Vísir - 10.08.1946, Blaðsíða 7

I.augardaginn 10. ágúst 1946
V I S I R
7
Ituhv M. Ayres
PtÍHAeAAaH
„Eg' þykist vita að það hafi verið Corljie sem
sagði yður, að fqllc væri byrjað að tala um okk-
ur, eins og það skipti nokkru um Gróusögur
íólks. Eig læt mig það að minnsta kosti einu
gilda. Við hp£un> skemmt okkur vcl saman.
J íafið þér ekki vcrið liamingjusamar með mér?“
„Að vísu en við skulum fara inn i danssalinn
aflur.“
Alll í einu vafði hann hana örmum svo skvndi-
lcga, að hún gat ekki komið í veg fyrir það.
Hann þrýsli henni svo fast að sér, að hún mátti
sig vart hræra.
„Kyssið mig, Priscilla, kyssið mig —“
„Sleppið mér“ — liún sneri andlitinu frá lion-
uin, en hann þrýsti brennheitum kossum á háls
iiennar og naktar axlirnar, áður en henni tóksl
að slíta sig frá honum.
Ilún var æf af reiði — og dálitið smeyk. Hún
litríTði frá hvirfli til ilja og reyndi að ná Íiugar-
jafnvægi. Hún minntist þess kvölds, er Jónatan
Corbie bafði vafið hana örmum og kyssl liana
þannig, Jónatan sem raunverulega elskaði hana.
Allt í einu var gengið vfir gólfið til þeirra og
rödd Jóantans hljómaði:
„Þér höfðuð lofað mér þessum dansi, ung-
frú Marsh.“
Hafði liann verið vilni að því, sem gcrst
liafði? — Priscilla sneri sér að honum náföl og
reyndi að leyna lnigaræsingu sinni.
„Já, það cr satt, þvi var eg næstum búin að
®gleyma.“
Hún var þakklát yfir að fá tækifæri til að
komasl frá Dal Egerton, en þegar þau komu inn
i danssalinn var ldé á dansinum. Hljómsveitin
hafði dregið sig i lilé.
„Viljið þér ekki fá einh cocktail, ungfrú
Marsh?“ spurði Jónatan lcurteislega.
„Nei, jú, ef þér lika nei, eg þarf enga hress-
ingu.“
Ilún vissi varla hvað liún sagði eða gcrði, og
veitti enga mótspyrnu, þegár Jónatan leiddi liana
á brolí.
Litlu siðar varð hún þess vör, að lmn var
slödd á lokuðum svölum. Þar stóð hún og starði
á logndrifuna. Jónatan'stóð þögull við hlið
hennar. « •
Ilenni fannst, að hún yrði eilthvað að segja,
og sagði:
„Það er milcil fannkoma.“
Hann svaraði engu og hún snerr sér að hon-
um og' mælti:
„Eg sagði, að það væri mikil fannkoma.“
Hún horfði i augu hans og var lillit augna
iians svo hörkulegt, að hún minntist ekki að liafa
séð liann slíkan,
„Eg sá þennan náunga kyssa yður,“ sagði
Jiann. „Þér eruð þá ekki eins kaldar og tilfinn-
ingalausar og þér hafið þótzt vera. Það er til-
gangslaust fyrir yður að bera fram nokkrar af
sakanir. Eg sá þetta sjálfur.“
„Eg gat ekki komið í veg fyrir það.“
Hann hló beisklega.
„Ef einhver annar en eg liefði verið vitni að
þessu væri ekki um annað talað liér.“
Ilún liorfði á Iiann, einmanaleg, lijálparvana
Ilana langaði til að gráta — felast einhversstað-
ar í myrkri og grála út. — Þetta sem gerst hafði,
er Egerton kyssli liana, hafði haí’t mikil áhrif á
liana, hafði vakið af nýju ýmislegt í luig hennar,
* sem hún hugði að eilífu visnað.
Hvers vegna fór allt svona fyrir henni? Hvers
vegna varð ýmislegt að bitna á lienni, sem hún
átti enga sök á?“
„Mér stendur á sama,“ sagði hún i hugara s
ingu. „Mér stendur lijartanlega á sama. Eg liefi
aldrei lengið óskir mínar uppfylltar. Nú er mér
sama hvernig allt velkist. Fyrst allt þarf að vera
rangsnúið gegn vilja mínum, verð eg að sætta
mig við það — mér stendur á sama um alit.“
Og aftur leit hún í augu lians, og varð ])ess þá
vör, að það bar þrá vitni, og svo var eitthvað,
sem lillit Iians sýndi, en hún gat ekki fylliicga
áttað sig a.
„Þú elskar mig — þú elskar mig ennþe, Jóna-
lansagði hún allt í einu.
Ósjálfrátl breiddi hún ut faðm sinn móti hon-
um, þakklát yfir að hún átti hann enn, að
minnsta kosti sem vin, sem vildi vernda liana,
sem hún gat leitað til í ne}rð sinni.
j,Ó, Jónatan, elskarðu mig ennþá?“
Henni fannst sem hann hefði rekið sér löðr-
ung, er liann liló liált.
„Þú býst víst við, að eg segi já,“ sagði hann
fyrirlitlega. Þú heldur víst, að þú þurl'ir ekki
annað en að gefa mér smábendingu, og þá konii
cg hlaupandi. En þú ferð villur vegar. Allt frá
því, ei’ þú komst hingað hcfi eg verið hamingju-
samur vfir að ])ú sendir mig á brott forðum. Eg
hefi einskis misst. Heldurðu að eg vilji ganga
að eiga konu, sem lætur hvern sem er kyssa sig,
mann, sem hún af tilviljun hittir á leið sinni,
stúlku sem fjölmennur gestaliópur skopast að;
Nei, Priscilla, eg elska þig ekki lengur. Guði sé
lof, eg elska þig' ekki lengur!“
22. KAPITULI.
Þegar Joan að venju barði á dvr Priscilu þá
um kvöldið var engu svarað.
Joan hugsaði sig um andartak, svo sneri hún
hægt snerlinum, en dyrnar voru læstar. Hún
andvarpaði og gekk svo hægt lil hvílu sinnar.
Ilenni skildist mæta vel, að eitthvað var að.
Seinustu dagana höfðu allir verið svo þungbún-
ir. Fyrir einni klukkustund liafði hún heyrt, að
lcona Egerton var að gráta í herbergi sínu.
Joan vildi að allir væru glaðir og ánægðir.
Hún var enn svo ung að hún taldi víst að allir
gætu verið það ef þeir vildu. Að sjálfsögðu stóð
hún dyggilega við lilið Priscillu, -.ekki gat liún
gert að því, að Egerton varð bálskotinn i henni.
á'itanlega var þetta þungbært fyrir konuna lians,
en ekkert var eðlilegra, að því er Joan fannst, en
að allir karlmenn væru hrifnir af Priscillu.
Joan fór snemma á fætur næsta morgun, en
þegar hún kom inn í herbergi Priscillu var hún
farin út. Ilún rakst á liana niðri í forsalnum og
var hún klædd ullarkjól, en ekki skiðáfötum
eins og vanalega.
„Ætlarðu ekki í skíðaferð i dag, Priscilla?“
sagði Joan undrandi.
„Nei, eg ætla að sinna bréfaskriftum, eg hefi
halda kyrru fyrir i dag,“ svaraði Priscilla. „Eg
er svo þrevtt, eg hefi vist farið of geisl seinustu
dagana.“
AKVÖlWðKVNM)

Presturinn: Eg kom heim til y'Sar áSan og konan
ySar bauö mér ekki inn.
Gvendur: Já, eg trúi því. ÞaS er margt verra viS
hana en þaS hvaS hún er lauslát.
Gvendur: Tóku læknarnir röntgenmynd af vang-
anurn á konunni þinni?
Fúsi: Nei, þeir náSu ekki nema talmynd.
Gestur litli: Eg veit alltaf hvenær gestir eru
komnir, því þá hlær mamma alltaí aS „bröndurún-
um“ hans pabba.
♦
Saksóknarinn: Ilvernig vildi slysiS til ?
Bílstjórinn: Eg stansaSi bifreiSina til aS hleypa
manninum yfir götuna, en þá varS hann svo hissa,
aS þaS leiS yíir hann.
Jask Fleischer og Seymour Fredin:
n
Seinustu dagamiz í Berlín
áður en borgin féll.
stvrktu liðið með því að kalla til sjúka hermenn frá
spítölum í nágrenninu.
Ibúar Bocksfeld hverfisins hýrðust alla nóttina og
mcst allan daginn i loftvarnarbyrgi, því hermenn-
irnir settust að í húsum þeirra og byggðu sér varnir
eða grófu §ér skotgrafir. Þjóðverjarnir höfðu hvorki
skriðdreka né stórskotalið, en nokkrar sprengjuvörp-
ur. Hermennirnir voru einungis vopnaðir riflum, þó
höfðu nokkrir aðeins skammbyssur og allir átlu tak-
markaðar birgðir af skotum. Rússar höfðu bæði
skriðdreka og fallbyssur, vélbysstir, sprengjuvörpur
og steypivélar.
Þegar Hugo Steindamm, húseigandi nokkur og
kona hans litu út um dyrnar á byrgi sínu um morg-
uninn, sáu þau milli runnanna illa klædda Þjóðverja
þár sem þeir fóru varlega eftir þröngum stignum
og leituðu sér skjóls bak við tré og hús. Við og við
hcyrðist hvína i rússneskri hyssukúlu er hún þaut í
gegnum runnana cða óvinasprengja feykti einhverju
veikb^ggðu húsinu í sundur. Steindamm vissi að
})að var gagnlaust að veita viðnám og það vissu ná-
búar hans einnig. Svo lítið bar á ræddu þeir ufn
möguleika fyrir því, að fá hermennina til þ'ess að
gefast upp.
Þá sáu þau allt í einu gegnum reykinn klunnalega
veru róla hægt í tré skammt frá. Þau færðu sig nær.
Maðurinn hafði verið hengdur á grein og á brjóst
hans hengt skilti: „Hann hafði ekki kjark til þess að
berjast.“
Hvar sr'in var í Berlín mátti líta svipaða sjón
og Steindamm og vinir hans hættu skjótlega við að
hugsa um að gefast upp. Steindamm snéri til baka
í gegnum sundurskotið hliðið að garði sinum inn
í litla garðskýli silt lítill hellir svipuðum fár-
viðrishellir í Miðríkjum Bandaríkjanna, en þiljaður
með timbri og plönkum. Kona Steindamm, grönn
kona með gleraugu, beið átekta i yfirfullu skýlinu,
þar sem hrúgað hafði verið saman eigum þeirra
svo ekki var cltir pláss nema fyrir tvo stóla.
„Það er gagnlaust“ sagði bóndi hennar um leið
og hann beygði sig til þess að komast inn. „Þeir
liafa fengið skipun um að berjast til hinnsta manns
og maður þarf ekki að líta tvisvar á ])essa drcngi
úr Hitlersæskunni og SS-liðinu til þess að sjá að
þeir munu gera það.“
Allan daginn og nóttina með, héldu íbúarnir sig
innandyra nema þegar læðst var með mikilli var-
úð eftir vatni eða matvælum út í húsið. A öðrunr
og þriðja degi var þefnrinn af dauðum hestum orð-
inn allsterkur. Margir Þjóðverjar lágu særðir eða
dauðir í runnunum. En þrátt fyrir vaxandi mann-
tjón, hopuðu Þjóðverjar hægt og hægt og íbúar
Bocksfeld hreyfðu sig ekki úr fylgsnum sínum.
A fimmta degi, 27. apríl, náðu Rússar stóru steypu-
byrgi um þrjú hundruð metra frá luisi Steindamms
og þaðan scndu þeir hóp þýzkra kvenna milli víg-
línanna mcð hvítan fána.
„Hersveitir Kósakka eru komnar,“ sögðu þær
Steindamm-og nábúum hans. „Þeir ætlast til þess
að allir komi yfir til rússnesku víglínunnar. Þeir
sem ekki koma verða skotnir sem skæruliðar. Hafið
hraðan á.“
Steindamm og kona hans litu á hörkulega storm-
’ sveitarmennina og þreytta, skítuga og særða pilta
úr Hitlersæskunni í skotgröfunum. Þau horfðu á
hrúgur dauðra, í blóðugum grænleitum einkennis-
búningum liggjandi á stígunum. Þau lieyrðu kveinið
í sprengjuvörpum Rússa og sáu þá að það var aðeins
um einn endir á þessari baráttu að ræða. Það var
skynsamlegra að hætta á reiði sigraðaðra hermanna
sinna heldur en væntanlegra sigurvegara. Frú Slein-
damm náði í nokkrar hvitar flíkur inn í húsið. Þau
sáu að nábúarnir gerðu slíkt hið sama hinu meginn
við limagerðið, veifuðu hvítum vasaklútum og lök-
um. Hægt og varlega gengu þau niður stíginn. Þau
sögðu þreyttum, rauðevgðum stormsveitarmönnum,
að þau ætluðu i byrgi, sem enn væri á valdi Þjóð-
verja.
Þýzku hermennirnir horfðu á þau fara án þess
að nokkur svipbrigði sæust á þeim hvorki reiði né