Vísir - 16.02.1948, Qupperneq 7

Mánudaginn 16. febrúar 1948
VISIR
7
5«;5c;x>;sc;KíO!iOííoo;soo«oooooí>onoíKX>!}Ro;íReooooooooíx
i
í;
JL C.Í.
-'tf n
líó :
Reynt að gleyma
sísoooooooooooooooooís;
„Eg geri ráð fyi-ii', að liann — læknirinn —- hafi ckki
þurft að líta á mig nema rétt sem snöggvast til þess að
sjá, að eg varð að komast undir hert loft og það sem skjót-
ast. Sannast að segja hað eg hann að leiða mig út í kvöld,
vegna þess að eg hefði slæman höfuðverk. Og liann er ekki
horfinn enn.“
„Þér hefir vist ekki flogið í liug, að þetta gæti litið fjári
einkennilega út, að hverfa svona saman, æ ofan í æ. Og
ef þér hefir flogið i hug, að það væri einkennilegt í aug-
um annarra, má víst gera ráð fyrir, að þú létir þig það
engu ski]_)ta.“
Jæja, jsetta virtist ætla að verða allmikil senna. Vafa-
laust liafði reiðin soðið í honum frá þvi um kvöldið í
hoði Lidu. Vafalaust hafði hann beðið tækifæris, að
slengja J)ví framan í hana, að hún væir að daðra við Alec.
Nú liafði hún veilt lionum tækifærið, sem liann hafði
heðið eftir.
„Eg efast um, að nokkurum -— öðrum en þér — finn-
isl j)etta cinkennilegt, en það er svo ástatt um mig, að þú
hefir ásett þér að ætla mér jafnan allt liið versta. Þú varst
jafnvel húinn að skapa þér skoðun um mig, áður en þú
leizt mig augum, og fýrr vildirðu lienda þér fram af
hjörgum en kannast við, að þú liafir rangt fyrir þér.
Sagði eg þér ckki,“ — og tárin komu fram í augu hemiar,
„að'þetla iijónahand gæti aldrei farið vel.“
„Og eg segi þér, að við verðum að sjá um, að það fari
vel.“
„Nei,“ sagði Dorcas, „það cr vonlaust. Láttu þér ekki
delta í liug, að aðeins vegna þess, að einhver maður hafi
lesið eittlivað yfir okkur —“
„Þú hefir vafalaust gert þér vonir um að ganga í hrúðar-
kjól með hlóm í liendi upp að altarinu —“
—---o——
Hún slóð á miðju gólfi og sfappaði í gólfið með fætin-
um. Tár komu fram á hvarma hennar og hrundu riiður
kinnarnar.
Það kom henni óværit, að Ridge þagnaði.
„Einu sinni,“ sagði liún reiðilega og strauk burt tárin
með granri hönd sinni, „ól eg vonir í þá átt, og meira en
það, eg' var staðráðin i að sú athöfn yrði hátíðleg, svo að
eg gæti minnzt hennar með gleði alla æfi. Eg vildi klæð-
ast hrúðarskarli, bera blóm, lieyr fagran hljóðfæraslátt
og heyra guðs orð liátíðlega fram horið á þeirri stund.
En það koin styrjöld og piltur féll i þeirri styrjöld — óg
allt fór á annan veg en eg liugði. Eg varð að sætta mig við
annað — annað smærra, veigaminna. Gotl og vel, mér
urðu mistök á, en eg verð sjálf að gjalda þeirra. En eg
játa, að þetta hitnar líka á þér, og i því er engin sanngirni,
en j)ess végna hefirðu ekki öðlazt neinn rétt til að kúga
mig eða dæma. Afstaða þín varðandi Alec Littlejohn er
hlátt áfram móðgaridi. Hver sem væri gæti ætlað —“
Hún þagnaði skyndilega.
„Ætlað hvað?“
,,Að eg væri ein þeirra stúlkna, serii ekki mætti treysta
til að vera cinni með karlmanni stulta stund.“
„Jæja, ertu ekki í þeim flokki,“ sagði Ridge og iðraðist
sárt orða sinna, jafriskjótt og þau voru komin yfir varir
lians.
• „Fyrirgefðu mér, Dorcas,“ sagði liann. „Það var lítil-
mannlegt af mér að segja þetta og trúðu mér, er eg segi,
að eg veit, að þú ert ekki þannig.“
Hann settist á rúmið, þreytulegur á svip, og liuldi and-
litið i liöndum sér.
„Eg veit ekki hver þrcmillinn gengur að mér,“ sagði
hann. „Það er eins og allt fari jafnan í handaskolum fyrir
mér.“
„Það má kannske það sama segja um mig. Og við erum
bæði jafnan reiðuhúin að rjúka hvort í annað, ef eitthvað
her út af.“
„Við getum ekki haldið svona áfram.“
„Nei.“
„Yiltu trúa því, að eg vjldi gjarnan hyrja á nýjan leik
og láta hetur takast.“
„Já,“ svaraði hún, „eg trúi þvi.“
„En þú verður að reyna lika.“
„Það veit eg.“
„Það verður ekki auðvelt.“
„Eg vcit, að það verður erfitt.“
Eg vil ekki, að það verði auðvelt, liugsaði hún. Eg vil
að j)að verði erfitt, þvi að j)á finrist mér að eg geri eittlivað
í af])lánunarskyni. Afplánun. Henni fannst einkennilegt.
að þetta orð skyldi koma fram i liugann. Menn syndga,,
hugsaði hún, og iðrast — og þrá svo að fá tækifæri til af-
plánunar vegna J)ess að menn höfðu gert rangt. Og þó
liafði henni ekki fundizt, er J)elta gerðist, að hún væri
að gera neilt rangt, lieldur það sem rétt var og heiðarlegt.
og Dave hefði verið lienni svo góður, gert svo mikið fyrir
hana.
„Það er ekki á J)ér að heyra, að þú viljir, að J)að verði
auðvelt.“
Ridge horfði á liana og var nokkur furða í tilliti henn-
ar. Hún var einkennileg J)essi stúlka, sem hann liafði geng-
ið að eiga, einhvern veginn svo fjarri hórium, eins og hon-
um væri urii megn að skilja liana. Ef liann horfði á hana
J)etta andartakið og þóttist verða einhvers var — og svo
aftur, og J)á kom eitthvað allt annað í Ijós, eða var J)að,
eins og hún hafði sagt, að hann Sá aðeins J)að scm liann
vildi sjá.
„Nei, eg vil ekki, að það verði auðvelt fyrir mig,“ svar-
aði luin, „en eg vil gjarnan að J)að vrði þér elcki of erfitt.“
„Ilafðu engar áhyggjur af mér,“ svaraði hann. Hann
stóð upp liægt og gekk til dyra. Þegar hann var kominn
að dyrunum. snéri liann við, hrosti til hennar og sagði:
„Góða nótt; hér. eftir ætla eg að sofa i gamla herherginu
mínu.“
' „En — Ella ?“
„Við berum einhverju við, að eg hrjóti —“
„Eg hefi elcki orðið Jiess vör.“
„Heyrðu nú,“ sagði Ridge, „ef Jni heldur þannig á-
fram fer eg að lialda, að J)ú viljir ekki að eg sofi i minu
lierbergi.“
„En það vil eg’,“ sagði liún og roðnaði, „það er hara
þetta, að —“
„Hafðu engar áhyggjur af Ellu, eg skal fiuna upp á
einhverri framhærilegri ástæðu.“
Og hér eftir, hugsaði hann, er liann lokaði dyrunum
á eftir sér, muri eg annast J)ig hetur, Dorcas.
IV. KAFLI.
Það var vikuna fyrir jólin. Alec Littlejohn og Lida
Whipple sátu i stúku í veilingaskálanum við vatnið, J)ar
—Smælki
Um líf og dauða að tefla.
MeSan verkfall simamanna í
Bandaríkjunum stóö yfir, fékk
kona ein í Colville hraösamtal
viö bónda sinn. Hún fullvissaöi
varömann á símstööinni um að
samtalið væri mjög áríöandi,
því að um líf og dauða væri að
tefla. — Hún fékk samband við
karlinn sinn, en liann hafði far-
iö á sláturhús, meö svín sem
þau áttu, til Jsess að láta slátra
því.
Maður írá Miami og annar
frá Lós Angeles hittust á rnark.
aði í Kaliforniu og kepptust
við að grobba og segja hvor
öðrum lygasögur. Maöurnn frá
Miami benti á stóra melónu og
sagði: „Þetta teljið þið hér i
Kaliforníu líklega vera allstóra
appelsínu ?“
Kaliforniumaðurinn geröi sig
píreygöan til J)ess aö reyna aö
sjá melónuna og sagöi: „Við
komum nú varla auga á svona
smáræöi. Þetta hlýtur að vera
rúsína."
UroMqéta hp SS3
Skýringar:
Lárétt: 1 galdrar, 4 tveir
eins, 6 fæða, 7 aum, 8 tveir
eins, 9 liús, 10 mjög, 11 kost-
gæfni,.12 skip, 13 æskuflokk,
15 hreyfing, 16 dilkur,
Lóðrétt: 1 feyskna kvisti,
2 liár, 3 íþróttal'élag, 4 öðl-
ast, 5 leysa, 7 ánægð, 9
málmur, 10 svar, 12 eldsíæði,
14 tímahil.
Lausn á krossgátu nr. 552:
Lárétt: 1 hrút, 4 af, 6 nót,
7 fíl, 8 um, 9 ál, 10 hró, 11
grát, 12 N.N., 13 lamin, 15
ný, 16 lóð.
Lóðrétt: 1 hnuggin, 2
Róm, 3 út, 4 A.T., 5 fleinn,
7 fló, 9 ártal, 10 hál, 12 nið,
14 mó.
C & Suncufki, — TAHZAM — M7
Jane varð ofsalega hrædd, er eldur- En Redzik var svo önnum kafinn við Loks tók hann eftir liættunni, sem „Leystu mig úr bön'iu-num “ sagði
iinn nálgaðist. Hún brauzt um á hæl hin illu áform sin, að hann tók ekki yfir vofði. Þá snéri hann við og skund- Jane. En Rcdzik var ómcnni ög hugs-
og hnakka til að iosna úr fjötrunum. eftir hinum ógnandi reyþjarmekki. aði í áttina til Jane. aði ciiningis um slg. Ilann þé}t áfraiij