Vísir - 23.01.1948, Qupperneq 7

Föstudaginn 23. janúar 1948
V I S I R
J><1WVWWVV
8
í;
í;
í;
í;
í;
í;
í;
í;
í;
o
o
o
vrh/vr^rvrur
CoÁ
lóó:
OaOOOCBÍJOÍKÍtt!
j;
í;
M
o
o
■í *
í?
o
f,
í;
í;
5
o
í;
í;
o
SOp»í5í
að gcfa þcss.u barni lif og snúa svo .vjð þvi hakinu, láta
kunnuga'taka yi.ð því og ala það upp, van-j svo stórt brot,
að eg. mundi aldrcL sjá gjaðan dág og aldrci gcta lifað i
sált við niinn innri ínahn.“
Han starði á hafta. og í svip hans var reiði, óþolinmæði
og — vottur aðdýunar sem virlist gægjasl fr.ain gegn vilja
hans. Hun var ung? þrá, skorti raunsæj, hún virjtist ekki
Iiafa.neinn hæiilcika (il að lu'i'yla um stefnui þfigar á vilii-
gölur var komið, - þar i lá það vafalaust hyernig komið
var fvrir henni. ()g íiún gat ekkert lært af þeirrj reynslú,
sem fengin var. Um eilt hafði hún sannfært hann: Hún
liafði kaslað scr út i þelta^evintýri racð Dave f áugnahliks
æsingu eða hrifni. Því varð ekki neitað, að Iiún hafði skap.
að sér skoðun um hvað var rétt og hvað rangt, og vilanlega
þannig, að aðrir mundu telja það rarigt er hún taldi rétt.
„Hafið þér hugleitt," sagði hann, „hvað þér eruð að
gera? Áform yðar cr að ala upp barn scm fyrr eða síðar
fær vitneskju um, að það sé óskilgetið, — og hefir ekki
einu sinni lagalegan rétt til nafns föður síns?“
Loks hafði honum tekist að brjóta niður varnarmúr
hennar. Hann sá, að hún varð náföl, tekin, heit á vör sér.
Hún tók glas sitt, er hún hafði cigi snert fvrr og drakk úr
því til hálfs.
„Eg liefi hugleitt það,“ sagði hún. „Þér farið villur vegar,
cf þér haldið að eg liafi ekki gert það.“
„Það er vel,“ sagði hann, „það er líka fyrir beztu, að þér
hugsði um það rækilega.“
„Eg mun reyna að gera eitthvað til uppbótar fyrir það
— helga mig þvi hlutverki, að verða barninu góð móðjr,
og að lokum mun þetta ekki skipta neinu máli.“
„Og ef þér talið i fullri hreinskilni, eruð þér sann-
færðar um, að þelta muni heppnast.“
„Nei, nei,“ sagði hún örvæntingarlega, „lofið mér að
vera í friði. IIví eruð þér að kvelja mig. Getið þér ekki lát-
ið yður skiljast, að eg læt ckki l'lækja mig ineð neinum
rökum, til að hvika frá ásetningi minum. Það skal aldrei
takast. Svo virðist sém þér hafið rök að mæla — en er
jiað svo í sannleika?“
Hún var farin að gráta og gerði ekkert til að stöðva
tárin, sem flóðu niður kinnar henni, niður á kreppta hnefa
liennar. Mcim voru farnir að stara á hana, eins og for-
vitni þeirra væri vakin. Hvað hafði þessi grannvaxni,
dökki ungi maður sagt við liana, sem kom svona illa við
tilfinningar hennar? Kannske að liann væri hættur að
clska hana.
Ilún tók vasaklút og þerraði augu sín og ldnnar og það
var sem þeim, er í salnum voru, létti. Ivannske mundi
þelta lagast fyrir þessum ungu elskendum.
„Það þýðir ekki um þelta að tala,“ sagði hún. „Eg hefi
komist að niðurstöðu um livað mér ber að gera. Dave cr
dáinn, en barn hans mun lifa. Það liryggir mig, að þa'ð
fær ekki að bcra nafn lians, en við því verður ekkert gcrt,
þar scm Dave er dáinn.“
: 1?“:. irk hb iiu nn
,rIÚ„“ sagði -Ridge, „það er ein leið út úr vandanum.“
Hann hikaði andartak og mælti svo, skýrt, greinilega,
cn án áherslu og tilfinnirigasemi:
„Þér getið gifst mér. Ættarnafn milt er einnig IIol-
brook, eins og þér vitið.“
Hún gat ekkert sagt, sat bara og starði á liann, og þótt
furðulegt væri komst í svip engin hugsun að önnur en
þéssi: Hvað sem tautar má eg ckkj liníga í ómegin. Eg er
vist búin að baka honum nóg vandræði og óþægindi, þótl
það bællist ekkj ofan á. Og svo er hún hugleiddi liversu
mikla crfiðleika það mundi baka honuin, cf hún leyfði
Iionum að framkvæma þessa fjarstæðukenndu uppá-
stungu, hafði það þau áhrif, að hún för að hlæja, þetta var
svo skoplegt, og hún hélt áfram að hlæja, ekki liátt, en þó
sem hún væri að fá móðursýkiskast.
Ií2im starði á hana og reiðin hlossaði í quguin hans.
Ilver þremillinn gckk nú að hcnni? Gal liún aldrei tckið
ueinu eins og fólk almennt niundi gera? Ef liún liefði far-
iö að grála af nýju mundi hann kannske hafa fundið til
clálítillar samúðar með lienni.
„lílæjið þér bara,“ sagði hann kuldalega, „það cr golt
að vcrða þess var, að þér liafið ckki glatað liæfileikanum
lil að sjá hið broslega þótt menn gæti vart búist við, að yð-
ur væri skemmt, eins og ástatl cr.“
„Eg bið yður afsökunar,“ sagði hún og varð þegar al-
varleg. „Eg ætlaði mér alls ekki að hlæja — og eg var ckki
að hlæja að þvi sem þér hélduð, að eg væri að hlæja að.
Eg á við, eg var ekki að hlæja að yður —“
„Eg þakka —“ sagði liann þurrlega.
„Nei, þvi var ekki svo varið, en mér fannst í svip, að
þeita væri svo hlægilega fjarstæðukennt. Yður geðjast ckkj
að mér, ef til vill hatið þér mig og samt bjóðist þér til að
kvongast mér, gera mig að því, scm þér og aðnr mundu
kalla „lieiðvirða konu“.“ ,
„Þvi fer fjarri að eg hafi nokkurn áhuga fyrir yður, á
einn eða annan veg, en cins og þér hafið vakið máls á livað
eftir annað, er um barn Dave að ræða, og mig langar ekk-
ert til, að barn hans verði nafnlaust, og lil þess að koma
i veg fyrir það býðst eg til að kvongast yður — svo að
barnið fái það nafn, sem það mundi liafa fengið ef Dave
liefði lifað, og þér ekki verið jafn sauðþráar og revnd ber
vilni.“
„Eg er ekki til neydd að giftast yður,“ sagði hún mjúk-
lega.
„En ef þér skoðið í liug yðar, munuð þér viðurkenna, að
með þvi að gif last mér, komið þér öllu á réltan kjöl, fram-
lið barnsins verður öruggari en ella, og það væri, ef eg
má svo segja, eins og þér réttuð Dave liöndina. Nei, þér
munuð ekki leggja á flótla frá mér, því að þetla er cina
leiðin, og ef eg get fengið sérstakt giftingarleyfi, hvgg cg,
að þér fallist á að giftast mér og fara með mér norður i
Yermont eigi síðar en siðdegis á morgun —
Og svo fór, að lokum, að þessi varð endir á. Eklci svo að
skilja, að lnin léti undan þegar. Hún hélt áfram að malda
í móinn, örvæntingarlega, mcðan þau drukku annan
„Marlini“, cn fór að linast, er þau liéldu viðræðunni áfram
eftir miðdegisverð.
, „En yður geðjast ekki að mér, þetta yrði ógurlega erfilt
Iijúskaparlif,“ sagði hún, angistarfull á svip, og tætli sund-
ur hvcrn vindlinginn á fætur öðrum.
„Yið megum ekki liugsa um ncitt ncma barnið. Eklci
ber það sök á neinu. IIví skyldi það verða að þola allt
vegna þcss sem gerðist?“
Og það voru röksemdir lians á borð við þessa, scm að
írægt
Frúin geröi sér
Frú Dwight Morrow hélt
einu sinni teboö og meöal gesta
var J. P. Morgan eldri. Dætur
Morrow-hjónanna voru þá í
æsku, en þær áttu aö fá aö
koma inn, hneigja sig fyrir gest-
unura og fara svo. Frú Morrow
var alveg á nálum og óttaöist
mest a'ð Anne, sem hafði orð á
öllu, kynni að fara að tala um
nefið á Morgan, en það var
og furðulega áberandi.
því mjög far
um að útskýra fyrir dætrum
síuum, að það væri afar-ókur-
teist að minnast á nokkur per-
sónuleg cinkenni á fólki.; Og
hún brýndi sérstaklega íyrir
Anne, að hún mætti ekki minn-
ast á nefið á hr. Morgan hvern-
ig svo sem henni litist á það.
Telpuruar komu inn eins og til'
stóð og móðir þeirra stóð á
öndinni er hún sá að Anne ein-
blíndi á nefið á Morgan og
hafði ekki af því augun. Litlu
telpurnar voru nú kynntar fyrir
gestunum, þær hneigðu sig* og
voru svo látnar fara út aftur.
Frú Morrow létti stórum, hún
snéri sér nú að því aö hella tei
i bollana og sagði viö Morgan,
sem var aðalgesturinn:
„Jæja, herra Morgan, hvort
viljið þér nú heldur sykur eða
sítrónu í nefið?“
Veglyndi.
Aristoteles varð einu sinni
fyrir átölum sökum þess að
hann gaf óþokkamenni ölmusu.
„Eg gaf ekki manninum;“
svaraði hann. „Eg gaf mann-
kyninu".
Grikkir urðu fyrstir til aö
búa til fjaðrabotna í rúm. Þcir
voru svo gerðir, að leðurþveng-
ir veru strengdir milli þungra
borða, sem mynduðu rúm-
stokkana.
KwÁÁcjáta wk 539
(joi'ry Suijbf oy (joe Jcluuttr
Sendisveinninn: „Það er ein-
hvcr Clark Kent þarna frannni,
sem vill fá að tala við þig, rit-
stjóri.“ Lois: „Clark Kent, —
og vill fá að tala við mig. J-æja,
já, sjáum til.“
Sendisveinninn: „Ungfrú
Lane sagði mér að gefa þér eitt
eintak af blaðinu og segja þér
að bíða. Það gelur verið, að
hún hafi finnn íninútur aflög-
um eftir nokkra stund.“
Clark: „Jæja, hún hiýtur a'ð
liafa fciknin öll að gera, þvi
ekki niundi hún láta gamlan
vin sinn og starfsbróður sitja
og bíða eftir sér, el' hún væri
ckki upptekin."
En inni-á skrifstofu sinni
lætur Lois fara -vél um sig,
dregur upp skáldóögu og fer að
lesa hana, um leio og lnin seg-
ir: „Þetta er cins góður timi
og hver annar til þess a'ð klára
þessa bók.“
Skýringar:
Láréíí: 1 greii'i, (> skip-
iiljóri, 8 spíra, .10 krallur, 12
tónn, 13 frumefni, 14 ný, 16
báð, 17 dr.eif, 19 láiuar.
I ■ rélt: 2 grcinir, 3 fanga-
i'-tark, 4 egg, 5 lumdsuafn,
7 : ' 9 lcreft, ,11 bljóð,
13 á lijLinn, 16' ferðast, 18
ve: .iunarmál.
Lausn á krossgátu nr. 5381
Lárétt: 1 þorrí, 6 róa, 8
göt, 10 sum, 12 L.L., 13 sá,
14 alt, 16 asi, 17 inn, 19
Snati.
Lóðrétt: 2 ort, 3 ró, 4 Ras,
5 uglan, 7 smáir, 9 öll, 11
Uss, 15 tin, 16 ant, 18 Na,