Vísir - 06.01.1950, Blaðsíða 7

Fösiudaginn 6. jandar 1950
aður. Og í seinustu vilai veðreiðanna veðjaði eg á sömu
liesta og föðurbróðir minn —- og vann. Og eg var lireyk-
inn heldur en ekki. Og hann sagði við mig: „Bobbv, dreng-
ur minn, ef þú ert í fjárhagskröggum þarftu ekki að
ala neinai: áhyggjur framar, þú þarft ékkért nema dálitla
upphæð til að ieggja undir, og- allt mun ganga eins og í
sögu fyrir þér“. — Jæja, allt hefir gengið eins og í sögu'
fyrir mér til þessa, nema þetta eina.“
„En,“ sagði Ellen og kenndi efa í röddinni, „ef þetta er
sem þér segið, geta þá ekki allir veðjað með hagnaði,
svo framt að þeir þekki undirslöðuatriðin eins vel og j>c’*r.
Eg veit ekki betur en að það sé svo með alla veðmálastarf-
semi og happdrætti og þess háttar, að fáeinir vinni, af því
einu, að þeir hafi heppnina með sér, en liinir ekki.“
„Það er vegna þess, — eg er að tala um veðmálastarf-
semi í sambandi við veðreiðar,“ sagði Porter, ,,að flestir
éru lireinustu álfar um allt, sem viðkemur liestum, þótt
menn séu vel gefnir, hyggnir og gætnir. Þeii' veðja á hesta,
sem þeir ættu ekki að veðja á, þeir forðast eliki veðreiðar,
sem ekkért cr upp úr að liafa — eða þeir vcðja af handa-
hófi, með þeim árangri, að þeir tapa sí og æ. I stuttu máli
þeir fara skakkt að öllu, og skakkast, er þeir iaka sér til
fyrirmyndar þá, sem annast veðmálastarfsemina, eða fara
að ráðum þeirra.“
Ilann liélt áfram útreikningum sinum enn um sinn, en
loks andvarpaði hann, eins og lionum hefði létt, og ýtti
stólnum dálítið frá borðinu.
„Þarna,“ sagði hann.
„Með öðrum orðum, nú getum vig tapað og haldið á-
fram að tapa með fjórum sinnum meiri hraða en áður.“
„Eg held vart,“ sagði hann vai-færnislega. „Það getur
verið að við töpum á morgun, en í lolc veðreiðavikunnar
ættum við að hafa af dálitlum gróða að segja.“
Hún lagði við lilustirnar meðan Porter útskýrði allt
fyrir henni.
„Á morgun eru fjórar keppnir, sem ekki er við lítandi,
því að þar er engum afburðahestum teflt fram, og óger-
legt að segja hverjir bera sigur úr býtum. Næst eru fjórar
keppnir, þar sem kemur til að muna svo mjóu, að ekki er
ráðlegt að gera annað en láta þær keppnir eiga sig. 1 hin-
um, sem eftir eru, eru tveir hestar, sem eg er viss um, að
borgar sig að veðja um.“
„Þér virðist vera alveg sannfærður um, að við muniira
eldd tapa á þessu, jafnvel græða talsvert ?“
„Já, ef hestar liafa ekki breyst til muna i seinni tíð. Föð-
urbróðh’ minn stundaði þessa starfsemi í 17 ár og komst
vel af.“ _
„Hvað eigum við að leggja inikið undir í hverri keppni
sem við leggjum i.“
„Tuttugu dollara. Þá er varlega farið. Yið getum keypt
nauðsynjar og staðist erfiðleikana, ef á móti blæs í bili.“
Ilann reyndi nú að skýra nánara fyrir lienni aðferðina
en af því loknu komst hún svo að orði:
„Mér finnst þáð uú bjánalegt af okkur, að vera að tala
imi véðreiðar og veðmálastarfsemi, eins og ástatt er.“
Porter yppti öxlum.
„Það eru al'ltaf dáiítil útgjöld við veðreiðar, jafnvel þótt
maður veðji eléki. Og við verðum að vér'a viðstödd veð-
reiðar, ef við eigum að geta gert okkur nokkra von um, að
finna sökudólginn. Og það getur dregist, mánuðum sam-
an, fram á næsta ár kannske. Og einhvern veginn verðum
við að komast af þángað til.“
Hún svaraði honum heldur þurrlega:
„Eg liafði nú liugsað mér að komast einlivern tíma aftur
fil New Yorlc og taka þar við starfi mínu?“
Eftir nokkra umhugsun sagði Porter:
„Þér getið vitanlega farið hvenær sem þér óskið þess.“
„Og livað munduð þér þá taka lil bragðs?“ spurði hún.
„Eg held, að eg slampisl einhvern veginn af. Eg verð
að hola mér niður einhversstaðar.“
„Æ, hættið þessu,“ svaraði liún. „Fyrst eg er nú komin
út í þetta vil eg sjá hvernig það fer. Það hefir vakið með
mér nýjan lífsáhuga og það var, sem eg þurfti.“
„Já, þvi er kannske ekki ósvipað varið með mig,“ sagði
Porter eftir nolckra umhugsun. „Það er furðulegt liversu
mikilli breytingu það veldur, að hafa eitthvað annað fyrir
stafni, eittlivað annað að glíma við, en það eitt, að hafa í
sig og á. Sennilega er allt innihaldsmeira, ef maður bara
héfir eitthvert mark, sem spennandi er að keppa að.“
„Jæja, við skulum þá sameinast um að ná þessu marki:
Að lial’a upp á þessum manni og koma þvi til leiðar, að
liann verði látinn gjalda sektar sinnar, en ekki sá, sem
saklaus er.“
Hún tók blýant og teikniblokldna sina og mælti:
„Nú skuluð þér reyna að lýsa þessum manni fyrir mér.“
Porter reyndi sem bezt liann gat að rifja upp fyrir sér
útlit mannsins, svipeinkenni hans öll, hvern andlitsdrátt,
og um leið og haiin talaði teiknaði Ellen. Þegár lnin hafði
lokið teikningunni rétti hún Porter myndina og mæltí:
„Er inyndin nokkuð svipuð honum?“
Porler liorfði lengi á myndina, hirsti svo höfuðið og
mælti:
„Kinnbeinin eru ekki nógu áberandi, liaka lians er
þunglamalegri en á myndinni, augun smærri og minna
bil meirri þeirra.“
Ellen notaði stroldeðrið og byrjaði á nýjan leik og er
húu hafði endurbætt liaiia gall hann við undrandi:
„Nú er hún alveg furðulega lík lionum — næstum alveg
eins.“
Ellen liallaði sér aftur og teygði úr sér .og var vottur
sjálfsánægju í svip hennar:
„Eg hafði heyrt, að það væri hægt að gera þetta, en eg
hefi aldrei revnt þáð. Það er heppilegt, maður sæll, að
þér skylduð hafa tekið svona vel eftir, því að vitanlega er
ekki minna undir lýsingunni komið en teiknaranum.“
Hún tók upp myndina og horfði lengi á liana.
„Nii þekki eg liann líka, ef eg skyldi rekast á liann.“
„Þegar við förum til veðreiðana verðum við að skipta
með okkur verkum. Þér verðið nidægt klúbbhúsinu, —
eg í nánd við dómnefndarpallinn. ()g iiú verð eg að kom-
ast af stað.“
„Og hvert skal haldá?“
„Út að vatni. Lögi’eglan hafði augastað á bifréið yðar
og bílvagninum. Þeim 'kýnrii að detta í hug að koma aftur,“
Ellen losaði Um tengslin milli bifreiðar og vagns og
Porter komst inn i bifreiðina, án þess nokkur yrði þess
var. Svo lögðu þau af stað.
„Hvers vegna förum við út að vatni?“ spurði Ellen.
Frá Bolungavík:
Snjó tók upp
fyrir áramót.
Bolungarvík, i. janúar.
Undanfarið hefir Óshlíðar-
vegurinn verið vel fær bif-
reiðum en fyrir áramótin brá
tii þýðviðris og á gamlársdag
var mikil rigning.
Hefir snjó því leyst að
mestu á láglendi og spilltist
vegurinn þá mjög, en samt
var hann fær bifreiðum' í
morgun og með lítilsháttar
lagfæringu standa vonir til
að hann verði greiðfær aftur
næstu daga.
Áramótaskemmtanir voru
vel sóttar liér pg var ölvun
lílið álierandi. Á gamlárs-
kvöld var fjölmennur dans-
leikur, en í gær, nýársdag,
hélt Kvenfélagið Brautin ný-
ársfagnað, svo sem venja
liefir verið.
í ræðu, sem Axel Tuhnius,
lögreglustjóri, flutti, gat
hann þess meðal annars, að
enginn hefði látíð lífið i sjó-
slvsum á liðnu ári þrátt fyrir
djarfa sjósókn. Einnig
minníisi liann ýmissa fram-
kvæmda, sem orðið liafa á
árinu og mikilvægi þeirra í
baráttu þeirri, sem nú stend-
ur fyrir dyrum við aðsteðj-
andi örðugleika á ýmsum
sviðum, taldi hann ]iar m. a.
stækkun og endurbætur á
hraðfrystihúsinu og salt-
fiskverkunarstöð Einars
Guðfinnssonar, f iskim j öls-
verksmiðju og siðast en ekki
sízt Óshlíðarveginn. Fór liana
viðurkenningarorðum um
alla þá, sem þar liafa lagt
gott til málanua, vegamála-
stjóra, verkstjóra og verka-
mennina, sem unnu við lagn-
ingu vegai’ins og sýndu lofs-
verðan dugnað og áræði við
að sigrast á örðugleikunum,
svo og um þá aðra sera unn-
ið liafa að velferðarmálum
liéraðsins. Síðan fór fram
lirífandi skrautsýning
„Kvoldbæn barnsihs“.
Benedikt.
£. SuWCuqká:
¥ ARZAISI
Nú glaðnaði yfir þorparanum, þvi
nú sá'-hann að lionum gafst tækifæri
til þess að lconiast undan.
Randy. flugmaður vakti yfir Dcane
alla nóttina, en mn morguninn var
hann svo þrejdtur, að hann sofnaði
lika.
Án þess að þau vissu, sat apamaður-
inn alla nóttina lika upp i tré og fylgd-
ist með öllu scm fram fór.
Um morguninn, er þau vöknuðu, voru
þau miklu liressari, en þá uppgötvuðu
þau að allur maturinn var horfinn.
i