Vísir - 06.09.1950, Qupperneq 7

Miðvikudaginn 6. september 1950
V I S 1 R
að sakargiftimar, seni hann ber fram, 'eru fjarstæðu-
kenndar um of og þær muni snúast gegn lionum sjálfum.
En þær þyrla upp moldryki og leyna með því öðru bragði,
sem hann ætlar að framkvæma, og það mjög bráðlega.
Sá fræi sundurlyndis okkar á meðal, gera síðan at-
löguna að konungi -— og guð lijálpi þá Frakklandi! Þetta
er það! Við nálgumst óðum. Finnið þér það ekki á yður,
lierra markgreifi?“
De Surcy kinkaði kolli. „Já, en hvað svo, frú, meðan
konungur trúir öllu cins -og nýju neti, sem þrjótur þessi
segir?“
Louise liorfði upp i loftið og hvíldi um leið höfuðið á
svæfíunum, sem voru í stólnum. Eftir nokkura þögn
sagði hún við Blaise: „Eg geri ráð fyrir að það hafi verið
bæði liefndarþorsti og skyldurækni, sem rak yður liing-
að, herra? Þér liafið fulla ástæðu til þess að liata de Nor-
ville.“
Blaise kreppti bnefana, en svaraði engu.
„Hatrið er þorsti í blóð,“ hélt liún áfram. „Við verð-
um að hjálpa yður til þess að svala þörstanum.“ Hún leit
snöggvast til markgreifans. „Herra de Vaulx, hérna liöf-
um við mann, sem við getum reitt okkur á, mann, sem
einskis mun svífast. Þeir eru ekki margir lians likar
núna.“
„Vðar hátign þarf aðeins að gefa -mér fyrirskipanir,“
skaut Blaise inn í.
Aðeins stutta stund virtist freislingin ætla að hafa yfir-
liöndina, en síðan hristi drottningin höfuðið. „Það gctur
verið að ekki verði komizt hjá því að drepa hann, en ekki
strax. Það myndi ekki bæta neitt úr skák. Konungurinn
myndi líta á hann sem fórnardýr. Það myndi verða lil
þess að á lygar lians yrði li-tið sem sannleiká og gefa þeim
meiri mátt. Nei . ... “
Hún varð hugsi að nýju.
„Herra,“ sagði hún að lokUm, „það cr í rauninni ekkert
annað að gera en þetta: Konungurinn verður sjálfur að
komast að raun um svilc de Norville. Allt annað skýtur
frani lijá markinu. ,Og það, skal eg viðurkenna, felur i
sér noldaira hættu, en hjá því verður ekkidcomizt. Nú,
eins og eg var að segja yður, markgreifi, þá fer konung-
urinn ríðandi næstkomandi fimmtudag, að viku liðinni,
til landseturs de Norville, C1 avan-la-Tours í Forez. Hann
mun ferðast dulbúinn og, þegar frátaldir eru þjónar lians,
fáliðaður. Ef de Norville liefir á prjónunum eitthvert
samsæri gegn persónu konungs, þá verður látið til skar-
ar skríða þar. Ein-s og venja er, þegar konungur ferðast,
munu margir þjónar verða sendir á undan honum með
farangur og annað það, sem þurfa þykir til þess að búa
út herbergi lians til að taka á móti lionum. Nú skuluð þið
taka eftir: Eg skal koma því svo fyrir með aðstoð ráðs-
manns míns, herra de Luppé, sem er vinur minn, að þér,
herra de Lalliére, verðið einn af þessum þjónum. Og eg
skal sjálf sjá um dulbúning yðar. Eg er vel heima í því,
livernig á að gera fólk ókennilegt. Auðvitað, veit liann,
de Luppé ekkert annað en að þér séuð einn af mínu fólki.
Skiljið þið hvað eg á við?‘
„Já, frú,“ sagði Blaise ákafur. ,Og svo?“
„Þér munuð hafa augu og.-eyru opin, kynna yður alla
króka og kima landsetursins, hyernig herbergjaskipun er
og þess liáttar, skella skolleyrunuin við kjaflliætti og
kviksögum, sérstaklega ef rætt er um vopnaða menn í
nágrenninu. Konungur mun koma með de Norville og
nokkurum útvaldra manna hans. En eg skal siðan sjá um
að herra de la Paiisse, með nokkura menn með sér, komi
einnig frá Feurs sama kvöld, eins og af tilviljun. Þér
munið síðan skýra lionum frá öllu, er þér hafið orðið
áskynja, og taka við skipunum frá honum. Honum verð-
ur sagt frá yður.“
De Surcy andmælli. „En, j-ðar hátign, mun ekki vald-
beiling gera það að verkum, að de Norville slær öllum
ráðagerðum, sem hann kann að hafa haft í huga, á frest?“
„Ekkert slikt kemur til greina. Aðcins fáir menn, en
sérstaklega valdir. Þcim verða gefnar fyrirskipanir um
að sýnast ekki vera á varðbergi. Aflur á móti verður de
Lalhére að sjá um, að annað hvort hann eða La Palisse
séu ávallt í nálægð konungs.“
,Það er erfitt að sjá allt fyrir,“ andæfði marskálkur-
inn.
„Já, það er nokkur áhætta. En eg er þeirrar skoðunar,
að enska stúlkan verði notuð. Það verður að hafa gát á
henni og herbergjum hennar, sérstaldega. Þar liafið þér
kannske tækifæri“ — Louise brosti til Blaise — „að jafna
sakirnar við liana, vinur minn.“
Blaise leyndi því live liann hröklc við með því að lmevgja
sig. Einmitt, Anne Russel yrði þá i Chaván, einnig —
bvaða hlutverki hún gegndi var ekki erfitt að geta sér til.
Ilann varð ekki eins ákafur í þetta æfintýri, sem hann var
að búa sig undir. Það var liklegt að það myndi aðeins
skapa vandræði milli þeirra, togstreitu milli ástar og
liaturs. En nú voru engir möguleikar á þvi að snúa til
baka. Hann varð að bjóða vandamálunum byrgin og
reyna að leysa þau.
„Ef eg mætti1 vera svo djarfur,“ sagði hann, „þá mýndi
cg óska þess að Pierre de la Barre yrði með mér. Tveir
sjá betur en eintt, eftir minni byggju, og geta betur fram-
kvæmt ætlunarverkið.“
Ifún kinkaði kolli. „Ágætt. Hvar er liann nú?“
„Hann kom með mér. Hann er klæddur sem essreki og'
sannarlega er hann góður í gervinu.“
„Ágætt. Eg fel yður og liann i hendur yfirþjóns mins,
lierra Giovanni, sem hefir til að bera alla kænsku ítaliu.
Hann tekur yður meðál starfsfólks míns og' leyttir ykkur,
þar til þið leggið af stað lil Forez. Ef þér, herrá Lalliére,
þjónið mér vel, þá mun yður vel farnast. Hugsið yður,
bve virðing yðar vcrður mikil hjá konungi, sérstaklega
vegna þess, hve rangloga liann hefir dæmt yður.“
Einu sinni liafði Blaise fagnað loforðum ekkjudrottn-
ingarinnar. En nú liaf'ði hann lært að ineta gildi þeirra
og tók þau ekki of alvarlega. Ef honum tækist að ná rétt-
læti sjálfum, komið aftur á vinsældum markgreifans, en
jafnframt gert einhverjar brotalýjur í þessu Cliavan-
fyrirtæki, þá óskaði liann einskis frekar. Honum tókst
að brosa, en hjarta lians var ekki með í þvi brosi.
Áugu hans og markgreifans mættust andartak og þau
virtust brosa. „Ilafið þér engin loforð fyrir mig, frú mín?“
spurði de Surcy.
Nýjar fræðslumynd-
ir um slysavarnir í
Austurbæjarbíó.
Annað kvöld kl. 7 efnir
SVFÍ til kvikmyndasýningar
fyrir álmenning í Austur-
bœjarbíó, par sem sýndar
verða ýmsar nýjar myndir
um lífgun úr dauðadái,
slysahœttu á vinnustöðvum
og umferðarslys.
Jón Oddgeir Jónsson full-
trúi SVFÍ hefir fengið mynd
ir þessar hingað heim frá
Norðurlöndum, en hann er
nýkominn frá Stokkhólmi,
þar sem hann sat ráðstefnu
um umferðarslys og ölvun.
Tjáði Jón blaðamönnum í
gær, að SVFÍ myndi enn
auka fræðslustarfsemi sína
vegna sívaxandi slysahættu,
m. a. með auknum kvik-
myndasýningum.
í sambandi við slysavarn-
irr má ennfremur geta þess,
að Slysavarnafélagið norska
hefir fengið leyfi SVFÍ til
þess að gera norska útgáfu
af „Björgunarafrekinu við
Látrabjarg“ og setja í hana
norskt tal.
Leiðangur Lange
Koch‘s sóttur.
Flugfélag íslands hefir
farið prjár ferðir í Catalínu-
bát vestur á Grœnlands-
strönd um helgina ög Loft-
leiðir tvær ferðir til að sækja
rannsókna- og vísindaleið-
angur Lauge Kochs.
Hafa í þessum ferðum ver-
ið sóttir um 100 manns ým-
ist til Maríueyjar eða Mest-
ervig i Óskarsfirði.
Lauge Koch dvelur sjálf-
ur enn í Grænlandi, en gert
er ráð fyrir að hann, ásamt
ýmsum leiðangursmönn-
um, verði sóttur á næstunni.
Ætlaö er að sex leiðangurs-
menn hafi vetursetu í Græn-
landi og dvelja þeir á Ella-
eyju,
í nótt fór 41 manns úr
þessum leiðangri til Stokk-
hólms með Gullfaxa, en frá
Stokkhólmi heldur GullfaxL
til Amsterdam og skiptir
þar um hreyfil, en kemur
síðan til Rvíkur næstkom-
andi fimmtudag.

„Hvað véizt þú um bróSur minn,
Thoar?“ spurði Jana. „Við veiddum
saman, en á'leið til Zoram, skildu leið-
ir okkar.“
„Hver ert þú?“ spurði Jana allt í
einu. „Eg er Tarzan,“ mælti apamaður-
inn. „Tarzan,“ hrópaði stúlkan, „vinur
Jasons.“
Áður en Tarzan gat svarað spurn-
ingunni kom Ulan og Ovan i hellinn,
með vopn Tarzans og kyndil.
„Ráðið liefir tekið ákvörðun,“ mæltij
Ulan. „Stúlkan fer til Carbs, en Tarzan
verður drepinn.“ j