Vísir - 29.07.1948, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 29. júlí 1948 v_ ..... V X S X ft
« i •'' 'i - ; 'i" ni" ...'■ , i" "'í "j'íhljí. i'.'gjýj. »■
af ást. Þér hafið ef til vill ekki vitað það.“
Nú var komið að erfiðasta hjallanum. Andrea hafði unn-
ið vinfengi Alfonsós og orðið nokkuð ágengt, en sigurinn
var ekki unninn enn. Hann bjóst til lokahríðarinnar.
„Eg vona, að mér sé heimilt að tala afdráttarlaust. Hefði
Madonna Lukrezia verið ættlaus og lítils heimanmundar
að vænta, hefði það verið hin mesta heimska af mér að
tala máli hennar við yður. Þótt eg sé ekki stjórnmála-
maður, veit eg vel, að prinsar verða æ að hafa heill ættar
sinnar i huga, en eg bendi á, að dóttir Hans Heilagleika,
Alexanders páfa sjötta, og systir hertogans af Valentínó,
sem er að leggja Rómagnahérað undir sig um þessar
mundir, er svo ágætt kvonfang, að Esteættin getur vel við
unað, ekki sízt þar sem heimanmundurinn mun verða
meiri en Frakkár getá af hendi reiflJ*'
„Þér kunnið sánnarlega að koma fyrir yður orði,“ mælti
Alfonsó. - ----
„Eg bið afsökunar, liafi eg verjð helzti ákafur. En eg
minnjst þess ekki, að prinsum sé ó li e i m i 11 að elska,
þegar ástin gengur ,ekki i berhögg við hagsmuni ættar
þeirra. Mæla lög Ferröru kannske svo fyrir, að þér skuluð
kvongast einliyerri blóðlausri; franskri stelpu, illa tenntri
og andfúlli, einungis af því aðþér unnið lienni ekki og er-
pð þér skyldaður lil .að afþakka hönd fegurstu konu Ev-
rópu, af því að hún mun færá yður ást, fegurð og unað i
hviluna? Eg má ekki til þess hugsa. .... Hvað bandalag
við Borgíaættina áhi-ærir, þá ætla eg að benda á, að Frakka-
konungi fannst ekkert að þvi að bjóða Sesari Borgia áð.,
kvænast frænku sinni óg að haun hefir. siðan gengið að
eiga syslur Navarrakofiuiigs. , , , ,, , .
„Hvað voruð þér að segja,um tennur og andremmu?“
spurði Alfonsó.
Andrea setti upp undrunarsvipr„Þáð ér á allra vitorði.
að stúlkur þaer, sem aldar liáfa verið upp undir 'handar-
jaðri Önnu af Bretaníu, eru uppþornaðar sem ávaxtaliýði
ög svo siðlátar, að þær geta vart lifað í þessum heimi. Allt
kapp héfir vérið á þáð lagt, áð sál þeirra væri sem hrein-
úst og líkáminn" Örðið út undah. Því fylgir, að þær þvo séi
sjaldan og andremman er eins og fúll gustur úr graf-
livelfingu: Én- vilji éirthver gánga í eina sæng með slikri
konié þá fær hann vérðskuldaða hegningu fyrir heimsku
sína.“ ■ -- 'r':
Alfonsó liló. „Hvaðiiafið þér sofið hjá mörgum af meyj-
um Önnu drottningar?“
„Engríi en Madonna Angela Borgía, frænka páfa, hefir
komizt i kynni við nokkrar þeirra, þótt eg geti eklci haft
eftir lýsingar þær, sém hún gaf á þeim.“
v „Það er nú samt óliætt. Eg hefi frétt, að Madonna Angela
kalli ekki allt ömmu sina i þessum efnum.“ En Andrea
þagði, því að hann sá, að Alfonsó leit enn einu sinni á mál-
verkið. Hann fann á sér að ummæli sin um frönsku kon-
umar höfðu háft tilætluð álirif og nú var um að gera, að
láta þau aukast af sjálfu sér.
Prinsiim var Itikandi, er hann lók aftur til máls. „Er
Hans Heilagleiki fús til að vera rausnarlégur, að þvi er
heimanmundinn snertir? Eg verð að fá meira en hundrað
þúsund.“ ■ ....- - ;
„Hánn er vafalaust fús til að gera yður til hæfis i þvi
efni. En þér verðið lika að minnast þess, að heimanmund-
urinn er ekki gull einvörðungu, heldur og hersveitir Borg-
ia, gráar fyrir jámum, sem munu öe reiðubúnar til að veita
Ferröru lið gegn Feneyjum. Þegar Borgia hefir unnið
Mýrar, verður hjálp hans enn meíra virði en aðstoð af
hálfu Frakka frá Milanó — sem er lika alveg óviss.“
Andrea þurfti elcki að taka það fram, að ef ekkert yrði
af ráðahagnum, mætti búast við þvi, að hinar sömu her-
sveitir stæðu með Feneyjum í árás á Ferröm.
„Mér hefir borizt til eyrna, að þér litið svo á, að Valen-
tinó eigi ekki mikla framtið fyrir sér. Hvað verður þá um
her hans?“
„Þá mun verða hægt að kaupa fylgi hersveita hans fyrir
gull það, sem Madonna færir yður. Eg held þvi samt
„liún hefir ekki séð mig, siðan þún var smábarn, átta ára.
Hvernig ætti hún að geta elskað mig?“
„Æskuminningarnar eru þær, sem lengst endast. Eg
veit, hvað eg syng í þessu efni. Hún minnist fyrstu funda
ykkar og hefir milda ást á mynd, sem húrt á og er éf tir
málverki meistai’aiis Ercole de Róbertis.“
„Er það?“
„Ef þér trúið þvi ekki, þá hefi eg hér sönnun fyrir því.“
Andrea lék nú sterkasta trompi sinu — bréfi, sem Lúkre-
zia hafði skrifað. „Hún liefir boðið öllum siðvenjum byrg-
irt, til að tjá yður tilfinningar sinar.“
Sesar Borgia hafði átt liugmyndina að bréfinu, en An-
gela skrifaði það, þótt þær frænkur semdu það í fé-
lagi. Ókunnugir gátu ekki með neinu móti séð, hver væri
sendandinn, því að undirskrift var engin, enda aldarand-
inn þannig, að kona mátti ekki skrifa karli að fyrra bragði,
nema um lijónaefni væri að í’æða.
Alfonsó sctti dreyrrauðan, er hann lók við bréfinu og
las liann það i flýli. Ilann dió djúpt andann að lestrinum
loknum og var alveg eins og fiskur, sem gleypt hefir beit-
una. Ilann sló skyndilega á lærið og spratt á fætur.
„Hún óskar eftir svari og ekki skal standa á því,“ mælti
hann. „Eg er orðinn leiður á hórum og frönsku sýkinni.
Hvers vegna ætti eg að kvongast einhverri afgamalli
franskri kerlingu, þegar ég get eignazt i senn eiginkonu
og frillu?“
„Það er mergurinn málsins.“
„Eg heimta að minnsta kosti tvö hundruð þúsund dúk-
ata.....Er það satt, að faðir minn liafi falið yður að
sækja dýrlinginn í Víterbó?“
Andi'éa sá bregða fyrir lirekkjaglampa i augum prins-
ins og brosti við. „Já, hans náð hefir óskað eftir þvi við
míg, að eg fari slika för.“
„Þér skuluð þá leggja upp án tafar. Eg bið yður fyrir
bréf til Lúkrezíu hinnar fögru, svo að þér vinnið fyrir
okkur feðga báða í þessari för. Hann veit bara ckki, að
þer leggið upp of seint.“ Þeir liorfðust i augu og skildu
hvor annan fullkomlega, „Eg lofa þó engu. Faðir minn
■ óskar eindregið eftir frönsku kvonfangi og eg verð að láta
svo sem eg sé sama sinnis. .... En eg held samt, að með
isamvinnu ástarguðsins og Borgiaættarinnar ætti að vera
liægt að koma liinum ráðahagiium í kring.“
. Andrea var alls hugar feginn. Honum varð hugsað til
Kaímllu, cr haim Íc rðaðist siiður á bóginn. Fundum þeiiTa
mundi bera sarpan, fyrr en hana hefði grunað. Sigur var
naérri úáúinn í Férrörii, svo að Andrea tók að hugleiða
liiéstu leiki réfskákarinnar. Sesar Borgía var kominn yfir
Apeiininafjöíl. Andrea ætlaði sér að gefa lionum skýrslu
á suðurleið og, ítréka tilkall sitt Jil Fjallaborgar,
, ,,Við förum á veiðar á morgun,“ mælti Alfonsó hugsi.
„Bréfið yerður tilbúið daginn eftir..Þangað tilliið eg
yður að fara varlega og forðasí einkmn kardínála. Og
gaiigið ekki oftar á liólm við Frakka. Eftir veiðarnar
vcrður ékki eftir neinii að biða, en þangað lil verðið þér
að vera var um yður. Eg mundi harma það, ef þér misstuð
lífið að ástæðulausu.“
Andrea varð liugsað til Pompósu, meðan Alfonsó sagði
þetta. Ætti liann að hætta á að hverfa á morgun, eins og
Iiann hafði ætlað sér? Það gæ.ti reynzt hættulegt.
Nítjándi kafli.
Stundu eftir miðnætti gullu veiðiliornin, sem tilkynntu,
að hertoginn, af Este Ög synir hans mundu fara á veiðar
jnæsta dag ög væri hírðiuni boðið með.
| kjmdlaf Ijómuðu:;!húndar geltu og hross lmeggjuðu.
Hávaðinú fór jáfnt og þétt vaxándi, er menn komu ríð-
andi úr öllum áttum til hallarinnar, þar sem veiðimanna-
lijópurinn átti að safnást saman, en þjónalið Iiélt þegar af
stað með marga vagna, fermda allskonr veiðitækjum.
Margt þurfti að undirbúa, áður en liertoginn og föruneyti
lians hæfu veiðarnar.
Andrea hlýddi á tal Frakka, meðan liann beið eftir liesti
sínufn.
„Eg segi þér satt, vinur minn,“ sagði einn þeirra, „að
þella er blóðbað en ekki veiðar. Þeir slá hring um nokk-
urn liluta mýi-anna og skógarins með netjum og drepa svo
livert kvikindi, sem lendir inni hringnum. Nei, þeir kunna
ekki hina göfugu veiðilist eins og við Frakkar. Eg Iilæ að
þessu.“
„Þú skalt ekki hlægja of hátt, því að oft verður úr' þessu
orusta,“ svaraði einhver. „Það kemur ósjaldan fyrif, áð
innan hringsins finnst villiuxi, göltur eða annað dýr, sdm
enginn leikur er að drépa. En eg sver, að eg fer af baki, ef
uxi eða bjarndýr verður á vegi mínum. Eg ætla að vinna
fram, að bezti heiinanmundurinn sé hún sjálf, fegurð
hennar og ást á yður.“
„Vitleysaé*; sagði ^prinsjnrt* .sgm var á báðpm áttmn,n það :á h
T
—Smælki—
’ V , i
. Geir gamli Zoega var fy,nd-
inn og eru höfö 5eftir honuirt
ýms hnittileg svör. Þetta er
Arnfiröing ferskast í minni:
Maður var að bera út Arn-
firðing fyrir Ben. S. Þór. og
bjó'öa mönnum liann. Sá kom
til Geirs gamla og segir:
„Hafiö þér séö Arnfiröing?“
„Hvaö, hö, nei,“ segir Geir.;
„Er. hann týndur ?“
„Nei,“ segir maöurinn, „eg;
. er hérna með hann.“
„Nú, því eruð þér þá aö
spyrjá eftir honuín.“
Guömundur á Hnúkum sem
lengi bjó á Sauöanesi, bróöir
Ólafs skálds í Eyjafiröi, var
afbragðs gáfumaður, og væri
mannvit gjaldgengt í kaup-
staö, þá væri Guðm. einn af
þeim, sem gæti lagt meira inn
„en presturinn og hálýsóknin“.
Guðmundur skrifaöist lengi á
við Baldvin skáldá, því þeir
voru vinir, og var það þá eitt-
livert sinn að Baldvin skrifaði
honum og . bað lianh nú að
senda sér nokkrar istökur, þeg-.
ar að hann skrifaði næst. Þá
bjó Guðnnmdur á Sauðanesi.
„Það er því miður. ekki hægt í
þetta sinn, Baldvin1 minn góöur-,
því nú er allur leir. frosinn '4
Sauðanesi,“ sagöi Guömundur Jp
næsta bréfi.
tínMgáta hk 62!
Lárétt: 1 Sjávhrdýr, 6
hljóð, 7 ósamstæðir, 8 trúar„
bók, 10 hvað?, 11 mjög, 12
alda, 14 á fæti, 15 lireyfing,
17 strax.
Lóðrétt: 1 Drap, 2 gat, 3
grömi, 4 líkamshluti, 5 í
banka, 8 ílátið, 9 rödd, 10
skinn, 12 dýramál, 13 skel,
16 í sólargeislanum.
Lausn á krossgátU nr. 620:
Lárétt: 1 Fjölhæf, 6 ró, 7
or, 8 skall, 10 öt, 11 tak, 12 :
Hlín, 14 K.A., 15 lán, 17
allur.
Lóðrétt: 1 Fró, 2 nó, 3 lok,
4 hrat, 5 fálkar, 8 stíll, 9 lak,
10 öl, 12 hó, 13 nál, 16 nú.
lagheixturpiRur
15—17 ára, getur- fengið
atvinnu nú þegár um ó- j
ákveðinn tíma. — Uppí. .á ;
Laugaveg 19, miðhæð.