Vísir - 22.06.1949, Side 11

V 1 S I H
Miðvikudaginn 22. júní 1949^
IJ
(ZcAawftd ItlarAkall
t
:íw;Í'-i!'( ;V/» n.-i ,i.a
• ;.vh »•'• • ‘f
‘ 6 f»,; tnv > i 'f.iuuff
S
| HEMi T O G A YNJ A N g
EEE
I 63 |
ffBllllllllllllllKllllllllllllllllimillBIIIIIIIIIIEEIIimillllllllllKlíð
„Þið sýnið hvort öðru fullt traust?“
„Já, svaraði Ahna og brosti, „eg nýt þeirra forréltinda,
að geta talað frálslega við hann.“
„Eg verð að játa, að eg liefi aldrei fyrr hitt konu, sem
keinur eins vel fvrir sig orði og þér og jafnframt —‘e
Hann horfði heint framan í hana og liún horfði djarf-
lega á hann í móti. ,
„Eg var ekki gömul, Iierra minn, ]>egar eg lærði að
reikna og skrifa — og gera mér grein fyrir livað í mönn-
um býr.“
Waterly var maður ekki hár vexti. Flestar konur voru
hærri en liann, en þessi fagra kona var aðeins lægri en
íiann. Hann tók utan um hana.
„Og þér getið gert yður grein fyrir hvernig karlmenn
eru?“ spurði þann.
Alma kinkaði kolli. .
Tigj r-Jim leið eins og hann hefði fengi$ rokníjglöðrung;
'^Jaiywgætíf þésis^að'Eiéiíi cRki á ser fyrá.eh AVálóljlý' vai;
■ -V • ■ 'i J. ' ' „í í . i >.»•■• L J i. ^
•iarmn.
„Hittumst lieil,“ sagði hann og stökk fram úr fylgsni
;kinu.d?,Aðéins'eíim'-k‘oísfe''l>im'? dúfáú .iriiií.*‘ ‘v.‘ ,|,> : |
' ’ Og lianii rak henni roknádððriingé-svo áð hún rauk úm ,
koii: . ;•' ;'
V.Vertu ekki vondur, Tiger, þeita var ekki neitt.“ <
„Var ekki ncitt, ha? Þetta er kannske ekki neitt lieldur ?“
Og' hann rak henni hvern löðrunginn á fætur öðrum.
Er hún var að hníga niður þreif liann i hana og byrjaði á
nýjan lcik.
„Hættu, Jim“, sagði liún í l>ænarrómi.“
Hann hafði barið liana fyrr, og hún hafði notið þesn, en
nú var öðru máli að gegna. Hann var búinn aö missa
stjórn á sér. Hann var óarga dýr.
„Já, þú biðst griða. Þú, sem ert vön að segja, að þú elskir
mig. Og iegst svo lágt, að halla þér út af á leguhekk liús-
móður minnar — tæfan þín.“
„Heyrðu hvað eg liefi að segja mér til varnar,“ íepti hún.
„Eg geri það þín vegna — þú færð peningana.“
Tigcr-Jim starði á liana andartak af megnri fvrirlitn-
ingu.
„Hirtu sjálf hina skítnu sliillinga, sem þú aflar þér T
sagði hann, sneri vlð henni baki og fór.
XX.
Bónorð — og játning.
Waterty fór að»fitla við lcápu hennar, gerðist æ djarfari.
bjóst við mótspyrnu, sem ekki kom, og allt í einu dró
liann hana með sér inn í hvíldarátofuna við hliðina á
skrifstofunni, þar sem veggir voru Iiuldir silkitjöldum.
„Ó, herra — herra,“ andvarpaði Alma, en gerði enga mót-
spyrnu. Og Waterly lokaði Jyrunum og snéri lyklinum
í lásnum.
Þegar sama kvöld sendi liertogavnjan Tiger-Jim eftir
silkitösku, sem him hafði glcymt í skifborðsskúffu sinni.
Tiger-Jim var argur í skapi vfir að þurfa að reka þetta cr-
indi. Hann hafði verið búinn að ákveða áð heimsækja
Iiina porlúgölsku ástmær sina þetla kvöld. A úrkomu-
kvöldum var liann vanur að heimsækja hana.
Aðeins prentararnir sáu „hvíta geithafurinn“, sem þeir
svo nefndu koma og fara inn i skrifstofu hertogaynjunn-
ar. — Hann leitaði að silkitöskunni og fann hana. Hanri
iæmdi úr lienni ú borðplötuna, cn í henni var ekkert nema
ilmvatnsglas, púðurdós og fleira smávegis — engir ]>en-
ingar.
Tiger-Jim setli þetta alit í töskuna aftur. Allt i einu var
sem hann kipplist við. Hann lagði við hlustirnar. Hverjir
voru að skemmta sér i stofunni þarna við hliðina á. Það
var ekki neinn vafi, að þarna var einhver aðalsmaðurinn
og ein af þessum „finu dömum“ að skemmta sér. —
Það var tekið í snerilinn. Eins og elding skaust Tiger-
Jim undir skrifborðið. Þaðan gat liann séð fætur karl-
inanns og gráan kjólfald.
„í riæsta skipli vérðurðu að koma heim til min. dúfan
miri“, sagði hann.’
„Þér eruð dásamlegur — það skal eg gera.“
Það var eins og augun ætluðu út lir höfðinu á Tigcr-
Jim. Það var Alma — og apinn hann Waterly.
„Og nú er vist bezt, að eg fari að taka til.“
„Við hittumst aftur á mrogun, dúfan min. Hittumst
heil.“
„Hittumst heil, kæri Monlford.“
„Áðeins einn koss ennþá.“
James Denforth hafði tekið ákvörðun um að fára i heim-
sókn nokkra, en eirilivern vcginn var það svo, að liann
átti erfitt með að hrinda þessu áformi í framkvæmd.
Hann frestaði því margsinnis þennan dag, „eg fer eftir
klukkustund,“ sagði liann við sjálfan sig, „ég dreg ]>að
dálítið lengur“, og þar fram eftir götunum, cn allt i einu
tók hann rögg á sig, lét söðla liest sinn, og lagði af stað.
Um Rotten Row fór hann á harða stökki, og fór þá að
koma litur í vanga liins unga áðalsmanns. Yetrarloftið var
svalt og hressandi.
Percv mundi ekki verða gröm vfir þvi. þótt liann kæmi
i'réiðfötum á fund hennar. Það var orðið áliðið dags, en
ekki svo áliði'ð, að- menn þyrftu að koma samkvæmis-
klæddir. '
Honum var mikill léttir að þvi, að engh-gestir voru lijá
hertogaynjunni. Að vísu var liún ekki ein. Herbergis-
þerria var hjá henni, með kappa á höfðf óg liún vár með
hvíta svuntu. Heriogavnjan og þerna lierinar sátu þarna
fvrir framan arininn og James Deriforth gat ekki varist
því að hugsa, að þetta væri fögur sjón. Hvað voru þær
að gera ? Þær skyldu ]>ó ekki vera að spá i spil, hugsaði
liann.
..Það er væntanlega ekki ungur, ljösltærður maður i
spilunum?“ sagði hann glaðlega.
Percy rétti honum hönd sína.
„Það er orðið langt síðan við höfum sézt, Beau. Hvar
hefirðu verið. Þa'ð eru þó nokkrir dagar siðan er furidum
okkar bar saman.“
..Eg var nórður í landi að veiða villisvín,“ sagði Beau.
Hertogaynjan sneri sér að þernunni og mælti:
„Þér megið gjarnan fara, Alma.“
Aliria tók saman spilin og fór siria leið.
Beau hellti sherrv í glas lianda sér.
„Því hefði eg aldrei trúað um þig, Percy, að þii létir spá
fyrir þér?“
„Eg er ekki trúuð á þess háttar.“ sagði Pércy og brosti.
„En það cr gaman að láta Ölinu spn fvrir sér. Allir hennar
Rafvéitiir
Framh. af 4. síðu.
o-fa'sa''strauin_ (]>orþ/'iðnáð-
árfyrirlæki o. flíj,' svð'iííínt
se aðlátái té’slíkaii straum
ef nauðsyn krefur, éii á
sveitabýlum eruyfirleitt ,<gert
ráð fyrir einfasa spennistöðv-
um. Þar sem svo hagar til, að
nokkrir bæir standa nálægt
Iiver öðrum við 3-fasa iínu,
kemur þó til greina að leggja
til þeirra 3-fasa kerfi. Nauð-
synlegt er því að rafvirkjar,
sem taka að sér raflagnir i
sveitum, snúi sér til raf-
magnsveitna rikisins várð-
andi þetta atriði, og sama á
við um innflytjendur. Enn-
fremru er áríðandi að bænd-
ur gæti þess, hvort um 1-fasa
eða 3-fasa kerfi er að ræða,
áður en þeir láta leggja í hús
sín eða festa kaup á tækjum.
(Frá rafmagnsveitum ríkis-
ins).
C. /2 SunouqkAs
Þrgar Tarzan Brouzon vísksi að
Nita var i höndmu Ciors fiýt) u , ]>eir
sér af stað, þvi uð'þeir vissu. aá nú
mátti engan tima missa.
í sánia niuhd: u.ifði di. Zee lt4:izt
að loka apana in-ui <>g vpru þ.e.iv ú
.ivipiir frelsi sinu-.
Þegar l’tiif sá a<\ systir hans var
aftur taiigi, úffj iuuui úr vöndu að ráðs
og eriitt nj. i' <8 ueila dr. Zcc.
Jafnvel þótt Nitu mótmælti, trcysti
licir <t sér ckki i ; þess að neita dr. Zee
iii) jKÍðni hans iil þess að útvega hon-
um ineira af eiturlj finu.