Vísir - 02.02.1951, Síða 4

4
V 1 S I R
Föstudaginn 2. fchrúar 195t
wXsm
D A G B L A Ð
Ritstjórar; Kristján Guðlaugsson, Hersteinn Pálsson.
Sla-ifstofa Austursti'æti 7.
Útgefandi: BLAÐADTGAFAN VlSIR II.F.
Afgreiðsla: Hverfisgötu 12. Símar 1660 (finim linur).
Lausasala 75 aurar.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Flug er nauðsyn.
porn skáld Rómverja og annarra þjóða iitu svo á sem
verið væri að ögra guðunum, er menn tóku að byggja
sldp til langferða, enda munu slysin hafa orðið mörg í
upphafi er sævarguðinn reiddist. En þrátt fyrir allar
mannfórnir héldu þjóðirnar uppi siglingum, cnda er dauð-
inn allsstaðar nálægur og verður ekki um flúinn. Sigling-
arnar sköpuðu skilyrði til menningar og vehnegunar, og
án siglinga liefðu eylöndin aldrei hyggst, scm þó hafa
borið upp hámenningu Miðjarðarhafs og Atlantshafs. Enn
i dag eru sjóslys tíð og mörg uggvænleg. Þrátt fyrir það,
dettur enguxn i hug, að látið vei'ði af siglingum um úthöfin
heimsálfanna á milli. Það er nauðsyn.
Segja má að næsti þáttur samgöngumálanna sé flugið,
en skammt er síðan fyrstu tilraunir voru gcrðar í þeirn
cfnum, sem nokkra teljandi þýðingu höfðu. Framþróunin
í flugmálunum hefur í-eynzt mest á styrjaldarárunum
1914—1918, en látlaust liefur vci'ið unnið að umhólum
síðan og nú má telja flug sæmilega tryggt, með allri þeirri
tækni. scm tekin liefur vei'ið í þess þjónutsu. Þiátt fyiir
það geta slys ávallt að höndum boi'ið' og það jafnvel
cftii' að telja má að höfn sc náð.
Svo sem segja má að siglingar séu islenzku þjóðinni
nauðsyn, verður Iiið sama sagt um flugið. Þar liöfum við
lyft Grettistökum, sem mcnn hefðu ekki ætlað að órcyndu,
að staðið yrði undir vegna fámennis og fjárskorts. Hinir
ungu menn, scm geist hafa brautryðjendur i flugmálum
landsins, verða seint metnir að verðleikuni. Flug getur
verið háskasamlegt, — elcki sízt hér á landi, þar scm allra
veðra er von á cinum og sama degi. Framtíð þessara manna
var í upphafi öll í óvissu og atvinnuskilyrði vafasöm, en
þeir hikuðu hvei'gi, þótt þeir ættu annanix og beti'i kosta
völ. Þeir gerðu flugið að lífsstarfi sínu í framfaraviðleitni
þjóðarinnar.
I fyrradag varð hörmulegt flugslys hér í uágrenninu.
Það kom öllum á óvænt, eins og flest flugslys gera. Þar
fórust 20 menn á augabragði og er það þjóðinni höl, sem
ekki verður hætt. Fullyrða má að almenningur sé harmi
lostinn og taki innilega þátt í sorg aðstandenda þcirra,
sem íorust. Hvert íslenzkt mannslíf verður aldrei of metið.
Þau eru ekki veraldlegt verðmæti, sem mælt verður eða
vegið, heldur Guðs gjöf. Við slíkum fórnum má ávallt
lniast, cn þeixn mun meir ber að meta ldutverk þeirra
manna, senx engar liættur óttast, en vínna Iijóð sinni það
gagn, sem þeir geta. Flugið miðast ckki við nútiðina cina,
heldur heyrir einnig framtíðinni til allt það starf, sem
þar er unnið.
Vissulega gx’ipur geigur menn, er slíkar slysfarir hcr
að höndiun, en ástæðulaust cr og ekki í anda alls þess
fólks, sem farist liefur að fyllast vantrú á flugtækninni.
Iiún er og verður verulegur þáttur i framtið lands og
þjóðar. Sjálfsagt er hinsvegar að vinna að auknu öryggi
í flugi, eftir því sem frekast er kostur á hverri stundu, en
þar verður framfarir miklar frá degi til dags. A þanli
veg sýnir þjóðin hezt samúð sína með syrgendum þeim,
sem nú hera þyngstan hann, og sannar mat sitt á því
stai'fi, sem unnið var í þágu almennings, en leiddi til slys-
faranna.
Fátækleg orð geta hvorki túlkað tilfinningar né samúð
almennings með syrgjendunum, en af verkunum verða
menn dæmdir. Minning þeirra manna, sem fórnað hafa
lífi sínu að þessu sinni, má ekki glcymasl, heldur reynast
þjóðinni stöðug áminning um aukið öi-yggi, og hvatning
til framþróunar í flugmálunum. A stund neyðar og harms,
sannast það nú sem oftar, að íslenzka þjóðin er i rauninni
ein stór fjölskylda, þótt dægurþrasið og hvei'sdagsleikinn
skyggi oft um of á þá staðreynd. I dag þökkum við með
orðum starf þeirra, sem fallið liafa í valinn, en á morgun
og alla aði-a daga mættum við minnast þeirra i gjörðum,
og væi'i þá vel í anda þeirra uimið, en i þágu þjóðarheildar-
imiiir. ii, 'Ma ?.
Fimmtugur:
Stefán 4.
stórkaupmaður.
Iíann er svo mörgum a'ð
góðu cnu kunnur, að löng
lýsing á lionum cr óþörf..
Allt þó að einu vil eg, sem
Iiefi átt þcss kost að fylgjast
mcð lionuni langan spöl af
þcssari hálfú öld, sem nú er
að baki í lifi lians, segja nokk-
ur oi'ð mn þcnnan góða og
vinsæla drcng.
Okkar fyrstu kynni byrja
1918 hér í bænum, en hann
var þá vei'zlunarmaður lijá
föður sínum í Kaupangi
hérna við Lindargötuna, cn cg
stundaði þá einnig verzlunar-
störf á næstu grösum við
hann.
Eg sá þá þegar, að hér var
glæsilegur ungur maður á
ferð, fullur áhuga og fram-
girni, enda liafa þessir kostir
fylgt honum xe siðan. Við
hiUumst ol't á þessunx arum
og fór vel á með okkur. Síðxu'
skildu leiðir og við lxittumst
sjaldan cn örlögin höguðu því
þannig, að við áttuin eftir að
starfa saman nxörg ár og' vin-
átta okkar að stvrkjast. Enda
þótt slarf það, scnx við unn-
um að væri xcrið unxfangs-
mikið og vandasamt, cn alll
fór það vel og árckstrali.tið
fram.
Á margt hefir Stcfán gjörva
lxönd lagt, en hvcrt það starf,
seni hann liefir tckið að sér
hcfir liann umxið af kost-
gæfni og festu.
Stai'f lians í þágu Sjtxlf-
stæðisflokksins hefir verið
æi'ið mikð, og í þágu luxns
liefir liann ekki legið á liði
síixu. Þá vil cg‘og gela þess
liéi', þótt það sé flestum kunn
ugt, að eilt umfangsmesta
starf, senx honuni hefir verið
falið, er forstjórn Vetrar-
hjálpai’innar hér í htc, cn
Ixeirri starfsemi hefir hann
veitl foi-stöðu í 16 vetur og
licfir átt þar óskiptunx vin-
sældunx að fagixa, meðal
þeirra seixx þangað hafa þurft
að leila, vegna ýmissa crfið-
leka. En í vetur starfaði hann
þar ekki sökum annríkis og
veit eg það með vissu, að
margir söknuðu lians þar og
nxun sá stóri hópui', scm hann
liefir liðsinnt þai', minnast
hans mcð hlýjunx hug í dag
og óska lionunx alls liins
hezta. Það er jafntxn svo íxxeð
góða drengi og lijálpsama, að
um þá safnast stór vina og
kunningjahópur, svo cr og
Minningarsjóður
til styrktar
sjúkum börnum.
Páll Magnússoix, járn-
smiðamcislari í Reykjavík,
hefur slofnað sjóð til miixn-
ingar uiii konu síntx, Guð-
finnu Einai'sdóttur, senx lézl
4. íxiarz siðastl. Markmið
sjóðsins cr að húa senx hezt i
haginn fyrir hörn, scnx vei'ða
sjúklingar á harnasjxitala
þeinx, senx kvenfélagið
,,IIringurinn“ í Rcykjavík
gengst fvrir a.ð konxa á fót,
aðallcga með árlcgum styrk-
vcitingum til þeirra harna,
seixi þess eru mest þurfandi,
en auk þess mcð öðruni ráð-
stöfunum, scm ekki lcljasl til
með Stefáu, hami ex' vimntu g-
ur og gotl að eiga vinátlu
lians.
Á heimili Stefáns er golt
að konxa, enda er liin ágæta
kona lians frú Hildur liin
prýðilegasta húsmóðir og
ágætur lífsförunautur, hörn-
in þeirra fhixxxi hex’a þess ljós-
astan vottinn, enda er hcr
niyiidarkona ag starfi.
Eg á ekki aðra óslc hetri lil
handa Slefáni, en að kom-
andi ár verði lionunx til gleði
og ánægju og að öllu lians
starfi fylgi gifta og að hann
sjái vonir sínar og óskir ræt-
ast.
Albert S. Ólafsson.
alnxennrar hjúkrunar eða
læknishjáljxar, en mættu
verða til þcss að bæta lcjör
og aðbúð barnanna á spítal-
axxum. — Stofnfé sjóðsiixs er
38 þúsund krónur, en greiðsl-
ur úr lionum eiga fyrst að
fara fram 2. febrúar 1958 á
70 ára afmæli frú Guðfinnu,
ef harnaspitalinn verður Ixi
tekinn til starfa. Hin ái'lcga
styrkveiting til þurfandí
barna skal ætíð franx fara á
afmælisdegi frú Guðfinnu,
2. febrúai', og á 100 ára af-
mæli hemiar, 1988, á útlxlul-
un úr sjóðnum að vera miklu
riflegri heldur en venjulega.
Stjórn sjóðsins sldpa formað-
ur og gjaldkeri „Hringsins“
ásamt einuin af settingj um
sjóðsstofnanda, en eftir að
barnaspítali er kominn á fót
tekur yfiflijxíkruharkona
lians sæti í stjórninni í stað
gjaldkcra „Hringsins“.
Frú Guðfinna var fædd 2.
fchr. 1888 i Hafnarfirði, dótt-
ir Einars Einarssonar tré-
snxiðs og organleikara þar,
og lconu lians Sigríðar Jóns-
dóttur, systur Jónasar þing-
liúsvarðar. Meðal systkina
liennar cr Sigurður Hlíðar,
yfirdýralæknir. 27. old. 1911
giftist hún Páli Magnússyni,
járnsmíðameistai'a í Reykja-
vík og höfðu þau þannig ver-
ið 38 ár i hjónahandi, er hún
lézt.
♦ BERd
Eftirfarandi bréf hefir
Bergmáli borizt frá „Ár-
menningi“:
„Vegna villandi frásagna
og kviksagna, sem komist
hafa á kreik um afdrif, líðan
°g >,björgun“ skíðafólks,
sem gisti skíðaskála Ár-
manns í Jósefsdal um s. 1-
Jielöij vil eg biðja blaðið
að koma eftirfarandi skýr-
ingu á framfæri:
læga
Skíðaskála Ármanns og ná-
skála munu liáfá' gist
20—30 nxanns aðfaranótt sunnu-
dagsins 28. ]>• m. l’.af.af vuru
j Armannsskálanum manns,
Á sunnudagjnn koinust allir
klakklaust til byggða aÖ undan-
skildunx þeim 11, sem gistu Ár-
manns-skálann, en það fólk
liélt. kyrru fyrir í skálanum að-
faranótt nuinudags og kom til
bæjárms lini hádegisbil á
niánudaginn og þá algerlega
óbraliið.
En það er annað, sem
freistandi er að minnast á í
þessu sambandi, úr því að
mál þetta er nú komið á dag-
skrá, og það er nauðsyn
okkar Ármenninga að fá tal-
samband — eða símasam-
band viö skálann í Jósefsdal.
Nokkuð hefir verið unnið að
því máli á undanförnum ár-
um, en enginn árangur feng-
ist til þessa-
■ Það er ónciUinlegá nauðsyn
að geta haít talsamltaijd við bæ-
inn. undij' kringumstæðum sem
þessum, þegar illýiðri skellur
skyndilega á og vegir tejxpast,
á svipstluidu, auk þess sem slys
bera stundum að höndum, eins
og raunin liefir orðið á undan-
förnum árum.
Þannig var það s. I- sunnu-
<Iag, að stóhrið og ófærð lok-
aði leiðinni á skammri stnndu.
Þar við bættist svo, að stúlka
ein hafði snúiö sig ú skíðum
með þeim aíleiðingum, að hún
var ekki göngufiér.
Engin tök voru á að gera að—
vart um líðan fólksins né held-
ur hvar það var niður komiö,
þegar óveðrið skall á, og' er
slíkt óviðunandi ekki einungis
vegna fólksins sjálfs heldur og
aðstandenda-
*
Sem hamingjunni er fyrir
þakkandi hafa engin stór
skakkaföll orðið á skíðafólki
af þessum ástæðum fram að
þessu, og væri því óskandi,
að viðkomandi yfirvöld sjái
sér fært að bæta hér úr, áður
en til slysa kemur.
Það er því von mín, að úr
þessu rætist senx fyrst bæði
vegna öryggis skíðafólks og
aðstandenda.
Meö þökk fyrir hirtinguua.
: _______:^ i