Vísir - 05.06.1946, Blaðsíða 7

Miðvikudagiim 5. juní 1D46
V I S I R
7
Rnby M. Ayres

Tárin komu fram i augu hennar af gremju
yfir þvi hversu hún hafði orðið að lítillækka
sig. Allt var svo gerólíkt þvi, sem liún liafði
gert sér vonir um og dreymt um.
„Eg skil yður mæta vel,“ sagði Jónatan ró-
lega, „og eg endurtek það, sem eg sagði við
yður í gærkvöldi, að eg er reiðuhúinn að taka
á mig áliættuna. Eg liefi aldrei verið i neinum
vafa um, að eina ástæðan fyrir því, að þér féll-
ust á að verða konan min, er sú, að eg er auð-
ugur.“ -
„Af herju haldið þér áfram að tala i þessum
dúr,“ sagði hún allæst. „Flestar konur mundu
vera hreyknar — og hamingjusamar —“
' „Eg er sannfærður um, að mér mun lánast
að gera yður hamingjusama,“ sagði hann ör-
uggur.
„Eg skal gera það, sem i mínu valdi stendur,“
sagði hún.
„Eg efast ekki um það.“
Aftur þögn um stund. Priscila hugsaði all-
kvíðin urn það hvernig hún ætti að koma þvi að,
að fá fé þegar í slað. Hversu mikil fjárhæð var
það, sem Hugli þarfnaðist, þrjú eða fjögur
Iiundruð sterlingspund.
Hann horfði á lrana, alvarlegur á svip:
„Gerið þér það?“
Hún ypti öxlurn.
„Eg reyni það af fremsta megiii, ef eg gerði
það ekki —“
Hún laulc ekki við setninguna.
„Ef þér gerðuð það ekki?“ endurtók liann.
„Þá væri gangan á ævibrautinni of erfið —
við liöfum víst öll einhverjar áhyggjur við að
stríða.“
„Eg vona, að þér þurfið engar áliyggjur að
hafa framar,“ sagði liann.
Hún horfði á hann og brosti:
„Þér eruð djarfur maður — eða óhyggihn i
meira lagi.“
„Það fer kannske stundum saman.“
Hvorugt mælti orð um sinn.
„Hér var einu sinni fagurt um að litast. Eg
man, þegar eg var harn —“
Hann greip fram i fyrir henni:
„Hér er enn fagurt. Hér hefir allt á sér ell-
innar og virðulcikans blæ, og eg elska það, sem
fengið hefir á sig ellimörk. Það er eins og þessir
gömlu veggir geymi ótal sögur. Það eru engar
minningar bundnar við nýja múrsteina.“
„En húsið ykkar er mjög fagurt,“ sagði hún.
„Hugh segir mér, að það sé skrautlegasta liúsið
i héfaðinu.“
„Það er allt undir mati einstaldingsins á hlut-
unum komið,“ svaraði hann.
„Geðjast yður eklci að því?“
Hann hristi höfuðið.
„Og yður mun ekki geðjast að því, er þér liáf-
ið skoðað það.“ »
„Af liverju haldið þér, að mér muni ekki geðj-
astaðþvi?“
„Eg er ef til vill öllu meiri mannþekkjari en
þér ætlið mig.“
Ósjálfrált hrosti hún.
„Við hvað eigið þér nú með þessu?“
Hún var komin á þá skoðun, að það væri
miklu auðveldara við hann að ræða en liún hafði
ætlað.
Sólin braust fram úr skýjunum og varpaði
glili sínu á hin gulu og rauðu lauf trjánna. Og
það var orðið mun léttara yfir Priscillu.
Henni fannst, að hún gæti vcrið þakklát fyr-
ir margt — að minnsla kosti þegar hún gat
bægt frá hugsununum um Clive —, bróður
hennar hafði verið forðað frá vansæmd og
framtíð hennar var nú örugg'. Það skipti nú
raunar minnstu. Hún leit ekki eins björtum
augum á lifið og tilveruna og liún hafði látið i
veðri vaka við Jónatan, enda hafði hún alltaf
ált við áhyggjur að striða, en hún átti baráttú-
þrek. Henni fannst óréttlátt hversu máttur auðs-
ins var mikill i lífi mannanna. Ef hún hefði
ráðið yfir eigin-fé mundi hún ekki hafa sætf
sig við, að eiga eklci samléið mcð Clive, en vegna
þess að þau voru fátæk varð hann að fara til
annarrar heimsálfu, og þau mundu aldrei sjásí
framar.
„Þér eruð áhyggjufullar á svip,“ sagði Jón-
alan.
Hún gerði sér upp hlátur. I
„Ilin alvarlegu umhugsunarefnf eru svo
mörg þessa slundina,1 sagði liún.
„Og sum kannske varðandi mig?“
„Þau, sem alvarlcgust eru,“ svaraði hún.
Það var eins og vottaði fyrir ángurværð eða
kviða í rödd hennar.
„Vonandi ótlist þér mig ekki?“ sagði hann.
„Óttist —-“ endurtók hún og hugsaði sig um
áður en hún hélt áfram.
„Kannske cr eg örlítið smeyk,“ játaði liún.
Ilann nam staðar. Þau stóðu á þjóðbrautinni.
Beggja vegna við liana uxu há tré og náði limið
saman yfir höfðum þeirra.
„Eg vona, að lil þess komi aldrei, að þér þurf-
ið að óttast mig,“ -sagði liann alvarlega. „Eg
fékk ást á yður í fyrsta skiþli, er eg sá yður.
Og eg er reiðubúinn til þess að leggja lífið í söl-
urnar fyrir yður.“
„Vonandi komist þér ekki á aðra skoðun,
siðar meir,“ svaraði hún liægt.
„Ef eg gerði það — þá fengjuð þér kannske
áslæðu lil þess að bera kviðhoga i brjósti.“
Þau sneru við og héldu heimleiðis yfir akr-
ana. Við liliðið nam Priscilla staðar.
„Komið ekki inn íneð mér nú, en komið i
kvöld til miðdegisverðar, ef þér hafið ekki ann-
að fvrir stafni.“
Ilún horfði á hann og brosti.
„Þér fáið ekki cins góða rétti og lieima hjá
yður, cn þér eruð hjartanlega velkominn.“
Hún gekk liægt heim að húsinu. Nú, þcgar
hann var farinn, var hún ekki í eins góðu skapi
og áður.
Hugh beið heimar i dyrunum kviðafulíur á'
svip.
„llvar hefir þú alið manninn?“
„Eg var úti að ganga með Jónataif Corbie,"
sagði hún og brá fyrir glettni i hinum fogru
augum hennar.
„Bíddu augnablik, Clive Weston biður þin i
]esstofunni.“
Eina svarta konan, seni fengiö hefir viöurkenn-
ingu sem hæstaréttarlögmaöur, er frú Violette N.
Anderson. Var henni veitt viörkenningin áriö 192Ó
í Bandaríkjunum.
Nemandinn: Kennari, er rétt að hegna tólki fyr-
ir það, sem þaö heíir ekki gert?
Kennatinn: Nei, auövitað ekki, góöi minn.
Nemandinn : Eg vissi það. En því er mér þá hegir
íyrir heimastílinn minn.
♦
Segöu yfirmanni þínum, aö eg þurfi nauðsynlega
aö tala viö hann, öskraði stór og sterklegur maðir
eyraö á skrifstofudrengnum. Eg heiti Williams.
Drengurinn virti komumann fyrir sér augnabli1
ng sagði síöan: — Williams, — en hvað þaö var
slæmt.
Hvaö meinar þú, drengur?
Fortstjórinn hafði nefnilega géfiö mér skipani-
lunraö varpa jröur á dj'r.
Eítimaðus „ILrabíu-Lawrence".
Eftir B. ROSENIIILDE NIELSEN.
í þessum vísindagreinum. Hann lýsir ekki aðeins
fólkinu, sem hann hittir og hæjum þeim, er það býr
í, heldur einnig dýra- og jurtalífi.
I síðustu bók sinhi lýsir liann leiðangri til borgar-
innar Shabwa, en sagt er að það hafi verið aðsetu-
staður drotningarinnar af Saba. Þýzki landkönn-
uðurinn Helfritz komst til borgarinnar fyrir nokkr-
um árum, en eftir að hann hafði verið þar i nokkra
klukkutíma, ráku hinir herskáu íbúar borgarinnar
hann á hrott.
Stalin e; oiSinn hæruskotinn.
Eftir Karrison E. Saiisbury.
I þessari grein segir fréttastjóri United Press í
New York, en hann var fyrir skemmstu á ferð í
Rússlandi, frá því, hvernig- áróðursvél Rússa fer
að því að búa þjóðina undir það, að nýr einvald-
ur korni í stað Stalins. Sá, sem líklegastur er tal-
inn til ríkiserfðanna, er lítt þekktur.
Eg var á gangi eftir
Kuznetsky Most í
Moskva, er eg kom
auga á mannþröng
fyrir framan búðar-
glugga. Eg hjóst við,
að þarna væri kannske*
verið að sýna ný-
fengna gúllfiska eðai
kanarífugla, eða ef til
vill ný kort af vig-
stöðvunum. En er eg
kom nær, sá eg að
þarna var mynd af
Stalin. Hann var eiim
á myndinni — ekki
með einhverjum hers-
höfðingjanna, eins og
á myndum þeim, sem sýndar höfðu verið upp á
'siðkastið. j
Eg horfði á myndina og þótti hún furðu lík, ér
fylgdarmaður minn þreif skyndilega í handlegginni
á mér og sagði, pestri röddu:
„Sko! Stalin er orðinn gráhærður! Stalin er orð-
inn gráhærður!“
Þetta stóð heima. Eg heyrði fólkið tala um þetta
umhverfis mig, og sagði við leiðsögumanninn, að
menn hlytu þó að vita, að Stalin væri kominn yfirl
sextugt, svo að þetta væri bara eðlilegt.
„Þér skiljið þctla ekki,“ svaraði maðúrinn. „Þettá
táknar breytingu á línunni.“ (I Moskva er ekki hægt
að hugsa sér neitt mcira taugaæsandi en línubreyt-
ing). „Þetta táknar, að það er nú viðurkennt í fyrsta
sinn, að Stalin sé tekinn að eldast. Fólkið fer að
gera sér ljóst, að það njóti ekki handleiðslu hans-
að eilífu. Þangað til nú hefiy enginn hugsað um það.“
Stalin vairð 66 ára í descmber síðastliðnum. 'Hann
hefir stjórnað öllu í Rússlandi svo lengi, að þegar
við tölum um Rússa og stefnu þeirra, hugsum við
jafnan um hann. Við höfum ekki velt því mikið
fyrir okkur, hvað muhi gerast við dauða Stalins.'
Ef við spyrjum einhverja tíu menn af handahófli,
mundi helmingur þeirra segja, að dauði hans mundi-
valda byltingu í landinu. Hinir mundu spá því, að
Molotov yrði eftirmaður lians. I
Mjög fáir Bandaríkjamenn eru svo kunnugir mál-i
efnum Rússa, að þeir geti myndað sér skynsamlega
skoðun um þetta. En þrettán mcnn í Rússlandi vita
það, þrettán menn, sem eru meðal hinna valda-
mestu i heimi. Þeir eru, auk Stalins sjálfs, hinir tólf
meðlimir Politburo kommúnistaflokksins. •
Þessir þrettán menn hafa áreiðanlega vitað frá;
stríðsbyrjun, hvað gerast rnundi, ef Stalin félli frá.,
Rússar leika í stjórnmálum eins og skákmeistari £í
tafli. Þeir reyna að sjá allt ’fyrir og gera ráðstaf-í
anir við því. Það er því óhugsandi, að þeir hafi|
ekki gert upp við sig, hvað gera skuli, þegar aðj
því kcmur, að Stalin deyr. )