Vísir - 04.01.1947, Blaðsíða 7

Laugardaginn 4. janúar 1947
V 1 S I R
7
báru liana á öxlum sér, og á
eflir kistunni gekk gamall
maður, sem leiddi dálitla
ljóshærða stúlku sér við
hönd.
Öldungurinn gekk eins og
sá, sem er að bugast af
harmi, en litla stúlkan sem
gat vart verið nema fjögurra
eða fimm ára, og kannske
hafði enga liugmynd um
Jiver lá í kistunni, kinlcaði
glaðlega kolli liverju sinni,
er hún sá andlit, sem hún
kannaðist við, og hló hvell-
um rómi, er þrír hundar
komu hlaupandi og einn
])eirra kútveltist að tröppun-
um á húsi borgarstjórans.
En þögnin ríkti að eins
meðan verið var að bera kist-
una fram hjá og Gertrud
færði sig nær listmálaranum
unga og sagði:
„Nú skuluð þér hvila yður
dálítið. Þér hafið dansað nóg
í bili, og ef þér lialdið því
áfram, stígur vínið yður
meira til höfuðsins. Komið,
talcið liatt yðar, við skulum
koina undir hert loft og
ganga um. Þegar við komum
aftur verður kominn tími til
að fara í gistiliúsi, því að þar
er dansleikur lialdinn í
kvöld.“
„Dansleikur,“ sagði Arn-
okl hlæjandi. „Það er fyrir-
lak. Eg hefi sannarlega kom-
ið á réttum tíma. Viljið þér
lofa mér fyrsta dansinum,
Gertrud ?“
„Vissulega, ef þér óskið
þess.“
„Hvað ætlið þér að gera
við þessa bók?“ spurði inis-
ráðandi.
„Hann teiknar og málar,
pabhi,“ sagði Gertrud, „og
liann er búinn að teikna
myndina.“
Arnold opnaði bókina og
Iiéll á henni þannig, að hús-
ráðandi gat virt fyrir sér
myndina, en hann liorfði
lengi á liana án þess að mæla
orð af vörum.
„Og liafið þér í huga að
fara/heim til yðar með þessa
mynd?“ spurði liann loksins.
„Og kanske vakir það fyrir
yður, að setja liana í ramma,
og liengja hana upp í lier-
bei’gi yðar?“
„Já, liví ekki ?“
„Má liann ekki gera það,
pahhi ?“
„Ef liann heldur ekki
kyrru fyrir hjá okkur,“ sagði
liann, „en það vantar eitt-
hvað í baksýn á mvndinni.“
„Hvað?“
„Líkfylgdina sem fór fram
hjá áðan. Teiknið hana inn á
myndina og þá megið þér
fara með liana.“
„Á livern liátt cr líkfylgdin
tengd Gertrud, cf mér leyfist
að spyrja?“
„Það er vel liægt að koma
henni fyrir á myndinni,"
sagði horgarstjórinn þrálega,
„þér verðið að gera þetla,
ella levfi eg yður ekki að fara
á hrott með mynd af dóttur
minni einni, en ef liún er í
svo liátiðlegum félagsslcap
sem líkfylgdin er, mun eng-
inn, er myndina sér, hugsa
neitt illt um hana.“
Þessi kynlega uppástunga,
að láta líkfylgdina vera eins
konar lieiðursvörð mærinn-1
ar, liafði þáu áhrif á Arnold
að liann gat ekki varizt hlátri,
en til þess að þóknast föður
Iiennar lét liann að ósk hans.
Það var lika hægðarleikur að
má þetta úr myndinni síðar.
Þjálfaðri listamannsliendi
dró hann nú líkfylgdina á
blaðið, en allir viðstaddir
hópuðust kringmn hann og
liorfðu á hann, og var furða
manna mikil yfir leikni hans.
„Svona, heppnaðist mér
þetta vel?“ spurði Arnold,
stökk upp af stólnum, og
hélt myndinni á loft.
„Fyrirtaks vel,“ sagði
borgarstjórinn og kinkaði
kolli, „mér flaug ckki í liug,
að þér gætuð gert þetta á
svona skammri stundu. Þetta
er golt og hlessað, farið nú
út með telpunni, og skoðið
yður um í þorpinu. Það getur
orðið langt þangað til þér
fáið tækifæri til þess að sjá
það aftur. Verið kominn
hingað klukkan fimm og
verið stundvis. í kvöld er
gleðskapur á ferð og þér
verðið að vera viðstaddur.“
Loftið var orðið þungt
þarna og hafði það þau áhrif
á Arnold, svo- og það, að vín-
ið steig hónum æ meira til
höfuðsins, að liann fann til
höfuðþyngsla og deyfðar.
Hann þráði að komast út, og
eftir skamma stund, var
hann kominn út á aðalstræti
þorpsins, með Gertrud sér
við hlið.
Nú var ekki alll liljótt á
götum úti, eins og áður.
Börn voru hvarvetna að leika
sér, gamla fólkið sat fyrir
dyrum úti og horfði á þau,
og þorpið með hinum ein-
kennilegu, fornlegu húsum,
liefði verið hið vinalegasta,
cf aðeins geislar sólarinnar
hefðu getað brotizt gegnum
mistrið, sem yfir því livíldi.
„Skyldi mýra- cöa skógar-
eldur hafa. kviknað liér í
grenndinni?“ spurði Arnold.
„Eg Iiefi hvergi séð svona
mistur livelfast yfir neitt
þorp nema þetta. Ekki getur
þetla verið reykur úr reyk-
háfuni húsanna.“
„Það er ekki jarð-gufa,“
sagði Gertrud rólega, „en
hafið þér aldrei lieyrt getið
um Germelsliausen ?“
„ Aldrei!“
„Það er einkennilegt, og
samt er þorpið mjög, mjög
gamalt.“
„Húsin bera það að
minnsta kosti með sér, og
fólkið hagar sér alleinkenni-
lega, jafnvel mál þess er í
ýmsu frábrugðið máli íbú-
Hver myrti Estelle Carey?
Morðið, sem lyfti blæjunni af „Samlaginu“ í Chicago.
fljótt út og valdið miklu tjóni. Einnig brutust slökkvi-
liðsmennirnir inn í íbúðina á und.an lögreglunni og höfðu
gert talsverðan usla við slökkvistarfið.
Slökkviliðsmennirnir sögðu, að þegar þeir komu að
íbúðinni, þá hafi þeir fundið bæði aðaldyrnar og bakdyrn-
ar lokaðar að innanverðu, svo að lögreglan átti hér að
leysa eitt af þessiun dularfullu morðum, frömdum í lok-
uðum herbergjum, sem eru svq algeng í skáldsögunum.
Aðaldyrnar voru tvílæstar, ekki aðeins með venjulegum
„smekk“-lás, heldur einnig með hespu, sem þurfti að
skjóta frá eða fyrir að innanverðu. Moi-ðinignn hafði þess
vegna ekki getað komizt undan um aðaldyrnar. Þar sem
íbúðin var á þriðju hæð, var óhugsandi að hann hefði
sloppið út um einhvern gluggann. Við ránnsókn á hak-
dyrunum kom í ljós, að þær var aðeins hægt að opna
fáeina þumlunga, því að dyrunum var lokað að innan
með keðju, sem var á færanlegri hespu. Að vísu var gluggi
á eldhúsinu1 hrotinn, en það kváðust slökkviliðsmennirn-
ir hafa gert til þess að hleypa út reyknum. Að síðustu
komst lögreglan að þeirri niðurstöðu, að morðinginn hefði
sloppið út um bakdyrnar og að hann hefði skellt hurð-
inni nógu fast á eftir sér til að keðjan hefði festst í hesp-
unni. (Tilraunir sýndu, að þetta var mögulegt).
Þessi skýring styrktist við það, að citt vitnið, frú Jessie
Loorein, sem hjó á neðstu liæð hússins, skýrði frá því,
að þennan sama dag liefði hún séð mann með tvær loð-
kápur á handleggnum koma niður hakstigann einmitt í
þeim liluta hússins, sem íbúð Estelle var. (Við rannsókn
kom í ljós, að tvær loðkápur vantaði í lataskáp Estclle).
Frú Loorein sagði, að maður þessi hcfði gengið yfir húsa-
garðinn og horfið út á strætið. Lögreglan liófst þegar
handa um að rckja slóð þessa manns.
Frú Loorein áleit, að hún hafi séð manninn um kl. 23/2
eftir hádegi og lijálpaði það til að ákveða á hvaða tíma ’
morðið hcfði verið framið. Slökkvimennirnir voru þeirr-
ar skoðunar, að eldurinn hefði brotizt út aðeins nokkrum
mínútum áður en- þeir voru kvaddir á staðinn kl. 3.09.
Estelle hafði verið lifandi kl. 1, því að frænka hennar —
Phoehe Zyrkowski, ung, nýgift kona, sem var mjög ólík
Estelle — hafði á þeim tíma talað við hana i síma, til
áð láta hana vita, að hún gæti ekki komið með henni í
kvikmyndaliús ])á um daginn, eins og þær höfðu álcveðið.
Meðan frú Zyrkowski var að útskýra fyrir Estelle, að
hún gæti ekki fcngið neinn til að líta eftir harni sinn á
meðan þær væru í kvikmýndahúsinu, lieyrði hún að dyra-
bjöllunni í íhúð Estelle var hringt. Estelle sagði, að liún
ætti von á gesti, og lofaði frænka hennar að hringja síðar.
Phoel)e hringdi nokkrum sinnum síðar, en enginn svaraði
fyrr en lögreglan var komin á vettvang og svaraði i sím-
ann. Flestir lögreglumannanna, sem rannsökuðu málið,
voru þeirrar skoðunar, a*ð gestur sá, sem heimsótti Estelle
um kl. 1, hafi verið mórðinginn, þó að hann hefði auð-
vitað getað lokið eriiuli sínu á skömmum tíma og hinn
raunverulegi morðingi komið litlu síðar.
En siðari skýringin er dregin í efa sökum þess, að gest-
ur sá, sem kom um kl. 1, hefir ekki komið fram, til að
lciða af sér allan grun, þrátt fyrir itrekaðar áskoranir
lögreglunnar. Að þessari skoðun hallast aðallega þeir, sem
álíta að loðkápuþjólur liafi myrt Estelle.
1 fyrstu var ekki hægt að finna skartgripi Estelle, sein
r. /?. SuwcughA:
Hann rak upp ógurleg öskur og barði
sér á brjóst, eins og hann væri að
berja bunibu af miklum móði. Síðan
færði hann sig smátt og sinátt i átt-
ina til varnarlausrar stúlkunnar.
i
Á leiðinni í átlina til Tinu, lieyrði
Kungo liin uggvænlegu öskur i Toglat,
svo að liann flýtti sér helmingi meira,
en apynjan Kila fór á eftir honum,
undrandi yfir þessum áhuga lians.
í sama bili og Toglat ætlaði að ráð-
ast að Tinu, sá luin hve hrapallega
sér hafði missýnzt. Þetta var ekki Kun-
gu! En Tina var vel fim, vegna veru
sinnar í fjölleikalnisinu ....
.... og tókst þvi af snarræði miklu
að stökkva npp og ná góðu taki á
grein á natsta tré, rétt áður en Toglát
komst alveg að henni. En þetta matti
Iieldur , eldú scinna yera.