Vísir - 15.07.1946, Blaðsíða 7

Mánudaginn 15. júlí 1946
V I S I R
7
IIuIit M. Ayres
PriHJeJJaH
„Eg er viss um, að þér getiö tekið gamni,
stúlka min. Eg hefi orðið að fara gegnum sama
liveinsunareld.“
Skammri stundu síðar var lagt af stað. llaust-
sólin skein i heiði.
Mary Láwson beið í eineykisvagninnm lilla
við hliðið og veifaði til Priscillu í kveðju slcyni.
„Indæl stúlka,“ sagði frú Corbie og veifaði
til liennar.
Jónatan og faðir lians óku í fremri bifreið-
inni. Þegar ekið var í bug eigi langt frá húsinu
sá Priscilla þá glöggt sem snöggvast, Jónatan
fölan. alvörugefinn á svip, föður hans rauðleit-
an, ákafan, með stóran vindil i munninum.
Hve ólikir þeir voru, enginn mundi hafa ætl-
að, að þeir væru feðgar.
„Það er gamalt orðlak,“ sagði fia’i Corbie og
tók hönd Priscillu og klappaði lienni, „að sú
brúður, sem sólin skín á, verði hamipgjusöm.
Eg segi alltaf —“
Hún hætti skyndilega og rak upp vein, því að
bifveiðarstjórinn beitti skyndilcga hemlunum
allharkalegá, svo að þau, sem i bifreiðinni voru
hentusi til.
Bifreiðin stöðvaðist og bifreiðarstjórinn stökk
úí.
„Hvað hefir gerst?“ sagði Hugh, sem varð
fyrstur þeirra, sem í bifreiðinni voru, til að átta
sig. Hann leit út úr bifreiðinni.
„Fremri vagninn hefir ckið yfir eitthvað, lík-
lega hund, ó, nei, það er maður,“ sagði bif-
reiðarstjórinn.
Hugh opnaði dyrnar og stökk út og hljóp
fram fyrir fremri bifreiðina.
Feðgarnir, Jónatan og faðir hans, stóðu þar
og beygðu sig yfir manninn. Fólk kom lilaup-
andi að úr öllum áttum.
„Hvað liefir gerst?“ spurði Hugh aftur. „Haf-
ið þið ekið yfir einhvern? Er hann alvarlega
íneiddur —?“
Jónatan kraup niður á blautan veginn og
reyndi að lyfta manninum upp.
„IJann kom allt í einu út á veginn. Það var
næstum eins og hann sprytti upp úr jörðinni.
Bifreiðarstjórinn á liér enga sök á. Hjálpið mér
að snúa honum við.“
En Hugh stóð án þess að lireyfa sig úr spor-
um og liorfði á manninn, sem lá þarna með-
vitundarlaus. Svipur Hughs bar skelfingu vitni.
Það var Coi-bie gamli, sem varð til þess að að-
stoða son'sinn.
Yarlega lyftu þeir manninum upp. Höfuð
lians hvíldi á öxl Jónatans og sólin skein í blóð-
ugt, illa útleikið höfuð hins slasaða manns. —
Að því er virtist var maðurinn ekki með lífi.
Hugli kallaði skelfingu lostinn:
„Guð minn góður — það er Clive — Clive
Weston!“
Gullstrætið.
Eftir Bertram B. Fowler.
14. KAPÍTULI.
Lena hagræddi frænku sinni, frú’ Corbie, sem
bezt hún gat og þjappaði að lienni teppinu. Því
næst bar hún ilmsaltsglas að vitum hénnar.
Lena hafði veitt frænku sinni aðstoð til þess
að komast í rúmið.
„Reyndu að sofna,“ sagði hún rólega og ör-
ugglega.
„Eg kem upp til þín bráðlega. Það er tilgangs-
laust að taka svona hluti of nærri sér. Þetta var
slys, sem alltaf getur komið fyrir — og bifreið-
arstjóranum var ekki unr að kenna.“
„Þetta hefði ekki gerzt, ef efnt hefði verið til
kirkjubrúðkaups,“ kveinaði frú Corbie. „Það
hefir alltaf Jagzl í mig, að ólán leiddi af þessum
borgaralegu hjónavigslum. Kanske verður nú
ekki neitt úr neinu.“
Lena brosti lítið eitt í kampinn, er hún sneri
sér við: Ilún hafði glaðzt, næstum hrósað sigri,
cr hifreiðarstjórinn sagði henni hváð fyrir hafði
komið, og ckki yrði af neinnj hjónavígslu þenn-
an daginn — bifreiðin hefði ekið yfir mann
nokkurn, og snúið við tafarlaust.
Lena var í þann veginn að segja, að hún .hefði
vitað fyrir, að eitthvað þessu líkt mundi gerast,
en áttaði sig á þvi, að hezt væri að lála kyrrt
hggja. Við sjálfa sig sagði liún nú, að hún hefði
aldrei verið í vafa — Jónatan og Priscilla myndu
aldrei verða hjón. Þelta væri vilji jorlaganna,
og það sagði hún við frænku sína, er hún tók á
móti henni. „Hver getur barizt gegn vilja for-
iaganna,“ sagði hún. „Þetta átti að fara svona.
Þú verður að reyna að líta á það sem gerzt lief-
ir, í þessu ljósi,“
llún lokaði svefnherbergisdyrum frú Corbie
á eftir sér varlega og gekk niður i forsalinn.
Forsalsdyrnar stóðu opnar upp á gátt, þegar
Lcna kom, Bifreiðarstjórinn, sem ekið liafði
bifreið Jónatans og Corbie, Iiallaði sér að dyra-
staf og sagði fölur og mæddur á svip:
„Nú hefi eg verið bifreiðarstjóri i 20 ár, ung-
frú Lena, og aldrei hefir mig lient neitt óhapp,
fyrr en nú — og hví þurfti þetta að gerast?“
„Þetta var ekki yður að kenna,“ sagði Lena
rólega. „Annað eins og þetta getur alltaf komið
fyrir. Þér þurfið ekki að ásaka sjálfan yður
um neilt. Þeir, sem sáu hvernig þetta vildi til,
segja, að maðurinn hafi blátt áfram stokkið
fram á veginn — fyrir framan bifreiðina.“
Lenu leið prýðilega. Slysið hafði haft allt önn-
ur áhrif á hana en alla aðra.
I þorpinu vissu allir livað gerzt hafði. Menn
stóðu í hópum skammt frá húsinu i von um, að
koma auga á Jónatan.
Fréttaritari blaðsins þarna i_ héraðinu hafði
komið til þess að afla sér frétta um slysið, og
var nú farinn aftur, til þess að skrifa ílarlega
um slysið fyrir blað sitt.
„Vitið þér hvaða maður það var, East, sem
varð fyrir bifreiðinni?“ sagði Lena við bifreið-
arstjórann.
„Eg veit ekki annað en að menn "sögðu, að
hann héti Weston. Að þvi er virðisl kannaðist
Ilugli Marsh vel við hann. Hann sagði, að hann
væri gamall viniir Priscillu. Eg vildi óska þess,
að þetta hefði ekki komið fyrir. Mig hefir aldrei
hent neitt óhapp fyrr, og eins og eg sagði áðan
hefi eg verið bifreiðarstjóri i yfir 20 ár.“
„Eg held, að þér ætluð nú að fara niður i eld-
lnisið og fá yður einhverja hressingu,“ sagði
Lena liin úrræðagóða. „Það er vcl skiljanlegt,,
að þetta hafi fengið dálítið á yður, en takið yður
þetta nú ekki nærri. Allir vita, að þér berið
enga sök. Margir voru vilni að þvi, sem gerð-
ist.“
„En mér finnst hörmulegt til þess að hugsa,
að þetta skuli hafa gerzt á.brúðkaupsdegi Jón-
atans.“
„Það má vel vera, að maðurinn nái sér,“
sagði Lena. „Þegar Jónatan kemur aftur fáum
við vitneskju um hvernig honum líður. Farið
niður í eldlnis og segið ráðskonunni frá mér, að
cg hafi lagt svo fyrir, að gefa yður góðan mat
og whisky.“
Og þar með lagði Lena inn í setlustofuna.
„Þetta eru forlög,“ sagði hún við sjálfa sig.
Hún hefði ekki þurft að vera eins óhamingju-
söm og liún var að morgni þess dags, af því
að Jónatan ætlaði að giftast annarri. Hún mátti
vita, að ekki yrði neitt úr neinu.
Loft var orðið þykkt. Sól skein ckki lengur í
heiði. Allt var grátt og ömurlegt og það var
farið að rigna.
Það fór ósjálfrátt eins og hrollur um hana.
Hún snéri sér við og gckk frá glugganum að
arninum og lagði tvo brennibúta á glæðurnar.
Ef aðeins Jónatan væri kominn aftur. Hún vissi,
ina. Sagt hcfir það verið, að liún sé af nngverskuni;
ættum. Enskan sem hún talar hefir slikan hreim,|
að ómögulegt ei* að vita hverrar þjóðar hún er. Húnl
talar sjö eða átta evrópsk tungumál prýðilega ogj
í'ágað, en af því verður ekkert ráðið um þjóðernil
hennar.
Það vekur almenna athygli þegar Rósa þrammar
eftir Gullstrætinu. 1 eyrum hennar hanga enn þáj
perlueyrnalokkarnir sem hún var með þegar húnj
kom fyrst til Kirk-I
land Lake, og nú eruj
orðnir alkunnir þar
um slóðir. Þessix*.
eyrnalokkar komuj
þeim orðrómi á kreikj
að Rósa mundi hafaj
verið greifynja í ætt-J
landi sínu. A kollin-j
um ber hún krump-
aðan gamlan hatt,
sem upphaflega var
saumaður handa
namúverkarúanni.
Snjáða stuttkápan
hennar er næld sam-
an á brjóstinu meðj
venjulegri öryggis-j
nælu. Hún klæðistj
ávallt þykkum karl-.
mannabuxum, og|
treður buxnaskálm-j
Rósa Brown.
unum niður í leður-j
stígvél, sem hún hef
ir á fótunum.
Oft ferðást hún til Swastika, þar sem hún leggurl
nokkra arðmiða í bankann#Hún fer alltaf fótgang-
andi á milli, þvi að starfsfólk áætlunarbifreiðanna.
— eins og reyndar flestir aðrir á staðnum — er á|
svarta listanum hjá Rósu og hún getur ekki unnaðj
neinu þeirra að fá peninga frá sér. Hún leggur!
alltaf peninga sína inn á bankann í Swastika, vegnai
þess að hún vill alls ekki, að neinn bankamannannaj
í Kirkland Lake viti, hvernig fjárhagur hennarj
stendur. j
Ef henni geðjast að þér mundi hún strax bjóðal
þér inn í hreysið sitt. Þegar hún opnar útidymar
koma alls konar dýr fram í gættina. Þú hittir þama
fyrir ketti og hunda auk alls konar annarra kvik
inda. Kjúklingar hafa tekið sér stöðu uppi á hinum
fáu og fátæklegu húsgögnum, sem Rósa hefir viðað
að sér. Sópur hefir ekki komið þarna inn fyrir hús-j
dyr í rúm tutlugu ár. En í fataklefanum, sem er',
inn af Lerberginu, hanga loðfeldirnir hennar Rósu, •
en’þeir eru yfir 50 þúsund dollara virði.
Saga Rósu er mjög svipuð sögunni hans Charlie.!
Hún bakaði brauð og kökur og seldi fyrir arðmiðaj
í gullnánmnum. Hún þvoði skyrtur og fékk arðmiða
fyrir. Og þegar námugöngin voru fullgerð og gullið
streymdi fram varð Rósa milljónamæringur. En
þetta breyUi ekki lifnaðarháttum hennar.
Hið fátæklega útlit hennar og liinn hrörlegi kofi,
sem hún býr í, gæti fengið mann til að halda að hún
sé mesti nirfill. En það eru margir gullleitarmenn,
sem gætu frætt mann á því, að þegar þeir voru
hjálparþurfi og áttu hvergi athvarf, þá var það ein-
ungis ejn sál, sem þeir gátu leitað til í nauðum sín-
um, og það var Rósa.
En Rósa gerir öllum grammt r geði, hvort heldur
það er bankastjóri eða götuhreinsarinn. Hún sækir
livern borgarfund með fimm til sex lmnda og ketti^
í eftirdragi, og tekur sér stöðu, þar sem mikið ber
á henni. Þarna rífst hún við hvem mann, sem eitt-
hvað vogar sér að segja og skammar hann fyrir
hvert orð sem hann talar. Flest þau orð sem hún
lætur út úr sér eru svo mergjuð, að livert einstakt
myndi nægja til höfðunar meiðyrðamáls — þ. e. a. s.
ef einliver skildi ehskublendinginn sem hún talar,
þegar hún er í þessum ham.
Þegar Rósa á i deilum við einhvern, vill hún helzt
gera það í áheyrn margra manna. Hún vill alls ekki
tala við menn í einrúmi, því að hún vill helzt alltaf
vera að kíta og það vill hún ekki gerá nema í
áheyrn fjöldans. Þess vegna er það, að ef henni
finnst hún þurfa að jafna um gúlann á eihhverri