Vísir - 10.03.1949, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 10. marz 1949
7
V I S I R
pillllliiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiii!
= /ZcJantchd ÍttarAkall:
1 HERTOGA YNJAN
1 2
tiBtniiiiiiiiiimmiiiiimiiiisiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiBBiiiiiiiiKiii
Stigi hafði verið reistur upp að framhlið hússins og í
efsta þrepi stigans stóð múrarj nokkur, sem var að höggva
göt í veggina með meitli og liamri. Xiðri á jörðunni stóð
maður nokkur, liógvær og lítillátur að sjá, og hélt á plötu
út eirblendingi. Framkoma mannsins, sent og það, að
hann Iiélt á eirplötuni, benti til, að Itami væri iðnaðar-
maður, sennilega eristevpumaður, en eirsteypumenn nutu
allmikils álits fyrir hæfni sina. Maður þessi gaf sig allan
að því, að virða fyrir sér manninn efst í stiganum og
líversu lionuni gekk verkið, að liann veitti því enga at-
hygli, að mergð smárra kalkagna þeyttust niður og sett-
ust á hinn þrístrenda flosliatt hans og hvita kragann. —
,.Gætið þess, að götin verði nógu djúp,“ kallaði liann.
„Já.“
„Hafið þér rekið blý i botnana?“
„Já.“
Tom var skemmt af að hlusta á viðræðu þeirra og Iiugs-
aði jafnframt um, hvort það myndi vera minning cin-
hvers fyrrverandi eiganda Poynings House, sem heiðra
ætti með því aðkoma fyrir eirplötunni á framhlið hússins.
Vegna áliuga síns á liúsi þessu var hann að því kominn að
kalla til mannanna og spyrja þá að þvi, en í sömu svifum
var vagni ekið að húsinu, og byrgði útsýnina fyrir Tom.
Vagninn var drifahvilur, nema útflúr allt var í rauðum
lit. Tveimur háfættum fákuni var beitt fyrir vagninn, en
ekillinn var í nýjum skrautklæðnaði. Smávaxinn þjónn,
íurðulega mjófættur, sat reginslegur á svip i þaksætinu,
og var að því leyti enginn eftirbátur liinna skrautklæddu
herragarðsþjóna, sem eftirsóttastir vo'ni, af því að þeir
liöfðu dvalist með aðlinum úli á landsbyggðinni.
Tom hafði miklar mætur á hestum — og hann hafði
gott við á þcim. Þar að auki liafði hann smekk fyrir því,
sem nýtt var og fagurt. Var því ekki kyn, þólt liann gengi
nær, til þess að virða betur fyrir sér hestana, og liinn fagra,
léttavagn, sem kom hugsunum hans á flug.
Það hlaut að vera kona inni í slikum vagni. Jú, viti
menn, kona var þar. Hann sá liáan kraga, hatt með breið-
um börðum og mergð hatífjaðra, en þær skýldu alveg
ándliti konunnar. Var hún gömul norn, gilcl og ófrýnileg,
tða grönn og fögur mær? Hvað sem um það var hlaut
hún að vera efnuð vel, þar sem hún ók í slikum vagni,
átti fáka slika sem þá, er fyrir hann hafði vcrið beilt, og
loks liafði efni á, að hafa þjónalið skrautklætt. Þjónninn
stökk snarlega úr sæti sinu og opnaði vagndyrnar snar-
lega, fjaðirnar blöktu í vindinum, og það small í stein-
stéttinni, er hinir háu hælar konunnar námu við jörð.
Tom sá rétt i svip bregða fyrir eldrauðu hári, fögrum
öklum, grænum silkisokkum, með gulum röndum á lilið-
unum. — Tom valdi sér stað, þar sem hann gat virt fyrir
sér allt, sem allra bezt.
Hefðarkonan, sem vissulega var ekki norni lík, notaði
granna sólblif sína sem staf. Múrarinn missti næstuni múr-
skeiðina úr liendi sér og glápti á konuna sem tröll á heið-
rikju, litli svartklæddi maðurinn brosti út undir bæði eyru
og í hvert skipti og litlu hælarnir skullu niður á slein-
tröppurnar, lineigði hann sig djúpt.
„Jæja, maður minn,“ sagði liefðarkonan mynduglega,
„lofið mér að lita á plötuna.“
„Já, yðar náð. F-f vðar náð hefði komið tveimur mínút-
um seinna, hefði verið búið að koma plötunni fyrir á
-veggnum, og þá befði yðar náð baft enn betri aðstöðu til
að dást að henni.“
„Yðar náð!“ — Jæja, hún var þá hertogaynjja, hugsaði
Tom, en ekki var hann svo að sér í skjaldarmerkafræðum,
að hann gæti neitt ráðið af skjaldarmerkinu, sem málað
var á vagndymar. Enn liafði honum ekki tekist að sjá
framan i konuna, að það hafði ekki farið fram hjá-hon-
uni, að konan var grönn og vel byggð, brjostin bá og
hvélfd.
„Farið varlega, yðar náð,“ sagði maðurinn. „Platan er
mjög þung.“
Hertogaynjan tók við plötunni, er hann rétti henni, og
hot'fði á hana gagnrýnandi augnaráði. Er hún loks leit
upp var sem gustur léki um hattf jarðrirnar.
„Eg tók það fram við yður, að skegg Sir Percv hefði
verið tjúguskegg. Ef þetta er tjúguskegg — sjáið þér
ekki, að skeggið er eins og rekublað?“
„Yðar náð,“ sagði dökkklæddi maðurinn rólega með
mótmælahreim i rödd sinni. „Eg veit ckki hvaða fyrir-
skipanir þér hafið gefið myndhöggvaranum. Eg hefi að-
cins steypt plötuna.“
„Hættið að bera fram afsakanir,“ hrópaði hefðarkon-
an, „eg vil elvki að slik plata sé sett á húsið. Forfaðir minn,
iSir Percy, litur út sem beimskur Frakki á mynd þessari."
„Yðar náð er ef til vill ekki kunnugt, að á þeim tíma,
er Sir Percy var á bezla aldri, eða um 139(1, gætti mjög
sterltra franskra áhrifa í landinu.“
Þarna fékk hún það, sem bún hefir gotl af, hugsaði Tom
og fór að tyggja hraðar. Honum þótti gaman að vera
vitni að rifrildi iónmeislara og berlogaynju.
„Dirfist þér að lialda því fram við mig, að þér hafið
nokkra hugmynd um hvernig ætlfaðir minn leit út?“
„En, vðar náð, eg hefi aðeins gert það, sem mér var fal-
ið á hendur að gera.“
„Eg vil ekki sjá þessa plölu á Poynings House,“ sagði
herogaynjan og kastaði plötunni, þótt þung væri, til eir-
steypumeistarans.
„En féhirðir yðar liefir sjálfur undirritað fyrirskip-
unina.“
„Nei, nú keyrir úr hófi. Þér dirfist ... .“
llcrtogaynjan hóf árás á eirsteypumeistarann, en hann
böifaði undan, aftur á bak, unz hann var kominn að dyr-
unum.
„Eg er aðeins iðnmeistari, yðar náð,“ tautaði hann.
Konan lienti frá sér sólhlífinni og reif plötuna af hon-
um. I stjörnlausu æði henti liún plötunni gegnum rúðuna,
er var vinstra megin við bina miklu eikarburð i anddyr-
inu.
Metnaður hins sómakæra iðnmeistara hafði orðið fyrir
miklu áfalli. Hann gekk að glugganum með brotnu rúð-
unni, til þess að reyna að bjarga hinni verðmætu eirplötu.
Þella virtist enn auka reiði hertogaynjunnar. Hún bevgði
sig niður og þreif sólhlifina og lét liöggin dynja á vesalings
manninum. „Hvílíkur heimskingi,“ sagði hún, „hvílíkur
erkiklaufi“. Tom varð að játa með sjálfum sér, að liún
beitti vopni sinu af aðdáanlegri leikni og lét höggin dynja
á hinum óæðri enda eirsteypumeistarans, þar sem hann
beygði sig niður eftir plötunni. „Já, þetta er það, sem
þér hafið til unnið, hér er citt fyrir ósvífnina, annað fyrir
lieimskuna, það þriðja handa myndhöggvaranum, sem
hefir ekki hugmynd um livað hann er að gera......Segið
Bardi —“
Bardi? Tom gleypli seinasla bitann i skyndi, þvi að
lionum varð allbylt við. Herra trúr, — hvað sagði hún?
Nei, nú var Tom nóg boðið. Bardi myndhöggvari var
nefnilega vildarvinur hans. Hann þrýsti hattinum fastar
á höfuð sér og æddi yfir götuna og liljóp upp tröppurnar.
Hertogaynjan virtist ekki liafa lokið við að liegna eir-
steypumeistaranum, þvi að ekkert lát varð á liöggunum.
Sólhlífin var i tætlum, sem flöksuðu í allar áttir.
Tom greip hertogaynjuna með eldingarliraða, lyfti
lienni upp létlilega, og bar hana spölkorn frá mannaum-
ingjanum, og lagði liana frá sér, ákveðinn og öruggur
Drykklanga stund stóð Iiún grafkyrr og var sem bún gæti
ekki áttað sig á livað gerzt bafði. Svo snéri bún sér allt í
einu við snögglega. Reiðin blossaði i liverjum drætti og
grænu augunum. Tom var nú raunar ekki viss um að
þau væru græn, kannsek voru þau blá, en er bún var í
þessum móð virtust þau allavega lit sem páfuglsfjaðrir.
„Og liver eruð þér, ef mér levfist að spyrja?“ spurði
lnin háðulegri röddu.
„Tom Ligonier, blaðamaður,“ svaraði Tom og bneigði
sig djúpt.
Fyrst í stað horfði hún lengi og fast á slitna skó lians
og svo áfram og upp. Fyrirlitningarsvipur kom á andlit
hennar, er hún virti fyrir sér sokka hans og snjáðar bræk-
ur, og næstum gegnslitinn frakkann. Svo dvaldi tillit
hennar um stund við lireint hálsbindi lians. Hálsinn var
sterklegur, en þar var ekki nein knipplingsumgerð til
prýði, eins og þegar um menn úr hennar stétt var að ræða.
Svo virti hún fyrir sér ákveðinn munnsvip lians — og
spékoppana. Bros lék um varir bans. Nefið beint og bar
djarfbug vitni. Og svo leit hún i augu lians — augu þrek-
mikils manns.
Allt í einu var sem eldurinn slokknaði í grænu augim-
um — og tillit þeirra varð flöktandi.
„Lafði mín,“ sagði Tom kurteislega, „Bardi myndhöggv-
ari og eg höfum lengi verið góðvinir. Eg liefi aflað mér
góðrar þekkingar á verkum hans. Enginn er vandvirkari
en Bardi, i smáu og stóru. Eg leyTi nler að stinga upp á,
að þér berið fram aðfinnslur vðar við hann sjálfan.“
Enginn þurfti að fara í grafgötur um, að konan leilaði
orða, sem reyndust henni citurvopn, en hún leit hjálp-
Er tími heims
byltingarínnar
að renna upp
Ymsar skýringar hafa að
undanförna verið gefnar á
mannaskiptum þeim, er orð-
ið hafa í einu æðsta embæiti
Sovétríkjanna.
Ein skýring, sem lítið bef-
ir verið haldið á lofti, er sú,
að nú eigi ekki að biða efti
því öllu lengur, að reynt
verði að Iirinda af stað
heimsbyltingu, því að fylgið
brynur nú af kommúnistum
í öllum þeim löndum, sem
eru ekki þegar beltekin af
kommúnismanum. Þetta er
stefna Vishinskys. Molotov
vildi fara diplomatiskar
Iciðir til að ryðja Rússum
enn til rúms í heiminum, en
sú stefna hefir beðið algerl.
skipbrot, svo sem bezt sésl
af þvi, að bæði Norðmenn
og Danir eru nú að hugleiða
þátttöku í Allantshafsbanda-
laginu, sem Rússar vilja
fcigt.
Vishinsky knýr fram yfir-
lýsingar Tliorez, Togliattis
og annarra kommúnistafor-
ingja, sem eru undirbúning-
ur á framkvæmd stefnu bans
— heimsbyltingu — meðan
nokkurrar liðveizlu er að
vænta í þeim löndum, sem
eiga að verða byltingunni að
bráð. Er setning hans i em
bætti utanrikisráðherra þvi
tákn um hai'ðnandi sókn
kommúnismans á hendur
Jýðræðinu á næstunni.
Stýrimann
vantar á góðan togbát
frá Akureyri. Þarf að vera
netamaður. Uppl. í síma
7807.
GÆFAN FYLGIH
hringunum frá
SIGURÞðB
Hafnarstræti 4.
Mirwr eerSir fyrirliggfandl.
Dragt 09 swagger
nr. 42 til sölu.
Glæsir, Laufásveg 19.
BEZT AÐ AUGLYSA1VISI
moooooooowa