Vísir - 25.03.1947, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 24. marz 1947
V I S I R
7
62 2)aphne cín Ytfjauner:
Hershöfðii hennar nginn
R3
Eg varS að segja lionum, að liann gæti verið áfram í íbúð
minni, en hann yrði að vera við því búinn að dveljast, ef
til vill klukkustundum saman, í byrginu í skástoðinni, og
sofa þar á dýnu, ef þörf krefði. Ef einhverjir kæmu á
fund minn yrði hann að liverfa þangað tafarlaust. Hann
fór þegar að grála, eins og cg hafði búist við, og grátbændi
mig um, að láta sig ekki vera þar éinan, hann myndi
ganga af vitinu, ef liann yrði að vera einn i þessu dimma
byrgi, —- hann vildi heldur (ieyja en vera þar. Eg var að
örvæntingu komin, j)vi að menn voru nú alemnnt komnir
á. fætur, og eg heyrði börnin vera að niasa i næsta her-
hergi.
„Gott og vel,“ sagði eg. „Matty, farðu og opnaðu dvrnar,
og kallaðu á hermennina. Segðu þeim, að sonur Richards
Grenvile sé hér, og óski eftir að biðjast vægðar, án tillits
lil livað lieir gera við hann. Sverð þeirra eru beitt, og bann
mun ekki finna til sársauka, nema skamma stund.“
Hann varð fölur sem nár, er bann heyrði talað um
•sverð, því að eg gat rétt til um jiað, að bann mundi j)á fara
að lmgsa um blóð, og hann sneri sér að mér og-dökku aug-
un hans hvíldu á mér. „Gott og vel,“ sagði liann, „eg skal
' gera eins og jiú býður.“ — Guð fvrirgefi mér, að eg skaut
bónum þannig skelk í bringu, en eg gat ekki annað gert
honum til bjargar. Eg gleymi aldrei öryæntingunni í aug-
um bans. Tillit augna hans á jressari stund mun eg ekki
gleyma mcðan eg lifi. Eg bað Matty að taka dýnuna úr
rúmi minu og stól, sem var við gluggann, og nokkrar á-
breiður, og troða jiessu gegnum o])ið í veggnum. „Þegar
örugt cr, mun eg kalla á j)ig,“ sagði cg við drenginn. —
„En hvernig geturðu ])að, jiegar opið er lokað?“ spurði
Dick. >•
Nú var eg komin i j>ann vanda, sem eg bafði bugsað um
nótlina áður, og eg leit jireytl og mædd og örvæntandi á
Matty.
„Ef bann lokar því ekki alveg, skilur eftir þriggja
þumlunga rifu eða svo,“ sagði bún, „gctur Diek litli bevrt
til okkar, ef bann leggur við blustirnar."
\'ið reyndum þetta, og ]>ótt eg væri cldei ánægð með
jjessa lausn, var ekki á annari völ, og við komúmst að því,
að ef eg lamdi með staf i gólfið, einu sinni, tvisvar eða
þrisvar, heyrði liann böggin, og ákváðum við, að eg skyldi
gefa lionum merki jiannig. Þrjú högg táknuðu, að mikil
bætta væri á ferðum, og að liann yrði að loka opinu alveg.
Þegar klukkan í turninum sló sex var hann farinn niður
í byrgið, með dýnuna og ábreiðurnar, og hálfan brauð-
hleif, sem Matty hafði komist yfir, og liann var ekki fyrr
farinn en Jonatban litli kom lilaupandi inn, með leikföng
sín undir hendinni, og kallaði til mín hárri röddu og bað
mig um að leika við sig. Það var lcominn dagur. Og er eg
. nú hugsa um áhyggjurnar, liugaræsinguna og jijáningar
j)essara daga, er mér óskiljanlegt hvernig eg fékk orku til
að standast ]>að, sem á mig var lagt, j>vi að eg varð að vera
á verði, ekki aðeins gegú fjandmönnunum, heldur einnig
gagnvart vinum mínum, og þeim, sem eg elskaði,— Mary,
Alice, Joan, engin j>eirra mátti fá vitneskju um j>elta, og
heimsóknir þeirra, sem við aðrar aðstæður hefðu orðið
mér til léttis og dreift ábyggjum mínum á þessum reynslu
og raunatima, juku áhvggjur mínar að íniklum mun. —
Ekki veit eg hvernig farið hefði, ef eg hefði eldd jafnan
átt Matty að. Það var hún, sem stóð á verði við dvr mínar,
eins og bún áður bafði gcrt,' og bað alla að lofa mér að
bvílast, þær stundirnar, er Diclc var hjá mér, og sannleik-
urinh var sá, að eg varð oftast að liafa vesalings drenginn
bjá mér mikinn liiuta dags. Það var vitanlega gild afsökun,
að eg var farlama, því að j>au vissu öll frá gamalli tíð, að
á „slæmu dögunum“ mínum vildi eg vera cin. Þessi lýgi
var nú mín eina von. — Allir tóku frásögn Jobn trúan-
lega, og j>ar sem augljóst var, að liann var mikið veikur
var lionum leyft að balda kyrru fyrir i berbergjum föðiir
sins, og var ekki fluttur, sem ella befði verið gert, og varð-
menn Iátnir gæla hans. Og Joan fékk að hjúkra honum.
Robartes lávarðui\spurði Jobn spjörunum úr af miklum
strangleik, en Jolm bvikaði ekki frá neinu er liann liafði
sagt i fyrstu frásögn sinni, og — bamingjunni sé lof, Ro-
bartes lávarður bafði um margt annað að bugsa en j>að
livað orðið hefði af svni Grenvile, óargadýrsins.
Eg man eftir þvi, að fyrsta daginn, föstudaginn 2. ágúst,
sagði Mattv við mig: „Hvað skyldu j>eir verða hérna lengi,
tíonor? Iivenær skyldu konungssinnar koma okkur til
lijálpár?" Eg sagði, j>ar sem Richard var í Truro, og
orðrómur var á kreiki um, að konungurinn væri þegar
komin ntil Launceston, að þeir mundu aldrei verða hér
lengur en fjóra daga. En eg álvktaði skakkt. Uppreistar-
menn voru yfirboðarar okkar og kúgarar í fjórar vikur.
Það cru nú næstum tíu ár liðin frá j>ví, sem gerðist í ágúst-
mánuði 1644, en allt sem gerðist j>ennan óralanga mánuð,
stendur enn ljóst fyrir hugskolsaugum mínuin. Fyrri. vik-
una var veður lieitt og mollulegt, himinn blár og skýja-
laus, og qr eg liugsa um j>essa daga finnst mér ilmur af
steiklu hrossakeli berast að vilum mér og svitalvkt af
hermönnunum i húsagarðinum, alveg eins og j>cgar við
opnuðum glugga forðum daga. Ilverja stund dagsins barst
að eyrnm okkar fótatak bermannanna, hófáspark, hringl
i beizlum og aktýjum, vagnaskrölt, lcöll, er fvrirskipanir
voru gefnar, og'berlúðursgjall.
Börn Alicar og Joan, sem voru óvön J>ví að vera inni
langdvölum, voru siflclt úli í gluggunum, rellin og hvump-
in, og bætti J>etta ekki úr skák. Af j>ví að Joan varð að
bjúkra manni sínum varð að blutskipti Alicar að annast
jiau, og fór bún með j>au lierbergi úr herlÆrgi, til j>ess að
ná úr j>eím leiðindunum. Við urðum öll geðill i j>cssari ein-
angrun. Oft var j>að svo, að l>egar Alice var farin frá mér
með börnin, koniu Sparkesysturnar, og spurðu um líðan
mína, þótt j>ær jafnan fiefðu áður unað betur við „crib-
bage“ en að sitja bjá mér. Yanalega koniu J>ær lil að end-
urtaka eittbvað scm þær böfðu veitt upp úr einhverjum
dauðskelkuðum þjóni eða þernu, og oft var J>etta frásögn,
sem byggisl á furðulegum orðrómi, svo sem að kveikja
ætti i búsinu og brenna inni alla sem í J>vi voru sem rakka
í greni, j>egar fyrirskipun hér að lútandi kæmi frá jarlin-
um af Essex, en fyrst mundu allar konur vcrða svívirtar.
Þori eg að fullyrða, að engin kona í liúsinu var eins á-
hyggjulaus yfir j>essum lausafregnufn og eg, j>ví að guð
einn vissi, að ekki var hægt að leika mig grárra en búið
var að gera. ,
- Smælki -
Kornið hefir fyrir á lesta-
ferðum ýfir eyöimerkur, j>egar
úlfaldalestastjórar hafa orðiö
áttaviltir, að j>yrstir úlfaldar,
sé þeim gefinn laus taumurinn,
hafi visaö veg til vinja, sem
voru í um 150 km. fjarlægð.
Og oft heíir viljað til, að J>yrst-
ur úlfakli hefir drukkið um 100
1. ai vatni.
Á ílugi sínu upp í háloftin
brennir eldflaugin V-2 öllu 9
smálesta eldsneyti sínu innan
ca. 32 km., og við j>að minnkar
þungi hennar í íimm smálestir.
1 j>essari hæð fer eldflaugin
svo hratt — um 1,6 km. á sek-
úndu — að hún fer ca. .880 km.
hærra, knúin af Jnmga sínum
einum saman.
Gömlum • Afrikunegra var
sagt, að hann yrði að greiða
skatta vegna j>css að stjórnar-
völdin vernduðu hann fyrir ó-
vinum hans, veittu honum að-
stoö, j>egar hann væri veikur,
fæddu hann, er hann væri
hungraður og veittu honum
menntun og til alls j>essa þyrfti
auðvitað peninga.
Þá sagði gamli maðurinn:
,.Já, eg skil. Það er þannig: Eg
á hund og hann cr svangur.
Hann kemur til mín og biöur
mig urn íuát. Eg' segi við hann:
Tryggur fninn, eg “sc að j>ú ert
soltinn. Afér jiy.kji: ]>ai> Jeitt. Eg
skal gefá J>ér "kjöt. Siðan tek
eg hníf, sker af honum rófuna
og segi svo við hann: Hérna
Tryggur, verði þér þessi biti að
góðu.“
Húsfreyjan: „Þér eruð stór
og hraustlegur maður; hvers
vcgna íáið þér yður ekki
vinnur '
Umrénningur: „Frú, eg skal
segja yður hvað að mér er. Eg
er ólánssamur íhiðlungsmáð-
ur.“
Hú-freyjan: „Við hvað eigið
}>ér ?“
UiM'enningur: „Eg er of
þungivr fyrir létta vinnu og of
léttur fyrir þunga vinnu."
R; nmaðurinn : „Og svo get-
ur •að þið eignist börn;
eða. þið gerið j>að ekki, j>á
eigna • dætur ykkar börn.“
£1 (£,
IAIÍZ AIM
En lionum hrá ckki lítið í brún,
þegar hann fann, a’ð lyklarnir voru
ckki á sínum stað. Hann þreifaði og
þuklaði á scr öllum, en það bar eng-
an árangur — lykarnir voru hornir.
Sjóræningjaforinginn var nú orðinn
eldrauður í framan af reiði, og loks
æpti hann: „Þeir eru liorfnir. Stelpan
noriiin sú arna, hefir stolið þeirn og
farið svo.“
En Nedda var komin inn í herbergi tíún k.
sitt, sem var einna likast fangaklefa, um glugg;
og þangað heyrði hún allt, sem fram við aftur
fór í lierbergi sjóræningjaforingjans. að hnrðai
Hún titraði af ótta. og hurði
íyklunum skjótiega út
Og þegar hún snéri sér
na lil dyranna, sá hún,
1 lyftist liægt og hægt
naðist.