Vísir - 26.08.1950, Síða 5

Laugardaginn 26. ágúst 1950
V I S I R
Samkvæmt blöðunum,
herra dómari, hafið þér með
höndum rannsókn i máli
bandaríska hermannsins
James Pattersons, sem var
lrandtekinn i gærkvöldi, er
hann var að bifrðast með lík
ungrar konu í fanginu á
Prqmenade des Anglais.
Blóðin segja, að íiann hafi
myrt konuna og ætlað að
kásta líkinu í sjóinn. Þér haf-
ið kannske þegar lagt málið
í liendur bandarísku her-
stjórnarinnar og James Pat-
terson verður leiddur fyrir
herrétt. En það. er hinn borg-
aralegi réttur, sem á að
„dæma í þessu máli. Herrétt-
ur mundi dæma Patterson til
lífláts. Það má ekki ske. Og
eg ætla að skýra fyrir yður,
hvernig í þessu liggur.
Eg heiti Paul Murdoclc og
er bandárískur. Eg Iiikaði við
að konia, því að menn segja,
að eg hafi verið leiguþý
Þjóðverja, eg er kállaður úr-
lirak og slæmur Bandaríkja-
maður og guð veit hvað. Það
er satt, að eg fór ekki til
Bandaríkjanna, þegar Petain
gafst upp, kannske leið nrér
of vel í húsi mínu við Mið-
jarðarhafið, kannske af því,
að eg hafði átt heima í
Frakklandi í 40 'ár, kannske
af því, að eg er farinn að
eldast. En það. er satt, að
Giacomo major í itölsku
vópnahlésnefndinni og eg,
drukkum oft saman, og
vegna kunningsskapar okkar
hafi verið haldið hlífiskildi
yfir mér. Við kynntumst
fyrst — í New York. Hann
var maður léttlyndur. Hann
var í Rómaborg, er styrjöld-
in braust út — og kaus held-
ur að fara í herinn en vera
sendur í fangabúðir fascista.

LAWRENCE u. BLOCHMAN:
í Nizza.

J
Hann var heimsmaður, sem
I kallað ei\ og það var ánægju-
j legt að skemmta sér með
|honum og hinni fögru ást-
jmær hans, þegar Bandaríkja-
I menn gengu á land í Norð-
j ur-Afríku og Þjóðverjar
jsendu hvert herfylkið af
öðru til Italíu. Eg get ekki
svarið, að hann hafi ánafn-
að, ef svo mætti segja,
Gestapo-foringjanum Fritsch
ástmær sína, en eg veit, að
hann bað mig um utaná-
skrift vinar míns, lista-
manns, sem Bertrand hét, og
lét eg hann fá utanáskrift-
ina í grandaleysi. Skömmu
síðar var Bertrand tekinn og
skotinn. Mér hafði ekki flog-
ið í lmg, að listamaðurinn
væri þátttakandi í leynihreyf-
jingunni. Eg bjó við sífelldan
ótta næstu vikur. Eg var
óttaslegnari, vegna þess, að
Þjóðverjar létu mig í friði,
en af tilhugsuninni um að
'vera sendur í fangabúðir i
Þýzkalandi. Loks flúði eg til
fjallaþorps í Saint Sauveur
og bjó þar dulklæddur sem
j sveitamaður í 2 ár. Það fór
! ekki vel um mig, þegar
'landar mínir komu sem sig-
jurvegarar, að fara út á göt-
una og fagna þeim. En þeg-
ar Miðjarðai'hafshéruðin
síðar urðu eins konar hvíld-
arstöðvar fyrir Bandarikja-
hersveitir, livarf eg þangað
aftur. I Cannes bar fundum
mín og Giacomos aftur sam-
an. Hann var nú óbreyttur
boi'gax'i. Þegar Bandaríkja-
menn komu til Italiu hafði
hann vai’pað af sér fascista-
einkennisbúningnum, sýnt
amei'ískt boi'garabréf, —
því að hann hafði vei'ið lengi
í Bandai’íkjunum — og fékk
að fara shma ferð. Giacomo
var á leið til New York, er
við hittumst. Ástmær hans
var með okkur. Við skemmt-
urn okkur ágætlega —aðeins
tilhugsunin um Berti’and vin
minn skyggði á gleðina.
Þetta allt, heri-a dómari,
kemur málinu við, því að
ástmær Giaconxo, var Mimi
Lacourt, sem Janxes Patter-
son er talinn hafa myrt.
Fyi'ir nokkrum vikum kom
eg aftur til Nizza — og þar
var allt vissulega bréytt. Og
þarna var nxergð Bandaríkja-
nxanna. Gamlar minningar
frá bemsku miixni vökxxuðu
við að sjá þessa ungu pilta,
— pilta frá Iowa og Kansas
og viðar að, og eg kom mér
í kynni við þá.
Margir þeixra fexigu nxætur
á xxxér — einkunx James
Patterson, sem alltaf kallaði
nxig „pabba.“ Við vorunx oft
saman, m.a. komum við títt
í hina gömlu vínkjallara
boi'gai’innar. Jaixxes sagði
íxxér, að hann væri ástfang-,
inix í franski-i stúlku, og
dag xxokkurn hafði hamx,
fengið leyfi hei’stjói’nai'innar j
til að kvongast lxenni. I til-,
efni af því, bauð eg þeinx til *
miðdegisverðar. Eg varð
agndofa af undx’un, er eg sá
stúlkuna — það var Minxi
Lacourt og engin önnur.
Allir þekktu Minxi Lacourt
Hún var einhver glæsilegasta
konan í spilavítuixunx í Nizza
fyi’ir styrjöldhxa. Augun
dökk og heillandi. Blóð
ungra nxanna ólgaði, er þeir
litu í þau. Hún var ekkij
franxúrskafandi fögiu', eix vel
sköpuð, pg klæddi sig af-
burða smekklega. Og vel get
eg skilið, að Jinxniy skyldi
verða ástfangimx í henm.
En hvernig átti eg að
lconxa honuixx i skilning um,
hyers konar manneskja Minii
Lacourt yar? Eg gat það
ekki með því að segja hon-
unx það, sem eg vissi uiu
hana, að -— Mimi hugsaði
unx það eitt, að nota sér
kynxxi þeirra nxanna, seixx hún
hafði veitt í net sín. Eg
; hefði ekki gefað sannfært
Jimnxy. Hann var svo viss
uixx, að lxún væi'i einlæg i
ást simii.
Eg fekk ekki tækifæri lil
að tala við Jinx einslega fyrr
en daginn eftir og hi’eyfði
því þá, að Mimi nxundi vart
una lífinu í smábæ vestur í
Banda rík j ununx, þar senx
hugsunarháttur fólks væri
gei’ólikur hugsunarhætti
hcnnai’, og allt gerólíkt því,
sem hún ætti að venjast.
„Eg veit, að Minxi hefir
vei'ið léttlynd og fjörug -—
tekið mikinn þátt í gleðskap-
ai'lifi. Það hefir hún sagt nxér
sjálf — en það tilheyrir
liðnunx tíma. Það eitt skipt-
ir íxxáli, að hún elskar mig.“
nxælti Jinxmy.
„En cf það væri lygi,“
sagði eg fyrr en eg vissi af.
„Þá gæti eg di’epið hana,“
sagði Jimnxy og horfði á veð-
urbitnar, sterklegar liendur
sínar.
„Pop“, sagði hann. „Leyfi
mitt er úti'unnið eftir 3 daga.
Eg vei'ð sendur til nýrra
bækistöðva, þar sem eg vex'ð
þar til eg verð sendur heinx.
Og nú stendur til, að við
Minxi verðunx gefin saixxan á
íxxorgun. Það cr ekki eftir
neinu að bíða. Eg liafði ætl-
að að biðja þig að vei'a
svai’anxanix, Pop, en —“
Hann hikaði — eins og í
vandræðuixx.
„Hafðu engar áhyggjur,“
sagði eg. „Eg kem ekki. Eg
veit, að menn hafa sagt þér,
að eg hafi unnið fyrir
Gestapo, en það er ekki
satt.“
„Þér fellur það ekki mið-
ur, að eg bið þig ekki að
konxa.“
„Skiftir engu. Eg vei’ð
önnunx kafinn.“
Og það var eg' líka. Mér
faxxnst, að eg yi’ði að bjarga
Jinx frá hömxulegum örlög-
um. Eg ákvað að tala við
Fiamh. á 6. síðu.
..................
h
4U
♦ Spúdómurinn ♦
v
s
Eg vai’ð að beita öllu vilja-
þreki nxínu til þess að stilla
skap nxitt og hexxda ekki þess-
ari ungu stúlku á dyr. Ekki
vegna þess, að eg léti mig
ekki litlu skifta, að hún vai'
augsýnilega eigingjöi’n og
lcaldlynd, né vegna þess,
liversu óskamml'eilin hún

„Hvenær vox-uð þér fædd-
ar?“ spurði eg.
„4. júní.“
Eg vissi svarið, en fann
til stolts, að vanda, er eg
konxst að í’aun um, að eg
liafði álvktað í’étt.
„Og þér ætlizt til, vegna
þcssara tíxi dollax-a, að eg
var, er hún í’æddi vanda- spái ýður í liag, spái rangt,
mál siix, heldur vegna þess, ef þvi er að skipta, þegar
að hun henti í mig, kæfu
leysislega, tíu dollara seðli,
um leið og hún settist fýrir
frainan nxig, þar senx eg sat
nxeð kristalskúhuxa nxina
fyi’ir fi’anxan íxxig.
þér komið í kvöld ásanxt
piltinunx, senx þér hafið í
huga að giftast?“
„Eg er ekki að lokka lxann
liingað11, svaraði liitn. „Hann
stakk upp á að koma. Og eg
Eg er nxaður 'aldraður og sé ekkert þvi til fyi’ix’stöðu,
margreyndur og eins og'að þér boðið honum gæfu,
flestir þeir, senx segja fyrirlef hann giftist ixxéi’.“
örlög nianna, reyni eg að Eg lxoi’fði á hana nxeð
gæta virðingai’ nxinnai', vera hx’oll í liuga.
gætinn, segja rétt og satt, „En lxaldið þéi’, að það
eftir því sem gála nxín boðar mundi ráða úrslitunx um á-
mér, en láta stundum kyrrt kvörðun han í jafn nxikil
„Þér eigið við, að hann sé eftir. I þetta skipti ætlaði eg hefir vei’ið snauður árum
eixxn þeirra, sem auðvelt er að stuðla að því, að kald- saman. Gerður ai’flaus. Ct-
að gabba. Vissulega. Hann lynd kon kæmi ekki í franx-! skúfaður. Það — og íxxargt
liggja, ef eg álít það betra
fyx’ir hlutaðeigandi.
vægu máli?“
Hún biosti:
sagði nxér, að hann vieri trú-
aður á spánxenn og spákon-
ur gæti sagt í'étt fyrir iuxx
örlög nxauna.“
Húnn bætti við eftir dá-
litla stund.
„Raunar elska eg hann
ekki.“
„Og samt?“
Hiiii bætti við eftir dá-
„Setjist þarna“, sagði eg
og kveikti á reykelsi, svo að
x-eykinn lagði up milli nxín og
hennar og umvafði lcristals-
kúluna.
„Hagið yður ekki svona J’ý
bjánalega“, sagði hún. „Eg nei a'
vil ekki láta spá fyrir nxér.“
„Eg vei’ð að fara nxínar
leiðir“, sagði eg og þuldi upp
sitt af hverju unx leyndai’-
dónxa fræðigx’einar nxinnar,
til þess að konxa hcnni í það
hugarástand, sem eg óskaði
kvæmd áformum sínunx, senx fleira, bugaði hann.“
nxiðuðu að því, að veiða Allt i einu stóð eg snöggt
ungan, hi’ekklausan mann, upp.
eigna hans vegna. Eg ^ C1)ga þóknun fyr.
„Eg sé — eg lxorfi inn á ir þennan spádónx. Stundum
svið framtíðarinnar. Eg sé | veldur það nxér soi’g og
þreytta, útslitna konu bogra beiskju, að hafa þá gáfu til
yfir ganxalli eldstó. Kringum1 að bera, að geta séð fyrir ör-
Íxaua þyrpast lxungruð, horuð lög nxanna. Vinsamlegast
l).Qin, á ýmsunx aldri. Eg sé' farið nú. Og gerið það fyrir
nxann, sem hallar liöfði' niig, að koma ekki liixigað
sínu franx á boi’ð, drukkinn,1 nxeð þenna pilt.“
hálfsofandi. Hann ber hring j Hlúx horfði á mig óttasleg-
á lxendi. Eg greini stafi. R.L.! ÍU. Hún ýtti að niér seðlinum
og K. En nú er sýnin iitS eins og í leiðslu og hraðaði
sér burt.
Ilvcr andlitsdráttur henn-
ar bar vott unx hrylliug.
„En hann —; lxann er auð-
ugur — fær nxilljónii’“.
„Hann var auðugur. Nú
crunx við á sviði franxtíðax-
innar. Minnist þess. Hann
Eg hafði lokað augununx.
Er eg opnaði þau, var hún
hvergi næri’i. En tíu dollai’a
seðillinn lá á boi’ðinu. En á-
kvað að hii’ða hann — og
gefa einhverju góðgerðai’-
fyrii’tæki.