Vísir - 30.04.1947, Blaðsíða 7

V I S I R
Miðvikudáginn 30. april 1947
|K ,0<<
84
„Eg tek það ekki i mál, að Grenvilé-hermennirnir búi í
liúsum þorpsbua,“ sagði liann. „Afleiðingarnar eru jafnan
hinar sömu, öll skerpa og hressibragur liverfur og aginn
verri en enginn.“
Eg mundi vcl hvernig hermenn þcir litu út, senr lier-
loku Menabilly, og þótl þeir hefðu virst allhraústlegir og
vigalegir fyrst i stað, allir með stálRjálma af sörnu gerð
á höfði, i leðurjökkum, cn eftir tvo eða þrjá daga, var sem
allur glæsibragur hefði af þeim máðst, þeir liirtu sig ekki
vel, voru óhreinir, og urðu brátt hranalegir, og er ósigur-
inn blasti við, urðu þeir sem skríll gripinn skelfingaræði.
Það var allur annar bragur á hermönnum Richards, —
þeir voru flestir frá sveitabýlum Cormvall og Devon, og
þólt þeir töluðu mállýskur, og málblærinn væri harður,
átti liann sina fegurð, og á nokkrum vikum við stjórn Ric-
hards, höfðu þeir tekið gerbreytingum, svo að þeir stóðu
jafnfætis þrautþjálfuðum atvinnuhermönnum. Þeir voru
snarir i liugsun og hreyfingum, dáðu foringja sinn, sem
kom fram í þvi, að þeir lyftu jafnan höfði, er liaiin ávarp.
aði þá, en aðdáunarglömpum brá f.yrir i tilliti augna
þéirra. Þetta var einkennileg liðskönnun. Eg sat í stól min-
uni, klædd liettukufli, og liershöfðingi konungs geklc við
hlið mér. Á ýmsum stöðum í herbúðunum loguðu eldar og
lagði glampana á hrímgaða jörðina. Og jafnan er við
nálguðumst stöðvar nýs herflokks kvað við trumbu-
slátturinn.
Riddararnir fylk'tu liði í nokkurri fjarlægð, og við liorfð-
um á, er þeir voru kembdir og stroknir undir nóttina, og
er þeim var brynnt — þetta voru glæsilegir fákar, margir
frá herteknum ættarsetrum uppreistarmanna, eins og eg
vel vissi. — Þeir kröfsuðu í harða grundina með hófun-
um og fnæstu og lagði eins og hvítleitan gufumökk úr
nasaholum þeirra.
Sólin var að Iniiga til viðar, eins og rauðglóandi hnött-
ur, og er hún lmeig fyrir handan lucðirnar, lagði eins og
fölvan gullinn bjarma á Plymouth og hæðirnar fvrir
sunnan ökkur. vc
Við gátum eygl varðmenn uppreistarmaiina við ýzlu
virkin, eins og svarla dverga, og eg luigsaði um það,
Iiversu margir liinna vösku Grenvilemánna myndu láta
lifið, í skothríðinni frá fallbyssunum í virkjunum, þegar
áhlaupið yrði gert. Loks, í kvöldliúminu, heimsóttum við
yztu varðstöðvarnar, en þar var ekki unnið að lireinsun á
í eiðtýg'jum og vopnum, eða að kembingu á liestum. Þarna
biðu mcnn þögulir þess, scm verða vildi, og töluðu í hálf-
um hljóðum, þvi að eigi var nema tvö hundruð faðma
fjarlægð milli yztu stöðva Grenvilc-manna og vztu virkj-
anna l'yrir utan Plymoutli.
Það var eitthvað við þessa þögn, sem vakti beyg í brjósli.
Ilermennirnir, scm áttu að vera í fylkingarbrjósti, voru
grimmilegir á svip, þvi að þeir Iiöfðu borið svartan lit i
'andlit sór, og cg sá i rauninni ekkert nema hvituna i aug-
um þeirra, og tennur þeirra, cr þeir gloltu. Þeir liöfðu
engar brjósthlífar og liandléku oddhvassa stálteina, sení
þeir ætluðu að beita i áhlau inu. Eg þuklaði um einn odd-
inn og það fór eins og hrollur um mig alla.
I seinustu varðstöðinni voru menn elrki eins viðbragðs-
fljótir að heilsa sem í hinum stöðvunum, og eg lieyrði Ric-
hard vita liarðlega liðsforingjann, sem þarna var. Her-
deildarforinginn gekk fram lil þess að biðjast afsökunar,
og þekkli eg hann, því að hann var cnginn annar cn Ed-
ward Champernowne, sem eitt sinn biðlaði til mín, en
hann var mágur Jo, sem fyrr var getið. Hann lineigði sig
fyrir mér allkuldalega, og stamaði syo einhver afsökunar-
orð til Ricliards, en þeir gengu svo kippkorn frá mér.
Þegar Richard kom var hann þögull, og við héídum þeg-
ar að vagni minum, og vissi eg þvi, að þessari liðskönnun
„Þú verður að fara ein til Radford,“ sagði hann. „Eg
læt varðmenn fylgja þér jiangað. Það er engin liætta á
ferðum.“
„Og orustan, sem er fyrir höndum?“ spurði eg. „Ertu
öruggur um úrslitin.“
Hann jiagði andartak áður en hann svaraði, setti svo
lniykk á höfuðið og leit i áttina til varðstöðvarinnar, sem
nú var að íiaki.
„Þarna er þinn gamli biðill, Edward Champernowne.
Slundum finnst mér, að hann væri betur fær um að
stjórna alifuglum en hermönnum. Hann er ekki skyni
skroppinn jiegar liið langa nef hans er fast við landabréf
sem hann atliugar i fimmtán kílómetra fjarlægð frá
stöðvum fjandmannatina, en fái hann verk i hendur á
vigstöðvunum gerir liann hverja skissuna á fætur annari.“
„Geturðu ekki skipt um mann þarna?“
„Ekki á jiessu stigi,“ svaraði hann, „eg verð að liætta á
að hafa liann.“
Hann kyssti hönd mína og' brosti, og' það var ekki fyrr
en hann hafði snúið baki við mér og liorfið, að eg hugsað)
út í það, að cg hafði spurt liann hvort sú væri ástæðan
fyrir því, að liann kæmi ekki með mér aftur til Radford,
að hann ætlaði sjálfur að stjórna áhlaupinu.
Og svo var áfram lialdið í skröltandi vagninum lil liúss
bróður míns, en mér varð æ þyngra í liug. Stuttu fyrir
dögun næsta morgun liófst árásin. Þegar við heyrðum
skothríðina bergmála til okkar yfir sundið frá Cattwater,
vissum við, að teningunum liafði verið kastað, en ekki
vissuin við hvort skothríðin barst frá ytri virkjunum eða
virkjunum í sjálfri borginni. Um miðdegi bárust okkur
þær frcguir, að þfjú hinna ytri virkjanna hefðu verið her-
tekin og á valcíi könungssinna, og að sjálfur hershöfðing-
inn hefði verið í fararbroddi, er áhlaupið var gerl á hið
stærsta jieirra — Maudlyn.
Fallbyssuhlaupunum var nú miðað á Plvmouth sjálfa
og urðu setuliðsmenn nú í fyrsta skipti að búa við skot-
hríð úr sínum eigin fallbyssum. Úr glugga mínum gat eg
ekkert séð nema reykjarmökk yfir borginni, og við og
við, af j)ví að vindur var norðlægur, jióttist eg lieyra óm
af ópum setuliðsins.
Klukkan þrjú, cr ekki voru nema þrjár stundir eftir,
jiar til húma færi, fóru að berast miður góðar fregnir.
Uppreistarmenn höfðu gert gagnáhlaup og náð aftur
'tveimur útvirkjum. Fyrir uppreistarmenn var nú allt
undir jjví komið, að jieir gætu unnið á og lirakið konungs-
sinna úr öllum stöðvum, sem þeir tóku í áhlaupinu, eink-
anlega úr Maudlynvirkjunum. Eg liorfði á sólarlagið, eins
og eg hafði gert kvöldið áður, og eg hugsaði um alla þá,
konungssinna og uppreistarmenn, sem látið höfðu lífið
seinustu stundirnar.
Ivlukkan hálfsex settumst við að miðdegisvefðarborði
7
---------------------------f
- Smælki -
Maöur nokkur lét konu sina
halda reikning yfir allt, seni
hún eyddi. í hverri viku . var
hánn vanur aö fara vfir hamv
og gat jjá oftast fundiö eitthvaS
að homun. í eitt skipti varí>
honum þetta að orði:
„Nei, heyröu nú, Sara, sinn-
epsplástur fyrir fimmtíu cént;
jjrjár tanntökur fyrir tvo doll-
ara! Þarna hefirðu eytt tveini-
ur og hálfum dollar sjálfri Jjér,
til gamans. Heldurðu aö eg sé
einhver gullkálfur ?“
Bóndi nokkur ætlaði aö 4íf-
tryggja sig, og fór til læknis tit
skoðunar.
„Hafið Jjér nokkurn tíinau
verið alvarlega veikur?“ spurði
Iæknirinn.
,,Nei,“ svaraði bóndinu.
„Nokkurn tíma orðið fyrir
slysi ?“
„Nei.“
„AÍdrei órðiö fyrir slysi á
allri ævinni?“
„Nei, en einu sinni i íyrra-
vor, jjegar eg var úti i haga,
fleygöi naut mér yfir girðingu.“
„Og kalliö þér jjaö ekki
slys ?“
„Nei, bölvaö nautið geröi;
Jjetta af ásettu ráöi.“
Tveir náungar stóðu og gort-
uðu.
„Eitt sinn átti eg frænda,“
sagði annar, „sem gat hlaupiö
hraöar en nokkur annar maöur, ‘
sem eg hef heyrt um. Hann
'haföi þaö fyrir venju aö láta
fólk skjóta á sig og hlaupa síð-
an 5 milur án þess aö kúlan
næöi honum nokkurn tíman.“
„Ekki mun þér jjykja það
mikiö, Jjegar Jjú heyrir um
frænda minn. Hann var vanur
að slökkva ljósiö, áður en hann
íór aö hátta, og vera svo hátt-
aður og kominn upp í rúm, áö-
ur en dimmt var orðið i her-
berginu.“
...Hvernig feröu að varna Jjví,
aö Jjessi mögru'svín Jjín strjúki
ekki út á milli rimlana á svína-
stíunni?“
„Eg hnýti hnút á rófuna á
Jjeim.“
C. (£. fii.wcuafiA s
T A O 7 /| IM
Dt-.tr. by Unlted Feature fíýDdlcatc, Incf.
Tarzan iieyrði hróp Neddu á hjálp.
Samstundis voru 511 skilningarvit Tar-
zans skerpt til liins ýtrasta. Reyndi
liatin að átfa- híg áýhvaðan úr hell-
inum liróp hennar kæmu.
En þelta var- ekki eins auðvelt vcrk
og ætla mætli. Bergmál var mikið í
hellinum, og nú bergmálaði rödd
Neddu úr 1 öllurfx áttum, svo næsta ó-
mögulegt var að heyra, livaðan rödd-
in kæmi.
Ekki tók betra við, þegar Tarzan
ættaði að njóta hjálpar þefskynjunar
sinnar. Lykt margra manna, sem þarna
höfðu gengið um í langan tíma, bland-
aðist sáiiian, svo áð ómögulégt var
að aðgreina þær.
Þá mundi Tarzan allt í einu eftir
því, að það eru aðeins há hljóð, sém
endurkastast. Hann ákvað nú að bíða
rólegur og hlusta eftir hinu. minsta
jjruski, séiii gæfi t kýniia, hvar þ’au
væru.