Vísir - 29.10.1948, Blaðsíða 7

Föstudaginn 29. október 1948
V 1 S I R

OQOQQQQQOQQQQOQQQQOQQQQQQQQQQQQQQQQOOQOGlQQOaQOC
ISAMUEL SHELLABARGER
föraqharefat
□ 5 |
OOQOQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQ
færi i handaskolum.
Síðan lýsti hann því fyrir Frakkanum, hyernig hann
Iiugsaði sér að losa Fjallaborg úr höndum Ramirez og
manna Borgía. Sá Andrea, að Bayard hafði mikinn áhuga
fyrir viðureigninni, sem framundan var og varð því enn
vonbetri en áður um, að hann gæti fengið hann til að taka
þátt í stjórn áhlauþsins.
Að lokum gat Bayard ekki á sér setið lengur og sagði:
„Orsini, vinur minn, eg geri kröfu til þess að mega taka
þátt í þessum bardaga fyrir frelsi Madonnu Kamillu
Baglióne! Nei, eg heimta að fá að berjast fyrir hana. Það
gerir ekkert til, þótt eg leggi niður störf fyrir konunginn i
nokkra daga. Eg játa, að eg er dálítið hikandi, þar sem
cg mun þarna berjast með Maríusi de Montbel, en því er
ekki að neita, að hann hefir komið lofsamlega fram gagn-
vart yður. Hvers vegna ætti ég líka að neita öðrum synd-
ara um það, sem eg vil sjálfur fá að njóta af gæðum
heimsins? . .. . í stuttu máli: Eg krefst þess, að mér verði
falið að framkvæma einlivern liluta þessarrár ráðagerðar,
þótt ekki væri nema mjög lítinn. Eg mun verða yður æv-
inlega skuldbundinn, ef þér fallizt á þetta.“
Andrea svaraði ekki, heldur rétti honum höndina yfir
borðið. Hann vissi, að nú væri engin hætta á því, að á-
hlaupinu á borgina yrði ekki vel stjórnað.
„Það er eg, sem verð yður skuldhundinn,“ sagði hann
síðan, „og eg mun aldrei geta endurgreitt yður hjálpina.
Meiss liöfuðsmanni mun þykja sannur heiður að því að
hafa svo frægan aðstoðarforingja sem yður.“
Bayard hellti víni í bikara lianda þeim: „Eg vinn eið
að þvi að vinna vel fyrir frelsi hinnar göfugu Kamillu
Baglíóne!“
Sextugasti og þriðji kafli.
Síðla dags þ. 22. október riðti þeir Ándrea og Maríó
Bellí upp dalinn til Fjallaborgar. Belli var klæddur rauð-
um og gulröndóttum klæðum, einkennisbúningi Borgia,
en Andrea var í dularklæðum. Hafði honum meira að
segja tekizt svo vel, að Belli liafði ekki þekkt hánn, er
þeir hittust í Fabríanó. Hann hafði brugðið sér í gerfi
prófessors frá Padúu, læknis, sem hann hafði kynnzt á
námsárum sínum og tekið nafn hans einnig traustataki.
Jafnvel þjónn sá, sem liann hafði ráðið i Kagli, liafði ekki
hugmynd um, að húsbóndi sinp væri annar en liinn frægi
læknir, sem hann lézt vera.
„Það segi eg satt,“ mælti Bellí, er hann virti Andrea fyrir
sér enn einu sinni, „að bctra dulargerfi liefi eg aldrei séð.
Eg vona bara, að allt fari vel.“
Þeir höfðu ekkert frétt frá borginni, síðan Alda hafði
komið boðum til Andreas fyrir viku. Bændurnir, sem
njósnuðu fyrir þá, kunnu aðeins að segja frá nýjum af-
tökum og hryðjuverkum spænska setuljðsins. Alþýða
manna beið óþreyjufull eftir merkinu um að rísa úpp
gegn kúgurunum. En þeir félagar höfðu ekki hugmynd
nm það, sem gerðist i höllinni eða kastalanum. Löngu áð-
ur en mennirnir tveir gátu greint aðra lduta borgarinnar
blasti vesturturn kastalans við þeim.
„Það eru herbergi í turninum, vænti eg,“ mælti Belli.
„Já, en þau voru mannlaus cftir að Paóló stjörnuspek-
ingur flýði. Merki frá turainum mundi sjást bæði í borg-
inni og' á þeini stað, þar sem sveit Meiss á að safnast sam-
an, en ekki úr liöllinni. Annars gerir það ckki til, þótt
merkið sé ekki gefið í turninum, ef aðeins er hægt að veifa
ljóskeri hjá gluggum, er snúa til beggja átla og eru nægi-
lega liátt frá jörðu.“
„Eg skal sjá um þetta, ef eg verð enn uppi standandi,“
mælti Bellí og klappaði á hnakktösku sina. „Hérna er
ljóskerið.....Eg vildi óska, að þinn hlutur væri ekki
erfiðari. Hefir þú liugsað þér, hvernig þú átt að fara að
ná fund Madonnu Kamillu‘?“
„Nei, eg verð að finna ráð, þegar þar að kemur. Við
verðum að gæta þess fyrst og fremst, að lienni sé engin
hætta búin. Eg vona, að Ramirez hafi ekki borizt neitt' til
eyrna!“
Belli kinkaði kolli. „Já, þetta er vitanlega áhættusamt,
eins og alltaf þegar svona margir eru í vitorði. En eg held,
að hertogann hafi ekki grunað neitt, þegar eg fór frá
ímólu. Hann heldur, að eg hafi farið til Langbarðalands,
eins og hann skipaði mér.“
„Eg er líka sannfærður um, að enginn hafi orðið var
ferða minna í Úrbinó, því að eg liélt kyrru fyrir í björtu en
var grímuklæddur, ef eg fór út eftir myrkur.“
Þeir virtu borgarveggina vandlega fyrir sér, cr þeir
nálguðust borgina. Spánverjar höfðu neytt menn til að
vinna að viðgerðum veggjanna og kunni Andrea því vel
mcð tilliti til þess, að vel kunni svo að fara, að borgin
yrði að verjast Borgía aftur fljótlega. Þeir sáu verði á
gangi á veggjunum, eins og við var að búast, þar sem
setuliðið var einangrað og mátti búast við árás fyrri sam-
herja. Þetta þurfi alls ekki að tákna, að upp liefði komizt
um fyrirætlanir Andreas.
„Svei!“ sagði Andrea allt i einu. „Sjáðu þarna!“ Ilann
hafði ekki tekið eftir því fyrr en þetla, að nokkur lík höfðu
verið liengd utan á kastalaveggina, vafalaust til þess að
sýna borgarbúum, að þannig færi fyrir þeim, sem sýndu
setuliðinu mótþróa.
Boi garhliðin voru lokuð, er þeir komu að þeim, en
menn könnuðust þegar við Bellí, svo að honum var hleypt
inn umsvifalaust, svo og förunauti lians, meistara Felix
Ambrósíó frá Padúu, sem Sesar Borgía sendi til Fjalla-
borgar til að rannsaka sjúklinginn — Kamillu Baglíóne.
Belli létti mikið, þegar hann sá, að engan spænsku her-
mannanna grunaði, hvernig í öllu lægi. Einn þeirra spurði
hann þó, livernig hann hefði getað komizt til borgarinar
fi'ámhjá óvinunum í einkennisbúningi sínum. Svaraði Bellí
þá, að liann hefði verið í öðrum einkennisbúningi, unz þeir
komu til borgarihnar. Að svo mæltu riðu þeir Andrea til
hallarinnar.
Ramirez var ekki frekar á verði en hermenn hans, þegar
Andrea og Belli var fylgt til einkaherbergis Varanós, sem
Spánverjinn hafði tekið fyrir vinnustofu sína.
„Eg er hræddur um, að yðar ágæti geti ekki orðið henni
að neinu liði,“ mælti hann við Andrea. „Henni liefir hrak-
að svo, að eg neyddist til að grípa til öflugri ráðstafana og
láta gæta hennar sérstaklega i Vesturturninuni. Eg skal
fylgja yður til hennar, jafnskjott og þér hafið jafnað yð-
ur eftir förina.“
Kamilla var þá að minnsta kosti á lífi, en. ekki var golt
að gizka á, við livað Ramirez ætti með „öflugum ráðstöf-
unum.“ Frásögn Öldu virtist rétt i öllu.
„Eigum við að segja, að cg fylgi yður til liennar eftir
svo sem klukkustund ?“ bætti Ramirez við. Að þvi búnu
bauð hann hermanni að fylgja liinum fræga lækni til
herbergis þess, sem honum væri ætlað og ganga honum
um beina. „Þér rabbið kannske við mig sem snöggvast,
—Smælki
Þegar Andrés Fjeldsted á
Hvitárvöllum rauf Skalla-
grímshaug ]866, kvaö Jón
Thóroddsen þessa vísu til hans:
hans:
Skyggnist allir um allar
ættföður luktar gættir, j
leifa fornra ólatir f
leitið og orku neyti'ð;
rctið svörð of sverða
seiðstær anda leiði
þótt duni jörð og drynji
draugur í gömlum haugi.
Visa þessi er ekki i kvæða-
bók Jóns Thoroddsens, en er
hér tekin eftir því sem Fjeld-
sted kenndi oss hana haustið
1877. —- Sunnanfari 1891.
Prestsekkja skipaði vinnu-
manni sínum að bera bezta á-
burðinn á leiði manns hennar..
„Hvi á eg að gera það?“ sagði;
vinnumaður. „Eg lofaði hon-
um séra Jóni mínum sæla, að'
gifta mig ekki fyrr en leiði hans^
væri allt orðið grasi vaxið. Mig
langar líka til að hlynna að-
því,“ sagði hún.
HwUcfáta hk 663
Lárétt: 1 Hreysi, 6 tímabil,
7 Ieikur, 8 kvöð, 10 tónn, 11'
dans, 12 stilla, 14 bókstafur,
15 látinn, 17 reipi.
Lóðrétt: 1 Rámur, 2 tíma-<
mælir, 3 bókarheiti, 4 veiði-
dýr, 5 dauði, 8 frásagna, 9'
rennsli, 10 orðflokkur, 12
hvíldi, 13 miskunn, 16 frum-
efni.
Lausn á krossgátu nr. 662 í
Lárétt: 1 Baknaga, 6 áð;
7 án, 8 flatt, 10 ei, 11 róa,
12 suða, 14 N.N. 15 Rut, 17
rimma.
Lóðrétt: 1 Bát, 2 að, 3 nál,
4 anar, 5 aftans, 8 fiðri, 9,
tón, 10 E.U., 12 sá, 13 aum,
16 T.M.
£. /?. SumucfkÁi
— TARZAM
264
„Eg er kominn með mat til þín,“
sagði Cliedvvick stuttaralega.
Þá heyriðst lágt urr í Tikar hinum
megin við bifreiðina.
„Ljón,“ öskraði Chcdvvick, og hann
og Sproul sóttu rifflá síiia.
T'arzan skipaði Ijóninu að hverfa $
brott, en Tikar fór hvergi.