Vísir - 23.07.1949, Blaðsíða 5

Laugardaginn 23. jiílí 1ÍM9
V I S I R
5-
tk » s ;g ai y-si n g a s sga
váíj-as
cJdmunct \Jale:
Siltit /*- hútu rin n
l
Þarna kom hann, silfur- maður. Klæði hans voru
báturinn, frá hinu óendan- svört frá hvirfli lil ilja. And-
lega ójækkta siunarlandi, yfir lit hans var hulið, því enginn
nokkuð af hinni leirkenndu
inold úr því, og mótaði mynd
af litlum dreng. Hann gekk
purpuralilar bárur liafsins, i mennskur maður mátti lita fram hjá hermönnum liirð-
vera góð og guðhrædd - -
skuggi heiinar var stóiv þar
. var ungiir bóndi, sem fólkið
■ sagði, að væri óvarkár i orð-
um, þegar hann væri að titta
, , ... . , , . , ,, :við unglingana í þorpinu, og'
hann hvarf.,mn i þokustrok- „ , , .. „
1 foreldrar voruðu born siu
inn.
En sorgarhúmið. tákn
dauðans, bar vitni um kómu
uriun hélt áfram niður ána
og stefndi nú aftur lil háfs,
jiaðau sem hann hafði kom
ið. Gamli maðurinn fvlgdisf
ineð á árbalckánum, jiar til
í við )»ví að hlusta á hann, tif
jiví að hann stofnaði fil
, . . , óeirða skuggi hans var
þeirra í holhna og smáliyhð. .. ...
Allt fólkið syrgði leirlikn- ('
eskin, og dökku skúggarnir,
sem gamli maðurinn hafði
dreift um lcring, söfnuðust
utan um þaö. Klukkum var
hfingt, sórgarf jaðrir og fán-
aftanskini sumardagsins. Og
nær og nær færðist hann. I
bátnum lá Dóttir sv.efnsins í
hnipri, umvafin daufu gullnu
skini tunglsins, er óð i skýj-
um. Hana var að dreyma;
niður hafsins, er bar silfur-
bátinn á hrjóstum sér, liafði
svæft hana.
Undarieg dýr úr
jiað. í hægri hendinni hélt mönnum og læknum, og fór
hann á perlunni miklu, sem inn i lítið herbergi, þar sem j
á sér engan líka, en jiá vinstri t enginn var fyrir, ncma lítið;
hafði liann spennt um nokk-.barn og grátandi kona. Hann ;
ura dökka skugga. j snart litla drenginn méð'
Gamli maðurinn gekk á perlunni, lagði leirmyndina
árbakkanum og fylgdist með.frá sér, dreifði dökku skugg-
löngu, unum, og Iiélt síðan á brott.
ar hlöktu og veifuðust i
skærri morgunbirlunni. Dul-
ari'ull sorg og alvara livildu
vfir öllu. I
bátnum. Ekki leið á
jáður en jiau komu lil þorps
í miðju þorpinu
var hæð, og efst uppi á henni
ur og aðrar verur, er sveima slóð höll konungsins. Það
sævar- ( nokkurs;
dýpinu, voldugar myrkravof-
Silfurbáturinn lá við
bakkann, og Ðóttur svefnsins
hafði verið að dreyrna. Nú
„ vaknaði hún og sagði: ,,Þessi
um í rökkrinu, komu og sásf Ijós í gluggunum á að- draumur er allt of sluttur,
kíktu niður í silfur-bátinn og eins af einu af smábýlunum. en því miður er hann á enda.“
reyndu að ráða drauminn, 1 Jiessu litla húsi voru nokk- Litill drengur köin hlaupandi
sem endurspeglaðist i ásjónu urir menn staddir i kring- niður hæðina, og Dóttir
bátsverjans. um rúm sjúkrar gamallar svefnsins breiddi faðminn
Tunglsgeislarnir steyptust konu. Og nú hægði silfur- út á móti honum. Silfurbát-
fagnandi niður á hafið, og báturinn á sór og stöðvaðist.
ráku á eftir sjávarfallinu; Dökkklæddi maðurinn sem
Gleðin og gamanið virtist
nú með öllu liorfið á braut;
jiað var ekkert að lieyra.
nema regnið og storminn úti:
fyrir. Loksins virtust allir
vera búnir að fá mynd af sór,.
listamaðurinn leit i kriúgum
sig í salnum, og rödd hans
var harini þrungin. er liann
jspurði: „Er enginn eflir?“
Og silfurbáturin liólt á- Enginn gaf sig fram. En
fram; gjálfrið i haföldunum ’ ungi maðurinn, sem öllum
við kinnungana hljómaði þótli vænt um, hló nokkuð
sem sönglag i .eyrum barn- beizklega, og sagði: „Jú,
av' anna og Dóttur svefnsins og dvravörðurinn, skrípið hann.
vakti kaúi jxiirra. Rósrautt Silas er eftir.“
morgunskinið baðaði himinn | „Þú ættir að fyrirverða
og liaf, en tunglsgeislárnir liig, Orian,“ sögöu hinir.
stikluðu aflur lil liimins. • „hann er góður gamall mað-
Ferðalangarnjr höldu áfram)ur.“ Allir litu lil dyranna.
út yfir yztu endamörk sjáv- (þar sem gráskeggjaður gam-
all maður, lotinn i herðum,
arflóðsins, áfram
lil hins óendanlega
sumarlands.
áfram,
óþekkta
það ískiaði í jieim kætin yfir
forvitni liinna, því tungls-
geislarnir þekkja alla hina
dularfullu Ieyndardóma.
Og enn liólt silfur-báturinn
áfrani, með Dóttur svefnsins
i fasta svefni. Von bráöar
sáust stórir mýraflákar á ir. Hann snart gömlu
hæði borð, hið svellandi brim 1 una með perlunni
var horfið, bátinn bar nú upp lagði leirmyndina
gekk á bakkanum, beygði
sig niður og' mótaði ein-
kennilega leirmviid,- er hann
síðan fól í klæðuin sínum.
Hann gekk inn i Iierbergið,
án þess að nokkurir af þeim,
sem þar voru, yrði lians var-
kon-
miklu,
rúmið
mn
eftir feikna stórri lygnri á;
i stað freyðandi hafaldanna
Jveyrðist nú drungalegur nið-
ur jiessa lygna vatns. Þetta
virlist liafa valdið bi'eytingu
á hinni dreymandi ung-
meyju; nú lýsti svipur henn-
ar sárum harmi. Eyjastrend-
ur og víluir, girtar háum
hömrum, vörpuðu skugga
út á vatnið. Þarna Jiótti
tunglsgeislunum gaman að
slikla, en þeir höfðu ekki
hátt um sig. Dóttir hafsins
stundi dj-úpt og þungan.
Allar verur næturinnar,
sem voru þarna á sveimi,
tóku undir andvoi p hennar í
sífellu og vöktu villiendurn-
ar. sem sváfu á vatninu. Þær
teygöu lir löngu hálsunuin
sínum og hófu sig til flugs
meö miklum hávaöa; þær
flugu i stórum sveigum yfir
lvaf og sfrönd, og jiegar þær
flugu úl yfir árósinn, vöktu
jiær allt hiö fjaðraða kyn,
sem þar lijtV, með gauragangi
sínuni.
Áin var mjórri, þar sem
báturinn var nú staddur; í
stað hárra hamra og send-
inna vika komu grasi vaxn-
ir bakkar og sefvaxnar
grynningar. Og silfurbátur-
inn hélt áfram. Til annarar
handar á bakkanum gat að
lita stóran ólögulegan þoku-
stróik; skyndilega tók hann
á sig súlumyndun og út vir
henni miðri kom gamall
við hliðina á henni, tók nokk-
ura dökka skugga úr vinstri
hendi sór og dreifði jieim um
herbergið, og hvarf síðan á
braut.
Báturinn lá í sefinu við ár-
bakkann, og nú var Dóttir
svefnsins glaðvöknuð. —
„Draumurinn er á enda.“
sagöi hún; hún hafði varla
sleppt orðinu, jiegar hún sá,
hvar gömul kona kom út úr
Aðalsmaður nokkur stofn-
aði til mikillar vcizlu fyrir
leiguliða sina og aðra skjól-
stæðinga. Það voru undir-
búnir allskonar leikir, og jiað
átti að lialda dansleik í hin-
um mikla sal; stundum tók
hann sjálfur Jiátt í gleðinni,
stundum sat liann hjá og
horfði á. Það var alskýjaður
hinvinn, nóttin var niða-
dimm, regmð buldi á glugg-
ununi og jiakinu á hinum
mikla sal. Allt i einu voru
dyrnar opnaðar, stormurinn
æddi inn og lék sér tryllings-
lega við lún logandi blys. Nú
,Hver
smábýlinu; hún var lotin og var hurðinni lokað.og ókunn-
hrukkótt, en Jiví nær sem
Iiún kom silfurbátnum, virt-
ust hrukkurnar hverfa og
bakið verða beinna; hún
varð ung og fögur, og Jiað
var litið fagnandi barn, seni
hljóp niður á árbakkabrún-
ina og henti sór í fang ungu
stúlkunnar i silfurhátnum
og kyssti liana.
Varðmennirnir og um-
sjónarmennirnir gæftu starfa
ugur maður stóð mitt á nveö-
al jieirra. Menn tóku eigin-
lega ekki eftir honum, því
gestir höföu verið að koma
langt fram á kvöld. Maður-
inn var hár og þrekinn, enjþá með leifturliraða á stein-
engirtn gat ráðið svipinn á spjaldið með svo inikilli ná-
vill gefa sig fram?“
Iiann. En enginn
Iireyfði sig, enginn nálgaðist
ókunna manninn en þéir
veittu öllu eflirtekt, scm
fram fór i kringum ]iá; loks
fór bros um varir boðsgcst-
anna, og þeir ýttu fram litl-
um riddarasveini. Listamað-
urinn horfði með athygli í
andlit lionum, en drengurinn
varð dapur við.' Fóilkinu
I íeyrði s ( lis tamaðurinn
stynja jiungan. Svo kom
myndin á spjaldið, eins og
leiftur, en hnn varpaði
skugga, eins og jiegar maður
gengur í mikilli hirtu eða só>I-
skini. Nú kom liver af öðr-
um, til þess að láta teikna
mynd af sér, og listamaður-
inn virti Jiá alla vandlega fyr-
jir sór. Síðan teiknaði hann
sat á stól. „Komið hingaö,"
sagöi listamaðurinn, „eg ætla
aö teikna mvnd af yður“-
Gamli maðurinrt brosti daþ-
urlega og liristi höfuðið.
„Ekki mig,“ nnildraði hánn,
En sjálfur húsbóndinn gekk
til Silasar og leiddi hann til
lislamannsins. „Horfið fram-
an i mig.“ „Æ nei; æ nei!“
Gamli maðurinn hristi höf-
uðið; en ókunni maðurinu
lók undir höfuð lionum og
leit i augu hans lengi og inni-
lega. Höndin, sem liólt á
krítinni, sveif sem fuglinn i
loftinu; hann teiknaði mynd-
ina nieð leiftur hraða, og það
Ijómaði af svip lians; Jiað var
enginn skuggi.
Gamli maðurinn fálmaði
fyrir sér og gekk til dyránna.
Allir liorfðu á myndina og
undrnðust. Ókunni maðufinn
virti fyrir sór listaverkið, og
hafði höndina A lofti, eins
og hann liefði ekki lokið við
það ennjiá. Allt i einu gekk
fram um eitt fet, og teiknaði
geislabaug utan um höfuðið
á mvndinni; svo gekk liann
aftur á bak nokkur skref og
starði alltaf á mvndina, méö
háðar hendur á lofti. Úti fyrir
andliti hans. Sumuui fanrtst kvæmni, að spegilmynd hefði (buldi regniö. Ókunni maður-
getað verið trúrri. En .inn stóð í leiðslu. sem værí
aðrir
ekki
allar
myndirnar
hann mjög fríður, en
Iiristu höfuðið.
Hann gekk Jiar að sem að- jskugga. Stundum var liann
alsmaðurinn sal og sagði: ] nijög lítill, en stundum var
sinna i liöllinni uppi á hæð- „Eg er ekki cinn af boðs-^liann stór, og i eilt skipti
inni, en þeir gengu liljóðlega gestunum hferra, en eg býðst jkomst hann ekki fyrir á
um og voru alvarlegir á til þess að skemmta gestun- spjaldinu, og listamaðuriim
svipinn. Allir töluðu í liálf- um.“ Húsráðandinn var, markaði fyrir lionum svo
um liljóðum, og umtalsefnið undrandi, en liann þakkaði sem feti Íengia. En allir þeir,
var aðeins eitt. Jiað var Jiað,
að sonur kóngsins liefði tek-
ið illkynjaða lútasótt. Gamli
maðurinn svartklæddi gekk
um úfi i hallargörðunum,
sem prýddir voru gosbrunn-
um og líkneskjum. Hann
Irampaði út í lilið heð með
marglitum blómum, sem litli
prinsinn Iiafði gróðursett
með eigin höndum, tók síðan
Iinnum fyrir og sagði: „ITvað sem lilu franian i óikunna
getið J>ór gert fyrir okkur?“ jmanninn, snéru l'rá Iionum
„Eg hýðst til Jiess að teikna jliryggir og Jiögulir og biðu
mynd, sem um leið er mann- jiess ekki, að hyggja að
lýsing, fyrir sérhvern þann, myndinni af sér. Þar var
sem óskar Jiess,“ sagði hann. j fríðúr uncur maður, sem
Svo Jieir reistu upp mál- (öllum Jxítli vænt um —
aratrönur, og á Jiær seitu skuggi hans var stór. Þar' spjaldið stóra bafði dottið og
þeir afarstórt steinspjald, var hóg\rær ung stúlka, sem (hrotnað mélinu smærra. Það
sjaldan talaði við nokkurn var ys og þys og hávaði mik-
mann, og var kunn að þvi að Framh. á 7. siðu.
vörpuðii|hann undir áhrifum af ein-
Iiverju dularfullu afli. Þanu-
ig stóð hártn; slikt hið sama
mátti segja um veizlugesí-
ina, Þeir biðu fullir eftir-
væntingar.
Hvað var Jietta? Var það
elding eða leiftur. sem blind-
aði augun? „Mvndin er lif-
andi! Myndin er lifandi!“
lirópuðu þeir hver um annan
þveran. Það var sem gustur
færi um salinn og menit
vöknuðu af dái, en enginn
visSi hvað skeð hafði. Stein-
sem þeir báðu ókunna mann-
inn að teikna á með krít.