Vísir - 31.05.1947, Blaðsíða 7

Laugardaginn 31. maí 1947
V I S I R
1
liefir liaft áhyggjur þín vegna og býsl við, að jni sért hjá
systur þinni, frú Rashleigh.“
Eg álcvaS að sýna Jack fullan trúnaS.
„SegSu mér fyrst,“ sagði eg, „livernig hcldurSu aS
styrjöldin fari?“
Itann gretti sig og yppti öxlum.
„Þú sérS, aS viS erum komnir lil Pendennis,“ sagSi
hann. „ÞaS spáir engu góSu. ÞaS liggur freigáta fvrir
ströndum úti, yel mönnuS, og er viSbúnaður hafður, að
lienni verSi siglt til Scillyeyja, þegar er fyrirskipun cr gef-
in. Prinsinn sjálfur mun aldrei skipa svo fyrir, liann vill,
aS barist verSi meSan nokkur maður stendur uppi — en
ráðið býr ekki yfir sama hugrekki. Sir Edward Ilyde segir
úrslitaorðið, en ekki prinsinn af Wales.“
„Hversu langur tími mun líða, j>ar til yfir lýkur?“
„Hopton liefir farið níeð hernum til Torrington", svar-
aðí Jack, „og j)að er von, veik von, að með því að verða
fyrri til árásar, geli Hopton náð aðstöðu að berjast lil úr-
slila. Ilann er liugdjarfur en vantar kraft frænda míns og
vald, og hermönnunum stendur á sama um liann. Bregð-
ist hann við Torrington sigrar Fairfax, og þá leggur frei-
gátan af stað.“
„Og föðurbróðir þinn?“
„Ilann verður kyrr, er eg sméykur um, í St. Michaels
Mount. Ilann á ekki annars úrkost. En Fairfax er heiðurs-
maður og hermaður. Hann kemur réttlállega fram við
liann.“
Eg gat engu svarað. Satt mátti vera, að Fairfax væri
heiðursmaður, en hann var ábvrgur gerða sinna gagnvart
parlamentinu, og það haföi ályktað 16 13, að Richard Gren-
víle væri landráðamaður.
„Jack“, sagði eg, „viltu gera dálitið fyrir mig, frænda
þins vegna ?“
„Alltj Sem i ininu valdi stendur,“ sagði liann, „fyrir
vkkur bæ.Si.“
„Guð blcssi þig,“ hugsaði eg, „þú ert sannur sonur
Bevils.“
„Komdu því til leiðar, að eg fái áheyrn lijá prinsinum
af Wales.“
Hann l'ór að blístra og klóraði sér á kinnina og bafði eg
séð slíkt til Grenvile-manna fyrr.
„Eg skal gera j)að, sem eg get,“ sagði hann, „en það
kann að taka tíma og reyna á þolinmæSina, og cg get engu
lofað um árangurinn. Þessir herrar í ráðinu kreppa svo
að honum, að liann ])oiir enga ákvörðun að taka, nema
samkvæmt tillögum Edwards Hyde. Eg segi það satt,
Honor, að hann hefir lifað hálfgerðu liundalífi lil þessa.
Fyrst bjó hann við kúgun af liálfu móSur sinnar, og nú
fjármálaráðherrans, en eg þori að veðja, að hann fer sínu
fram þó allt fari i bál, ])egar hann verður myndugur.“
„Skáldaðu upp einhverja sögu,“ sagði eg. „Þú ert á svip-
iiöum aldri og erl i rauninni ielagi lians. Þú veizt livað
hefir áhrif á hann. Þú getur verið alveg sjálfráður.“
Hann brosti — eins og faðir lians mundi brosað hafa.
„Hvað það snertir,“ sagði liann, „mun duga, að hann
heyri sögu þína. Hann hrífs ekki eins af neinu og frásögn-
um um ástarævinlýii. lán hætlan stafar frá — Sir Edward
Hyde.“ . j
Hann lofaði há'fiðlega Ög í einlægni að reyna að hjálpa
mér og eg varð aðíájá líiér þetta lynda. Svo kom bið —
óralöng bið, að mér fannst, en húu stóð þó ekki nema
hálfan mánuð. Robin kom nokkrum sinnum til mín á
þessum biðtima, og livatti mig til að fara frá Penryn til
Menabilly,—- Jonathan Rashleigh mundi koma sjálfur og
sækja mig, ef eg gerði lionúm orð.
„Eg verð að segja þér í trúnaði,“ sagði liann, „að ráðið
hefir lilla trú á þvi, að Hopton geti slöðvað Fairfax. Prins-
inn mun sigla til Scillyevja ásamt þeim, er lionum þjóna.
Við hinir munum verja Pendennis, þar til yfir lýkur. Ivomi
allur her uppreistarmanna! Við gefumst ekki upp.“
Gamli, góði Robin, þegar þú sagðir þctta, augu þin ljóm-
andi af áliuga, fyrirgaf eg þér framkomu þína i garð Ric-
liards, og að þú með kjánalegri framkomu þinni gerðir
honum mikið mein.
Frægð eða bani, hugsaði eg. Ekkert annað mundi Ric-
liard kjósa sér. Og liér var eg og lagði á launráð um að
koma þvi lil leiðar, að liann gæti stolist burt sem þjófur
á nóltu.
„Eg mun fara aftur til Menabilly,1' sagði eg hægt, „þeg-
ar pxiusinn af Wales siglir til Scilly-eyja.“
„Þá verður svo komið,“ sagði hann, „að eg get ekki orð-
ið þér lil neinnar aðsloðar. Þá verð eg í Penennis og fall-
byssum okkar verður miðað á Penryn."
„Eg óttasl ekki fallbyssur ykkar," sagði cg, „frekar en
hersveitir Faii-fax, er þær munu sækja fram yfir heiðarn-
ar, eftir að hafa farið vestur yfir Tamar. Það mun ekki ó-
glæsilegt þykja á síðari timum, er lesnir verða annálar
Ilarrisfjölskyldunnar, að Honor hafi fallið í lokabardag-
anum áiið 1646.“
Djarflega mælt, af konu, sem hafði herzl i barátlunni,
en ckki borin uppi af krafti sannfæringar.....
Hinn fjórtánda febrúar, á degi sankti Valentinusar, hins
helga verndara unnenda, fékk eg oi’Ssendingu frá Jack
Grenvile. Bréfið var óljóst orðað og af ásettu ráði foiðað-
ist hann að nefna nokkur nöfn. „Snákurinn er farir.n til
Truro“, skiáfaði lxann, „og vinur minn og eg getum rætt
við þig smástund síðdegis í dag. Eg sendi fylgdarliö efíir
þér. Nefndu þetta ekki við bróður þinn.“
Eg fór ein, án Matty, þar sem um viðkvæmt mál var
að ræða. Taldi eg bezt, að trúa engum fyrir þessu. Fylgdar-
liðið kom, eins og Jack Iiafði lofað, og Jack beið min sjálf-
ur við kastalainnganginn. Nú þurfti ekki að karpr. við
varðliðs-höfuðsmann. Jack livíslaði einu eða tveimur orð-
um að varðmanninum, og eftir örskamma stund vnmm
við komin inn í kastalann, án þess nokkur vissi, i:cma
varðmaðurinn.
Flaug mér í hug', að þetta væri ef til vill ekki í fyrsta
sinn, sem Jack hefði smyglað konu sinn i kastalann. Hann
virtist sannarlega hafa æfinguna. Tveir þjónaiM kouung-
legum litklæðum komu til ])ess að bera stól minn, og er
eg liafði verið borin upp stiga, var farið með mig inn í
litið herbergi í turninum og lögð á legubekk. Eg hefði
hafl gamán af þessu, ef eg hefði ekki verið að reka er-
indi, sem varðaði íif ástvinar míns. A boiði við legu.’ækk-
inn var slcál með ávöxtum og vin, og blóm i keii, og á-
lyktaði eg, að livað sem móður prinsins leið, mum'i það
liafa verið til bóta, að blóð hans var að nokkru frakk: ■ skt.
— Eg var þarna ein um stund og gat gætt mér á því sem
þarna var á borðum, og svo opnuðust dyrnar, og Jack kom
inn, og vék svo fil hliðar, til þess að annar unglin ■nr, á
- Smælki -
Um lcift og stígiö var á fót
• B. segir hann góölállega:
..Herra minn. aö sönnu er fótur
minn til þess aö gaiiga á hon-
| um, en þaö er aöeins eg sjálfur,
! sem hefi leyfi til þess en aörir
ekki."
Stúdent: „Því varstu svona
lengi að prútta um frakkaverö-
ið viö skraddaratetriö ; þú borg-
^ ar honum hvort sem er aldrei
einn eyri.“
j Annar stúdent: „Já. það seg-
ir þu satt, eix hann er svo ein-
staklega vandaöur, aö eg vildi
' svikja hann um sem nxinnsta
j upphæö.
j Og svo var þaö brandarinn
um nianninn, sem vaknaöi upp
í rúminu hjá konu sinni um
í miðja nótt, bankaði í bakiö á
henni og sagöi: ..Jæja, nu verð
eg aö fara heim elskan.“
i
] Tveir menn voru að tala um
. konur sinar. „Veistu nokkuð,"
I sagöi annar þeirra, „konuna
mina er alltaf aö dreyma, aö
hún sé gift milljónamæring.".
I „Þú ert heppinn." sagöi hinn,
„min heldur þetta á daginn."
Frakkar voru fyrstir til þess
að nota núverandi stálhjálma í
stríöi. Þaö var 1915 um haust-
iöj Bretar tóku þetta upp í okt-
óber sama ár og Þjóðverjar
þremur mánuöum seinna.
Siöasti enski þrællinn ýar
ieystur úr ánauö á 16. öld.
Þrælahald ríkti i Prússlandi þar
til 1702. i Danmörku til 1766,
í þýzku smárikjunum til 1781,
i Frakklandi til 17S9 og í Rúss-
landi þar til 1861.
GÆFlkH FYLGm
hringunum frá
Hafnaratræti 4.
Margar gerðir fyrirliggjandi-
£ Bwnuakit <— TARZAM-— 09
Eftir heila eilifð, aö þvi er Tarzan
fannst, kom læknirinn. Hann lét það
verða silt fyrsta verk að gefa Janc
kröftuga .sprautu af styrkjandi lyfi.
Meira gat liann ekki gert í bili.
AS nokkurri stundu liöinni opnaði
Janc augun. Hún leit i kring um sig,
og var dáiitla stund aö átta sig, cn svo
var.ð henni litiö þangað sem Tarzan
sat, og þá brosti liún.
Siðan leiddi læknirinn Tarzan út fyr-
ir og saöi við liann: „Til þess að lxenni
geti batnað, verö ég að fá lvf, sem
heitir Papaver Somniferum. Þarf ég
])að til þess að blanda meö önnur lyf
Tarzan beið aðeins nógu lengi til
þess að læknirinn gæti lýst fyrir hon-
um hinni sjaldgæfu jurt, sem lyfið var
unnið úrj Því næst hélt lxann af staS
þangað sem liann vissi að jurtin óx.