Vísir - 01.03.1947, Blaðsíða 7

7.
Laugardaginn 1. ínar/. 1947
-.. ■I"H 1 J . . " ....
42 2)ap/ino clu. V/Jaurier:
Hershöfðinginn hennar. >
an, og svo sneri hann sér við og hvarf út í göngin. Ör-
skammri stundu siðar lieyrði eg' að þeir komu allir út í
íiúsagarðinn og stigu þeir svo á bak hestum sínum. Kveðju-
orð bárust að eyrum. og hlátur. Rödd Richard gnæfði yfir
raddir hinna. Hann sagði við Jolm Rashleigh, að hann
myndi koma afíur. Svo gaf liann mönnuni sínum skyndi-
lega fyrirskipan skýrt og skilmerkilega, en í fám orðum,
og þeir riðu um undirgöngin undir íbúð minni, og eg lá
og liluslaði á hófadyninn unz hann dó út.
//
Eins og að likum lætur hafði það mikil áhrif á mig er
Richard Grenvile kom aftur skyndilega i ljós við hlið mér
á ævibraut minni. Þetta leiddi af sér svo miklar liugar-
liræringar, a'ð eg glataði venjulegu liugarjafnvægi í bili.
En þegar hugaræsingin fór að hjaðna og liin örvandi áhrif
nærveru lians að fjara út varð eg' gripin örvæntingu. Það
var al.lt um seinan. Ekkert gott gat leitt af þessum endur-
nýjuðu kynnum. Minningarnar um liið liðna höfðu vakið
mikla geðsliræringu i Imgum lieggja, en er dagur rann sá
eg allt i sínu rétta Ijósi. Fyrir okkur gat ekki verið um
neinar samVístir að ræða, aðeins um vafasama ánægju
af stutlum samfundum, sem ávallt voru hættum bundnir
á ófriðartímum og í rauninni alltaf yfirvofandi, að hver
samfundur yrði hinn síðasti. Og hva'ð var framundan?
Eg vissi það fyrir að eg yrði farlama alla ævi. Eg gat'að-
eins vænst skyndiheimsókna, bréfa eða munnlegrar
kveðju, og — er frá liði — mundi það vekja íiieð honum
ergi, að eg var þarna einhversstaðar að baki honum,' að
hann hafði ekki heimsótt mig í þrjá mánuði, eða að hann
vissi að eg beið eftir bréfi frá honum sem hann vildi kom-
ast hjá að skrifa eða veittist erfitt að koma saman, í stuttu
máli, vinátta okkar mundi verða eins þreytandi fyrir
Iiann og hún bjó mér mikinn sársauka. Þólt það, að sjá
Iiann aftur og hafa hann hjá mér einan þessa stund, var-
færinn, ástúðlegan eins og forðum daga, vekti aftur af
blundi mina gömiu ást og þrá i lijarta minu, vissi eg vel,
er eg bcilli kaldri gagnrýni, að hann hafði breyzt til liins
verra. Agallar, sem eg þóttist verða vör, er við vorum
ung, höfðu magnast tifallt. Stolt hans, hroki, fyrirlitningin
fyrií^;skoðunum, öðrum en sjálfs sín — allt þella kom
margfalt skýrara í ljós en áður. Hann hafði aflað sér dýr-
mætrar hernaðarlegrar þekkingar og reynslu — því trúði
eg inæta vel, en eg efaðist um að hann mundi nokkurn tima
gela unnið í samráði við aðra leiðtoga og svo bráðlvndur
var hann að liann vildi tukta lil hvern einasta leiðtoga
sem fylgdi konungi að málum, fengi hann ekki að ráða,
og að lokum mundi svo fara, að hann móðgaði sjálfan
konunginn.
Hin grim'milega afstaða hans gagnvart föngum — að
V I S I R
senda þá i hópum til Lydfordkastala til hengingar — færði
mér lieim sanninn um það, að eg hafði gizkað rétt á það,
ereg vár uhg, að hánn áffi grinnnlyndi til, og fyrirlitninu
sem kom i ljós hjá honum á litla drengnum lians, sem
hlaut að þjást mjög vegna hinnar skyudilegu breytingar
i lifi sinu, sýndi svo greinilegan skilningsskort, að það gekk
níðingsskap næst. Þó varð eg að játa, að þjáningar og
beiskja Iiöfðu gert hann óvæginn og' kaldan í lund. Mín
var sökin, ef til vill var sökin min. — En þessi beiskja
hafði nú náð til smæstu hugarróta. Nú varð engu breytt.
Richard Grenvile, nú fjörutíu og' fjögurra ára, var steyptur
i því móti, sem örlögin, aðstæður allar og hans eigin vilji
réðu öllu um. Þannig kvað eg upp dóm minn er eg hugs-
aði um þetta allt fyrstu dagana eftir fund okkar, og eg var
komin á flugstig með að skrifa honum enn af nýju, og
þvertaka fyrir að við hittumst aftur. En þá minrftist eg
þess er han'n kraup á kné við rúm mitt, hversu hugsanir
okkar runnu i sama farveg er hanri horfði á afskræmda
fólleg'gi mína, og liversu liann, ástúðlegar en nokkur faðir
liefði getað gert og af dýpri skilningi en nokkur bróðir,
kyssti mig að skilnaði og óskaði þess að mér.sofnaðist vel.
Fyrst hann var svo viðkvæmur og húgsýnn gagnvart
mér, konu, Jivernig stóð þá á þvi, að framkoma hans gagn-
vart öðrum, jafnvel syni hans, bar hröka grimmlyndis og
fyrirlitningu vitni?
Þegar eg lá þarna í rúminu í ibú'ð minni fannst mér
ekki geta verið ijema um tvennt að ræða. Annað hvort að
hitta Iiann aldrei aftur, aldrei nokkurn tíma, hvernig sem
áslatt kynni að vera, láta liann taka sinar ákvarðanir um
framtið sína upp á eigin spýtur, eins og eg í rauninni áð-
ur hafði gert fyrir mig, ellegar að láta skeika að sköpuðu,
taka ekkert tillil lil þess Iiversu miklar likur voru fyrir
því, að eg balcaði sjálfri mér miklar þjáningar, né lieldur
hver áhrif það mundi Iiafa á mig, svo máttfarin og hart
leikin sem eg var, að hafa hann nálægt mér, og miðla
lionum heilhuga af þeim hyggindum og reynslu sem eg
liafði öðlast, láta liann verða aðnjótandi ástar minnar og
skilnings, i von um, að það færði honum einhverja hugar-
ró og frið.
Og' inér fannst vænlegra, að fylgja síðari stefnunni en
lrinni fyrri, því að ef eg liafnaði honum nú, eins og eg áður
haföi gert, var það einvörðungu af heigulshætti, vegna ótt-
ans við að ég mundi verða harðar leikin og á óbærilegri
hátl, ef slikt gal á annáð borð gerst, en eg var fvrir
fimmtán árum.
Furðulegt fannst mér hvernig allar móthárur, þaulhugs-
aðar og vegnar í einverunni i hcrbergi nrinu voru létt-
\ægar fundnar, þegar vandamálið var konrið inn'*um
bæjardvrnar og fjarlægðinni var ekki lengur til að dreifa.
Og likt þessu mun þvi hafa verið yarið um Richard, þegar
Inum reið lil Menabilly i bakaleið frá Grampound til Ply-
moutli. Þá kom hann að mér, þar sem eg var í hjólastól
nrinum á akbrautinni og lei t í áttina til Gribbin, og' þegar
beygði hailn sig niður og kyssti hönd nrina, af sömu ást-
riðu, ákefð og ást'og forðum og' fgr þegar að þylja yfir
mér uin það hversu óhæfir lil alls allir Cornvvalhnenn
væru, nema þeir, sem hann sjálfur stjórnaði, en livað um
það, eg gerði sjálfri mér ljóst þegar, að örlög okkar voru
samtengd, og eg gat ekki fengið af mér að senda hann á
brotl frá mér. Hvað sem leið yfirsjónum hans og liroka
varð eg að bera þær byrðar, því að hann stóð þarna, hann
Ricliard Grenvile, fyrir framan mig eins og hörmungarat-
burður lifs miris hafði leikið hann.
„Eg get ekki haft langa viðdvöl,“ sagði hann. „Eg hefi
— Þú manst aS eg á aÖ fá aS
halda á henni á bakaleiöinni.
Fyrstu sæbjörgunarstöðvar
Bandarikjanna, sem aöeins vorú
bátahús,- voru reistar á Ne\v;
Jersey-ströndinni áriö 1848,
*
Stórvaxið „sequoia“-tré á'
vesturströnd Bandaríkjanna
varð 1.335 ára gamalt, segir í
Encyclopedia Britannisa.
S A U M U R
(ferkantaður) allar st'ærð-.
ir, galvaniseraður og ó-
galvaniseraður, fyrirliggj-
andi.
Veiðarfæradeildin.
Loðskinnsjakka?
mjög hlýir og vandaðir,
nýkomnir.
Fatadeildin.
Siálvírar
flestar stærðir,
nýkonmar.
Veiðarfæradeildin.
Vandað steinhús
víð Miðbæinn til sölu. —
Upplýsingar í síma 6304,
milli kl. 5—7 í dag og
morgun.
£1 BufftMQliÁi - TAHZAN - ís
Þegar Tarzan sá, að hann var um-
kringdur og að hann myndi ekki eiga
greiðfært út úr hópnum, ýtli hann ein-
uni mannanna snarplega frá sér, til
þess aS hafa meira svigrúm,-ef í hart
færi.
En þá gal’ presturinn monnunum
hendingu um að hörfa lítið eitt frá.
Síðan ávarpaði hann konung frum-
skóganna i spurnartón. Tungumálið,
sem presturinn taláði, þekkti Tarzan
ekki.
Tarzan benti þá á sjálfan sig og
sagði aðeins: „Tarzan apabróðir,“ Við
orð Tarzans ljómaði andlit mannsins
upp, og hann sagði: „Ó, það er gott
að heyra talaða enska tungu.“
„Hvernig víkur þvi við, að þú ert
hér kominn?“ „Hvernig ég er hingafS
kominn, skiptir ekki miklu máli,“ sagði
Tarzan. „ Segðu mér fyrst, hvað það
á að þýða, að þið húið hér neðanjarð-
ar.“