Vísir - 10.07.1951, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 10. júlí 1951
I
„Svona, strálcur, mér leikur forvitni á að heyra hvað
gerðist í leiðangri þínum.“
Magnús hafði lagt fætumar á fúmstokkinn og lét fara
vel um sig. Sagði hann nú Tim alla söguna. Sat Tim og
spennti greipar og hlustaði á frásögnina, án þess að
gripa fram í fyrir honum, nema að honum hrukku blóts-
yrði af vörum, er Magnús sagði frá landráðabréfuníim og
örlögum njósnarans Moleys. Magnús klykkti út með því
að spyrja:
„Hvert er ólit þitt, Tim?“
„Það liggur í augum uppi,“ sagði Tim. „Duane og
Beekles, þessir svikahundar, qi'u við riðnir samsæri
pápista til þess að koma Maríu 'Stuart á veldisstól í Eng-
landi. Hefirðu þessi bréf enn í.fórum þínum piltur?“
Magnús henti bréfabunkanum á borðið.
„Hér eru þau.“
Tim hnyklaði brúnir um leið og hann leit á þau sem
snöggvast.
„Það er bezt fyrir okkur að afhenda þau Hawkins
höfuðsmanni. Hann hefir einhver ráð með að lcoma þeim
í hendur ráðlierra drottningarinnar.“
Magnús hristi höfuðið.
„Eg ætla mér ekki að hafa nein afskipti af stjórnmála-
og trúmáladeilum. Allir erfiðleikar mínir eiga rætur sínar
til slíkra deilna að rekja.“
„Afskipti,“ endurtók Tii'n háðslega. „Þú veður þegar
i þessu fúafeni upp til axla. Getur þér ekki skilist að Duane
sker upp herör til þess að ná aftur þessum bréfum?“
„Án noklcurs vafa. Hann getur fengið þau aftur, þegar
eg fæ Rósalmdu.“
Tim var sem lostinn reiðarslagi.
„Ertu að reyna að telja mér trú um, að þú ætlir að taka
stelpu fram yfir drottningu þina?“
„Mundi drottningin hjálpa mér til að fá Rósalundu?
Mundi Jon Hawkins lyfta litla íingri til þess?“ svaraði
Magnús af hita, og er Tim svaraði engu hélt liann
áfram:
„Þú veizt vel, að hann mundi ekki gera það. Hann
mundi fyrst lcyrja gamla sönginn: Englandi allt! -— Jæja
það er skiljanlegt frá hans bæjardyrum séð, liann héfir
safnað nógu af skrautlegum spænskum stélf jöðrum, til að
skreyta með hreiður sitt. En þessi bréf eru eina vopiiið,
sem eg get notað gegn Duane, og eg ætla að nota þau,
ef Jíörf krefur.“
Tim greip báðum höndrnn um tréfót sinn og færði
hann til noklcra þumlunga. Þcgar hann tók til máls
mælti hahn af hlýleika og einlægni, sem Magnús hafði
ekki orðið var hjá honum fyrr.
„Já, drengur, satt er það, að Filip kóngur varð illa
fyrir barðinu á John Hatwkins oft og mörgiim sinnum,
en hann er ekki auðugur og hann er ekki sjálfelskur.
Ef við ættum ekki menn eins og Háwkins og Drake og
Walsingham, væri England úr sögunni. Eg vona, að þú
krækir í stelpuha, en þetta landráðamál er allt annað.
Þú þékkir mig mæta vel, sonur sæll, og veizt að eg er
VJ S-j.r
enginn guðssþjaílasnakkhr, en svo virðist mér sem guð
almáttugur liafi lagt upþ í hendur þér einstætt tækifæri
til að bjarga ættjörð þinni.“
Magnús var þreyttari og syfjaðri en svo, að hann fýsti
að karpa frekara um þétta við Tim.
„Láttu kyrrt liggja í bili, Tim,“ sagði hann. „Eg skal
hugsa málið, en nú vil eg sofa.“
Tíin greip imi armana á stól sínum og rétti úr sér.
„Kannske það sé bezt,“ sagði hann. „Kannske þú
hugsir skýrara, þegar þú hefir notið svefns og hvíldar.
Farðu að sofa, og þegar þú vaknar slcaltu koma niður.
Kerla mín lcemur eliki aftur fyrr en á morgun, svo að
við ættum að geta tæmt í ró eins og eitt kvartil áður en
hún birtist.“
Þegar Tun var faririn sat hánn lengi kyrr í stól sín-
mn með fætuma á rúmstokknum. Honum var einkenni-
lega farið, þvi að hann hafði allt í einu orðið þess var, að
athygli hans beindist æ meira að málinu, sem honum
örskamnná stundu áður fannst hann vera of þreyttur og
syfjaður til þess að ræða úm við Tim. Hugsanirnar um
það höfðu allt í einu vakið af svefni samvizku hans.
Hann var nægilega kuimur stjórnmálaástandinu í landinu
til þess að vita, að margir mestu áhrifamenn enska aðals-
ins vildu losna við Elisabetu drottningu og lcoma Mariu
Stuart á veldisstól í hennar stað, til þess að uppræta mót-
mælendatrúna og innleiða kaþólskuna að nýju. Magnús
hafði engan áhuga fyrir trúmálum og helgisiðum og
slíku, en honum var illa við bandalag Uppreistarsinna við
Spán og Frakkland. Hin veika rödd samvisku lians boð-
aði honum, að borgarstyx-jöld í Englandi mundi lciða
rniklar liörmungar yfh- mótmælendhr, ög margir þcirra
myndu láta lifið, — menn eins og Tim og hinir ti-austu
íbúar Dveon. Og liann fó.r að hugsa um Rósalindu. Og
í-ödd samviskurmar þagnaði. Átti hann að sleppa þessum
dýi'grip til þess að verða njósnari ráðherranna í White-
hall? Það var skylda ráðliei-raxma að vei-a á vei-ði og
korna koma upp um samsærismenn. Og hafði ekki Moley
játað, að aðalmáður Walsinghams gi-unaði Duane? Það
væri hlálegt að halda því fi-am, að drottnihgin þyrfti ó
hans aðstoð, Magnúsar Gartéi-s, til þess að klekkja á
svikurunum. Nei, hann hafði skyldmn að gegna — við
Róashndu og sjálfan sig. Og þar með lagði hann aftur
augun, til þess að jafna sig dálítið, áður en hann legðist
til svefiis.
Morgunsólin skein inn um gluggana og harin taldi
hyggilegi-a að loka gluggahlex-unum. En þegar hann
valuxaði — að þvi er virtist eftir stutta stund, var að
byi-ja í-ökkva, og þá skildist lionum, að hann liafði sofið
allan daginn. Hann stökk upp úr rúminu ki-ossbölvandi.
Ef til vill liafði þegar borist orðsending frp Rósalindu?
Hann var taugaósttyrkur mjög vegna eftirvæntingarinnar,
flýlta sér að þvo sér og fór niður.
Þótt þetta væi-i snemma kvölds var mai-gt um mann-
inn í veitingastofurini og Kata bar inönnum bjór og
spænsk vin og skiptist á glensyi-ðum við viðskiptavinina.
Tim lialtraði milli borða og bar sig húsbóndalega. Magnús
nanx staðar í gættinni og leit í kringum sig, en er hann
hafði sannfært sig um, að engir menn fögetans væru
þar, geklc hann til Tims, sem hafði gcngið afsíðis og
beðið hans.
Þú lítur út eins og nýr og betx-i maður, drengur minn,“
hvíslaðgi Tim.
„Eg svaf eins og steinn — draumalausum svefni. —
Nokkur orðsending?“
Tim lirissti hÖfuðið.
— Kafaraafmæli.
Framh. af 4. síSu.
ara orð við tíðindamann
Vísis. En í sambandi við
þetta merka kafaraafmæli
skal þess gétið að garnall vél-
unnari Óskai-s, Géir Zoega
skipamiðlari, sem um mörg
ár hefir liaft meiri eða
minni afskipti af störfum
Óskars í sambandi við brezk
vátryggingarf élög, hríngdi
til Vísis til að láta í Ijós á-
nægju sína af samskiptuni
þeirx-a. Sagði liarin að ti-aust-
ari manri og samvizkusam-
ai-i í starfi væri ekki að
finna og hann sagði, að all-
ir hiriir bi-ezku aðilar lykju
einróma lofi á störf hans.
Nýjar ýfingar
af Rússa hálfu
í Berlín.
Hernámsstjórar Vcstur-
veldanna í Bei-lixx háfa sent
hernámsstjóra harðóx-ð mót-
mæli út áf því, að ki-afizt er
allskonar skjala irieð út-
flutningsafrirðum Vestur-
Beí-linai-. Segja liernáms-
stjórarnir, að ógei-legt sé að
verða við kröfum Rússa í
þessrim efnuiri, og afleiðing-
arnar scu orðnar þær, að þeg-
ar haíi dregið úr útflútningi
Véstui’-Berlínar svo riemi %.
99Óði IVBárinn66
handsamaður.
Oran (VP). — „Óði Már-
inn‘‘ frá Tabla hefir nú ver-
ið handtekinn eftir langa og
stranga leit.
Maður þessi liafði orðið
átta manns að bana, en sært
tvo rnenn hættulega, er hánri.
var handtekirin. Þegar leit-
in að honum stóð sem hæst
í Atlasfjöllum, tóku alls
12.000 manris þátt í henni.

þýzkir, 6 volta, hlaðnir og
óhlaðnir.
Véla- og raftækjaverzlunin
Tryggvagötu 23. Sími 81279.
C Sumufk&i — "ÍAIÍZAM
Chiram hrópaði, er hann leit inn í
vopnabúrið. „Þarna eru, svei mér, líka
rifflarnir okkar. Hvernig í Qsköpunum
fórstu að pví að l'inna þá?“ „Þetta er
allt samári Otamu olckar að þakka,“
svaraði Tarzan rólegur.
„Tira svikur okkur, ef lxún getur,“
sagði Helen. „Það er aljt eins líklcgt
og fáunx við betur að vita það, er
Otanm kcmur aftur,“ svaraði Tarzan.
Þegar Otamu kom til baka, skýrði
liann frá því, að iTra hafi ákveðið að
fórna þeim sólguðinum daginn efiir.