Vísir - 26.08.1949, Blaðsíða 7

Föstudaginn 26. ágúst 1949
V I S I R
7
j?.á ,#i. rniHRbiMö'-f
ÖRLAGADÍSIIM
| Eftir C. B. KELLAIMD
Hann brosti. „Eg hélt þó, að þú værir rólega hugsandi
maður og alltof alvörugefinn til l>ess að livggja á slik
ævintýr. Leiddu liana fjæir mig, Pietro, svo að eg geti
séð, hvérskonar kona það er, sem hefir lcitt þig á glap-
stigu.“
„Herra minn,“ sagði eg, alvarlegur i hragði, „eg bið
þig að neyða mig ekki til þess. Hún óskar þess sérstaklega,
aðþú fáir ekki að sjá hana.“
„Eg get látið menn draga liana liingað með valdi,“ sagði
hann óvingjarnlega.
„Salt er það, herra minn,“ svaraði eg, „en eg vona, að
þér gerið það ei, því að eg er meýju J>essari skuldbundimi.
Þar við hætist, að þú liefir gerzt vinur minn og met eg
það að verðleikum. Getum við ekki komið fram sem
vinir í máli þessu, en ekki sem foringi og undirmaður?“
I>etta mýkti hann heldur i minn garð, þvi að Giovanni
de Medisi var vinur vina sinna. Hann var yfrileitt harður
maður og óvæginn, en þó góðhjartaður inn við beinið.
En hami lét sjaldnast blekkjast.
„Pietro — er þetta konan, sem einu sinni var spákerl-
ing og eldabuska, en bjóst síðan sem lærlingur og hefðar-
mær?“
„Sii er hin sama.“
„Ilún bjargaði þér úr klóm Passerinis og sendi þig á
minn fund?“
„Já,“ svaraði eg.
Hann var hugsi um hrið, velti málunum vafalaust fyrir
sér frá sjónarmiði striðs og stjórnmála. „Áhyrgist þú,
að hún sé ekki fjandmaður minn?“ spurði liann síðan.
„Eg get elcki ábyrgzt það, herra minn,“ svaraði eg sann-
leikanum samkvæmt. „Hinsvegar get eg sagt þér. það, að
eg held, að hún hatist við nafnið Medisi og alla, sem þvi
nafni heitá, nema þig.“
„I hvers þjónustu er hún?“
„Eg veit það ekki.“
„Er hún hrein mey, gift kona eða skækja?“
„Það' veit eg ekki.“
„Elslcar hún þig, Pietro?“
„Hún hefir ímugust á mér.“
„Og samt viltu þjóna henni og hætta jafnvel á fjand-
skap minn. Hvers vegna?“
„Eg held, að hún hafi náð einhverju töfravaldi yfir mér,
lávarður minn.“
Giovanni hrosti út undir evru, er eg sagði þelta. „Eg
held, að eg geti gefið þvi valdi rétt nafn,“ sagði liann
siðan, en bætti svo við, alvarleur i hragði: „Pietro, eg
hefi miklar mætur á þér og liin ágæta kona min er góður
vinur þinn. Eg á þér einnig lif mitt að launa. en þú mátt
okki ætlast til of mikils af mér. En vegna vinfengs okkar
ætla eg að fara meðalveginn gagnvart þér og lienni.“
„Já, lierra minn,“ sagði eg.
„Það er dimmt i nótt. Eg ætla út til hennar og ræði við
hana. Ilún má standa, þar sem dimmast er, svo að ekki
sjái i andlit henni. Eg mun spyrja haiía iit iir i myrkrinu.“
Þessi lausn var betri en eg hafði gert mér vonir um.
Hann reis úr sæti sínu, kastaði yfir sig skikkju og gekk
út úr húsinu. „Fygdu mér til gátunnar,“ sagði hann.
Eg fylgdi hynuui, þangað sem Kristófer og hin tvö hiðu
JBáiu, Eg Jkaliaði iil vliennar„áður jen,.,yjð vorum hoiuuir tjl
þeirra. . ' "• ,
„Betsy,“ kallaði eg, „Giovanni de Medisi er með mér
og langar til að tala við þig, eií fellsl á, að þú standir í
skugga og hyljir andlit þitt.“
„Hver trúir orðum Medisi-ættarinnar?“ svaraði hún
fyrirlitlega.
„Hér er um loforð Giovannis delle Bande Nere að ræða,“
svaraði hann reiðilega.
„Eg trúi þeim helmingi þinum, sem kominn er frá
móður þinni,“ mælti hún.
„Hvers vegna ertu í Fano?“
„Til þess að fylgjast með atburðum og vera við öllu
húin,“ svaraði Betsv.
„Til að njósna um mig?“ spurði Giovanni.
„Eg er ekki njósnari. Sá, sem er njósnari, fvlgist með
atburðiun fyrir aðra. Eg fylgist með sjáfrar min vegna
og ekki sem óvinur þinn, Giovanni de Medisi. Við verðum
ef til vill vinir síðar, ef atburðir sveigjast á þann veg.“
„Þú stalst hréfi í Englandi.“
„Rétt er það,“ svaraði hún.
„Hver hafði skrifað það bréf?“ spurði liann.
Eg varð undrandi, er hún svaraði einarðlega: „Frændi
þinn, páfinn.“
.„Hverjum var það skrifað?“
„Wplsey kardínála -— sem vonast til verða páfi,“ svar-
aði hún.
„Hverjum afhentir þú bréfið?“
„Eg féklc það Feneyjastjórn.“
„Áf hvaða ástæðum?“
„Af því að i þeim höndum mun það gera mest ógagn,“
sagði Betsv.
Giovanni þagði um stund og hugsaði málið. „Hverjum
vinnur þú?“ spurði hann svo.
„Sjálfri mér,“ svaraði hún. „Þegar eg vinn sjálfri mér,
virðist eg stundum vinna öðrum. í kveld gæti eg til dæmis
gert þér greiða.“
„Hver er hann?“
„Bayard riddari er dauður og umsátrið um Marscille
mun fara út um þúfur. Englandskonungur lætur lier sinn
lialda á hrott frá Frakklandi og Frakkakonungur mun þá
hafa öbundnar hendur til þess að gera það, sem hann
langar helzt til.“
„Sem er að ná Milanö á vald sitt,“ sagði Giovanni.
„Eg get sagl þér meira,“ mælti Betsv. „Sendihoðar eru
á leið til þin frá hirð Frakkakonungs. Þeir nninu ganga á
lund þinn hér og færa þér mikilvæg boð, en framtíð Ítalíu
getur ollið á svari þínu. Minnslu viðskipta þinna við páf-
ann, keisarann og herlogann af Mílanó og framkomu
þeirra við þig, þegar þessir sendimenn ná íundi þinuni.
Minnstu þess að einn þessara þriggja manna, sem cg
nefndi, óskar Jjér dauða. Hafðu í huga hcitrof þeirra og
svilc við þig. Gleymdu l>eim ekki!“
„Veiztu það með vissu, að Frans hafi gert út menn á
fund minn?“
„Með fullri vissu,“ svaraði hún.
„Væri eg líkur sumum þeirra, sem eg þekki.“ mælti
Gíóvanni nú, „mundi cg nevða þig til að svara, en eg liefi
lieitið þvi að lita ekki i andlit þér né gera þér nokkurn
miska.“ Hann þagði nú drykklanga stund, en þegár liann
tók til máls aftur,- mælti hann ekki með rödd hershöfð-
ingja, sem þarf að lcysa úr ótal viðfangsefnum, lieldur tal-
aði hann með rödd ungs manns, sem langar lil að njóta
lifsins, er ei' til vill dálítið einmana og enn vart af æsku-
skeiði. „Madonna,“ sagði liann, „eg er í vinfengi við þenna
alltof stóra Englending. Eg vil ekki koma í veg fyrir, að
INiýJar reglur
um útflutning
frá Þýzkaiandi.
Hernámsstjórn Vestur-
Þýzkalands hefir gefið út
nýjar reglur varðandi leyfi
til að flytja úr landi vörur,
sem um var samið áður en
hernám Þýzkalands hófst,
Þessi eru meginatriðin í hin-
um nýju reglum, skv. Lög*
birtingablaðinu:
„Fullt tillit verður lekið til
greiðslna, er inntar hafa
verið af hendi sem afborgan-
ir samkvæmt samningum, er
gerðir voru áður en liernám
Þýzkalands hófst. Þær vörur,
sem leyfður verður útflutn
ingur á samkVæmt liinum
nýju reglum eru eftirfarandi:
a. Vörur framleiddar í
Þýzkalandi fvrir rikisborg-
ara einhverra liinna samein-
uðu þjóða, sem samkvæmt
þýzkum lögum hafa orðið
eign samningsaðila, sem er
ríkisborgari einhverra hinna
sameinuðu þjóða, fyrir upp-
gjöf Þýzkalands og er enn-
þá eign slíks aðila, þegar sótt
er um útflutningsleyfi.
h. Vörur, sem eru eign
ríkisborgara einhvcrra liinna
sameinuðu þjóða og voru
fluttar inn í Þýzkaland sam-
kvæmt reglum tollyfirvakl-
anna til úrvinnslu eða við-
gerðar.
c. Vörur, sem verið var að
flytja yfir Þýzkaland á þeiin
tíma, er hernámið liófst.
Fullt andvirði varanna og
áfallinn kostnaður verður
að greiðast áður en útflutn-
ingsleyfi er veitt.
Umsóknir um útflutnings-
leyfi skulu sendar lil JEIA,
Frankfurt-am-main, Export
Branch, og skulu fylgja þeiiu
sönnunargögn um samning-
inn, vörureikningar, kvittan-
ir, ef um þær er að ræða, og
sönnunargögn um eignarrétt.
Utfyllt umsóknareyðublöð,
er fást lijá JEIA i Frankfurt,
skulu liafa horizt til JEIA-
skrifstofu þess landshluta
Þýzkalands, þar sem vörurn-
ar liggja, fyrir 6. janúar
1950.
Nánari upplýsingar gefur
utm-ikisráðuneytið.“
£ 6}. StsfteuqhAi - T4RZAN -
436
Kúla úr riffli eins af fílaveiðurunum
skar sundur viðartág, sem Jane hékk í.
Ilún féll samstundis varnarlaus til
jarðar, en liún sneri sér við i loftinu.
Þetta hafði Tarzan kennt henni, og
liún kom standandi niður, en sncrist
um leið á öklat.
En heima við kofann beið Tarzan og
heyrði óljósa skothrið í fjarska.