Vísir - 05.11.1949, Blaðsíða 7

Laugardaginn 5. nóvember 1949
V I S I R
T
,1V-
''4,
ÖRLAGADISIIM
Eftir C. B. KELLAND
án þess að nokkur maður veitti þvi éftirtekt. Eg kenndi
sjálfum mcr um það, en nú var þelta búið og ekki hægt
að fást meira um það. Eg Iiafði Iialdið, að menn Riarios
mundu verða höfúðlaus her, en nú mundi munkurinn geta
telcið að sér forustuna, enda þótt hann væri enginn bar-
dagamaður. En á liinn bóghm var hættan nú ekki eins
mikil og áður, þeir böfðu týnt tölunni og aulc þess voru
beztu mennirnir úr sögunni.
„Hve margir cru eftir í þeirra hópi?“ spurði cg.
„Lávarður minn, eg get farið allra minna ferða, án þess
að eftir mér verði tekið,“ sagði einn fimleikamannanna.
„Leyfið mér að fara út og njósna um þá.“
„Já,“ mælti risinn, „Giacomo cr skyggn og léttur á
sér sem kötturinn.“
„Eg er ekki lávarður,“ sagði eg, „heldur kaupmannsson-
ur, sem orðinn er riddari af einskærri tilviljun. Farðu
varlega, Giacomo, en vertu fljótur.“
„Það er óþarfi að ótlast hann,“ svaraði risinn, „því
að liann Iiefir jáfnhljótt um sig og skuggi manns.“ Rödd
lians bar vott um sanna aðdáun. „Sem þjófur stendur hann
jafnfætis Michelangelo sem listamamii. Honum er alvcg
óhætt.“
Eg var i vafa um, hvort þjófur mundi skilyrðislaust
vera góður njósnari, en hefði ekki þurft að vera með nein-
ar áliyggjur, þurfti enda ekki að bíða lengi, því að áður
en klukkuslund var liðin kom Giacomo aftur. Hann brosti
út undir eyru, bar sverð i annari hendi og rýting i hinni.
„Eg hefði lika getað fært hann úr skyrtunni, cf mig hefði
langað til,“ sagði hann upp með sér. „Þeir voru aðeins
fjórir, skjálfandi, hálfhræddir og óánægðir. Þeim var
skipað að vera á ferli, til þess að við skyldum lialda, að
]>eir væru fleiri. Hinir eru allir á bak og burt.“ Hann
glotti. „Eg óskaði þess, að eg gæti skriðið ofan i vasa
einhvers þeirra og sofið þar vært, án þess að hann yrði
þess var.“
„Var niunkurinn með þeim?“
„Eg sá engan munk.“
„Mér lízt ekki á þetla,“ sagði eg og grunaði margt. Föru-
sveinarnir héldu, að nú mundi óhætt að Sofa til morg-
uns, en eg taldl liyggilegra að setja verði, ef þetta skyldi
vera Iierbragð hjá fjandmönnum okkar.
En þeir bærðú ekki á sér. Mér fannst nóttin lengi að
líða, því að mér kom ekki dúr á auga. Þegar sólin kom
upp, sá eg mennina fjóx-a stíga á bak og riða leiðar sinnar.
Þá vissi eg, að öllu mundi óhætt. Þó taldi eg það ills vita,
að munkurinn skyldi komast undan. Eg vonaði, að Betsv
liefði liraðað för sinni og væri komin til Trcbbio.
Við snæddum áx-bít i veitingahúsinu og lögðum siðan
af stað. Eg sagði við föi umennina, að þeim mundi verða
vel tekið i rrrebbio. Var svo haldið af stað og verð eg að
segja, að mislit var hjörðin, en skapið gott, þótt þjófar
og rærúngjar væru í föruneyti mínu. Eg hugleiddi, að
mannvonzka væri mjög mismunandi og að ýmsar oi’sakir
lægju 'til þefe1, rfláður bryti lögin. * ÞótL íiígðuF yi-ði-
fyrir þvi óláni að'brjóta þau, gæli hanri verið hínn bezti
drcngur éftir sem áðu r.
Sól var enn hátt á lófti, þegar við komum til Trebbio
eftir viðburðalaust ferðalag. Eg reið í fai’aibroddi og liélt
þegar lil varðmannsins við varnai’síkið.
„Er liúsfreyjan heima?“ spurði eg. „Eg færi henni boð
fi’á húsbóndanum.“
„Hún er heima,“ svaraði vörðurimi, „cn hvaða fugla-
hræður ertu með i eftirdragi ?“
„Þetta eru vinir minir,“ svaraði eg. „Láttu lileypa þeim
inn i garðinn og sjáðu svo um, að þeir fái vistir og vin.“
Eg gekk þvi næst inn i kastalann og var mér fylgt til
hci’bei’gja húsfreyju minnar, sem var að leika við Kosimo
litla. Hún spi’alt á fætur, óttaslegin og eftirvæntingai’full,
þegar eg gekk inn, rétti mér hendur sínar og eg bar aðx’a
Jxeirra að vörum mínum.
„Ifvað er að frétta af eiginmanni mínuin ?“
„Sár lianns gróa,“ svaraði eg. „Læknarnir segja, að bann
muni verða alheill eftir tuttugu daga eða svo.“
„Það vei’ður aðeins lil ]>ess, að hann leggur sig cnn i
hæltu. Ó, Pietro, það er hræðilcgt að vcrá gift slíkum
manni. Eg lxefi fengið að njóta hans svo litið, siðan við
giftumst. Eg hefi varla nokkuru sinni sofnað örugg urn,
að mér yrði ekki færðar fréttir af láti hans, er eg vaknaði
næsta morgunn. Og nú hefir þessi ósigur gert allt að engu,
sem unnizt hafði. Hann er öreigi eftir.“
„Nei,“ svaraði cg, „svo alverlegt er ]>ella ekki. AJIir
þjóðhöfðingjar vilja fegnir fá Giovanni dc Medisi í þjón-
ustu sína.“
...lá, en þeir greiða honum ekkert fyrir. llvar eigum
við nú að gi-afa upp fé, þar sem búið er að taka Frans kon-
ung til fanga? Hvernig á hann að greiða mála þeirra
•
manna, sem enn eru í her hans? Hvernig á hann að geta
greilt fyrir tjón það, sem þeir vinna, er þcir hafast ekki
að?“
Hún las bréf manns sins i flýti. „Hann vill ekki, að eg
faii til Rómaborgar til að semja við páfa. Ilann fer þess j
á leit, að eg afli miklu meira fjár en mér er mögulegt.
Eg'er aðeins kona, en samt krefst hann alls þessa af mér.“ 1
Hún leit spui’nai’augum á Kosimo litla. „Þctta er sonur
lians,“ sagði hún dapuilega. „Hver verður ai’fleifð hans,
ex faðir hans fellur frá?“
„Hann mun ekki biða bana, því að menn af lians lagi
eru ekki með vopnum vegnir,“ svaraði eg. „Hvað föður-
arfinum viðkemur, þá muntu sanna til, að sonur þinn
verður hertogi af Toskana áður en þú veizt af.“
„Það verður ekki föður hans að þakka. Hann vill lield-
ur lenda i skærum upp til fjalía en vinna hertogadæmii
með friðsamlegu móti.“ Svo brosti hún dauflega. „ÞÓ
viídi eg ekki vera neinum öðrum manni gefin og læt mér
nægja þá mola ástarinnar, sem hami getur veitt mér þau
augnablik, sem hann hefir aflögu.“
„Hann hefir verið beðinn að koma til Feneyja, þegar
hann er ferðafær," sagði eg, „og þykir mér sennilegt, að
honum verði þá boðin stjórn Feoevjaherjanna.“
Hún liristi höfuðið. „Eg vona,“ sagði hún, „að hann
hafni því boði, þvi að hver sá, sem treystir orðum Fen-
eyinga, verður fyrir sárum vonbrigðum.“
Nú braut eg upp á umræðuefni, sem eg hafði ekki
kunnað við að lireyfa fyrr: „Frú míri, koínu tvæi* stúlkur
og dvergur hingað lil Trebbio i morgun?“
„Þú ert eini maðurinn, sem liingað hefir komið, Pietro.“
„Þau hefðu þó átt að vera komin fyrir löngu. Þér hefir
kannske ekki verið sagt frá komu þeirra. Þau sofa ef til
vill, ef þau hafa verið ferðlúin.“
Fangakostnaður-
inn þylrir helzt
til mikill.
Berlín (UP). — Berlínar-
búum finnst það þungur
baggi að verða að standa
straum af fangavist nazista-
foringjanna sjö, sem geymdir
eru í Spandau.
Ernst Reuter, borgarstjóri
i Veslur-Bcrlin, hcfir látið
svo um mælt opinberlega, að
kostnaðurinn, sem borgar-
arnir verða að gi’eiða, sé allt-
of mikill. Kostnaðurinn fvrir
íbúa Vestur-Berlinar nemur
um 450,000 mörkurn á ári.
Fangar þeir, sem liér er uni
að ræða, eru Hess, Neurath,
Dönitz, Ráder, Funk, Schi-
rach og Speer.
Heitur niatur — smurt brauð
— snittur — soðin svið.
Matarbúðin
Ingólfsslræti 3. — Sími 1569.
Opið til kl. 23,30.
Drengur
15—18 ára og 2 stúlkur,
helzt vanar leðursauma-
skap, óskast nú þegar. —
Uppl. hjá verkstjóranum,
Brautarholti 22.
Vei’ksmiðjan Magni,
(gengið inn Nóatúns-
megin).
Ms. lliigrún
hleður til Súgandafjarðar,
Bolungarvíkur og Súðavíkur
á þriðjudag. Vörumóttaka
við skipshlið. Sínxi 5220.
Sigfús Guðfinnsson.
Dlíufýring
til SÖlll.
Sanngjarnt verð. Uppl.
Njálsgötu 49, 3. hæð.
C. d. BuwcuífhAi
- TARZAINi
Tarzan bár piltinn til kofa síns, en
hann var rænulaus og talaði í óráði.
Öðru hverju brá af honum og þá
skýrði hann frá l>vi, að Manzen stjúp-
faðir hans hefði neytt liann með sér
i leiðangurinn.
Tarzan var nærgætinn við hann og
lofáði að fylgja honuni áleiðis heim,
er hann hefði náð sér.
En á sama augnabliki gerðist margtj
hinuni íiieginn á hnettinum, senv,
hreyttu öllum áformum. )