Vísir - 17.03.1948, Síða 7

Miðvikudaginn 17. marz 1948
V I S I R

XKXJOOOOOOCOOOOSXXKSOOOOOOíSOaOOOOOOOOOÍSOOOOOOOOÍJ
C4((ene CoAm:
49
Reynt ai) gieyma
socoooooooocooooooooc
„E k k e r t?“
„Ekkert.“
„Eigið þér við það, að þér ætlið að vera liér áfram?“
„Já, eg ætla að vera liér áfram!“
----o——
Andartak var Li(!a á svipinn eins og Dorcas liafði ósk-
að sér, búizt við að hún mundi líta út. En aðeins andar-
tak. Örvæntingin, furðan hvarf þegar úr andlili liennar.
Og nú brosti hún örugglega.
„Nei,“ sagði bún. „Þér haldið ekki kyrru fyrir hér.
Þér munuð fara. Ásetningur yðar er annar nú. Það efa
eg ekki. Af þvi að þér lilýðið nú rödd lijartans, tilfinning-
anna. En er þér beilið blákaldri skvnsemi og liugleiðið
þetla betur munuð þér taka aðra ákvörðun. Eins og salcir
standa virðist það djarflegt, næstum rómantískt, að taka
þá stefnu, sem þér segizt ætla að fylg'ja. En þér munuð
skipta um skoðun við rólega íhugun. Og að lokum: Eg
ætla að gefa yður þriggja daga frest til að taka ákvörðun
vðar.“ '1"t
Hun slóð upp og geklc lil dyra. Þar nam hún staðar og
hallaði sér að dyrastaf eins og hún hafði gert, er hún fyrst
kom þarna til fundar við hana.
„Þrjá daga,“ sagði hún mjúkum rómi. „Og innan
þriggja daga munuð þér liafa br.éytt ákvörðun yðar, því
að þér munuð þá hafa komizt að raun um, að. fyrir yður
er þetta eina leiðin.“
Hún fór sína leið. Og Dorcas var eili eflir, i lierberginu,
þar sem allt var undir bú'ið ti 1 að kveikja ehl i arni, en
ekki kveikt upp.
Það fór eins og hrollur um hana. Hún gekk qð grninum
og kveikti upp. Það fór þegar’að loga í brenninú ög sUárk-
ið lét benni vel i eyrum, er hún kraup á kné l'y'rir framan
eldinn, og rétti fram hendurnar til að orna sýr. En þótt
hún færði liendur sinar æ nær eldinum, var sem lienni
I •
gæti ekki liitnað. Nu er hun var ei.n, var sem henni iynm
ekki ólgandi blóð, heldur jökulvatn í æðum.
Hún óskaði sér þess innilega að Ridge vildi flýta sér
heim. Kannske mundu efasemdirnar hverfa, vonirnar
glæðast af nýju, er hún liti hann augum aftur. Hún von-
aði það i örvæntingu sinni, að þegar hann kænii gæli hún
aftur orðið örugg og st.erk...
----o-----
„Það er kvrrlátt hjá okkur í kvöld, elskan mín,“ sagði
Ridge. „Þú liefir varla mælt orð.“
„Fyrirgefðu mér,“ sagði Dorcas. „Eg vildi sizt af öllu
vera þér til leiðinda.“
„Þú ætlar þó ekki að láta hótanir Lidu liafa áhrif á þig?
Þú mátt ekki missa jafnvægi þeirra vegna.“
„Nei, til þess kemur ekki. En eg er smeyk um, að eg
geti eklci látið sem ekkert sé. Eg befi verið að lmgsa um
þetta.“ -
„Gleymdu þvi. Ilugsáðu um eitlhvað annað, — mig til
dæniis.“
Þau voru nýstaðin upp frá bþrðum og sátu að kaffi-
drykkju í setustofunni. Hún hafði farið í annan kjöl, áður
cn þau settust að borðum, silfurgrænan á lit með löngum
ermuin. Hún hafði kemht hár sitt lengi og húið um sem
snvrtilegast. Og hún bar hring með glitrandi smarögðum
og demönlum, hringinn þann, sem móðir hans hafði átt.
„Ilvernig, sem allt velkist elskan mín, máttu ekki vérða
þunglynd út af þessu.“
„Til þess kemur ekki,“ sagði hún. „En á hinn bógirin
getum við ekki lokað augunum og lagt hendurnar yfir
eyrun, til ])css að heyra ekki eða sjá. Við vcrðum að horf-
ast í augu við allt, eins og það er, og við getum ekki verið
áhvggjulaus um frarritíðina.“
Hún hafði gért sér vonir um, að er Ridge kæmi, mundi
allur beygur hverfá úr brjósti hennar, að hún vrði aftur
örugg, en það fór ekki á þann veg. Nú, þegar liann var
kominn aftur til hennar, gat hún ekki nema um eitt
hugsað: Að livernig sem allt velktist yrðj hún að gæta
þess, að særa lia’nn ckki eða auðmýkja, gæta ])ess að gera
ekkert, sem gæti lagt í eyði lífshamingju hans.
„Það eina senr mér finnst máli skipta,“ sagði Ridg'e, „er
hugarfar okkar hvors i annars garð. Og nú, þegar hvorugt
okkar er í vafa lengur um lilfinningar liins læt eg mér
i léttu rúmi liggja hvað Lida hyggst fvrir. Eg hefi ekki
áhyggjur af neinu.“
„En það er vcgna þess, Ridge, að þú lætur tilfinninggr
þinar ráða. Þú villt ekki lítá á þetta í köldu ljósi verii-
leikans.“
„Gott og vel. Eg svif þá áfram á öldum tilfinninganna,
og finnst það ljúft. Og það er engin flókin vandamál við
að glima, þegar því er þannig varið.“
„Þú virðist ekki vilja gera þér ljóst,“ sagði Dorcas og
var nú örvænlingarhreimur i röddinni, „að málið er flólc-
ið, ógurlega flókið og erfitt úrlausnar.“
Hún var orðin skjálfhend og lagði kaffibollann á borðið
fyrir framan sig.
„Eg jála það: Það er flókið, það eru skuggahliðar. Mér
mun ekki þykja neilt gaman að því, að ailir fái vitneskju
um, að eg hafði aðeins séð þig einu sinni á ævinni, þegar
þú hringdir lil mín frá Boston, og að eg gekk að eiga þig
eingöngu af því, að þú barst barn bróður míns undir
brjósti. Og Lida mun sjá um, að allir fái vitneskju um
þelta. Mér mun þykja það leilt. Og þér lika. En þar með
er ekki sagt, að við getum ekki staðið upprétt.“
„Það getum við,“ sagði Dorcas, „en láttu þér ekki detta
í hug, að þetta hafi engin álirif á okkur. Ilvernig lieldurðu
að þclta fari með okkur? Við verðum sárt leikin. Þú
breylist - og eg líka. Við viljum ckki, að þetta gerist. Við
munum spvrna gegn þvi — árangurslaust.“
„Eg veil ekki livað þú ert að fara,“ sagði Ridge. „Og
eg efast um, að þú vitir það sjálf.“
„Eg veit það vel. Geri mér það fyllilega Ijóst. En eg'
hefi ekki áhyggjur af þvi, hvernig þelta muni fara með
mig, heldur liinu, hvernig það muni fara með þig.“
„Og hvernig heldurðu, að ])að „fari með mig,“ eins og
þú orðar það?“
„1 fyrsta lagi,“ sagði Dorcas og rétti úr sér i sæli sínu,
„mun það hafa þau áhrif, að þú ferð að ala grunscmdir. í
garð allra. Jafnvel i garð heztu vina þinna. Einkanlega
bczlu vina þinna. í hvcrt skipti, er þú kemur inn einhvers-
saðar, þar sem menn í’æða saman, og allt dettur i dúna-
logn, er'þú kemur, kemur þér til liugar, að menn liafi
verið að ræða um okkur, mig, þig og Dave. Það fer að lok_
um svo, að þér finnst kvíðvænlegt að skreppa inn í bank-
ann erinda þinna, eða fara inn í rakarastofu. Þú rnunt
reyna að bæla þelta niður, yppa öxlum, hlæja að þessu, en
þú verður skotspónn, menn tala um.þig i hvíslingum, og
Mikill aödáandi Ernesfe
Hemingway’s varö svo hrifina
af lýsingu meistarans á ljóna-
veiöum í Aíríku, aö hann á-
kvaö aö láta ekki slikt ævin-
týri sér úr greipunr ganga.
Hann ætlaði sjálfur til Afríku á!
Ijónaveiöar. Kona hans sagöi :•
„Þú ferö ekki án mín“. Og
tengdamóöirin lýsti því þá yfir
lika að hún ætlaöi meö.
Þau fóru. Sex mánuðum si'ð-
ar yöknuöu hjónin einn morgu i,
i tjaldi síriu í frumskógarrjóör).
Þau fundu á sér aö eitthvaö
var að, eitthvað vantaöi. Og
þaö kom i ljós áð tengdamóöir_
in var horfin. Þau leituöu aö
henni langa stund, konan ang-
istarfull en maöurinn me'S
hangandi hendi. Þá komu þau
skyndilega auga á hana, þar
sera hún húkti í hniþri viö trjá-
bol, en griöarstórt ljón $tóv
öskrandi andsþænis henni og*
bjóst til stökks. „Guð mimt
góður,“ æpti konan. „Hvað eig-
um við að gera?“
„Ekkert,“ svaraði 'maöurimv
samstundis. „Ljónið hefir sjálíi:
komið" sér í klípuna. Þaö getur,
sjálft bjargað sér úr henni.“
KnUqáta ht. 575
Skýringar:
Lárétt: 1 auma, 4 yeizla,
6 kvenmannsnafn, 7 verzlim-
armál, 8 tveir eins, 9 tve'm
sérhljóðar, 10 sjávardýr, 11!
líkamshluta, 12 ending, 1,?>;
gamli, 15 ábendingarfornafn,
1() óhreinindi.
Lóðrétt: 1 góðlyndur, 2
elska, 3 frumefni, 4 snernma,;
5 skip, 7 blása, 9 stórbýlis^
10 óhreinka, 12 hægt, 14 léztH
Lausn á krossgátu nr. 574;
Lárétt: 1 dómi, 4 ss, 6 ÖJi^
7 fát, 8 mm, 9 F.L., 10 sló,
11 ilma, 12 ýl, 13 ásaka, 15]
gr., 16 ani. ’
Lóðrétt: 1 dómjþng, 2 ólrn,
3 mi, 4 sá, 5 stuðla, 7 fló,
9 flasa, 10 smá, 12 ýki, 14 an<
mí,.Btfl*rRtc*Bur
tr. oy Unitcd
srr
r. (£. SuncugttA:

•Ér Tarzan' liafðí ránnsakað riiáTi'ð,
fann liann, að hljóðið kom frá hjóli
á veiðistöng manns þar skairinit frá.
TarZári tiórfðí"á ög fánri'st þáð kyn-
legt að sjá mann með nútímaveiðitæki
svo nærri hinum frumstæðu bliikku-
■ mönnuin},:... ,.
. „ð mprgun,“ sagði hviti maðurinn t
fór. Nij.Var Tarzan alvarlega foryiti'rin,,
Hviti inaÖuripn ygiddi t.v,o væga, sil,
nnga.1 Svo gckk tiári’n að girðirigririni
og rétti fiskana til Mulaks, IVasiri- gekk til lians og slöðvaði 'lranri.
manns.
t