Vísir - 23.12.1950, Blaðsíða 8

8
Laugardaginn 23. desember 1950
V I S I R
arsins
Miðamk verða seldir víðsvegar nm bæinn og í öllum sveitum og haupstöðum
landsins.
Freistið ltaiiaiiig|unoai* — kanpið uiida strax
í glæsilegasta happdrætti ársins.
3 farseðlar fyrir hjón og
4 farseðlar fyrir einstaklinga
með m.s. Gullfossi til Kaup-
mannahafnar og aftur til Reykja-
víkur.
2 farseðlar fyrir hjón og
6 farseðlar fyrir einstaklinga
með íslenzkum millilandaflugvél-
um til Khafnar og aftur til
Reykjavíkur.
2 RAFHA-eldavélar
1 RAFHA-ísskápur
1 RAFHA-þvottapottur
1 Strauvél
2 ELNA-saumavélar
3 sett hraðsuðupottar
' B *
... . »
m.»wæ 'wfiíwM >«* ‘«* 1 *11 *
25 vinningar
|wMM
yj r<
'J, . ; 'íy'v ^ ' " " ’ þc
jjút I
I
Tveir Jónar
á leiksviði.
Landsmönnum hefir á
þessu ári gefizt kostur að
sjá á leiksviði tvo Jóna, sem
áðúr voru vel kunnir —
annar, Jón Hreggviðsson, ur
skáldsögu Kiljans, hinn, Jón
Arason, úr sjálfri íslandssög-
unni. Eg hefi horft á báða og
lesið um þá, og langar mig
til að segja örfá orð um þau
áhrif, sem leikritin höfðu á
mig.
Ritin þrjú, Islandsklukkan,
Hið ljósa man og Eldur í
Kaupinhafn, voru skemmti-
legt og víða glæsilegt lestrar-
efni. Þau munu mega teljast
eitt hezta seinni tíma skáld-
verk i óbundnu máli, sem
1 skrifað hefir verið á okkar
j tungu, einkum ef strik er
dregið yfir stöku kafla, sem
eru fyrir utan velsæmisregl-
1 ur, eins og t.d. samtalið á
t hls. 43 í Eldur í Kanpinhafn,
Slíkar slettur. sem eru nokk-
uð tíðar og að því er virðist_
óaðskiljanlegur hluti „kilj-
önskunnar“, myndu naumast
j teljast prenthæfár í stærri
w menningarríkjum.
Leikritið Islandsklukkan,
eða Snæfríður Islandssól, þol-
<0g ir ckki sama lof og frumverk-
ggjið. Þar er farið ln’att yfir
gg mikið og víða sundurléitt
ÖB efni. Söguþráðurinn er óskýr
Ó8 og heiidaráhrifin öll önnur.
88 , Það er t.d. ákaflega erfitt að
88 finna í leikritinu, hver er
88 i raunverulega aðalpersóna. —
Ö3 . Persónurnar Jón Hreggviðs-
son, Arnas Arneus og Snæ-
fríður Islandssól ern álika
veigamiklar og hókstaflega
stangast á. Þess vegna verð-
ur tæplega sagt, að íslands-
klukkan fylgi þeirra grund-
vallarvenju góðs leikrits, að
taka til meðferðar eitt megin-
úrlausnarefni eða söguþátt
88 cða manngerð.
ÍlB Mér fannst mjög lítið til
um fyrri helming leiksins.
® Það var gersamlega óljóst,
xg hvert var stefnt, enda skort-
jqk ur samhengis hvergi eins á-
gg herandi. Var það ekki án allr-
gg ar kaldhæðni, að sum atriði
gg lciksins voru látin gcrast ut-
<0g 1 an sviðs með tjaldið dregið
gg fyrir. Nokkur skriður lcom á
gg J atlmrðarásina í seinni liehn-
ðg .ing, og voru fáeinir sprett-
88 ir ágætir. En heildarmyndin
® I var efti-r sem áður áhrifalít-
il og þokukennd. — Tvær
lielzlu persónurnar, Arnas
Arneus og Snæfríður Islands- *
sól, höfðu í leikslok lyppast
niður, en Jón Hreggviðsson
stóð uppi tilgangslaus ? Ef til
vill liefir Jeikritið aflijúpað
á eftirminnilegan hátt, að
mcginkostur ritverksins er
einmitt nautnin að lesa það,
ágæti slílsins.
Islandsklukkan hefir verið
snd mjög oft og þannig not-
ið „vinsælda“. En mig grun-
ar, að þær vinsældir megi að
miklu skrifa á reikning for-