Vísir - 23.12.1950, Blaðsíða 11

Laugardaginn 23. desember 1950
V 1 S I R
11’
I eldhúsinu fann hann fréttablað og tvinna og bjó um j
þetta. Þegar hann hafði lokið þessu fór hann sömu leið og |
hann kom sem „þjófur á nóttu“. — Bifreið lians var í
geymslu skammt frá bátahöfninni. Er þangað kom flýtti
liann sér að setja hreyfilinn í gang og aka af stað. Hann
þóttist nokkurn veginn viss um, að enginn hefði veilt lion-
um athygli. Bílferðin að brúrini, þar sem Valerie beið
lians, gekk eins og í sögu, og var umferð á veginum lítil.
Þegar að brúnni kom flautaði hann tvisvar eins og um
liafði verið talað og kom Valerie þegar. Hann sagði lienni,
að setjast í aftursætið án tafar, og svo ók hanri af stað. j
„Fötin eru þarna i pakkanum,“ sagði hann. „Bezt fyrir
þig að liafa fataskipti þegar.“ '
Hann heyrði á þruski og hreyfingum aðhaki sér, að hún
var að framkvæma skipun lians. Allt í einu fór hún að
lilæja.
„George, þú hefir komið með náttkjól.“
,,Afsakaðu — eg var að þessu í myrkri“.
„Æ, eg liefi glevmt að biðja þig um sokkabandabelti.
Ilvernig á eg að fara að?“ i
„O — þú verður að binda þá upp — notaðu snærið, sem !
bundið var utan um pakkann.“
Hann ók áfram og var kominn hartnær að Port Laurel,
þegar hún allt í einu klifraði fram í sælið við hlið lians.
Hún virtist vera mjög rjóð í framan.
„George — eg verð víst í vandræðum með peninga. Eg
liefi aðeins nokkra dali á riiér —- það er er allt og sumt.“
„Eg hefi um fimmtíu dali á mér, eg sendi þér meira
undir eins og eg heyri frá sér.“
„George, get eg aldrei snert peningana, sem eg á í bank-
anurn í Cape August?“
„Er það mikið ?“
„Ekki ýkja mikið, en það er aleiga min.“
„Þetta vóru peningar Valerie Thompson — og Valerie
Tliompson er dauð. Skiptaráðandi fær peningana til ráð-
stöfunar — og þar sem enginn gerir tilkall til þeirra rerina
þeir til hins opinbera.“
„Já,“ sagði Valerie og var auðhevrt, að henni var tals-
vert niðri fvrir. „Hún er dauð. Hún lifði ekki lengi, en átti
margar góðar stundir.“
Þegar komið var hinum megin við Port Laurel nam
George staðar, kastaði fötunum, sem hún hafði verið í,
peysu og brókum, í runna nokkurn, og lét hana fá pen-
•ingana og liélt svo áfram.
Um það bil 80 kílómetrum frá Cape August námu þau
staðar við járnbrautarstöð smábæjar nokkurs.
„Skrepptu inn,“ sagði liann, „og athugaðu hvenær næsta
lest fer hér um. Það er ekki vert, að eg sjáist með þér.“
Hann horfði á eftir henni, er hún gekk rösklega inn í
stöðvarbúsið. Eflir tvær minútur kom liún aftur og sagði:
„Við erum íieppin, það fer lest hér um á leið til New
York eftir fimm mínútur. Það er seinasta lest þar til i
fyrramálið.“
C. &unw(fkA
„Fyrirtak,“ sagði George. i
„Við verðurn þá vís't að kveðjast,“ sagði hún. Hún kyssti
liann og hvíslaði: ,
„Gleymdu mér ekki, George.“ |
„Gleyma þér? í þéssuin dúr máttu ekki tala. Heyrðu
mig, mundu að vera hugi’ökk og ókvíðin, og að eg býst
við að heyra frá þér undir eins og þú ert búin að koma
þér fvrir.“
„Það er víst engin hætta á, að eg dragj það — ekki eina
mínútu. Nú fer eg. Vertu sæll.“
Hún vatt sér út úr bifreiðinni og leit eklci um öxl, er
hún öðru sinni gekk inn í stöðvarbygginguna.
George beið í bifreiðinni. Nú heyrði hann glöggt, er
lestin var að koma. Iiann beið meðan lestin var í stöðinni,
sá Valerie stíga inn í ];ana, en liún leit ekki um öxl. Þegar
lestin var horfin úr augsýn lagði hann af stað.
Það var næstum komið miðnætti, er Geprge ók að liúsi
sínu. Hanu fór inn í eldhúsið og hellti vini í glas. Gekk
hann svo með glasið að talsimanum, lagði það frá sér og
hringdi til strandgæzlustöðvarinnar, og tilkynnti, að Ivelpie
hefði ekki komið að. Ilonum var sagt, að leitað mundi
verða að bátnum í dögun. Svo bar hann glasið að vörum
sér, og er liann hafði lokið úr því, fór harin að hátta. (
Hann svaf lcngi fram eftir. Sólin skein glatt inn um
gluggann, er hann vaknaði. Hann lá um stund i rúminu
og hugsaði um allt, sem gerst liafði, og atburðirnir lágu
á lionum eins og farg. Hann stappaði í sig stálinu og bjó
sig undir að taka því, sem að höndum bæri, án þess að
nokkur veitti því athygli, að hann væri kvíða- og áliyggju- ^
fullur. Hann var sannfærður um, að það rnundi ekki verða
erfitt, þótt hann í rauninni liefði áhyggjur mildar og þung-
ar.
Hann byriaði á því, að hella upp á könnuna, og fór með
morgunkaffið út á svalirnar, og eins og af gömlum vana
leit liann í áttina til sumarhúss Valerie og á sjóinn þar
fyrir framan. Hann liafði þegar á till'inningunni, að eitt-
hvað óvanalegt værj um að vera í liöfninni, áður en hann
fór að líta í kringum sig, — og allt í einu kom undrunar-
og skelfingarsvipur á andlit hans. Undan bátahöfninni lá
eitt af smáskipum strandgæzlunnar og við hlið hans vél-
bátur, sem maraði i hálfu kafi.
George steig lengra fram á svalirnar og fann, að hann
var óstyrkur mjög. Hann gerði sér þegar ljóst hvernig i
öllu lá. Kelpie var bvggður af svo traustum og þykkum
viðum, að hann var ósöklcvanlegur, nema gat kæmi á
hann að neðan, -— 65 liestafla dieselvélin var ekki nógu
þung til þess að knýja hann niður þótt við bættist þungi
þess vatns sem i hann hafði streymt. Og nú liöfðu þeir
fundið Kelpie og dregið hann inn. Nú voru menn komnir
rit í Kelpie og dældu úr honum sjónum — hún var að
smáhækka lir sjó — og skrokkurinn virtist glitra í sól-
skininu. 1
Snöseleaa kvað við talsímaliringing inni í húsinu og
harin fékk þeear ákafári hjartslátt. Hann gekk hægt að
símanum og tók heyrnartólið — dró að svara í lengstu lög.
...George, þetta er Joe Short.“
George var undarlega þurr i kverkunum.
„Sæll, Joe.“ j
„Eg liefi tíðindi að segja þér. George — miður góð tíð- ,
indi. Eg er staddur i bátastöð Tom Armstrong. Yið erum
lcomnir þansað með'Kelpie. Hann fannst i morgun, á reki,
marandi i hálfu kafi. Enginn var á bátnum.“
George svaraði engu. Hann kreppti fingurna um heyrn-
artóbð og lokaði augunum. Eftr stutta þögn hélt Joe Shorl
áfram:
TARZAN^T
Aðalfundur Óháða
fríkirkjusafnaðarins
Óháði Fríkirkjusöfnuður-
inn hér í bæ hélt nýlega fyrsta
aðalfund sinn í Listamanna-
skálanum, og var funduririn
fjölsóttur.
Andrés Andrésson var ein-
róma endurkjörinn safnaðar-
formaður, en aðrir í safnar-
stjórn eru þessir: Einar Ein-
arsson trésmíðameistari, frú
Ingibjörg ísaksdóttir, ísleikiir
Þorsteinsson söðlasmiðul’,
Jóhann Ármann Jónasson úr-
smiðameistari, frú Rannveig
Einarsdóttir, Sigurjón
mundsson forstjóri, Stefgni
Árnason forstjóri og Tryggji
Gíslason iðnaðarmaður. *
Safnarráð skipa: Síra Enfil
Björnsson formaður, A*-
mundur Gestsson og Filipws
Ásmundsson. Endurskoð-
endur voru kjörnir Kristján
Benediktsson og Ásgeir Ól-
afsson.
I Kirkjubyggingarnefnd
eru þessir: Frú Aðalbjörg
Sigurðardóttir, Einar Ein-
arsson trésmiður, Georg Kr.
Arnórsson málari, Haraldur
Ágústsson trésmiður, Jón
Gislason múrari, Kristjári
Guðmundsson iðnrekandi,
%
Loftur Bjarnason pípulagn-
ingamaður, Ólafur Pálsson
mælingafulltrúi og t>orfinnur
Guðbrandsson múrari.
I fjáröflunarnefnd eru:
Guðmundur Ó. Guðmunds-
son er formaður, Axel Skúlá-
son klæðskeri, Björn Jónsson
.prentsmiðjustjói'i, Guðjón |).
Guðjónsson bókaútgefandi,
frú Jónína Ásbjörnsdóttir,
Magxxús B. Pálsson foi’stjóri,
frú Torfhildur Jónsdóttfr,
fröken María Maack for-
stöðukona og Þórai'inn And-
résson kaupnxaður.
Fundurinn skoraði ein-
dregið og einróma á f járhags-
ráð, að veita nauðsynleg leyfi
fyrir kii'kju byggingu svo
fljótt senx vei'ða nxætti.
Kona situr í kviðdómi rnéjö
11 karlmönnum: Væruö
ekki þessir dæmalausu þv4-
hausar, karlmennirnir, væri
þessu nú lokiö og við gætuþx
fariö heim. 4S
7SJ
't
Helen skýrði frá viðræðum sínum ■ „Það er gott að haí'a einn af vinum
xúð Lethu, og stakk upp á því, að hún Roberts með okkur. Hún getur lika
fengi að koma með. „Alveg sjálfsagt,“ komið að notum, þekkir Oku-Onya,“
mælti Tarzan, sagði Helen.

Er þeir voru orðnir einir, var d’Arn- „Ég er alls ekki viss um, að hún sé
ot hugsi. „Stúlkan ginnti þig í gildru.“ fjandmaður,“ sagði Tarzan. „Við sjá-
„Já, en hún bjargaði lífi minu.“ um til,“ mælti d’Arnot, „nú fer ég í
háttÍHn.“