Vísir - 19.06.1947, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 19. júní 1947
V I S I R
Og allt í cinu datt í dúnalogn, og enginn mælti orð, því
að dyrnar opnuðust skyndiiega, og hann stóð þarna og
liorfði á okkur, með hattinn á liöfðinu og klæddur síð-
skiklcju. Ilorfnir voru liinir jörpu lokkar, sem eg hafði
svo miklar mætur á, og hárkollan, scm liann bar, gerði
hann næstum djöfuflegan útlits, en útilitið var í samræmi
við bros það, sem lék um varir hans.
^JIvilík veiði,“ sagði hann, „fyrir sýslumanninn, ef hann
kæmi. Ifver einstakur i þessum hópi landráðamaður.“
Þau horfðu á liann öll eins og þau skildu ekki hvað hann
var að fara, jafnvcl Garted gat ekki áttað sig á þvi, og
var hún þó hröð i Iiugsun sem hann. En eg veitti því at-
hygli, að Diok fór að naga neglur sinar. Richard henti nú
hatti sínum og kufli að þjóni nokkurum og gekk að auða
stólnum við hlið mér.
„Hefir þú beðið Iengi?“ sagði liann við mig.'
„Tvö ár og þrjá mánuði,“ svaraði eg.
Ilann fyllti glas silt úr vínflöskunni.
- „í janúar 1646,“ sagði eg, „rauf eg heit það, sem eg
Iiafði gefið húsfreyju vorri. Eg skildi við liana morguli
nokkurn í Werrington og kvaðst mundu koma aftur og
neyta morgunverðar með lienni. Til allrar ógæfu vildi
prinsinn af Wales annað. Og eg neytti morgunverðar i
Launceston lcastala í staðinn. Eg hefi í liyggju að hæta
um fyrir þetta á morgun.“
Ilann lyfti glasi sínu og drakk úr þvi tií hotns.
Svo lagði hann hönd sina á hön<l mina á horðinu.
„Guði »é lof,“ sagði Iiann, „áð til eru konur, sem láta
sig stundvisi engu varða.“ }
w - ■ 31
Það’var alll nú éin's og vertð liaioi I Wornhgton. tfáníI.T
lagið á öllu. Tilviljun Livort við áttuni samverusiilhdh’ að
degi cða kveldi. Hann átti það tit að .rjúka iun i liei;her..,i
ínitl jiegar eg vai að neyla ínorguíiverðai $<;m eg pfi r7fi
i rúmimi, áður <>n eg var búhm að taka p.'-pjh'svefjiá uar
iú' liári miiiii og þvo mér, og hann stikaði frám'og öflúr
15m gólí'ið, ialaði án afláls. snerti við greiðum múaim o'g
hárhurstu'm, armhöndum mínum á nátlhorðinu, og ragn-
að í ákafá, ef ilfa gekk nieð framkvæiiul einiiVerra áfornxal
Trevannion var of liægfara. Trelawaney hinn eldri oí
varherinn. Og þr-ir, sem átju að hafa forysiuna a hendi
vestar voru engir menn til þess að hafa svo mikið hlui-
vcrk með liöndmn. Þetta vonralít smá-seyði, ems og hann
ox’ðaði það. og skorti l’orystuha'fileka og dugind.
„Gi'psse af Si. nurvan, Maddern af Prenzápce, Keigwin
af Mouesholei 'eaginn þeirra haf&i ruit sér braut neiná til
höfm'; liunmstiguai íöih, og engiim þeirra stjih u rö monn-
nm í oruslu. En nú veuður að nota þá. Nú Verð.ir að tjald.a
þvi sem til'er. VTrsi ei, að eg skuli ekki get.i komið 1i‘
eftirlils livarvelna. Eg þvrfti að vera á fimmtiu slöðum.“
Allt eins og vefið hafði i Werringto.ii. í IioVðsalmnr.
logaði eldur á aini og var lirennt viðarbúíum. ;V horðinu
voru skjól og hrét i hrúgum og st’úi uppdrátlui á miðju
borði. Richard sat i sæti sínu, en nú vaif bao Bunny en
ekki Jack, sem sal við hlið hans. Rauðu krossarnir á fjör-
unuln. táknuðu staðina, þar sem herlið átti að ganga á
land. Crinnis, Pentewan, Veryab....Bál átti að kveikja
á sjávaihömrum og liöfðum, Gribhin, Dodman, Nare.
.... Robin bróðir minn stóð við dyrnar, þar sem Sorcar-
rick herdeildarforingi mundi hafa staðið. Og Peter Court-
ney steig af hestbaki úti í húsagarðnum með boð frá John
Tíenhvaney. :.nu< j- .
„Er nokkuð að frélta frá Talland?“
„Allt í lagi. Þeir biða eftir, að við gefum þeim merki.
Það verður auðvelt að halda Looe. Þar verður ekki um
neina mótspyrnu að ræða, svo heitið geti.“
Skipzt var á orðsendingum og orðsendingar athugaðar.
Eins og ávallt meðal þcirra, sem sigraðir hafa verið, voru
þeir ákafastir að gera uppreist, sem linastir höfðú verið
fýrrum.
Helston, Penzance, St. Ives.....Þeir höfðu fyllsta
traust á að allt niundi vel fara. Og þeir sögðu, að þeir
mundu hlýða boði hershöfðingjans og banni.
Eg sat i slól mínum við arininn og hlustaði á allt, sem
sagt var, og mér fannst, að eg væri ekki i borðsalnum i
Menahilly, heldur í Werrington, eða Ottery St. Mary eða
Exeter.....Sömu vandamál, sömu rökræður, sami efi
í ljós látinn um liæfileika ýmissa, sem stjórna áttu, söinu
skyndiákvarðanir. Richard henti með fjaðrapenna sínum
á Seillyeyjar.
„Þarna verður höfuðstöð hcrs prinsins. Enginn vandi
að hertaka eyjarnar. Jack bróðir þinn getur gerl það með
tveimur hermönnum og unglingi.“
Og Bunny glotti og kinkaði sínuni rauða kolli.
,.0g liðið á að ganga á land þar sem við höfum öflug-
astar stöðvar. Aðalvíglínan milli Menabill}r og Falmouth,
geri eg ráð fyrir, og St. Mawes aðalmarkið. Hopton hefir
sent mér orðsendingár frá Guérnesey, til þess að reyna
að tæla sundur fyrirætlanir mínar. Ef -hann fengi vilja
simmi framgengt sendi hann smáflokka hingað og þang-
að íil þess að villa fjandmönnunum sýn. Fjandinn hirði
Isann og slík áforln. Það eina, sem dugar, er að gera meg-
inárás á miðlæga stöð, sem við verðum að halda með
niiklu liði. og.þá getur Ilopton lent með allan sinn her á
Ttuum sólarliring.“
i tin.ar miklu ráðstefnur voru haldnar að næturlagi. Þá
,v,ií auðyeldara fvrir þátttakendur að koma til Menabilly,
j)ví ;ið umTerð var lítil á þjóðvegunum. Trelawney-menn
kísimi frá Treiawney, Sir Charles Trevannion frá Car-
hayes, Arundell-inenn frá Trerice, Sir Arthur Bassett frá
Tchidv. í\g lá. i rúmi rninu uppi og heyrði klið af máli
þeirra, sem uppi voru, og eins og áður gnæfði rödd
r.ichards arinað veifið yfir raddir állra hinna. Var vissa
fyrir þvi. að Frakkar vrðu með í leiknum? Um þetta kom
eí'i i Ijós frá nrörgum, eu Richard hafði enga jjolinmæði
tii að sinna slíkum efasemdum.
„Hvern þremilinn varðar okkur um I rakka? Hvað ger-
ii' (il hvorl þeir yerða með eða ekki? Við getum kömizt
af »!! þeirrá. Eg hefi aldrei þekkt neinn Frakka, sem ekki
var þcimTil byrði, sem hann barðist með.“
„Kn,“ sagði Sir Charles Trevannion og reyndi að malda
í móinu, „ef við Iiefðum, þótt ekk'i væri nema loforð um
aðsfoð þeirra og nokkurt frakkneskt iið, þótt ekki væri
uemi! til að sýna samúð jxeirra og veila prinsinum aðstoð
við Jandgönguna, mvndi það hafa siðferðileg áhrif, parla-
- Smælkí
LiSþjálfínti (.vitS nafnakall) :
Brown ?
. Rödd meðal hermannanna:
Ilann er héf :
Liðþjálfinn: Eg get ekki séð
Brown. ITver svaraði?
Röddin: Eg gerði það. Mér~
heyrðist þú kalla mitt nafn!
Liðþjálfinn : Hvað, heitir þú?'
Röddin: Steneoptíski.
í borginni Lansing i Michig—
anríki bauðst gistihúseigandi
til þess að gefa hverjum þeirn
ókeypis máltíð, sem gæti borið
fram nafnið hans, en hann hef-
ir litlu tapað á því enn. Hann
heitir George Papavlahodimi.
trakopoulos.
Frúin: „Heyrið þér læknir,
haldið þér ekki- að þér hafi'ð
krafizt of .mikillar þóknunar,
þegar þér læknuðuð hann
Nonna minn við mislingum."
Læknirinn: „Það held eg
ekki. Eg varð að vitja hans sex
sinnum."
Frúin': „Já, en læknir, gleym-
ið því ekki, að hann smitaði ail-
an skólann.“
Björn, sonur Björns prests í
Tröllatungu Hjálmarsosnar, bjó
á Klúku í Tungusveit. Hanu
var maöur stilltur og óhlutdeil-
inn, og prýöilega hagmæltur og
laginn aö koma fyrir sig oröi.
! Oddvitinn var granni hans og
j mun Birni hafa þótt hann á-
| gengur urn beitir og kvað þá ,
j Allt sér not'ar ágirndin
j og inn handarsterki
yfir potar oddvitinn
okkar landamerki.
Einhverju sinni sat Björn
rúmi sínu og borðaöi mjólkur-
ysting aö kvöldlagi. Þeg*ar
hann haföi mata.zt kvað hann :
Klappar Já kviöiirn sinn
'kútfultur hrikinn,
afmælis .ystmgiissi;'' s n i I
át h.aniiasKw) mikinn. ic -
Þegar kópa.> hansóbstvrni vis-i
una, þótti henni miöur að hafa
gleymt afmælinu hans*, þvi
ávallt fór.vel á meö þeim lijón-
um.
C, BurmiykAf
Cilæpaniaðú'njhi stóri l’ótur var ekki Stuttu 'seinna kom Ti zan aftur frain
fyrr fallinn lil .jarðar efk Tarzan dró cá milli vörustaflanná < var; nú klædd-
liaiin inn á milli vö'riis’taflánná. Tarz- ur í liin grófgerðu sjói nris'fót.áf stór.i
an vildi ekki að. liann findisl og svö Pétri. Þetta var ihð ál. ;ante;;asta diiÞ
var án'nað' hýðingarmeira, ■ sem ■hann". -ar-gerfi/ sem Tarzan s fenaið...
lnilði í Jmga. ■ .....: .■ ■ TF • *ir. i
10 “ ■ I 'LLr i V/T
. Gtæpat'Uikkurinn yar;jui kouiinu inn .... glæpfjflokkijrinri: kom 1 fyrir
i Jiorpið <>!< hf]Uj,|heint tii. ijækislöðvar . norniði á ' öæstú'gðítu. „Þarna er stóri
sinnar, lyfjahúðarinnar. Tarzan liafði Pétur‘?“ hrópaði einn. Þeir gátu ekki
snúið sér aftur til lyf.jnbnðarinnar og hétur séð í myrkinu, en að þetta væri
j Var að.g;egia.si irin unvgiugga lieniTár, 1 -Pétur log ft<Uy sér til hans,
í'égar------.. i: ;■■ / ■ i/ ’c ; ; f i