Vísir - 14.10.1948, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 14. október 1948
V I S I R
1
lOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOCI
Hvers vegna ertu í hlekkjum og svona til reika?“ Nú
tók hún eftir rákunum á öxlum hans. „Góður Guð! Þeir
hafa harið þig.... Segðu mér......Getur þú ekki
íalað?“
„Gefðu mér vatn.“
Hún þreif bikar af borðinu og bar upp að vörum lians.
„Hér er vín. Drekktu! Drekktu hægt!“
„Guð laun c a r a,“ sagði liann, er hann hafði læmt
bikarinn.
„Hvernig stendur á þessu? Hvers vegna ertu fangi?“
Borgía greip fram i fyrir lienni: „Yður mun verða sagt
það á sínum tíma, kona.“ Síðan leit hann á Andrea. „Segðu
okkur, hver kona þessi er. Þú neitar kannske að þekkja
hana, þegar þú ert húinn að fá þessa lnessingu? Hver er
l«ún?“ - .JlLIISÍ
„Móðir mín, Kostanza Zoppó."
Leiknum var lokið og refurinn í gildrunni um síðir.
Borgía leit á Kamillu. „Eruð þér ánægðar með þessa sönn-
un ?“
Hún leit hægt upp og svaraði: „Já.“
„Hafið þér ekkert að segja við ástvin yðar nú? Það mun
gleðja liann, ef þér ávarpið hann.“
„Já,“ svaraði hún, náföl. Hún ávarpaði Andrea, rétt
eins og þau væru ein: „Hvaða nauður rak þig til þessa ?
Þú varst mikill maður i list þinni, gáfum og hugprýði.
Eg skil þetta ekki.“
„Af því að eg var kjáni,“ svaraði liann. „Eg vona, að
þú viljir fyrirgefa mér einhvern tíma.“
„Fyrirgefa?“ hafði hún eftir honum. „Fyrirgefa?“ Tár
blinduðu hana og hú'n greip höndunum fyrir andlitið.
„Bravó!“ sagði Borgia. „Jæja, nú er lokaþátturinn að-
eins eftir. Móna Kostanza virðist enn harla fáfróð. Það
er þá rétt, að hún viti, að sonur hennar lézt vera mikill
maður, en að auki sveik hann mig. Hann átti að sjá svo
um, að þessi borg gæfist upp baráttulaust fyrir kirkjunni.
.... Þér vissuð það ef til vill ekki, Madonna Milla. Marió
Bellí getur sagt yður frá því.“
„Ætl’ ekki það!“ mæíti Belli. „Sem foringi setuliðsins
hefði hann getað afhent yður borgina, án þess að þér
inisstuð nokkurn mann og Varanó einn tapaði lífinu, —-
en þess í stað snérist hann gegn yðar tign og varð valdur
að dauða liundraða góðra manna, miklum útgjöldum
yðar og tapi tekna í framtíðinni. Þér óluð snák við brjóst
yðar. Eg hefi aldrei komizt í kynni við annan eins svikara.“
Borgía leit livasslega á Frakkann, en liann mælti siðan:
„Þannig er þessu lýst af þeim, sem til þekkir. Slíkur svik-
ari hefir unnið til dauðarefsingar á öllum sviðum. Dómur
ininn er á þá lund, að Andrea Zoppó eigi að vera til sýnis
i búri, sem hengt verði utan á kastalaturninn, unz liann
rotnar þar lifandi. I kvöld á auk þess að beita liann rétt-
inætum pyndingum vegna glæpa sinna.“
Nú varð dauðaþögn. Menn urðu að liugsa sig um, til
þess að geta gert sér ljóst ,hvað gerast ætti.
Móna Kostanza féll á kné fyrir framan Borgía og bað
syni sínum miskunnar, en hertoginn sinnti ekki orðum
hennar og lét fara með hana út, þar sem hún hafði kom-
ið að fullu gagni. Síðan snéri liann sér að gestum sínum
og tilkynnti þeim, að nú væri þessi þáttur skemmtanar-
innar á enda.
En hann þagnaði i miðju kafi, er hann kom auga á kon-.
una, sem numið hafði staðar fyrir framan hann. Enginn
hafði veitt því athygli, er Lúsia frá Narní gekk í salinn
eða tekið eftir því, er hún gekk fram fyrir Borgia.
„Eg færi yður boð,“ tók liún til máls formálalaust.
Hann hleypti brúnum, en er hann sá reifaðar liendur
liennar, minntist hann þess, liver þetía var. „Mig hefir
lengi langað til að hitta yður, Systir Lúsía. Þér veittuð
fjandmönnum kirkjunnar mikla huggun, meðan á umsát-
inni stóð og tókuð að skipta yður af hlutum, sem komu
yður ekki við, þar sem þér eigið að sitja í klaustri. Hverju
hafið þér að svara þessu?“
Hún hirti ekki um orð lians heldur mælti: „Eg hefi
boðskap að færa yður frá Drottni.“
Allt datt í dúnlogn, er liún sagði þetta, en hertoginn
reyndi að brosa og mælti: „Mér er mikill heiður að þvi,
að Guð almáttugur skuli eiga erindi við mig. Hver er vilji
lians?“
Hún svaraði: „Hann býður mér að tilkynna yður, að
maður þessi — Andrea að nafni — sé nú hreinn af allri
synd og dauðastund hans sé enn fjarri. Hann á að lifa
áíram. Ef' þér óhlýðnist þessu, þá munuð þér deyja nú i
nótt. Hegðið yður því í samræmi við þctta.“
Fimmtugasti og áttundi kafli.
•
Sesar Borgia var enginn hugleysingi, livað sem annars
mátti um hann segja. Hvernig sem á stóð var liann jafn-
rólegur og æðrulaus, en auk þess var hann einn af fáum
mönnum þessarar aldar, sem trúðu ekki hindurvitnum
liennar. Honum fannst sjálfsagt og þægilegt að vcra trú-
inaður, en trúin hafði engin áhrif á skoðanir lians.
En hvorki hugprýði né hálfgert trúleysi stoðaði að þessu
sinni. Hann fann að hann átti i höggi við annarlegan mátt,
eitthvað í ætt við þann mátt, sem ljónið finnur streyma
frá temjara sínum. Sesar Borgia trúði því, eins og aðrir
við borðið, sem Lúsía frá Narni hafði sagt, þvi að hún bjó
yfir uiidursamlegum mætti.
En stærilæti lians bannaði lionum að láta undan síga.
„Maður þessi verður tekinn af lífi, cins og eg' hefi skipað
fyrir,“ sagði liann, „og dcyi eg ekki i nótt, þá mun eg sjá
s.vo um, að fyrir yður fari eins og öðrum loddurum og
falsspámönnum. Hertoginn af Ferröru getur ekki hjargað
vður, þvi að hann fyrirlítur loddara eins og eg...Hví
glápið þér svona á mig? Það er gott, að eg trúi ekki á
galdra. Hvers vegna starið þér svona á mig?“
„Eg er að skyggnast inn í sál yðar, svipast eftir ljósi,“
svaraði Lúsía. „Já, það er týra þar ,því að þér eruð enn
lifandi, en hún blaktir á skari.“
Að svo mæltu gekk systir Lúsía hægt og' hljóðlega til
dyra og hvarf út um liliðardyrnar, sem hún hafði komið
inn um. Það var undarlega kyrrt og liljótt í salnum, þeg-
ar hún var farin.
Þegar Borgia tók að lokum til máls var rödd lians, sem
venjulega var hljómfögur og þægileg, undarlega hörð og
óþjál. „Hvilík ósvífni! Það á að loka allt brjálað kven-
fólk inni.“
Enginn svaraði og þcgar hertoginn litaðist um, sá liann,
að öllum öðrum var nákvæmlega eins innanbrjósts og
lionum sjálfum. Allir í salnum vissu, að ef dóminum yfir
fanganum yrði fullnægt þá um kveldið, mundi hann, Sesar
liertogi af Bómagna, deyja um nóttina. llann var engin
bleyða, en liann var raunsæismaður. Hann fýsti ekki að
deyja, en á hinn bóginn langaði liann alls ekki — og jafn-
vel enn síður — til að setja niður í augum manna sinna.
„Falibyssur
fyrlr smjör"
Pakistan leggur mjögj
mikla áherzlu á landvamir
sínar, segir forsætisráðherra.
landsins, Liaquat Ali Khan.
Ilélt hann ræðu í borginni
Quetta og kvað stjórnina
mundu fyrst af öllu hugsa
mn að styrkja landvarnirnar,
svo að ríkinu stafaði ekki
hætta af erlendum öflum.
Mundi stjórnin kaupa mik-
ið af allskonar nýtízku vopn-
um, en auk þess yrði gerðf
loftvarnaskýli í borgum
landsins. Mundi svo miklu
fé verða varið til eflingar
herins, að stjórnin mundi
ekki hika við að draga úr
matvælaskammt almennings,
ef þess yrði þörf.
C. (Z. Sunm^k&s
Tarzan fór hljóðlega en flýtti sér,
og gætti þess að láta hávaxið grasiö
skýla scr.
- TARZAIM
7
Þegar Tarzan kom að Tikar, skipaði
hann ljónsunganum að fara þegar í
stað inn i skóginn.
Er veiðimennirnir nálguðust, hiistr-
aði Jane aftur og nú skildi Tikar og
liljóþ til liennar.
2S7
EnHinker hrá byssunni á loft, mið*
aði kyrfilega og hleypti af.