Vísir - 23.06.1950, Blaðsíða 4

I s
H
Föstudaginn 23. júní. 1950
WE&WR
D A G B L A Ð
Otgefandi: BLAÐAOTGAFAN VlSIR H/&
Ritstjórar: Krlstján Guðlaugsson, Hersteinn Pálsson.
Skrifstofa: Austurstræti 7t
Afgreiðsla: Hverfisgötu 12. Símar 1660 (fimm línurjj,
Lausasala 50 aurar,
Félagsprentsmiðjan
HindriS óhappaverián.
Stefna kommúnista í kaupgjaldsmálum hefir alltaf verið
að gera kröfur á krofur ofan, alltaf nýjar og nvjar
kröfur. Þeir hafa att verkamönnum út í verkföll hvað
eftir annað, þótt engir viti betur en einmitt verkamenn,
að verkföll eru böl og að þau eta oftast upp fyr-ir fram
allan hagnað, sem verður af þeim kauphækkunum sem
síðar 'hafa fengizt. Vægari kröfur, sem hægt er að fá
frani án árekstra eða verkfalla, gefa vcrkamanninum miklu
meira í aðra hönd og raunverulegan hagnað, en slíkar
kröfur hafa kommúnistar aldrei viljað gera, þar sem fyrir
þeirn vakir ekki að bæta hag verkamanna, heldur þvert
á móti, því að öngþveiti er þeim matur og. drykkur.
Það er því ekki að ástæðulausu, sem hagur verkamanna
og launþega yfirleitt hefir farið vers.nandi á þeim árum,
sem kommúnistar hafa verið öllu ráðandi í lieildarsam-
tökum verkamanna hér á landi. Það er vissulega rétt,
að verkamenn fá nú miklu fleiri krónur en áður, en
krónutalan er enginn mælikvarði á launin, því að þau
verða að miðast, við þau verðmæti — fæði og skæði og
fieira — sem launþeghm, hvórt sem hann er verkamaður
eða aiinað, fær fyrir þær krónur, scm honum eru greiddar
fyrir vinnu hans. Krónan eða verðgildi hennar hefir farið
minnkandi ár frá ári og þar eiga kommúnistar megin-
sökina með brölti sínu.
Þeir hafa nú misst völdin í heildarsamtökum verka-
manna. Þeim var ekki með öllu ósárt um að glata þeim
vÖldum, því að ein afleiðing þess var sú, að sú maður er
vei'ið hafði foi'seti Alþýðusamhandsins í stjórnartíð þeirra,1
var bannfærður af fiokknum og ckki Jxoðinn fi-am til þings
aftur. Af því rná meðal annars sjá, að kommúnistar hafa
óttast að þeir nxundu missa „lifibrauð“ sitt, öngþveitið, ef
Alþýðusamhandið hyi'fi frá óheillastefnu þeirra og viljað
refsa foi’setanum fyrir að liafa ekki beitt ofbeldi til að
halda völdunum.
En þótt kommúnistar hafi misst þessa valdaaðstöðu
sína, liafa þeir sanit enn aðstöðu til að halda uppi áróðn
og nota hana út í æsai'. Siðan Alþýðusambandið Ixoðaði til
ráðstefnu í Vetur um kaupgjaldsmálin og í-æddi hvernig
vei'kalýðsfélögin ættu að gæta hagsmuna sixxna, hafa
kommúnistar sífellt vei'ið að ympra ú því, að skera hæri
upp herör og efna til vei'kfalla til að knýjá franx kjara-
bætux'. En hvei'jar yrðu þær kjarabætur? Fleiri krónur?
Jú, sennílega nokkrar til viðbótar við þær verðlitlu krónur
sem hér éru í umferð nú. En yæru það kjarabætur? Þeir
halda það, seixx hafa engu gleymt og ekkert lært á ufidan-
föi'num ái'.um, vilja ekki sjá eða skilja, að kauphækkanir
ex'u ekki alla meiixa l)ót. Um það skal ekki sagt, hvern
árangur konnxxúnista her að þéssxi sinni, en þciri’a leiðir
enx ekki leiðir þjóðai’innar — ekki leiðir íil hagsældar.
Það er hvers nxanns skylda við sjálfan sig og aðra að rcka
þá af höndum sér og lxindra óhappaverk þeirra.
Nú skriia þeir óskrifandL
Wonxmúnistar geta verið skemnxtilega einfaldir á stund-
■* um. I fyri'adag tilkynnli Þjóðviljinn, að „milljón Pek-
ingbúa Iiafa nú undiskrifað það“, þ. e. „friðarályktunina“,
senx hleypt var af slokkunum í vetur. Nú veit hver maður,
að því fer fjarri, að 10. hver Kínverji kunni að skrifa hvað
þá fleii-i og íbúar Peldng þyrftu að skijxta tugum mjlljóxxa,
til þess að hægt væri að fiixna þar milljón manna, scnx
gætu ski’ifað undir plaggið. En hoi’garbúar cru því miður
aðeins um hálf önnur ínilljón, svo að einhver aðstoð hefir
verið veitt við xmdirskriftirnar og luin næsía rífleg. Vitan-
lega er þessi tala alger tilhúningur —- eins og allar tölur,
scm kommúnistar birta — afhent hundflölum þýum til
dreifingar um heiminn. Þeim er ekki sjálfrátt, þessum
vesalingunx.
HINRIK AUÐUNSSON,
verzlunarsfjóri.
í dag verðui’ til moldar
borinn Hinrik Auðunsson,
verzlunai'stjóri. Hann and-
aðist 14. þ. m., aðeins 44 ára
gamall.
Hann var fæddur 1 Hafn-
arfii'ði 17. sept. 1905, sonur
hjónanna Auðuns Níels-
sonar, sem látinn er fyrir
nokkrum árum og Guðrún-
unarrekstur, og síðan stund
aði hann verzlunarstörf ó-
slitið til æviloka. Um það
leyti fluttist hann frá æsku-
heimilinu góða til Reykja-
víkur og átti hann þar
heima síðan.
Hinn 23. nóv. 1940 kvænt-
ist hann eftirlifandi konu
sinni, Kornelíu Kristinsdótt
ur. Eignuðust þau tvö börn,
Guðrúnu, átta ára og Auð-
un Sigui’ö sjö ára.
Hinrik var prýðilega
starfhæfur maður, áhuga-
samur og ósérhlífinn, trúr
og réttsýnn. Hann vildi
hverjum manni vel, enda
var hann ráðhollur mjög, og
fús til þess að greiða úr erf-
iðleikum þeirra, er til hans
leituðu. Hann var bókhneigö
ur og leitandi maður og
tamdi sér fagrar dyggðir.
Hinrik var rajög dagfarsgóð
ur, ætíð glaöur og alúðlegur
í viðmóti, svo öilum, sem
honum kynntust, hiavxt að
verða hlýtt til hans. Hann
var sérstaklega ástríkuv og
umhyggjusamur heimifis-
faðir og voru hjónin mjög
samhend, enda var sambúð
þeiri'a hin farsælasta.
Það er mikill sjónarsvipt-
ir, er slíkur maður, sem Hin-
rik var, fellur f-rá á bezta
aldursskeiði. Vinir hans og
skyldmenni sakna hans
mjög, en sárast sakna þó
eiginkona og börn, móðir og
hinn stóri systkinahópur.
En harmaléttir er þó hinar
fögi’U og Ijúfu minningar,
er hann lætur eftir sig í hug
um ástvina og samtíðar-
manna allra, er af honum
höfðu kynni.
Vertu sæll, vinur og félagiF
megi sól friöar og kærleika
lýsa þér á öllum þínum leíö-
um.
Valtýr Lzidvigsson.
Mta llr>eigstsiaöiw*;
ar Hinriksdóttur, og var
hann elztur af 10 börnum
þeirra hjóna. Svo sem aö
að líkum lætur, þurfti hann
snemma að byrja að vinna,
enda bar fljótt á fórnfýsi í
fari hans og löngun til þess
að aðstoöa aðra. Systkini
hans voru mjög elsk að hon-
um og lét hann sig miklu
skipta hag þeirra og velferð
og sýndi þeim jafnan hina
bróðurlegustu úmhyggju.
Foreldrum sínum var hann
hinn ástríkasti sonur.
Um 10 ára skeið stundaði
hann bifreiðaakstur og átti
á tímabili nokkurar bifreiö-
ir, sem önnuðust fólksflutn-
inga, en þó einkum vöru-
flutninga milli Hafnarfjarö-
ar og Reykjavíkur. Þegar
hann hætti þessum starfa,
tóku bræður hans við, og
annast hann enn þann dag
í dag.
Árið 1935 hóf hann verzl-
er a
Binn árlegi merkjasölu-
dagur Hallveigarstaða er
á morgun.
í þetta sinn verða ekki
seld venjuleg merki, heldur
fallegt lítið blóm, sem sendi-
herraÐána hér áíslandi,frú
Bodil Begti’up, hefir gefið
Hallveigarstaðanefndinni, í
þessu skyni. Höfðingslund og
vinátta hennar í garð ís-
lehzkra kvenna og skilning-
ur 4, áhugamálum þeirra,
kemur æ betur í ljós, eftir
því sem hún er hér lengur.
Kemur nú til kasta allra
‘ %
íslenzkra kvenna að taka á
móti gjöfinni á þann eina
hátt, sem þeim sæmir, en
það er með því að leggja
fram allan sinn dugnaö og
starfsorku við að seija blóm-
ið, svo aö verulegur árangur
náist.
Draumur íslenzkra kvenna
um eigiö félagsheimili, hefir
árum saman orðið að þoka
fyrir öðrum áhugamálum
þeirra, bæði sjúkrahúsmál-
um, mannúðar og félagsmál
um ýmiskonar.
Reykjavíkurbær hefir nú
sýnt málinu þann skilning,
að úthluta lóð undir bvgg-
inguna á einhverjum feg-
ursta staö í hjarta bæjarins,
éf svo mætti segja.
Eru konur nú einhuga um
aö hrinda málinu áfram hið
bráðasta, eöa svo fljótt sem
eitthvað rætist úr fjárhags-
örðugleikum þj óðarimiar.
| Rís þá upp fögur og glæsileg
Framh. á 7. síðu.
xBERGM
Margir hiniia eldri eða
rosknari Reykvíkinga hafa
átt unaðslegar stundir á sunx-
arkvöldum uppi við Skóla-
vörðuna gömlu, meðan liún
stóð þar og setti sinn
skemmtilega svip á bæinn.
Nú er hún horfin, en ennþá
eru margir, ungir sem gaml-
ir, sem hafa gaman að því
að ganga upp að Leifsstytt-
unni og njóta útsýnisins það-
an, yfir borgina og dimm-
bláan Faxaflóa-
*
Þar hefir á seinni ármn veriö
gert ýnxislegt til íegrunar og
yndisþokka, m- a- Fegrun-
arfélagiö, og vonir standa lil.
aö cnn nieira verði gert til þess
aö fegra þenna staö í „stein-
eyöiniörkinni'4, seni unihverfis
er, aö maöur tali ekki mu, þeg-
ar braggarnir lxverfa af Skóla-
vöröuho'ltinu, sem vonandi
veröur. þegar úr lnisnæöisvand-
ræöumun rætist. Á Skólavöröu-
holti liaía margar glæsilegar.
bvggingar risiö af grunni eöá
efu í siníöum og í framtiöinni
yeröur þar vafalaust blómleg
byggö, ef til vill full-þétt, en
glæsileg aö minnsta kosti, er
Hallgrímskirkja gnæfir þar við
himin, hvenær sem þaö veröur-
En svo vikið sé aftur að
Leifsstyttunni, þá verður því
miður að segja, að enn skort-
ir talsvert á, að umgengni við
og umhverfis hana sé með
þeim hætti, er sæmi siðuð-
um mönnunx. Þetta hefir þó
breytzt til batnaðar, en samt
eru enn til fulloýðnir menn og
að sjálfsögðu krakkar, sem
er skiljanlegra, sem ganga
örna sinna að baki styttu
sægarpsins.
Leitt .er til sliks aÖ vita. Um
tima var þarna sérstakur vörö-
ur, er gætti þessa svæöis og þá
var allt í sæmilegu horfi. Nú er
mér sagt, aö vöröurinn sé þarna
ekki lengur, og þá'sækir fljótt í
sahia horf. Nú eru erlendir
ferðamenn og innlendir náttúru-
skoöarar farnir aö venja komur
sínar þarna up]) eftir, og þegar
af þeirri ástæöu ætti aö taka
upp fyrri hátt og hafa þarna
eftirlitsmanm Flestallir feröa-
menn, sem til Reykjavíkur
konxa, skoöa Leifsstyttuua og
njóta útsýnisins þaðan. Fyrir
því veröur aö útrýma. villi-
mennskunni. sem þarna a sér
staö- Kunningi rninn baö mig aö
koma þessú á framfæri, og því
birti eg þessar linur meö vin-
samlegri ábendingu til réttra
yfirvalda unx áö kippa þessu i
lag.