Vísir - 24.02.1947, Blaðsíða 4

‘ VISIR
Múnudáginn 24. febrúai- 1047
i
DAGBLAÐ
ÍJtgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VISIR H/F
Ritstjórar: Kristján Guðlaugsson, Hersteinn Pálsson.
Skrifstofa: Félagsprentsmiðjunni.
Afgreiðsla: Hverfisgötu 12. Símar 1660 (fintm línur).
Lausasala 50 aurar.
Félagsprentsmiðjan lt.f.
Christian Wathne
Herstöðvarnar á HvalSrði.
Fæddur 24. ágúst 1886.
Dáinn 16. febr. 1947.
Christian Wathnc, bókari,
andaðist á lieimili sínu,
Laugavegi 17, hér í bæfium,
fyrra sunniidág, l(i. þ. m.,
rúmlega sextugur að aldri.
Þenna dag reis hann snemma
úr rekkju, svo scm liann
jafnan gerði, því að liann
var árrisull mjög, en eftir
skainma stund kenndi liann
lasleika, lagðist aftur fyrir í
rúmi sinu og var örendur
litlu seinna. Frá því í vetr-
arbyrjun hafði liann kennt
hjartabilunar. í dag er hann
borinn til grafar í Fossvogs-
kirkjugarði.
Hann var fæddur á Fá-
félagsskap, enda var ' liann
lelagslyndur og vildi s'tyðja
hverja j)á viðleitni, er hann
ál'eit að væri til bóta.
styrjaldarárunum bvggði sjóher Bandaríkjanna birgða-
stöð í Hvalfirði, sem nýlega hefir verið seld ríkinu
með öllum gögnum og gæðum. Talið er að stöðin hafi
kostað um 6 milljönir dollara í upphafi, og gefur það
auga leið að verleg verðmæti eru þar saman komin.
Mannvirki þessi liafa verið gerð í landi Mið-Sands og ' skrúðsfirði 24. ágúst 1886 og
Litla-Sands, en liér er aðallega um að ræða bryggju, all- af góðu bergi brotinn. Faðir
marga „bragga" og birgðaskemmur og loks olíugeyma hans, Fredrik \\ athne, kaup
með tilheyrandi leiðslúkérfi. j niaður og útgerðarmaður
Ríkisstjórnin mun liafa lceypt stöðina fyrir um 2 miilj- ljar °g víðar á Austfjörðum,
ónir kr., og mun hugsa scr að selja cignirnar fyrir inn- var cinn af hinum lands-
kaiqisverð, eða sem næst þvi, en tryggja jafnframt að kunnu W'athnésbi'æðrum,
])ær lcndi ekki í braski manna á milli. Stöðin getur kom-
ið að margvíslegum notum. Hefir komið til tals að ný-
stofnað hvalvéiðifélag keypti nokkúrn hluta hennar, en
einhver olíufélaganna munu liafa augastað á geymum
þeim, sem þarna hafa verið byggðir, sem bráðabirgða-
siöð fyrir olíugeymslu. Olíufclögin munu síðar Iiafa í
iiyggju að byggja varanlegar birgðastöðvar, en í Hvalfirði
er ekki um neitt slikt að ræða. Geymarnir eru byggðir úr
þynnrá járni, en tiðkast að nota til slíkra geyma liér á
iandi, enda niun þeim í uppliafi ekki Iiafa verið ætlaður
iangur aldur ,en frekar verið byggðir lil bráðabirgða og
styrjaldarþarfa fyrst og fremst. Telja þeir, sem vit hafa
á, að ekki komi til mála að rífa geymana til burtflutn-
ings ,en þá megi nota l’yrst um sinn eins og þeir eru.
Þjóðviljinn liefir hamast gegn þvi að undanförnu, að
inannvírki þessi verði nytjuð áfram fyrir olínstöð, en
hinsvegar telur blaðið ekki óeðlilegt, að hvalveiðafélag-
anu vcrði látnar einhverjar eignir i té, cftir því sem hcnta
jþvkir. Er að því leyti ekki ágreiningur um afgreiðslu
análsins, enda má ganga að því vísu, að félagið verði
að ])esus leyti styrkt til starfrækslu, en ætlunin er að
hefja hvalveiðar þegar á þessu sumri, ef ekkert óvænt
kemur fyrir. Er hér um virðingarverða viðleitni að ræða,
til þess að gera atvinnulif landsmanna fjölþættara og
auka á útflulningsvcrðmætin. Er ekki vanzalaust, hve
tómlátir mcnn liafa verið við slíkar framkvæmdir, og
|)(’)tt tilraunir hafi verið gerðar til hvalvéiða hér við land,
hefir þar flest verið af vanefnum gert og árangur farið
eftir því. Hið nýstofnaða livalveiðafélag fer myndarlega
af slað, og vissulcga ber frekar að styrkja slíka viðleitni,
«11 amast við henni á einn eða annan Iiátt.
Ekki verður séð, að þjóðinni geli stafað nokkur liætta
at þvi, þótt olíugcymarnir fái að standa áfram meðan
þeir endast, cn þeir verða ekki notliæfir nema um mjög Höfn við skrifstofustörf lijá
fakmarkaðan tíma. Hinsvegar yrðu þeir einskisvirði og' stórkaupmönnum (il áfsins
kæniu enguin að notum, ef horfið væri að því ráði, að 1908. Kom þá aftur lieim til
rifa ])á og flytja á brott. Allar getsakir í garð einstakl- j Seyðisfjarðar og vann þar,
inga um erlendan erindisrekstur eru ómaklegar og óréll-j hjá föður sinum, um tveggja
mætar i þessu sambandi, enda hætt við að þeir kasti þar ára skeið. Frá 1910 og næstu
.gi-jóti, sem í glerliúsi búa. Ættu kommúnistar að tala
sem fæst um erlendan erindisrekstur, og talið er, að
dyggilega ræki þeir sjálfir þjónustuna í því efni. Mcrg-
’urinfi málsins er, að komið verði i veg fyrir að þær eign-
ir, sem þarna cr um að ræða, lendi i braski, en jafn-1 skrúðsfjarðar og stendur þar
framt stuðlað að notkun þeirra í þágu þjóðarheildar. j fyrir útgerð vélbáta í 8 ár,
innar. Getur það sparað álmeiiningi mikil útgjöld og! 1916- 1924. Síðan hyerfur
lækkað vcrulega verð á oliu, cn mjög niikill kostnaður! hann aftur til Seyðisfjarð-
< r samfara byggingu oliugeymslustöðva, og hann verða ar, dvelst þar cnn i sjö ár
sem miklar sögur hafa af
farið fyrir sakir atorku
þeirra og framkvæmda á
Auslurlandi seinni hluta
fyrri aldar. Móðir Iians, El-
isabet W’atline, var dóttir
Þorsleins, bónda á Ytri-KIeif
í Rreiðdal, Jónssonar.
Ilann ólst upp hjá foreldr-
um sinum, ásamt stórum og
fríðuni systkinahópi. Á fyr-
irmyndarheimili þeirra, þar
sem var liöfðingsbragur i
öllum heimilisháttum, mik-
il glaðværð, en ])ó trúhneigð
og skyldurækni i hávegunl
liöfð, lilaut bann bið bezta
uppcldi og veganesti, scm
entist honum til leiðarloka.
Ghr. W’athne byrjaði ung-
ur að vinna við verzlun föð-
ur síns og útgerð og fékk
snemma áhuga fyrir þeim
atVinnugreinum. Fram til 18
ára aldurs vann hann hjá
loðu’r' sínum, fyrst á Reyðar-
firði, en frá því um aldamót
á Seyðisfirði. Þá fór hann til
Kaupmannahafnar, til fram-
haldsnáms, settisl þar í
vcrzlunarskóla, árið 1904 og
lauk þaðan burtfararprófi
1905. Eftir það vann hann í
sex ár þar á eftir var hann
slarfsmaður við íslands-
banka, útbú, þar á staðnum.
Því nækt flylzt hann lil Fá-
og er þá lokið veru hans á
Austfjörðum. Hingað til bæj-
þeir að bera, sem kaupa þurfa olíuna.
Engin slcynsemi sýnist mæla með því, að mannvirkin
í Hvalfirði verði að engu gerð. í liernaði hefði litla þýð-j arins fluttist hann árið 1931
ingu hvort stöð væri þarna fyrir liendi eða ekki, en vilji j og álli hér lieima síðan. Ár-
slórþjóðirnar búa sér liér til bækistöðvar, myndu ])ær,ið 1936 réðist liann til
vafalaust ekki hlífast við nokkurra milljóna útgjöldum, Sjúkrasamlags Reykjavíkur
svo sem reynzlan raunar sannar. Ivommúnistar reyna að og vann þar til æfiloka.
nota mál þetta sér til frámdráttar, en fátækir gerast þeir Auk þeirra starfa, er nú
af baráttumálunum, ef þcir vilja byggja þjóðemisbar.- var getið, tók Clir. W'athne.
áttu sína á ímynduðum háskasemdum í Hvalfirði. jmikinn þátt í margskonar
Hann naut þess að starfa
og kom það greinilcga fram
í vinnugleði bans og ábvrgð-
artilfinningu við skyldu-
störfin, sem hann tók ást-
fóstri við; kappi luins ög sí-
vakandi árvekni og trú-
mennsku. IíúsJkeiidur bans
liöfðu þvi hinar mcstn mæt-
ur á lionuni. Samstarfs-
mönnum sínum var liann og
hollur og var hann þeim
mjög kær, enda vorn góð-
girni, greiðvikni og sam-
vinnuþýðleiki, ásamt ein-
stakri prúðmennsku i allri
umgengni, glaðværð og góð-
látri kímni, sterkir þættir í
skapgerð hans.
Hann unni fögrum lislum
og göfgándi og alvég sérslakt
yndi hafði liann af þvi að
Iilýða á góðan söng og hljóð-
færaléik. Harin var bók-
lmeigður og átti góðar bæk-
ur og las mikið. Hann var
einlægur trúmaður og lil-
finningarikur, enda örlátur
á fé og lijálpsamur við þá,
er til lians leituðu i vandfæð-
um sinum, en ckki var það
í hámælum haft.
Hann var fyrirmannlegur
i yfirbragði og í framgöngu,
friður og sviphreinn og böfð-
ingi í lurid, svo sein hann
átti kvn til.
Ilinn 8. okt. 1916 kvænt-
ist Chr. Watlme eftirlifandi
konu sinni, Þórunni Jóns-
dóttur, bónda á Dratlhala-
stöðm í Hjaltastaðaþinghá,
Stefánssonar, hinni ágætustu
konu, sem féýridist riiánni
sinum góður lifsföyunautur
og. ástríkur. Ileimilið hefir
alia tíð verið orðlagt fyrir
mj’ndarskap og gestrisni,
enda var hjúnalMdið hið
farsælasta. Sonur þeirra er
Ósvald W'athne, cand. í
sljórnfræði og ensku, scm
kvæntur er Jóliönnu Brynj-v
ólfsdóttur, bókbandsmeist-
ara, Magnússonar, liér í
hænum, og eiga þau eina
dóttur.
Nú er lokið æfi þessa góða
drengs. Að vinum hans og
r’ri vinum cr þungur harmur
I veðinn. Ein er þó rauna-
bótin, að ljúfar og góðar
minningai: lætur hium eflir
Framh. á 6. síðu
ijémleikar Nönnu
Egisdóttur um
mánaðamótúL
Fi*ú Nánna Egilsdóttir
ætlar að efna til söng-
skemmtunar í Gámla Bíó um
mánaðamótin.
Tónlistarfélagið sér um
bljómleikana, en ])eir verða
ekki fyrir stvrktarfélaga
þess. Mun Nanna syngja —
með undirleik dr. Urbant-
schitsch Ijóðalög eftir
Beethoven, Schubert, Schu-
mánn og Joseph Marx, lög
eftir Sigfús Einarsson, Karl
Runólfsson, Jón Leifs og
Kaldalóns og loks aríu
Cherubins úr 1. ]>ætti Brúð*
kaups Figaros, aríu úr Tosca
og Caro nome úr Rigoletto.
Lesendum Vísis mun frú
Nanna kunn áf viðtali, sem
Nanha Egilsdóttir sem
greifafrúin í „Vínarblóð“.
tíðindamaður blaðsins átti
við hana nokkuru eftir ára-
mótin, en frúin og Svanhvit
systir hennar komu heim frá
Austurríki siiemma í desem-
her. Voru þær erlendis öll
stríðsárin í Þýzkalandi og
Austurríki. Hafði l’rú Nanna
farið utan nokkuru i’ýrir
stríð til að læra söng og hafði
ekki loliið námi, er stríðið
skall á og lokaði Öllum leið-
umm héðan að heiman, svo
að hún hafði ekkcrt sanibaixl
við ættingja og vini árum
saman.
Þrátt fyrir það, þótt liún
gæti ekki fengið neinn styrk
til söngnámsins héðan að
heiman, hélt hún náminu á-
fram upp á eigin spýtur,
vann fyrir sér með söng og
lauk að lokum óperuprófi í
Munchen í ársbyrjun 1942.
Eftir það var húu við ýmsar
óperur, en ]>að má kallast
einstakt afrek að hrjótast
þaníiig áfram í í’ramandi
landi á tímum algers stríðs.
Ætti það að vera ærin söriu-
un fyrir hæfileikum hennar
og góðum -söng.