Vísir - 11.03.1949, Qupperneq 11

Föstudaginn 11. marz 1949
V I S I R
II
fyilIimBI8IIlll8llIIIIIIIIlimill!IIIIIIBBmilIIlE!IIBIIIIKIIIEI!EIIEl|l
H 4 tiÍarAall:
j HEUTOGA YNJAN |
ffilllllllllllllllHlllliMillllllllilllllllllllllllíliinillllHIHIHIIlI
arvana í kringum sig, cins og hún væri að svipast um
c-ftir einhverjum, sem gæti komið henni til hjálpar.
„Eg er hér, yðar náð, verið ósmeyk.“
Og nú tók Tom loks eftir litla þjóninum, sem dansaði
eins og apaköttur kringum he'rtogaynjuna og skók hnef-
ana, eins og liann væri Beiðubúinn að leggja lífið i sölurn-
ar fyrir liana.
„Farðu í sæti þitt, apakötturinn þinn,“ sagði Tom góð-
lállega. Hann bauð hertogaynjunni arminn.
„Lafði mín, má eg leiða yður að vagni yðar.“
Hertogaynjan saup hveljur. Svo hljóp hún að vagn-
inum. Það skrjúfaði í silkipilsunum hennar. Hurðiimi
var skellt aftur. Svo var vagninum ekið hurt og fákarnir
látnir fara á harða spretti.
„Þe — þetta var dásamlegt, það verð eg að segja,“ sagði
eirsteypumeistarinn, sem enn var næsta fölur, „já, það
var sannarlega vel af sér vikið. Eg þori að veðja um, að
enginn maður hefir nokkurn tíma fyrr en þér stungið
upp i hertogaynjuna af Harford.“
II.
í hálfdimmu í vinnustofr Bardi.
„Kæri Sir Simon, í liverju er starf blaðmanna fólgið?“
„Blaðamanna, nú, þeir vinna að blaðinu, afla frétta,
Skrifa greinar,“ sagði hinn kunni lögmaður, Sir Simon.
Hertogaynjan horfði hugsi á brennibútana, sem snark-
aði í, i marmaraarni Sir Simon. Skyndilega lyfti bún pilsi
sinu og ergileg á svip hagræddi hún græna silkisokknum
á öðrum fæti sínum og kom þá i ljós sokkaband demönt-
um skreytt.
„Eg er litlu nær eftir þetta svar,“ sagði hertogaynjan,
„þetta var xnér kunnugt. Það, sem eg vildi vita er, hverng-
ig menn eru þessir blaðamenn, og eru þeir í miklum met-
um?“
Sir Simon Strathov lagfærði hálsbindi sitt um leið og
Iiann leit snöggvast á liertogýnjuna. Hendur hans voru
einlcar fagrar og livítar. Ilann strauk sem snöggvast erm-
ina á innislopp sínum; það var sem hann væri að strjúka
burtu fis, sem að vísu ekki var þar.
„Tja, það er undir ýmsu komið, hvernig hægt er að
svara svona spurningu,“ sagði liann. „En það cr ekld óal-
gengt, að þeir séu ósköp hversdagslegir náungar, sem hafa
í sig og á, með því að viðra sig upp við ritstjóra sinn.
Stundum eru þeir mestu hrekkjalómar, vila ekki fyrir
sér að liafa fé af mönnum með hótunum, eða þeir eru
hættulegir æsingamenn, eins og til dæmis Wilkes. Vitan-
lega eru stundum undantekningar innan stéttarinnar, sam-
vizkusamir og pi’ýðilega ritfærir'menn og kurteisir. En
af liverju spyrðu mig að þessu, stúlkan min fagra?“
Percy spai’kaði af sér skónum og snéri tánum að eld-
iuum. Ilinir fögru fótleggir hertogaynjunnar, sem liún
var ófeimin að sýna, höfðu sín áhrif, jafnvel á mann á
aldri Sir Simonar.
„Hve dásamlegir fólleggir,“ umlaði hann. „Eg vildi að
cg væri tultugu árum yngri.“
Percy lét gullhamra lögmansins sem vind um eyrun
þjóta, en færði sig til i stólnum til þess að geta séð betur
'út um gluggann, sem snéri að garðinum bak við Great
Stanliope-bygginguna.
Þetía var um miðjan dag og sólin slcein á hinar gullnu
narlcissur í sl jóli múrveggja,sem þaldir voru vafningsjurt-
um. (in iuar grálviðsins, með sín loðnu, ljósgrænu blöð,
sveigð'ust næsluni íil javðar, cn Percy virtist hvorki sjá
narkissurnar né grátviðiun.
„Fm livað skvhti hún vera að hugsa?“ sagði Sir Simon
vifi sjálfan sig, er liann.virti fyrir sér hina ungu, glæsi-
tegu og vel byggðu konu, univafða birlú sólar.
Hann hafð - verið f járhaldsmaður hennar írú þvi, er húu
orgaði í fyrsia skiplj; jiessarar. áuðugu urigu konu, sem
ýmist var sem í. sjöuuda hinirii af gíéði óg kæti — eða ör-
vær.tandi. Þau tutlugu og fjög'ur ár, sem liðin vom frá
þvi. ei liún var i þenním lieim borin, liafði hann liaft kynni
af liinum mýinörgu æviníýrmn líi's hénnar, og oft verið
á c iuhvern liátt við þau riðinn. Sir Simon hafði lengi vei’ið
lögfi-æðilegur ráðunautur föður hennar, og sem fyrr var
sagt haft fjárhagsleg forráð Percy, allt frá því er hertoga-
ynjan möðir liennar lézt, eftir að hafa alið hana í heini-
inn, og til liinnar seinustu sigurstundar, er staðfestur var
réttur Percý til arfs, sem nam einni milljón Sterlings-
punda, og til titilsins „hertogáynja af Harford.“
Sir Simon var glæsilegur útlits, þótt liann væri klæddur
innislopp, er að vísu var af silki ger, og lxái’kolla hans sæti
ekki sem bezt á höfði lians. Hann stóð nú upp, gekk að
skrifpulti sínu, og tók nokkur skjöl úr rauðri skinntösku,
en skjöl þessi voru öll viðriðin málið Cunningham gegn
Ilarford.
Nokkru áður cn liertogaynjan náði lögaldri og átli að
óðlast hin hertogalegii réttindi sín gerðist övæntur athurð-
ur, sem licfði getað liaft háskalegar afleiðingar. Það kom
nefnilega allt í einu fram á sjónarsviðið fjarskyldur ætl- j
ingi, sem gerði tilkall lil réttinda þeirra, sem falla áttu í j
hlut hertogaynjunnar. Ættingi þessi var Sir Harrv Ciinn- ■
ingliam og hafði hún jafnan haft miklar mætur á þessuni
fjarskylda ættingja sínum. Hann lagði nú fram bréf, skjöl
og önnur gögn, til stuðnings kröfum sínum, og fékk kunn-
an lögmann til að flytja mál silt, og var tilgangurinn að ná
langarlialdi á öllu, sem Percv var í þarin veginn að fá rélt
til. Lögmaður þessi var óbilgjarn og beitli óspart ýmsuni
lagakrókum, lil þess að koma sinu fram. Margir fundir
voru haldnir og sálu þá tignir menn og var reynt að finna
ráð, til þess að Íösna við Cunningham þennan.
„Percy, komdu hingað,“ sagði Sir Simön, „og skrifaðu
undir þessi skjöl.“
„Á eg nú enn einu sinni að fara að skrifa undir skjöl,“
sagði Percy og stuiidi. En hún reis á fætur þegar og gekk
að púltinu.
„Já, liérna er aðalskjalið. \randaðu þig nú og gerðu eng-
ar klessur. Hérna áttu að skrifa, fullt nafn þitt: PcTey,
hertogaynja af Harford, barónsfrú ....“
„Eg lield eg viti það,“ sagði Percy og flýtti sér að hripa:
Percy, heftogavnja af Ifarforld, báTónessa af Povnings
og Lalimere, liertogaynja af Someringham, lafði Duin-
arton.
Og svo klykkti hún út með miklu pírúmpári undir scin-
asta nafninu.
Sir Simon stráði sandi vfir. Hann var liégómlegur nokk-
uð og bjóst við, að liún mundi mæla til lians nokkrmn
lirósyrðum. Ifann var stoltur af stöðu og starfi og bjóst
við gullhömrum, vegna liins mikla sigurs, sem liann liafði
imnið. En Percy sagði ekkert og var seni hún liorfði á
eitthvað langt, langt í burtu.
Sir Simon tók.við skjalinu.
„Eg verð að scgja þér, Pcrev, hversu meistarálega Palm-
er lávarði fórust orð, er málið liafði að lokum verið til
lykta leitt:
„Þegar rétllætinu nú er fullnægt grundvallast það á
lieiti konungsins. Þóknist Alfreð. konungi að veita leyfi
sitt til jiess, að kona geti erft hin hertogalegu réttindi,
hvernig gætum vér þá dirfst, að rísa upp gegn slikri á-
kvörðun. Vér gætum alveg eins reynt að umrita Magna
Charta.“
En þetta virtist fara inn um annað evra Percy og út
um hitt, liún þurrkaði blekklessu af löngutöng liægri
handar, lék sér að pcnnahníf, og liorfði af áhuga á liand-
fangið, sem á var mynd af Amor, sem knýtir saman hend-
ur tveggja elskenda. Er hún sneri handfanginu við sá hún
Iiinum megin mynd af dauðanum, sem brýnir ljá sinn.
Allt i einu leit liún upp og horfði á Sir Simon, sem hafði
horft á liana sem biði hann svars.
„Þöklc — og gleymdu nú ekki að minna mig á, að bjóða
Palmer lávarði i næsta hóf mitt. Eg verð að hafa liraðan
á. Svo var ráð fyrir gert, að eg liitti lafði Wyndham lijá'
Christie. Uppboðið þar mun þegar byrjað. Vertu sæll.“
Sir Simon settist all-þunglamalega í stól sinn.
„Hún er furðulega sjálfselsk, blessunin, en hrifandi er
lmn,“ hugsaði hann. „Það er nú sannast að segja engin
furða, jafn bráðlynd og hún er, að ríddararnir í St. James-
höll, kalla bana lieitlyndu eða heiftþrungnu hertogaynjuna
sín í milli.“ Og hann var dálilið argur á svip, er hann minnt-
ist viðurnefnis jiess, er liún liafði lilotið og algengast var,
en hún var almennt kölluð „káta hertogaynjan“. Og hann
minntist morgun nokkurs fyrir átta árum, er liann liafði
fengið stutta orðsendingu frá föður hennar. Hann liafði
lu iþáð i skyndi: „Komið þegar“.
Þegar Sir Simon var kominn inn i Harford-höll liitti
haim'þar fyrir liertogann icfan af reiði. „Gelið þér gert
ýður í hugarlund hvað gerst hefir — stelpupíslin, hún
IVrcy, liefir slroldð til Frakklánds með St. John Hillaíre
o.e, veðhlauþahéstum hans. Hún giftist honum! — Farið
þangað, Sir Simon, og koniið lieiin með hana, — beitið
h\ aða rúðum, serii þér teljið vænlegust til árangurs, eh
kcmið mcð liana.“
imr.rií 3ii 11'! iiihi; -/no.l r'j »Im*r/f; htrx fiiirifml i Öj Hú nld
>n;d Tilíí;íill. IKIf."
ícfi Tccif-;

Veiðaríæratjén
vegna ágengni
erlendra togara.
Svo sem kunnugt er hafa
Sandgerðis-bátar orðið fyrir
miklu veiðarfærat'j&ni vegna
ágengni eríendra togara.
Munu suiriir bátanna hafa
tapað allt að 40 bjóðum á
2—3 dögum er ósvífni hinna
erlendu togára keyrði úr'
liófi. Vclbáturinn Óðinn frá
Sandgerði missti 30—40 bjóð
af nýrri línu á 3 dögurii. Og
í eitt sinn niuriaði minnstu,
að érlendur togari hafði siglt
á hátinn erliann var yfir lín-
um sínum, Urðu skipverjar
að setja vélina á fulla ferð
til þess að fopðast árekstur.
Sjómenn á Sandgerðis-
bátunum teUia togarana hafa
verið flesta upg.40 og að þeir
hafi verið brczkir. Bátur
liefir verið sendur lil þess að
hafa eftirlit með línúlri hát-
anna, en svo hrá til er liann
kom á vettvang, að flestir
togaranna fóru, annað hvort
vegna þess að þeir hafi verið
búnir að fiska nægilega
eða af ólta við eftirlitsbát-
inn.
Gí&ppa í libfp*
spckiiini„
Frumvarp stjórnarinnar
um ráðsmann ríkisins, sem
miðar að sparnaði í opin-
berum rekstri, var til um-
ræöu í Efri deild í gær.
Hermann Jónasson mæltí
gegn frúmvarþinu og^kvað
það óþarft, því að f jármála-
ráðherra miuidi sjálfur geta
haft hemil á starfsmanna-
haldi og ráðningu manna til
ríkisstofnanna. — Neyddist
fjármálaráðherra til að
benda H. J. á, að hann hefði
alls ékki þetta vald og væri
þar gloppa í lögfræðiþekking
þingmannsins.
Stúlka
óskast til léttra afgreiðslu-
starfa á veitingastofu.
Húsnæði fylgir. — Uppl.
í síma 2423.
|
fiventöskur

GARflUR
Garðastraili 2 — Sími 7290.
i yyöc i?j;7 j,oI i r.rtf i'h >'.[