðs vegar um borgina þann dag
og tala bi'unarústanna jókst að miklum mun. Þar
sem flest öll hús í Tokio - að undanteknum hinu
nýtízku Manmouchi-hverfi eru byggð úr timbri,
breiddust eldarnir einatt óðfluga út. Hús tré og garð-
ar brunnu upp til agna og ekkert varð eftir annað
en öskuhaugar og nokkrir kræklóttir járnbútar.
En eg var smám saman tckinn að venjast sprengju-
árásunum og var stöðugt reiðubúinn til að hverfa
lir húsi mínu með stuttum fyrirvara. Hafði eg sent
dýrmætustu húsgögn mín og aðrar eignir til Karuiz-
awa, þar senx þeim var komið fyrir til geymslu i
einu hinna mörgu, tómu verzlunarhúsa við aðalgöt-
una. Þau fáu verðmæti, sem eg átti enn þá í Tokio.
höfð'u vei’ið látin niður í tvær töskur, sem alltaf voru
á reiðum höndum til brottflutnings. Eg hafði látið
gex’a loftvarnaskýli i garði mínum; var það ekki
sérlega ti'aust, en þó miklu hetra en flest slík skýli
i nágrenninu. A því voru tvennar dyr og það tók
10 manns. En dag einn hrundi það eftir úrhellis-
rigningu. Reyndi eg að fá gert við það aftur, ókleift
var að xitvega nauðsynleg efni með stuttum fyrir-
vara, enda þótt eg leitaði ásjár hæði hjá utanrikis-
ráðuneytinu og borgarráðinu. Hvarvetna var tilfinn-
anlegur skortur hvers kyns efniviðar, og var það
e. t. v. ástæðan til þess, að íbúar Tokioborgar voru
hvattir til þess að grafa sér loftvarnarskýli undir
húsum sínum - en sú ráðstöfun reyndist síðar
dauðaorsök þúsunda japanskra horgara.
Eg notaði aldrei loftvarnarskýli mitt. Meðan á
loftárásunum stóð, fór eg stundum xiiður í miðstöðv-
arherhergið í kjallaranum og stundum hafðist eg
við i forsalnum, en þar voru margir útgangár; en
oftast næi' var eg úti á götunni. I allri Tokio var
eklci til eitt einasta sprengjuhelt, opinbert loftvarn-
arskýli og telja mátti á fingrum sér einka-loftvarna-
skýli þau, sem byggð voru úr steinlími.
Aðfaranótt 10. marz mun aldrei líða mér úr minni.
Cti var stormur og kuldi, og í herberginu, þar sem
eg sat, var loginn fölur og daufur á gasofninum,
sem eg hafði til upphitunar. Þjónarnir voru farnir
heim til sin eins og venjulega. Þeir voru allir kvæntir
og vildu auðvitað helzt vei'a lieima hjá sér um næt-
ur, ekki sizt nú, eftir að næturárásirnar voru hyrj-
aðar. Yoshida, bílstjórinn, sem var ókvæntur, svaf
í herbergi sínu ofan á bílskúrnum. Eg var aleinn í
hinu stóra húsi. Kl. 11 ætlaði eg í rúmið, þegar flaut-
urnar gáfu fyrsta loftvarnamerkið. Eg var varla
búinn að opna útvarpið og gæta að því, hvort myrkv-
unin væri í lagi, þegar mesta hættumerkið var gefið.
Eg jji’eifaði mig niður stigann í myrkrinu og rakst
á Yoshida í forsalnum, en jafnvel áður en við kom-
umst niður í kjallai'ann, heyrðum við í fyrstu flug-
véiunum vfir höfði okkar. Hávaði þeirra var óskap-
legur. Þegar fyi'sta fylkingin var flogin hjá, skriðum
við upp úr kjallaranum og fói'um út á götuna. Þar
í myrkrinu rakst ég á nágranna minn, sem var
skraddari, er hafði dvalizt í Ameriku fyrir nokkr-
um árum og var nú loftvarnastjóri í hverfi því,
sem sendiráðið var í. Rakarinn, slátrai'inn, ljósmynd-
arinn, blómasalinn, tóbakssalinn og allir hinir smá-
kaupmennirnir í götunni og voru þeir einnig saman
komnir, ásamt konum sínum og börnum, og voru
allir klæddir eins og tækifærið ki'afðist, með lijálma
og baðmullarhettur. Ctvarpið gekk af fullum krafti,
og dyr ög gluggar voru opnir upp á gátt, svo að
fólkið á götunni gæti fylgzt með tilkynningunum.
Við gátum þegar séð bjarmann af mörgum elcls-