Vísir - 12.09.1946, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 12. september 1946
v I S 1 H
7
iiugarhaf lians, en þar hafði svo lengi verið
kyrrð, ládeyða.
Þau sátu þarna lengi, ræddu fátt og um dag-
inn og' veginn, og þögðu oft á milli. Hann stakk
upp á því, að þau gengju niður á ströndina, en
hún hafnaði boðinu, hárri, skærri röddu og
eins og áður var hinn falski tónn í röddinni.
Woolfolk fannst, að þegar hún talaði þannig
væri liún i rauninni að ávarpa einbvern í ná-
lægð þeirra og ósjálfrátt leit hann í kringum
sig.
I forstofunni logaði. dauft ljós á lampa, sem
sást ekki þaðan sem þau sátu, en skímuna lagði
út á svalirnar, og það var kyrrt, hljótt, ekkert
Iiljóð barst að eyrum þeirra þaðan. Er þau
þögðu heyrðist ekkert nema óreglulegur andar-
dráttur Millie og stunduin titraði hún, eins og
kuldabrollur færi um alla limi hennar. Og nú
risu öldur tilfinninganna svo liátt í Iiuga Iians,
að liann gat ekki baldið aftur af þeim, liann
tók í liina köldu bönd liennar og sagði:
„Eg sagði yður ekki livers vegna eg lagði af
stað í gærkveldi. Það var vegna þess, að eg bar
beyg í brjósti yfir að vera þar, sem þcr voruð.
Eg' óttaðist breytinguna, scm þér voruð i þann
veginn að verða valdar að i lífi mínu. Xú er
þetta liðið hjá, og eg —“
„Það er víst farið að verða nokkuð framorð-
ið,“ sagði liún og var næsta ókyrr. Hún stóð
upp og auðséð var, að hugaræsing hennar var
mjög að aukast.
Hann var kominn á flugstig nreð að segja
henni allt það sem honum bjó í brjósti, en liann
hætti við það, er liann sá að liún var nábleik í
framan, örvæntinguna í hverjum andlitsdrætti
hennar. Hann starði þögull á bana. Hún kreppti
hnefana, barniur hennar gekk í öldum, cn hún
mælti rólega en þó þannig, að auðbeyrt var að
henni jýeittist erfitt að segja þau orð, sem nú
komu yfir varir bennar:
„Það befði verið betra að þér liefðuð farið
— og ekki snúið við. Faðir minn er vansæll, ef
nokkur er í nálægð lians, nema eg — og Niclio-
las. Sjáið þér til, hann vill ekki vera á svölun-
um þagar svo er, né ganga um. Eg er ekki bjálp-
ar þurfi, eins og þér virðist ætla. En eg þakka
yður fyrir góðan vilja yðar og nú býð eg góða
nótt.“
Hann stóð lireyfingarlaus, en hnakkakertur,
ygldur á svip og horfði á hana rannsakandi
augum. Ósjálfrátt lagði hanu aftur við blustirn-
ar, og þóttist heyra marr i gólffjöl eða eitthvað
því um líkt. Sennilega einhver hreyfing á hin-
um ókyrra og eymdarlega Liclifield Stope. En
þetla hljóð barst aflur að eyrum, þunglamalega
var gcngið frain i dyrnar, og birtist þar nú liinn
ófrýnilegi Nicholas.
Hann stóð þarna um slund, þcssi skuggalegi,
illilegi feitlagni maður, og gekk þar næst yfir
svalirnar og að þeim glugganum, sem fjærst
var, og fór að setja hlerana fyrir þá. Það marr-
aði í hlerahjörunum, cins og þær væru rvðgað-
ar og liefðu óhreyfðar staðið mánuðum saraan.
Hlerunum fyrir næsta glugga lokaði bann
harkalega og gekk svo bægt inn í húsið. Millie
Stope sagði aftur: ^
„Góða nótt.*“ •
Woolfolk varð nú ljóst, að liann gat ekkert
unnið á frckara að sinni. Honum var efst i hug
að segja eitthvað í mótmæla skyni, en Iiann
bældi niður reiði sina og stillti sig vel. Ótal
spurningar höfðu vaknað í buga lians, sem
bann vildi fá svar við, en hann ákvað að bíða
átekta, snéri við og gekk í áttina til kænu sinn-
ar. Fjarri fór þvi, að honum dytti i liug að liann
ætlaði sér að verða við hinum óbeinu óskum
Millie að liverfa á-brott. Þótt einkennilegt væri
fannst lionum, að í rauninni væri henni þvert
um geð, að hann færi. Hónuin fannst, að hún
Iiefði hafl einhverjar ástæður til þcss að koma
fram eins og liún gerði þetta kvöld. A morgun
ætlaði hann sér að komast að raun um hvernig
i öllu lá, rjúfa með einhverju móti leyndina,
sem hvildi yfir henni. Hann ætlaði sér að skeyta
cngu um mótmæli hennar og knýja liana til
þess að segja sér sannleikann.
0
Ilann tók akkerið upp úr sandinum og lienti
því í bátinn og reri þar næst allsnarlega í áttina
til snekkjunnar. Tungl var á austurhinmi og
bálft og rauðleitt, en erhann steig á þilfar, dró
skýjaþykkni fyrir það. Loftið var ralct og þungt.
Hahn gekk að loftvoginni. Veðurborfur voru
ekki góðar. Vindur bafði verið vaxandi frá þvi
kvöldið áður og að eyrum bans barst skrjáf úr
trjáliminu á ströndinni. Ylgja var og akkeris-
festin kastaðist að framstefninu, en akkerið
virtist þó hafa festst vel í mararbotni. Brimnið-
urinn frá rifjunum úti fyrir var vaxandi.
Snekkjan hossaðist á öldunum, og' það vöknuðu
hlýjar tilfinningar í huga hans, er hann hugs-
aði um það, að snekkjan bafði verið heimili
hans og skjól um mörg ár, hin mörgu ár, sem
Farið I róðnr frá Höfxi x Hornafirðx.
En rétt í þessu sjáum við að ,.Véþór“ stendur
faslur í drullunni skammt fyrir framan okkur og
kemst livorki fram né aftur. Þetta má engu muna.
Ef við hefðum verið ferðbúnir örfáum minútum
fyrr, hefði allt verið í lagi og við sloppið út lir
lænunni með prýði. En nú liggur „Véþór“ þarna
fastur fram undan okkur, einmitt á þeim eina stað,
scm líklegt er að svo sé djúpt í lænunni, að Auð-
björg geti smogið. Og straumurinn keyrir hann
þvert fyrir í leið okkar, vegna þess að hann flýtur
að framan.
Nú kemur það líka á daginn, að Ásmundur finn-
ur það, að eitíhvað muni vera í skrúfunni. Hann
skipar einum piltanna að þreifa eftir því með krók-
stjaka.
Stendur heima! Pilturinn klórar stórt pokaflykki
úr skrúfunni. Það var ekki furða, þó að skrúfan
ynni lítið á. Og nú er vélin látin hamast, — ýmist
aftur á bak eða áfram. Að framan stjaka piltarnir
Auðbjörgu sitt á hvað. Loks losnar hún úr drull-
uniii og eg hrópa „húrra“, — því að nú er eg að^
verða æstur. Þegar við nálgumst „Véþór“, segir As-
mundur: „Þetta er liklega tilgangslaust, því að hann
liggur alveg fyrir okkur, — og straumurinn er orð-
inn svo mikill.“ Hann stýrir þannig, að Auðbjörg
strýkst með skut Véþórs og eg er svo heimskur aA
halda, að nú sé allt í lagi. Við komumst skipslengd
fram fyrir Véþór. En þá keyrir Auðbjörg sig svo-
fasta í leirleðjjuna, að nú gildir eínu, hvernig lát-
ið er. Hún situr föst. Þetta getur múnað því, að við
lendum i þvi ofviðri, sem veðurstofan hefir spáð,
eða að við missum af þessum róðri. Allt er reynt.
Kobbi kemur út til okkar á róðrarliáti. Og nú er
reynt að róa með streng út í garð þann, sem byggð-
ur liefir verið frá Hafnartanganum út í ÁLaugarey.
Þar er strenguriun festur og við hölum af miklum
móði, til þess að reyna að mjaka stefni Auðbjarg-
ar til norðurs, eða í rennuna, sem líklegt ’er að
við fljótum í. Því að þarna munar hálfu öðru feti,
sem dýpra' er bakborðsmegin en stjórnborðs. Eii
hvernig sem togað er og hvernig scm vélin er látin
bamast, haggast Auðbjörg ekki. Við sjáum að Vé-
þór losnar, því að hann er einmitt í rennunni. Ea
i'étt í sama mund bilar vélin hjá þeim og öll Ijós
slokkna. Þeir koníast hvergi heldur.
• Loks segir Ásmundur, að þetta sé tilgangslaust.
Klukkan er orðin hálf-tólf. Við verðum að bíða efir
aðfallinu. Háfjara kl. tólf á miðnætti. Við förum
fram í litla lúkarinn allir. Ketillinn er fylltur vatni
og settur á góandi heita eldavélina. Hún er olíu-
kynt. Við gerum að gamni okkar á meðan vatnið
er að hitna í katlinum og Ásmundur býr til þræl-
sterkt ketilkaffi. Eg verð strax vinur þessara prýði-
legu pilta, sem eg hefi aldrei talað við fyrri. ViS
segjum lygasögur og lilægjum. En hæst hlær Kobbi
gamli. Því að hann er þarna niðri hjá okkur og
vill ekki skilja við okkur fyrr en Auðbjörg er kom-
in á flot.
Þessi klukkutíilii, sem við verðum að bíða, líð-
ur fljótt. Klukkan rúmlega hálf-eitt um nóttina för-
um við upp aftur. Aftur rær Kobbi með streng út
í garðinn. Og' aftur er hamazt. Vélin dillar allt hvað
£ & SunouqhAi
- T4RZAM
107
Hann iegst á jörðina meðan kúlna-
hríð þýtur fram hjá honum án þess
að gefa honum nokkurt mein. Nkima
litli slapp einnig óskaddaður i gegnum
þessa kúlnahríð.
föpr. IS4Í. Ed*«r Rlee Durroughs. Inc,—Tm.Rt* U b r»t CB-.
Distr. by United Feature Syndicate, Inc. V
Tarzan þýtur nú inn í skógarþykkn-
ið með Nkima litla i fanginu. Tarzan
tekst að komast inn í skóginn áður en
hinir undrandi þrjótar geta miðað
byssum sínum.
•______-*r —■
Augnabliki siðar voru þeir komnir
hátt upp í trén, þar sem Tarzan og
Jane athuguðu sár Nkima litla. „Hann
mun lifa,“ sagði konungur frumskóg-
anna ....
.... um leið og hann safnaði græð-
andi jurtum. „En þú, Jane, verður að;
hjúkra honum í skýlinu á meðan ég fer
til að vara Mugambi-kynþáttinn við
hættunni.“