Vísir - 05.07.1949, Qupperneq 7

Þriðjudaginn 5. júlí 1949
V I S I R
7’
— Fiárhagsástandið
Framh. af 6. síðu.
reka á reiðanum þar til allt
er komið i kalda kol; ekki
verður þá samdrátturinn
minni. Það er liart eftir liin
sjö góðu ár, ef svo skyldi
fara, að súlturinn einn geti
kcnnt okkur að fara sparlega
ineð fé. 4 ^i|
Störf Fjárhagsráðs.
8. Eg' viðurkenni það hik-
laust að starf Fjárhagsráðs
og Viðskiptanefndár hefir
orðið til mikilla bóta, en svo
virðist sem þessar nefndir
hafi við ranunan rei’p að
draga og njóli sín ekki tii
fulls, þótt þær vafaláust liafi
fullan vilja tii þess að haga
innflutningnum samkvæmt
getu okkar og þörfum og vilji
slcipta lionum niður með allri
sanngirni. Þegar litið er á
innílutninginn sýnir það sig
að það eru ekki nauðsynjar
og neyzluvörur er mesl taka
til sín af gjaldeyrinum, nei,
það eru byggingarvörur og
nýsköpunarvörur og það er
þeim tilheyrir og fleira og
flcira.
Hinn stóraukni útfiutning-
ur sannar það að við þurfum
ekki að iækka gengið vegna
raunverulegrar vöntunar á
erl. gjaldevri lil ýinislegra
þarfa okkr, og þá kem eg aft-
ur að því er bóndinn sagði
við mig; við verðum í hili að
fresta eða draga úr fjárfest-
ingum eins og unnt er.
Ríkið hefir byggt og bygg-
ir fyrir tugi milijóna Iiús, sem
að visu er æskilegt að koma
upp, en sem i mörgum tilfcll-
um mættu híða þar til betri
ráð eru til og fjárbagurinn
leyfir. Rikið á þar, eins og á
öðrum sviðum, i lýðfrjálsum
löndum, að ganga á undan
og visa veginn.
Skálabyggi ngar.
Fjöldi hreppsfélaga er nú
að byggja barnaskóla marg-
falt dýrari en nokkur nauð-
svn krefur^ vegna þess að rik-
issjóður er skyldur til að
leggja fram mikinn hlula at
byggingarkostnaðinum, og
svo er með fleira. ÖII Jiessi
framlög, ábyrgðir og niður-
greiðslur rikissjóðs eru orðin
svo þungur baggi á gjaldend-
um í landinu, að lil vand-
ræða horfir, og meðan sjálft
, Alþingi gengur á undan um
það að leggja stórauknar
gjaldabyrgðir á landsfólkið,
lil þess að stanaa undir þeim
byrðum er slílc og þvilík lög-
gjöf hefir í för nieð sér. þá er
ekki við góðu að búast.
Þelta er því ólrúlégra þeg-
ar þess er gælt að allir flokks-
foringjar stjórnarflokkanna í
áramótaliugleiðingum sinum
og við örinur tækifæri, segj-
ast leggja hina mesiu áherzlu
á állan sparnhð á ríkisfé, en
jiegar til kastá Alþingis .k’éiri-
ur. ]>á verður allt annað uppi
á leningnum^ þá er reyn't að
finna uýja tekustofna (skatta
á landsmenn) til jiess að
standa uridir síauknum út-
gjöldum rikissjóðs. Þetta má
ejkki lengur svo til gariga, ein-
hverntima missa gjaldendur
þolinmæðina.
Hafi eg skilið aðilraganda
frönsku stjórarbyltingariun-
ar rétt, þá Var það fyrst ög
fremst skattaþvingunin er
hratl henni af stað. Það voru
horgaraflokkarnir er tóku
forusLuna i upphafi, hitt er
svo annað máþ að eftir að allt
var ko,inið í uppnám, hrifs-
uðu æsinganleririirnir völdin
og gerðu byltinguná að h!öð-
baði, jiar sem foringjar horg-
araflokkamia voru leiddir á
höggstokkinji þegar þeir
reyndu að vinna friðsamlega
að. þjóðféíágsumbótum. í
okkár friðsama jijóðfélagi er
varla liætta á áð til slíkra á-
laíia komi, en jiess verður að
krefjast, að ráðámcnn þjóð-
arinnar á Aljiingi. haldi ekki
áfram lengra á þeirri hraut
að íþyngja landsmönnum
með siaukmun tollum og
sköttum, slíkt er ekki leiðin
út lir ógöngunum, heldur hin,
að s])ara og draga úr gjöldum
ríkissjóðs, ])á væri hægt að
lækka tollana, sem eru svo
stór Iiður í dýrtíðinni. Þá
lækkar dýrtíð og verðbólga
smátl og smátt og allt gengur
i rétta átt. Ef Alþingi gengur
á undan með allan sparnað,
þá fyrst er hægt að krefjasl
hins sama af einstaklingum.
Eg efast ekki um að við ís-
lendingar viljum gera skv-ldu
okkar lil þjóðþrifa, en þar
verða ráðamenn þjóðarinnar
að ganga á undan og gefa for-
dæmið og þess verður þá
einnig að gæla að ekkert mis-
rétli eigi sér stað eða gæð-
inga pölitík.
Vilja ekki sparnað.
Eg hefi stundum rætt])ella
mál við einn af glögguslu
fjármálamönnum Alþingis,
sem gjarnan vill draga úr
gjöldum ríkissjóðs, en liann
tjáði mér að þrátt fv.rir margr
konar viðleitni i því efni,
væri reyndin sú, að ekki væri
unnt að fá samkomulag um
sparnað er nokkru verulegu
némur. Eg veit hvernig i
þessu liggur. Það er tillilið til
st.jórnmálaflokka, stéttar-
samtaka, kjördæma o. s. frv.
Vissulega er allur riiður-
skurður og sparnaður (>vin-
sæll í hili, en þetta er þó það
ráð sem aðrar þjóðir liafa
tekið upj) og notað til þcss að
rétta við fjárhag sinn og sem
hefir reynst eina lækningin
og þannig er það einnig hjá
okku r.
!). Eg liefi átl tal við tvo
eigendur að vélhátum er
slundað hafa ])orskveiðar
eingöngu undanfarin ár og
þeir liafa sagt mér að þorsk-
veiðarnar Iiafi gefið sæmi-
legan arð, af ])\ í að þeir hafi
ekki kostáð dýra forstjóra í
landi. Aftur á móti er það svo
um liina mörgu er hafa lálið
frevslast af stórgráðavoninni
á sildveiðúm, að ])eir liafa
komisl i fjárþröng vegna
aflaskorts og fvrir hragðið
hafa kauj) ríkissjóðs á liinum
dýi’u vélhálum orðið landinu
og ríkissjóði þungur haggi,
því það er einmitt gullæðið i
sambandi við sildina, sem
veldur miklu um erfiðleika
vélbátáeigendanna. En fari
svo, sem allir vona, að góð
síldveiði verði i sumai’, þá
má ekki nota það fé gálaus-
lega til að hálda áfram á
sömu braut og undanfarið.
Sú aukning í verðmætum i
erlendri mynt er slcapast við
litflulning sildarafurðanna,
þarf áð verða varasjóður
okkar til að mæta vanhöldum
og til þess að geta staðið í
betri skilum en nú er. Þetta
stýrkir álil okkar í fjármál-
um erlendis, sem nú skortir
á að sé í góðu lagi. Þótt lúns-
vcgar nýsköpunar tilrauriir
okkar til að afla útflutnings-
verðmæta, sé almennt viður-
kenndar.
Útg’erðin.
Það má segja að eg tali af
ókunnugleika um útgerð, en
mér virðist hagkvæmt fvrir
síldarskipin, að fara að dættl-
um Norðmanna, og liafa með
sr tunnur og salt i veiðiferð-
irnar og salta sjálfir, þegar
afli er rýr. Með þvi móti gera
þéir veiðina óhkt verðmætari
heldur cn að fara með hana i
bræðslu, þetta gefur skip-
verjum auknar tekjur, þar
sem þeir sjálfir vinna við
söltunina, og það er engin
frágangssök á hinum stóru
nýsköjnmarbátum að taka
incð sér citlhvað af tunnum
og salti í veiðiför. Hér hlýtur
að vera verkefni fyrir þá er
vil hafa á, að gangast fvrir
umbótum á þessu sviði.
10. Það er á einkis færi að
kipjia verðbölgunni og dýr-
tíðinni i lag á skömmum
tíma. Hér cr um sjúkdóm að
!
röeða er gagntckið hefir okk-
ar þjóðfélag og getur ekki
læknast nema smátt og smátt.
en það scm á ríður er, að
byrja á lælcningunni. Þegar
batinn byrjar vex vonin um
fullan bata og ])á von verður
að glæða. Lækningin verður
að hyrja hjá þingi og stjórn,
byrja með þvi að sjjara f<’
ríkissjóðs svo sem auðið er
og um leið að lclta á tollum
til þess að dýrtíðin minnki.
Þá fyrst er Iiægt með nokk-
uri’i sanngirni að krefjast
þess að einstaklingar ])jóð-
félagsins fylgi ])cssu fordæmi
og sj)ari svo sem unnt er, þar
með er gjaldeyrismálið leyst
og þá stánda vonir til að unnt
verði að viriná bug á dýrtið-
inni, þótt það talci langan
tíma, eins og komið ér.
Sumarbækur va Tvær afar spennandi skemmtisögur . saútgáfunnar
IVHIiénaæfiiitýrið og Béfarnir frá Texas
eru komnar til bóksala.
VASAÚTGÁFAN Aðalútsala: Bókav. Kr. Kristjánssonar, Hafnarstræti 19.
Hann hafði ekki orðið nógn fjQföt <. ■
til, því næm eyru Tarzans liöfðu !'< y*t
hrópið.
F.in flaska með cidfiiuu eliii þeytdst
liutgt upp í ioftið og sprakk ineð há-
vaða.
Nita, scinr var aðfraiftkomin af
lii’æðslu, hnipaði uj)j) jfir sig er hún
lityrði iætin.
Zec þrcif ruddak'ga lií henuar og
lagðí höndina yfir munn hennai.
C.
. "
- TARZ4N