Vísir - 24.07.1947, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 24. júlí 1947
V I S I R
5. SHELLABARGER
KASTIS.1U
þegai' eg er ódrukkinn, en drukkinn er eg óður. Eg þarf
aðeins að finna bragð á tungu minni, til að drekka frá mér
allt vit. Þcgar eg er ölvaður, vil eg drepa meírn. Þannig
liggur í þessu.“
Augnablik varð andlit hans ægilegt ásýndum og augun
skutu gneistum. En hann jafnaði sig óðara.
„Eg er fæddur með þessum ósköpum. Það er einhver
djöfull í mér, en það veit Guð, að eg hefi reynt að losna
við hann. Eg liefi eytt stórfé í presta og kerti, en allt til
einskis. Því drekk eg ekki.“
Þeir þögnuðu aftur. Pedro fannst leitt, að félagi Iiahs
skyldi ekki mega bragða vín það hlyti að vera lionum
þungbært. Garcia virti liann fyrir sér, virtist vera á báð-
um áttum ,en rauf síðan þögnina á ný:
„Eg held, að mér sé óhætt að treysta yður. Þér eruð
heiðárlegur á svipinn.*4
Pedro svaraði ekki, en leií spyrjandi á hann. •
„Mér liefir verið sagt, að tignir menn standi við heit
sín, enda þótt eg liafi þekkt nokkra, gem gerðu það ekki.
Hvað um yður?“ ,
„Eg mun reyna að bregðast ekki.“
„Eg trúi yður,“ sagði Garcia eftir stutta umhugsun.
Hann greip til sverðs síns og rétti hjöltun að Pedro.
„Grípið um þau og sverjið að segja engum það, sem eg
segi yður nú.“
Þeir horfðust i augu og Pedro mælti: „Eg sver.“
Garcia ræskti sig og tók lil máls: „Eg er fæddur i Jaen.
Fyrir sextán árum varð eg manni að bana drap haflm.
undir áhrifum víns. Þetta var morð en ekki víg. Það var
það versta. Móðir min er enn á lífi og eg er kominn íil að
heimsækja hana. Ef eg verð tekiiin-----Garcia linykkti
til höfðinu og hælli við: „Eg þarfiiast ef lil vill vinar. Vill
svo líl, að þér.séuð á.Ieið. til borgarinnar?“
„Já. herra,. þcgar í stað."
„Má eg þá slást í förina? Við getum talazt betur við á
leiðinni.“
Pedro skildist, að Gareia mundi ekki rasa uni ráð fram
í neinu efni. íjeir risu úr sælum og gengu út. Um leið rélti
Garcia Katönu penirig og sagði:
„Keýptu þér nýjan k.jói, ljúfan,“ sagði iiann, „og fari
Dolores Kvintero lil fjandans!“
„En þetta er g u i 1,“ sagði Kalana og slóð á öndinni.
„Þér gcfið mér gulldúkat. Eg hefi aðeins séð einn áður.
Sanclio Lopez sýndi mér liann. Kg get.keypt liu kjóla fyrir
þenna/'
„Keypíu þér þá eins niarga kjóla og þii'þarft. til að gift-
así. ()g getir þú ekki fundið eiginmann, |>á skallu biðja
JuariiGarcia að h.jalj>a þér. Við þörfnumst kvenna eins og
þin í Indium.“
Þeir riðu leiðar sinnar. Sólin var komin framhjá bádeg-
isslað, en hitinn var ægilegur.
„Þelta er bezti tíminn tjl að fara um borgarhIiðin,“
sagði Gareia. „Nú hvílast allir. Enginn hugsar um strákinn,
sem strauk fyrir sextán árum. Annar sýnist mér borgin
ekki.hafa breytzl, ef trúa má því, sem héðan sést. En eg
vona, að eg hafi brcvizt. Ef til vill kemst eg klakklausl úr
þessu, ef eg 1 lefi riiig lilt i frammi. Þetta er áhættusamt.“
Pedro var áhyggjufulhir. Ilann minntist ummæia föður
síns um Rósaríó og skikiist, að ef h'ann ivefði ekki komið
þar við, væri hann nú'ékki í.þessari klipu. En h'ann varð
vitanlega að standa við lieit sitl við Garcia — en vinátta
var annað. Honum leizt ekki almennilega á þenna lang-
ferðamann, fremur en Ivampeador leizt á asnann. sem Gar-
cia reið. Þó var eitthvað í hinu látlausa fasi mannsins, sem
laðaði að sér.
„Þekkið þér senoru Doroteu Romero?“ spur'oi Gareia
ailt í einu af eins manns hljóði,
„Eigið þér við gömlu — —“ Pédro áttaði sig nægilcga
fljótt til að breyta „nornina“ i „yfirsetúkonuna'' - „sem
býr við Tómasargötu skaimnt frá kastalanmn?"
„E'g.býst við, að það sé hin sama, þólt hún hafi búið við
Rúdolfsgöiu áður. Yarla eru tvær konur-með sama nafni
og i sömu stétt. Já, hún hlýtur að vera orðin gömul, þót!
liún slandi mér ekki þannig' fvrir hugskofssjinnim.1-' ilann
þagnaði en bætti svo við, hreykinn: „Hún er móðir mín."
„Guð sé oss næstur!" luigsaði Pedro. En þegar á alll
var litið vissi iiann alls ekki, hvort kerlingin væri galdra-
nörn. Það vár' þó álltaf 'sagt um gamlar, Ijótar kerlirigai',
sem. voru yfirsetukonur.
„Er húri enn fijgur og tiguleg?‘ spurði Garica.
„Eg - • eg liefi pú ekki séð hana um tíma.“
„Hún var mjög fögur og góð móðir. En hún liefir átt
bágt, veslings niamnia, qgjiúri tók sér það mjög nærri, sem
,eg gerði. En framvegis mun henni líða eins vel og þeim,
sem bezt liður. Eg flýt liária til annarrar borgar, þar sem
cg úlvega lienni íiús', þjón og ásna. Ilún skal fá kjöt að
box-ða daglega. Eg hefi bft legið andvaka .... En það
minnir inig á dálítið.“
Garcia þagnaði, en hristi 'svo af sér síðasta efann og
sagði: „Mér hefir ekki vegnað illa síðustu árin. Eg átti
góða landareign í Santo Domingo, sem eg seldi fyrir lag-
legan skilding — tvö þúsund pesos.“
Pedro fannst þettá mikil fjárhæð.
„Eg hefi sumt með mér,“ sagði Garica og sló á lmakk-
töskuna, „en annað er geymt hjá Medici-bankanum í Kadiz.
Verði eg tekinn í Jaéen, áður en eg kem mömmu undan,
þá er úti um mig, en hún fær peningana engu að síður,
því að þeir eru líka á liennar nafni. Viljið þér gæta þess,
að hún fái þá? Þetta ætlaði eg að biðja yður um. Annars
mundi öllu verða rænt af henni, því að hún er kona, ein-
föld eins og þær eru allar.. Eg skal segja henni frá yður.“
Hann sá hikið á Pedro.
„Eg er vinalaus hgr. Eg er ekki að biðja um þetta mín
vegna, enda þótt eg sé löngu búinn að taka út hegninguna
fyrir brot mitt. Ef sonur don Fransiskos de Vargas lofaði
að hjálpa mér —• —■“
Pedros stóðst elcki raddheim Garcia, er hann sagði þessi
orð.
„Eg skaí gera það, sem eg get.“
„Réltið mér hönd yðar upp á það.“
Þeir tókust í hendur.
„C o m panero! Félagi!“ mælti Garcia. Hann gat ber-
sýnilega ekki fundið meira lofsyrði.
Það var eins og einhver straumur færi milli þeirra og
Pedro fannst liann styrkjast af þessu handtaki — liljóla
styrk ævintýramannsins, sem reið við lilið lians.
„Nú mun eg hanga með glöðu geði, ef það á fyrir mér að
liggja að verða liengdur," sagði Garcia. ?,Má eg sýna þér
dálílið."
Hann tók litinn poka upp úr hnakktösku sinni. Upp úr
honum tók hann rauðleitt skegg, scm liann festi á höku
sér, og vaxmola, sem liann stakk undir efri vörina, svo að
munnsvipurinn gerbreyttist. Hann bar iit á nef sér og
umhverfis augun óg allar þessar ráðstafanir og nokkrar
fleiri breyltu lionum fljótlega úr ævintýramanninum í
roskinn kaupmann.
„Nú dámar mér ekki!“ sagði Pedrc.
„Finnst þér þetta ekki gott gerfi?“ sagði Garcia. „Eg
lærði þetta Iijá þorpara einum í Sanlúkar, sem liefir að
atvinnu að dulbúa sína líka. Ilann var dýr á þessu, en það
gerir ekkert til, ef það bjargar lifi míriu.“
Þeir riðu áfram að borgarhliðunum og skildu við fvrstu
gatnamót innan þeirra. Er þeir kvöddust, sagði Gaj'cia
Pedro, hvar hann ællaði sér að gista í boi'ginni. Þeir
kvöddust mcð virktum og Garcia bað Pedro uni að láta
sig vita, ef liann langaði til að fræðast eitthva'ð um Indíur.
„Hver veit nema eg færi með-þér, ef þú héldir þangað,“
sagði hann.
Pédro reið lieimleiðis. Skammt frá lieimilinu gekk þjónn
í veg fvrir liann og aflienti honurn bréf. Það var fyrir-
ferðai'ljlið og liar'lííið innsigli. Pedro ællaði vart að trúa
sínum eigin auguin. iiið ómögulegaliafði gerzt! Hann vissi,
án þess að opna bréfi. að það var frá Luisu dc Karvajal.
VI.
1 augrim hinna ihaldssamari rnæðra i Jaen var dona
Antoiria Hernandez, frænka og fóstra Luisu, í rauninni
alltof ung til að hafa fóstrustarf á líeridi. Hún var nefni-
lega ekki nema 30 ára og var ekki enn búin að glata æsku-
léttlyridi sínu. Hann leizt vel á Pedro de Vargas fyrir hönd
skjólstæðings sins. Þær ræddu um hann, er þær komu úr
kirkjunni, þótti hann fallegur, ekki sízl vegna rauða liárs-
ins og svo töluðu þær um það, að hann var sagður vopn-
fimastur allra ungra manna i Jaen, þar sem faðir iians
iiefði k.enni: lionum vopnaburðinri.
„En það er einn ljóður á ráði iians, frænka góð,“ sagði
dona Antouia við Luisu. „Hann er svo fátækur, að faðir
jiinn mundi ekki tak ■ í mál að gifta þig honum. Hann ætlar
þér ríkari gil'tingu,"
„Ki-; veií þáo.‘
Luisa var lilýðin dóttii íún vissi án þess að gremjast
af þyí - að luin mu.iui > ða gefin einhvei jum rikum að-
alsmauni, sem faðir lien mundi velja. iif lil vill mundi
hún Inia við hirðina og rða ein íignasta kpna landsins.
F Smælki -í
l
,,Um hvaS talar kvenfólk^,
þegar þaS er eitt saman?" '
„ÞaS sama og karlmenn.“
,,AS jxiö skuluð ekki skamm-
así ykkar.“
„Frú Brown,“ hrópaSi fril
Smith. „HafiS j>ér sagt syni
yöar aö hætta að herma ^tir
mér ?“
„Já, já,“ svaraöi frii Brownl
„Eg hefi sagt honum aö hætta
aS láta eins og fábjáni.“
Hann (meö hendurnar fyfir
augum liennar): „Ef þú getur
ekki getiö upp á hver eg er t
þriöja sinn, þá kyssi eg þigt'j
Hún: „Benjamín 'Fýáiíkfrii,
Abraliam Limgln, Theodoi:
Roosevelt.“ ... ■? ' ■$ A t
Hvaö væri gott róö til þess
aö auka ríkistekjurnar, sem -um
leiö bætti hag almenings?
Leggja skatt á allar póli—-
tískar ræöur, sem haldnar eru í
iandinu.
„Það er aðeins tvennt, seni
stendur í vegi fyrir aö þú gctir
oröiö góöur dansari."
„Og hvaö er það?“
„Fætur þínir.“
Ungírúin (vaknar af svæf-
ingu eftir botniangauppskurð :
„Ó. læknir, haldiö þér aö þaö
sjáist ör?“
Læknirinn: „Ekki ef þér far-
ið varlega.“
2 menn
báti.
Fýrir herrétti í Hamborg-
hefir veí'ið skýrt frá hrakn-
ingum brezkra sjómanna, er
hröktust 70 daga í opnum
báti á Atlantshafi.
Kom þetta fram i mála-
ferlum gegn Hellmuth Ruck-
tescliell, skipstjóra, er stjóru-
aði tveimur þýzkum vikinga-'
skipum á stríðsárunum og
sökkti annað þeirra brezka
flutningaskipinu Anglo-
Saxon. Beittu Þjóðverjar
bæði fallbyssum og vélbyss-
um gegn skipinu, en auk-
þess skutu þeir á björgunar-
bátana, er þeim var róið á
brott frá skipinu. í einum
bátnum voru átta menn
komst liann til Bahamá-eyja
eftir 70 daga lirakninga, en
þá voru sex mannanna látnir.
Lézt sá fyrsti, loftskeytamað-
ur skipsins, eftir tíu daga, en
hinir urðu brjálaðir liver af
öðrum og siukku útbyrðis.
Rucklcsehell er snkaður
um að hafa oftar íátið kkjóta
á yarnarlausa sjómenn í hát-
um.