Vísir - 22.03.1947, Blaðsíða 7

Laugardaginn 22. marz 1947
V I S I R
7
6® 2)aphne du Ytda-urier:
Hershölðinginn hennar
það, höfðu þeir tekið hurðirnar úr mjólkurskálanum og
brauðgerðarhúsinu og notuðu sem eldivið.
„Það munu liafa verið yfir þi-játiu foringjar, sem neyttu
miðdegisvérðar í málverkasalnum,“ sagði Alice kvrrlát-
lega. „Eftir á horfðum við á þá úr gluggunum, er þeir voru
að ganga fram og aftur um grasbrekkurnar fyrir franum
húsið. Tveir þeirra eru Cornwallmenn, cg man eflir þeim,
sá þá fyrir styrjöldina, en hinir eru allir utanhéraðsmenn.“
„Það er sagt, að jarlnn af Essex sé í Fowey,“ sagði Joan,
„og liafi tekið sér bækistöð í Place.“
„Treffry-arnir niunu sleppa vel,“ sagði Mary beisklega,
„þeir eiga svo marga ættingja, sem berjast með uppreist-
armönnum. Bridgel verður ekki að.reyna það, að öll forða-
búr hennar verði tæmd.“
„Komdu nú að hátta, mamma,“ sagði Alice hlýlega.
„Honor hefir rétt fyrir sér. Það er tilgangslaust að sýla. Til
þessa höfum við sloppið vel. Séu þeir heilir á lnifi með
hersveitum konungs, pabbi og Peter, finnst mér ekki neinu
skipta um annað.“
Þær fóru og tóku á sig náðir og Joan fór til barna sinna
í næsla herbergi, og Matty hjálpaði mér að liátta. Engin
þeirra liafði liugboð um hversu eg þjáðist.
„Eg gerði að minnsta kosti eina uppgötvun í kvöld,“
sagði hún um leið og hún burstaði hár mitt.
„Og hvað var það, Matty?“
„Frú Denys liefir sama áhuga og æ fýrrum fyrir karl-
mönnura.“ * » í {m '
Eg sagði ekki neitt og beið átekta.
„Þið, og lika frú Sawle og aðrir, fenguð aðeins skorpu-
sleik íil matar,“ sagði hún, „en það var fai’ið með nauta-
Ivjötssteik og rauðvín upp í ibúð frú Denys — handa tveim-
ur. Telpurnar fengu lierbergi fyrir sig og kjúkling til að
gæða sér á.“
Eg mundi vel, að Matty var þvi vön að leggja við hlust-
irnar og taka vel eftir, og gerði eg mér ljóst, að þetta gæti
komið sér vel fyrir okkur á komandi dögum.
„Og hver var svo heppinn, að fá að njóta félagsskapar
• frú D.enys?“
„Enginn annar en höfuðpaurinn sjálfur, Rohartes lá-
varður,“ sagði Matty súr á svipinn.
Nú var grunsemd mín orðin að vissu. Það var ekki til-
viljun ein, að Gartred líafði lagt leið sina lil Menabilly
eftir fjórðung aldar. Hún var liingað komin í ákveðnum
tilgangi.
„Rohartes lávarður er ekki ómyndarlegur maður,“ sagði
eg, „eg veit ekki nema eg hjóði honum til min eitthvert
kvöldið upp á kalda skorpustcik.“
Matty fussaði og lyfti mér upp.i rúnxið. „Mér þætti gam-
an að sjá framan i Sir Riehard, ef þú gerðir það.“
• „Honum mundi ekki mislíka það,“ svaraði eg, „ef eg
græddi eitthvað á því.“
Eg talaði af léttúð, til þess að reyna að leyna þvi hversu
þungt mér var í hug, og þegar Matly hafði slökkt á kert-
unurn lá eg kyrr og hlustaði, hver taug spennt til liins
ítrasta. Eldarnir í görðunum kulnuðu út, því að það
bjarmaði ekki lengur inn um gluggann, og engin hlátra-
sköll lieyrðust né fótatak og hófaspark og ekkert herlúð-
ursgjall barst lengur að eyrum. Ivg heyrði að klukkan i
lurninum sló tiu, svo ellefu og loks var komið miðnætti.
Allir heimamenn munu hafa verið liáttaðir, og hafi þeir
orðið andvaka, sem ekki var ólíklegt, gættu þeir þess, að
hæra ekki á sér. Jafnvel fjandmenn okkar gerðu engan
liávaða. Þegar liðinn var fjórðungur stundar fram yfir
miðnætli heyrðist hundgá í fjarska, og það var eins og
hún boðaði eitthvað, því að eg fann allt í einu kaldan loft-
straum lcika um kinn mína. Eg settist upp í rúminu og
beið. Eg fann dragsúginn leika um höfuð mér áfram og
veggtjöldin rifnu á skástoðarveggnum blöktu.
„John,“ livislaði eg, „John“, og eg heyrði klórað í veggJ
inn, veikt, eins og músargrey væri þar, og svo var hreyft
liægt og liikandi við veggtjöldunum, og eg sá fremur lilla
hönd draga veggtjöldin til ldiðar lílið eitt, og enhver steig
fram, og datt á gólfið, og skreið á fjórum fótum að rúmi
minu. „Það er eg, Honor,“ livíslaði eg, og eg fann snert-
ingu iskaldrar, þvalrar liandar, og svo var gripið í mjg
tveim höndum dauðahaldi. Og þessi mannvera skreið upp
i rúmið og lagðisl við hlið mér, titrandi frá hvirfli til ilja.
Það var Dick, gegnkaldur, klæði hans næstum blaut af
raka. Og nú fór hann að gráta, lágt, með ekka, og það var
sem gráturinn ætlaði aldrei að stöðvast. Hann var örmagna
og dauðskelkaður. Eg þiýsti honum að mér, reyndi að ylja
-honum, og þegar hann tók að kyrrast, hvíslaði eg: „Hvar
er John?“
„í li.tla herberginu fyrir neðan stigann,“ sagði liann. „Við
sálum þar og biðum, kluklcustund á klukkustund ofan, og
þú’ komst ekki. Eg vildi snúa aftur en lierra Rashleigli
vildi það ekki.“
Ilann fór að gráta af nýju og eg breiddi yfir liann.
„Það lcið yfir hann þarna í stiganum,“ sagði liann.
„Hann liggur þar nú með höfuð sitt fram á hendur sínar.
Eg náði í endann á langri taug, sem hékk þarna yfir stig-
anum, og tók í hana, og þá opnaðist veggurinn, það er
steinn á lijörum í honum, og eg skreið um op inn í þetta
herhergi. Mér leið svo illa, að cg skeytti ekki um áhætt-
una. Það.er koldimmt þarna niðri, Ilonor, og loftlaust eins
og í gröf.“
Ilann titraði enn frá hvirfli Jil ilja og hallaði höfði sinu
að öxl minni. Eg lá grafkyrr og hugsaði um livað gera
skyldi. Eg hugleiddi hvort eg ætti að kalla á Joan og þar
með gera öðrum kunnugt um leyndarmálið, eða bíða þar
til Dick væri húinn að jafna sig og senda hann þá með log-
andi kerti i hönd Jolin til hjálpar. Og er eg lá þarna með
mikinn hjartslált og lagði við hlustirnar, hevrði eg að
læðst var á tánum úti í göngunum. Eg heyrði að hurðar-
loku var lyft hægt, og því næst var hún látin falla niður,
það var eins og einliver hefði skroppið út í göngin til að
sjá hvort öllu væri óhætt, og eftir nokkur augnablik lieyrði
eg aftur læðsl um göngin, og í þetta skipti lieyrði eg einn-
ig að skrjáfaði í silkikjól. Einhver hafði læst inn i eilt her-
bergið við göngin í alkyrrð næturinnar, og það var ekki
um að villast, að þessi næturgestur var lcona.
- Smælki -
Vöxtur barna er ekki jafn-
mikill á öllum tímum ársins.
Aö meöaltali hækka börn avar
sinnum meira á vorin heldur en
á haustin. Hins vegar hækka
börn lítiö á haustin, en fitna
þeim mun meira.
Nýr sápuvökvi til handþvotta
fyrir-fólk sem vinnur meö TNT
sprengiefniö, hefir þann ein-
stæöa eiginleika aö litlrreytast
úr rauðu í hvítt þegar sprengi-
efniÖ er uppleyst af höndun-
um, og gefur þannig til kynna,
a Öskola megi hendurnar.
i
Tötralegur vegfarandi, meö
bindi fyrir ööru auganu, ávarp-
ar konu: „Kæra frú, eg heíi
ekki alltaf litið eins út og núna.“
,,Eg veit þaö,“ svaraöi kon-
an. „Siöast, er þú varst hér,
barstu merki, sem á stóö:
,heyrnarlaus og mállaus‘.“
Mesta hrísgrjónarækt heims-
ins er í Siam, Burma og franska
Indo-Kína.
i
Skýrslur sýna, aö meiri líkur
eru til þess, að eiginkonur lifi
menn sína heldur en hiö gagn-
stæða. í E'ncyclopedia Britan-
nica er skráö, aö þrisvar• sinn-
um fleiri konur en karlar veröi
ioo.ára.
. t
Flest þeirra trjáa, sem.hægt
er aö vinna úr nægilegt vökva-
magn til gúmmíframleiöslu,
vaxa á rnjóu svæöi, sem liggur
eins og rák umhverfis miöbik-
j jarðar. Svæöi þetta nær rúma
100 km. noröur og suður fyrir
miöjarðarlínu.
I
Alræmt friöartíma hryöju-
verk var framið, er skipiö S. S.
William Brown sökk u.ndan
Cape- Race-ströndinni á Nýja-
Sjálandi áriö 1S41. Einn stýri-
manna skipsins haföi skipaö
32 körlum og konum í einn
björgunarbátanna, og þegar
hann hafði róið bátnum dálít-
/7
Við fyrstu skimu dagsins vakti eg Dick, sem svaf vær-
an, og hallaði þreyttu höfði að barmi minum, eins og smá-þegunum útbyrðis.
inn spöl frá sökkvandi skipinu,
fannst honurn báturinn vera of-
hlaöinn og kastaði 16 af íar-

TARZAN - 27
Sjóræningjaforinginn var orðinn það
drukkinn, að honum varö um megn að
fylgja Neddu með augunum, þvi hún
dánsaði svo hratt, og auk þess í hringi
umhverfis liann.
Hann var því brátt grútsyfjaður, og
cr Nedda hafði dansað skamm stund
enn, fór hann að dotta. Að lokum lmeig
liöfuð hans lengra niður — liann var
auðsjáanlega sofnaður.
Þar sem sjóræningjaforinginn virtist
nú vcra að festa svefninn, færði Nedda
sig gætilega nær honum. Urn leið og
hún athugaði vandlega, hvort íiokkiir
væri nálægt ....
.... greip hún lyklaua ..uuum.
Síðan liljóp hún til dyranna. En i flýt-
inum vildi svo ólieppilega til, að hún
missti lyklana — og þeir skullu á gólf-
ic5 með miklu glamri.